Rinus naar Eurovisiesongfestival 2018. Met een Nederlandstalige tekst en met voorbijgaan aan de vaste kliek die het als kitsch ziet

Petitie ‘ZANGER RINUS MOET NAAR HET SONGFESTIVAL IN 2018!’ vraagt om Rinus op het Eurovisiesongfestival 2018 Nederland te laten vertegenwoordigen. Geen slecht idee. Samen uiteraard met zijn vaste zangpartner Debora, ofwel Romana. Het is geen probleem dat ze niet kunnen zingen. Daar gaat het immers op het Songfestival allang niet meer om. Welbeschouwd een podium voor marketing, commercie, extravagantie en politieke koehandel tussen landen. Wie vreest dat Rinus en Romana een modderfiguur zullen slaan in Portugal moet zich meerdere ondermaatse vertegenwoordigers van de afgelopen jaren die Nederland stuurde voor de geest halen. Zoals Joan Franka in 2012, Sieneke in 2010 (‘Ik ben verliefd (sha-la-lie)’) of De Toppers in 2009.

De afvaardiging van Rinus Dijkstra uit Drachten heeft drie voordelen. 1) Het herstelt de traditie van zingen in het Nederlands. Want waarom moeten Nederlandse vertegenwoordigers zich uiten in een soort pudding-Engels dat voor een internationaal publiek tekstueel alle scherpte en finesse mist? Van de laatste 18 edities werd slechts eenmaal in het Nederlands gezongen door genoemde Sieneke. Waarom zou Nederland niet met Nederlandstalige tekstschrijvers kunnen schitteren? Was het niet Lucebert die voor de Zangeres Zonder Naam samen met Jean Kraft ’De Soldatenmoeder’ schreef op muziek van Bruno Maderna? Kan Louis Andriessen zo’n project niet herhalen en van de grond tillen? Want het blokkeren  van de ambitie om Nederlandse muziek met Nederlandstalige tekst op het hoogste podium van de populaire muziek te presenteren is kortzichtig en dom.

2) Rinus is in een sociale werkplaats werkzaam als houtbewerker en vertegenwoordigt dat deel van de bevolking dat doorgaans niet of slechts door anderen vertegenwoordigd wordt in de samenleving. Met zijn afvaardiging kan dat goed worden gemaakt. Het geeft een opvallend signaal van emancipatie waar Nederland zich positief mee kan onderscheiden. Dat kan worden versterkt door hoge en lage cultuur te verbinden in het levenslied. Dit geeft kansen die het afvaardigen van steeds weer middelmatige vertegenwoordigers met middelmatige tekst en muziek zonder enige Nederlandse authenticiteit overstijgt. 3) Het kan dan wel zo zijn dat een subcategorie van BN’ers als Paul de Leeuw en anderen die het Songfestival met een vette knipoog bezien zich het hebben toegeëigend, maar dat passeert jaar na jaar die categorie Nederlanders die het Songfestival nog wel echt serieus nemen. Het niet als camp zien, maar het op eigen waarde willen schatten.

Advertentie

Trainer Erwin van de Looi (FC Groningen) aan het woord. Modekitsch

Sportjournalistiek, het blijft het verdomhoekje van de journalistiek waar de minst getalenteerden of minst ambitieuzen terechtkomen. FC Groningen trainer Erwin van de Looi beheerst de nietszeggendheid in hoge mate. En zoals dat tegenwoordig heet, da’s ook een kunst. De oefenmeester krijgt alle ruimte om niets te zeggen. In de sportjournalistiek is niets dwingend en kan alles alle kanten opgaan. Het doet er niet toe. Vaak raakt journalistiek aan het amusement, maar in de sportjournalistiek valt het er volledig mee samen. Die constatering doet niets af aan de prestatie van Erwin van de Looi. Als geen ander kletst hij geroutineerd een item vol zonder ook maar iets fundamenteels te zeggen. Het is de sportjournalistiek die het laat gebeuren.

Eurosongfestival: Het zal me Conchita Wurst wezen

“Why am I not surprised?” state television contest commentator Dmitry Guberniev remarked when The Netherlands — famous for its social tolerance — awarded its “douze points” to the Austrian drag queen. Aldus de GlobalPost over de winst van de Oostenrijkse Conchita Wurst -man met jurk of vrouw met baard- in het Eurosongfestival. De winst van de Oostenrijker leidde tot voorstellen in sociaal-conservatieve landen als Wit-Rusland of Rusland voor een eigen Eurosongfestival. Naar een hernieuwd Sopot zoals dat voor 1990 bestond.

Waar maken deze critici zich druk over? Zijn ze ergens bang voor? Ik vind Conchita Wurst tenenkrommend en van een vreselijke gedateerdheid. Alsof het weer 1968 is en we verplicht het hele traject van emancipatie moeten gaan volgen. In schijntolerantie. Maar ik gun de Oostenrijker zijn succes. Zijn muziek is gewoonweg niet mijn smaak en als fenomeen dacht ik dat we al verder waren. Maar in de pluriformiteit moet het kunnen. Naast Nederlandse country, Poolse softporno en vooral veel onbegrijpelijk namaak Engels uit andere landen.

Wees nou eerlijk, wat stelt een enkele vrouw met baard of man met jurk op een Eurosongfestival voor? Dat Nederland door deze conservatieven als afschrikwekkend voorbeeld van sociale tolerantie wordt genoemd is iets om trots op te zijn. In ons land zijn er ongetwijfeld mensen die exact zo denken als Dmitry Guberniev. Geen probleem om ze straks af te vaardigen naar het Eurosongfestival Zonder Baard. Hoe meer muziek, hoe meer plezier. Hoe meer Eurosongfestivals, hoe beter. Leve muziek als politiek gebaar. Met of zonder baard.

Aus der Reihe Derrick: Tappert bij de SS

Naar onlangs bleek nam Horst Tappert die 25 seizoenen lang acteerde als hoofdinspecteur Stephan Derrick in 1943 vrijwillig dienst bij de Waffen-SS. Bij de luchtverdediging van SS-Panzergrenadier Divisie Totenkopf. Een criminele organisatie. Tappert bestreed later als acteur de misdaad en overleed in 2008. Over zijn diensttijd vertelde hij bij de Wehrmacht gediend te hebben. Kriminalserie Derrick werd in 102 landen vertoond en is de best verkochte Duitse televisieserie ooit. Omroepen Max en ZDF haalden vanwege het oorlogsverleden van Horst Tappert de herhalingen van Derrick van de buis. Sowieso een serie die erg uitblinkt in herhalingen.

Derrick was een serie voor liefhebbers. Voor anderen was het niet om aan te zien door het schematische ‘Wie is de dader?‘, de voorspelbare vertellijn, het lage tempo en het vervreemdende acteren dat identificatie bemoeilijkt. Inspecteur Harry ‘hol schon mal den Wagen‘ Klein week niet van de zijde van z’n hoofdinspecteur.

De aflevering ‘Via Bangkok‘ uit 1977 van regisseur Theodor Grädler en schrijver Herbert Reinecker geeft goed aan hoe door de stilering de serie camp kon worden: voetstappen die klinken alsof de Geräuschmacher de hoofdrol speelt, Derrick die met geweld een kartonnen deur neemt en de redding op het laatste moment. Alsof de filmgeschiedenis in 1916 is blijven stilstaan met Intolerance van Griffith. Of in 1943. Met de SS die het blok uitkamt op zoek naar vreemde snuiters. Om het omfloerst te zeggen. Es ist ein Mord geschehen.

Foto: ‘Mit Gewalt aus Bunkern hervorgeholt‘ met leden van de SS-Panzergrenadier-Division ‘Totenkopf‘ waarin Horst Tappert diende. Warschau, 1943. Credits: Stroop-Bericht.

Penis past niet in straatbeeld Wenen

In het Weense Leopoldmuseum is vanaf 19 oktober de tentoonstelling ‘nackte männer‘ te zien. Een overzicht dat diversiteit en verandering in de weergave van naakte mannen van 1800 tot heden toont. Doorgaans laat de kunst vrouwen in hun naaktheid zien. Voor de verandering zijn de mannen aan de beurt. Dat valt niet mee.

Buiten het museum protesteerden de Weners tegen de naaktheid. Frontale mannelijkheid op de 250 affiches voor de tentoonstelling moest verhuld worden met een balk. Een woordvoerder van het museum liet weten dat meer vrouwen dan mannen klaagden en dat dit protest niet verwacht was. ‘Want er was toch geen erectie te zien’. Reacties varieerden van hersenloos en zielig tot pornografisch. Het museum was niet op provocatie uit. Op Facebook zegt het museum dat er binnenskamers over gesproken wordt of de samenleving de afbeelding van een penis wel aankan. Zelfs op Facebook zijn nu de ‘gevoelige plekken’ onherkenbaar gemaakt.

Het werk laat drie naakte Franse voetballers zien: Serge, Moussa, Robert. Ze verbeelden de etnische diversiteit van Les Bleus, het Franse elftal. Tevens het thema van de tentoonstelling. Het is ‘Vive La France‘ van het duo Pierre et Gilles, dat volgens Salon.com ‘mythe, camp en homo-erotiek‘ in hun werk stopt. Dus ‘over the top‘. Blijkbaar niets voor Weners, inclusief Wienerinnen. Maar de publiciteit voor naakte mannen is verzekerd.

Foto 1: Pierre et Gilles, Vive La France, Serge, Moussa, Robert, 2006

Foto 2: Afgeplakt affiche voor de tentoonstelling ‘nackte männer‘ in het Weense Leopoldmuseum

Met Rinus in een luchtballon

Zanger Rinus laat van zich horen met zijn nieuwe single ‘Met Sharon in de luchtballon‘. De ‘officiële website‘ zegt: Het was een grote droom van zanger Rinus om een keer in een echte luchtballon te zitten. De opnames van de videoclip ‘Met Sharon in de luchtballon‘ vonden plaats tijdens de Friese Ballonfeesten. Zanger Rinus mocht een kijkje nemen in de luchtballon. De verloofde van zanger Rinus, Debora, was natuurlijk ook van de partij. Samen dansen zij in de videoclip tussen de luchtballonnen. Debora speelt in de videoclip de rol van Sharon. Het nummer ‘Met Sharon in de luchtballon‘ gaat over zangeres Sharon waar Rinus fan van is.

Rinus Dijkstra werd in 2011 bekend door zijn hit ‘Met Romana op de scooter‘. Toen Christine Friar er in The Huffigton Post aandacht aan besteedde onder de titel: ‘Zanger Rinus And Romana Chill On A Scooter In Bizarre Dutch Music Video‘ won het aan nieuwswaarde. Nieuws werd nieuws omdat het nieuws was. Bijzaak was waar de ‘burlesque‘ over ging. Rinus was voortaan ‘camp’ voor de welgestelde klasse. Later probeerde Rinus het spontane succes van het begin te herhalen. Zoals met ‘Jij mag nu gaan rijden‘ voor de campagne van 2toDrive.

Sommigen vergroten het verschil tussen wat de geestelijk beperkte Rinus zegt en doet uit. Hij rijdt auto noch vaart ballon. Bestaat Rinus echt, of doet-ie alsof? Is-ie een constructie? Een vraag tussen neerbuigendheid, gebrek aan empathie, laatdunkendheid en filosofische Spielerei uit intellectuele hoek. Maakt het wat uit of het management easybookings.nl ons laat geloven dat Rinus echt is? Is het ooit anders in de populaire cultuur? Waren The Monkees echt? Of zijn Madonna of Cecilia Bartoli? Rinus is zo echt als we geloven dat-ie is. Echt.

Rinus zet Nederland op de scooter

Van Rinus en Romana had ik nog nooit gehoord. Maar zoals zo vaak, als het in het buitenland opgemerkt wordt dan pas is het nieuws. Als Christine Friar van The Huffingon Post een YouTube-video een Dutch Bizarre Music Video noemt, dan zien ook NRC, De Volkskrant en De Telegraaf aanleiding om naar Rinus te verwijzen.

De onofficiële fansite van zanger Rinus Dijkstra uit Drachten speelt in op de vermeende populariteit in de VS en op het internet: Hi all foreign visitors; enjoy this website and the awesome Singer Rinus! Christine Friar onderscheidt zich door een geval van camp, het ironisch oppakken van een cultuuruiting. The Huffington Post is in februari 2011 opgekocht door AOL en moet zich verbreden. Dat zal er ongetwijfeld achter zitten.

Rinus geeft een authentiek beeld van Nederland. Hij doet wat-ie moet doen. Wat het ook is en wat het waard is, hij doet het vol vervoering en ernst. Da’s de ware spirit die overtuigt en recht naar het hart gaat. Via een omweg laat Rinus zien dat de Nederlandse taal uitermate geschikt is voor de internationale markt. Hopelijk pakken filmmakers en liedjesschrijvers dat eens op. Beter dan het navolgen van glamour die geen kern raakt:

Foto: Rock Hudson in Come September