JA-stem bij Oekraïne-referendum als compromis tussen weglopen en militaire confrontatie

Wie eerlijk naar de situatie kijkt zou moeten constateren dat de Oekraïeners niet de dupe worden van het gebrek aan steun van de EU, maar van de Russische agressie. Tot 2014 werden de Russen en Oekraïeners broedervolkeren genoemd. Een beetje een halve waarheid, maar wel een beeldvorming die wees op verbondheid. Door de Russische ondermijning van Oekraïne is dat nu weg.

De Oekraïners zijn niet zozeer door het Eastern Partnership (2009) van de EU of het aanbod om zich te associëren naar het westen gejaagd, maar door de Russische buitenlandse politiek tegenover Oekraïne. Die dateert van voor 2009. Wie het echt wil begrijpen moet teruggaan naar 1990/1991 toen de Sovjet-Unie implodeerde of naar 1994 toen de Russische Federatie samen met de VS en het Verenigd Koninkrijk in het Boedapester Memorandum de soeveriniteit en internationale grenzen van Oekraïne erkende. In ruil voor het opdoeken van het verouderde en problematische kernwapenarsenaal van Oekraïne.

Het was Oekraïne dat in 1991 de stekker uit de Sovjet-Unie trok met een referendum waarin 92,3% koos voor onafhankelijkheid. Het gaf president Jeltsin ook de ruimte zo’n stap te zetten. Zij die gaan voor Groot Rusland hebben dat nooit kunnen verkroppen. In april 2008 vertelde president Putin in de marge van een Navo-bijeenkomst in Boekarest tegen president Bush dat Oekraïne niet eens een staat was. Dat Russische sentiment ligt ten grondslag aan de huidige oorlog met Oekraïne en de continue ondermijning van het bestaansrecht.

Pragmatici en zogenaamde neo-realistische historici maken soms de vergelijking met Canada en Mexico als achtertuin van de VS. Of Cuba. Zo zou Oekraïne tot de Russische invloedssfeer behoren. Ze zien die invloedssfeer als argument om tegen de associatie-overeenkomst te pleiten. Dat gaat voorbij aan het feit dat die associatie geen militair verdrag is, maar een gemengd verdrag met economische, en juridische en politieke componenten. Evenmin sluit de associatie-overeenkomst van de EU economische samenwerking met de Russische Federatie uit. De EU heeft meermalen gezegd dat de associatie geen anti-Russische overeenkomst is en een driehoeksverhouding niet in de weg staat. De enige betrokkene die dat blokkeert is Rusland.

De associatie-overeenkomst is dus geen militair verdrag noch een EU-lidmaatschap. Het is het vleesgeworden compromis waar de EU zo in uitblinkt van een gemengd handels/politiek-juridisch verdrag tussen doen en nietsdoen in. Het zoekt toenadering tot Oekraïne, maar houdt dat land tegelijk behoorlijk op afstand. De associatie is niet exclusief en laat andere staten zoals China, Turkije of de Russische Federatie voldoende ruimte om politieke en economische betrekkingen met Oekraïne aan te gaan. De militaire component van de associatie gaat niet verder dan afspraken over conflictbeheersing en militair-technische standaarden.

Het is het halfslachtige karakter van de associatie-overeenkomst dat de noodzaak voor de militarisering van Oekraïne wegneemt. Want de kritiek op president Obama, premier Cameron en kanselier Merkel sinds februari 2014 is dat ze militair Oekraïne zeer terughoudend hebben ondersteund. Om niet te zeggen minimaal. Amerikanen en Britten hielden zich zelfs niet aan de garanties van het Boedapester Memorandum toen de Russen in maart 2014 de Krim bezetten. Op 27 maart 2014 breed veroordeeld in VN-resolutie 68/262.

Oekraïeners en Oekraïense regering voelen de halfslachtigheid van de EU en kijken steeds verwachtingsvoller over Europa heen naar Canada en de VS. Met de verwachting dat president Obama hoe dan ook opgevolgd zal worden door een president die Oekraïne militair en politiek veel sterker zal steunen dan Obama deed.

Als door een afwijzing in het Nederlandse referendum de wet over de associatie-overeenkomst met Oekraïne door de Tweede en Eerste Kamer ingetrokken wordt en er in de EU heronderhandelingen op gang komen die erin resulteren dat de associatie wordt ingetrokken, dan valt te voorzien wat het vervolg is. Niet het compromis van een halfslachtig associatie-overeenkomst van een schipperende EU, maar de keuze om Oekraïne op een andere wijze te borgen aan het Westen. En dat kan alleen door het versneld een NAVO-lidmaatschap aan te bieden. De Amerikaans conservatieven en wapenindustrie lopen zich al warm.

Wie eerlijk naar de situatie kijkt moet concluderen dat de militarisering van Oekraïne niet een gevolg is van het Eastern Partnership of de associatie-overeenkomst van de EU met Oekraïne, maar juist een gevolg van het afwijzen van de associatie-overeenkomst. Iedereen die zich sterk wil maken voor een zo neutraal mogelijke positie van Oekraïne en militaire opbouw van dat land wil minimaliseren doet er dan ook verstandig aan om voor de associatie-overeenkomst te stemmen. Als typisch EU-compromis tussen weglopen en confrontatie in.

Foto: Keep Out.

Advertentie

Garry Kasparov waarschuwt in Buitenhof voor Vladimir Putin

Voormalig Russisch oppositieleider en wereldkampioen schaken Garry Kasparov schat de Russische president Putin in als gevaarlijker dan Adolf Hitler. Want Putin heeft kernwapens. Kasparov meent dat Putin geïsoleerd moet worden door westerse landen omdat de logica van Putin de logica van de dictator is. Hij heeft geen rekening te houden met verkiezingen, kritische media of binnenlandse oppositie. Volgens Kasparov bepaalt de zwakte van het Westen de sterkte van Putin. Europa ziet naar zijn idee de urgentie van Putins dreiging niet.

Opvallend en jammerlijk, maar niet toevallig is dat het sterkste verzet tegen Putin van conservatieve krachten in het Westen komt. Zoals de Zweedse oud-minister van Buitenlandse Zaken Carl Bildt die zegt samen met de Poolse minister Radoslaw Sikorski de EU al in 2013 voor Putins bedoelingen gewaarschuwd te hebben. Maar Brussel sliep. De in het conservatieve kamp terechtgekomen Kasparov zegt hetzelfde. Het is de tragiek van Europa en de VS dat de middenpartijen onvoldoende optreden tegen de agressie van Putin. Wrang is trouwens dat Europese rechts-extremisten, neo-nazi’s, racisten en neo-fascisten zich in het kamp van Putin bevinden. Op dit moment zijn ze bijeen in Sint Petersburg, Max Seddon doet er voor BuzzFeed verslag van. De retoriek van het fascisme is deel van de informatieoorlog en leidt af van Putins intenties zoals Kasparov die schetst.

Documentaire ZDF: Rusland, de nieuwe wereldmacht

Documentaire van het Duitse ZDF over president Putin en de Russische geschiedenis die op 22 februari werd uitgezonden. Het schetst de groei van het Russische Tsaardom en het Russische keizerrijk (van 1721-1917) als koloniale macht dat in 1914 met meer dan 21 miljoen vierkante kilometer zo’n 1/6 deel van het land op aarde omvatte. Maar ook een bevolking die voor de helft niet-Russisch was. Het Russische keizerrijk kende afwisselend toenadering en afstoting tot het Westen. Sinds 2008 aarzelend, maar in 2012 neemt de Russische Federatie onder Putin scherp afstand tot het Westen. De documentaire behandelt ook de historische waarde van de claims van Putin over Oekraïne, de Krim en de doctrine om etnische Russen buiten de grenzen van de Russische Federatie te beschermen. Inzichtelijk om te doorgronden waar de Russische Federatie nu staat.

Putin-Gambiet van Kasparov

Als schaker volg ik hem al jaren. Ik sta ambivalent tegenover Garry Kasparov. Nu hij sinds enkele jaren zijn actieve schaakcarrière heeft beëindigd, wordt hij beschouwd als een van de beste schakers aller tijden. Samen met Bobby Fischer en Raoul Capablanca. Zijn attractieve aanvalsstijl heeft me veel plezier bezorgd.

Maar hij kon een querulant zijn. Iemand die zich onttrok aan afspraken en zijn collega’s in de steek liet. De laatste jaren is hij wat milder geworden. Zeker sinds 2005 toen hij de actieve schaakarena verliet. In september 2007 werd hij als presidentskandidaat gekozen van de oppositionele coalitie Ander Rusland. Zijn mening over Putin is hard. Kasparov schrijft nu aan een reeks schaakboeken en publiceert artikelen. Ook publiceert-ie columns over politiek in de Wall Street Journal. Waar hij al jaren columnist was voordat Rupert Murdoch de Journal in 2007 kocht.

-Garry Kasparov tijdens demonstratie:

I. Russische democratie? In Rusland bestaan geen vrije en eerlijke verkiezingen. Waarnemers van de OVSE en de Raad van Europa hebben dat duidelijk gesignaleerd bij de Duma-verkiezingen van 7 december 2007. Het samenwerkingsverband Ander Rusland mocht niet meedoen aan die parlementsverkiezingen. Lijstverbindingen waren verboden. Verkiezingen die ruim door Putin werden gewonnen. Bij gebrek aan oppositie. Winst na intimidatie en grootscheepse fraude. Veelzeggend was dat op het stembiljet de optie tegen allen werd geschrapt. Zelfs onder de communisten kon men tegenstemmen.

Critici richtten zich op Kasparov en associërden hem met de rechtse pers. Ze missen de essentie door een kijk die niet loskomt van de Amerikaanse situatie. Namelijk dat Rusland steeds minder een vrij land is. Het in diskrediet brengen van Kasparov door aanvallen op de conservatieve pers betekent nog niet dat Putin eerlijk spel speelt en het beste voor Rusland is. Ondanks gemanipuleerde onderzoeken die de ex-KGB’er Vladimir Putin tot een populair leider maken. Kasparov strijdt voor vrije verkiezingen en een vrije pers. In Rusland krijgt-ie geen podium. Zo ontstond de bizarre situatie dat Amerikaanse media de geloofwaardigheid van een geloofwaardige criticus van Putin aanvallen.

In sommige opzichten gaat Putin verder dan Stalin bij het manipuleren van het electoraal proces. Kandidaten worden op bedenkelijke formele gronden uitgesloten. Kasparov mocht niet meedoen aan de presidentsverkiezingen van 2 maart 2008 omdat zijn partij niet aan voorwaarden kon voldoen. Die omvatten onder andere het houden van een conventie in Moskou voor 500 mensen. Maar het was vanwege tegenwerking van de Russische overheid niet mogelijk om zo’n zaal te huren. Kafka revisited. Kasparov trok zich daarom terug als kandidaat. Tegen dezelfde problemen liep vervolgens de vroegere Sovjet dissident Vladimir Bukovsky aan. Kasparov ging uit arren moede en uit protest maar door met zijn campagne als presidentskandidaat. De oppositie vecht niet om verkiezingen te winnen, maar om eraan mee te mogen doen.

Door de frauduleuze Duma-verkiezingen van 2 december dreigden partijen failliet te gaan. Zo kreeg de Unie van Rechtse Krachten (SPS) geen garantiesom van 60 miljoen roebel terug omdat het minder dan 4% van de stemmen haalde. En partijen moeten voor vrije publiciteit betalen als ze minder dan 2% van de stemmen halen. Dat was een recent ingevoerde maatregel. Die zei ook dat partijen die minder dan 3% halen geen staatssubsidie meer krijgen. De fraude door Putin is direct gericht op het economisch destabiliseren van de tegenstanders.

De situatie van Rusland kan samengevat worden als een politiestaat die het geluk had van stijgende olie- en gasinkomsten. Maar door de crisis door haar reserves is. De economie stagneert en is na Jeltsin nooit hervormd. Ook niet door de liberalen toen ze de kans hadden. Er is een kleine elite die het goed gaat, maar de kloof tussen arm en rijk neemt nog steeds toe. En volgens Rosstat nemen de inkomensverschillen en de economische bedrijvigheid tussen de regio’s onderling ook steeds meer toe. Die gelaagdheid wordt steeds meer als probleem gezien. Het zorgt voor instabiliteit in een toch al heterogeen land.

Het door Wikileaks op internet gezette telegram van de VS-ambassadeur in Moskou John R. Beyrle over de inmiddels afgezette Moskouse burgemeester Yuri Luzhkov laat over mensenrechten en Russische democratie niets aan duidelijkheid te wensen over. Ze bestaan niet. Verkiezingen worden gemanipuleerd en burgers zijn rechteloos en bang voor hun leiders. Muscovites have little freedom to speak out against corrupt activities and are afraid of their leaders, aldus de Amerikaanse ambassadeur.

II. Kasparov buitenbeentje. Kasparovs positie was altijd bijzonder. In de tijd van de USSR was hij als Armeense jood geen favoriet van de macht. Dat was zijn grote rivaal Anatoli Karpov. Die positie heeft Kasparov getekend en is de sleutel om zijn positie te begrijpen. Hij was geen echte Rus, heette eigenlijk Weinstein, en werd door de nomenclatura niet gesteund. Interventies rond het schaakbord waren altijd in zijn nadeel. Later werd Kasparov populairder en kon-ie als wereldkampioen in het schaakgekke Rusland zijn positie uitbouwen. Maar het leek alsof zijn onzekerheid ingebakken was. Zijn scepsis over de macht was dat zeker. Onder Putin wordt Kasparov nog minder geaccepteerd door de macht. Gevoegd bij een onafhankelijk en eigenzinnig karakter met veel talenten, verklaart dat de politieke rol die hij nu speelt. Die rol is in jaren van opstandigheid en onrecht van binnenuit gegroeid.

Merkwaardig lijkt de toenadering die de laatste jaren tussen de eeuwige rivalen Karpov en Kasparov plaatsvond. Toen Kasparov enkele jaren geleden naar aanleiding van deelname aan een demonstratie opgesloten werd in de gevangenis kwam Karpov hem bij verrassing opzoeken. Toch is de toenadering verklaarbaar. Karpov was altijd de favoriet van de communisten en Kasparov profileert zich als rechts-liberaal. Groeperingen die door Putin buiten het politieke proces worden gehouden. Hun samenwerking resulteerde onlangs zelfs in de actieve steun van Kasparov voor Karpov in diens streven om president van de wereldschaakbond FIDE te worden. Wat averechts uitpakte omdat Kirsan Ilyumzhinov won. De onder druk van Putin teruggetreden president van Kalmukkië die ooit ontvoerd werd door ruimtewezens. In verkiezingen waar de fraude in de FIFA overigens bij verbleekt.

In deze sfeer opereert iemand die veel buiten Rusland heeft gekeken. Kasparov heeft een eigen en originele kijk op de Russische situatie ontwikkeld. Met one-liners kan hij ervaren Amerikaanse anchormen overtuigen en van repliek dienen. Dat geeft Kasparov enige macht buiten Rusland. Hij is ook bekend bij het grote publiek in landen als Spanje, de VS en Duitsland. Hij reist voortdurend de wereld af, ook om zijn boeken te promoten en geeft de oppositie tegen Putin een sterke en niet-gecorrumpeerde stem. Maar in Rusland heeft-ie geen enkele macht.

Dat Kasparov geassocieerd wordt met Amerikaanse conservatieven ligt voor de hand. Zoveel mogelijkheden zijn er niet in de strijd tegen Putin. Maar zijn focus is Russisch. Ondanks al zijn met schaken verdiende geld kiest hij niet voor emigratie. Kasparov woont in Moskou en loopt daar als oppositieleider gevaar. Hij reist niet met Aeroflot en neemt als hij weer eens voor enkele dagen in de gevangenis gezet wordt geen voedsel en drinken aan. Bang als hij is om vergiftigd te worden. Zijn bekendheid in het Westen beschermt hem. Totdat de macht  hem wellicht op een dag die marginale speelruimte zal ontnemen. Kasparov beseft dit terdege, is voorzichtig, maar leeft ermee.

III. Oppositie. Niet-gecorrumpeerd zijn is belangrijk. Het was de zwaarwegende reden dat Kasparov als iemand met talent, met enig aanzien en bekendheid kandidaat van de oppositie kon worden. Kritiek is er op de samenstelling van Ander Rusland. Kasparov wordt erop aangevallen dat hij samenwerkt met de halve nazi’s van Eduard Limonovs Nationaal Bolshevistische Partij. Dat is deels terechte kritiek. Een keuze uit armoede die publicitair negatief uitpakt. Kasparov zegt niet anders te kunnen vanwege de bijzonder nijpende politieke situatie. Oppositionele liberalen als Grigori Javlinski van Jabloko of de conservatief democraten als Boris Nemtsov van de SPS stelden zich afzijdig op en wilden niet met Ander Rusland samenwerken.

Het helpt om de oppositie een gezicht te geven. Hoe groezelig dat ook is. De oppositie begint eindelijk in te zien dat om te vechten tegen de ordetroepen, een vrije pers die sterk onder druk staat, oneerlijke verkiezingen en de Koude Oorlog-retoriek van Putin een goede onderlinge samenwerking nodig is. Laatst werden demonstraties zelfs voor het eerst officieel toegestaan. Waarschijnlijk een kosmetisch verschil met vroeger.

Een gewenst scenario voor de toekomst van Rusland is dat er een redelijk alternatief ontstaat voor Putin. Als de machtsstrijd binnen de regering slachtoffers geeft, die overlopen naar de oppositie, dan versterkt dat de basis van de oppositie. Dan verbrokkelt de regeringspartij. Die bestaat uit meerdere facties die elkaar met steun van criminele bendes bestrijden vanwege tegengestelde, economische belangen. Het Westen kan niet actief ingrijpen, maar zou ten minste haar steun aan het regime Putin kunnen onthouden. Wat het nu niet doet. Rusland lijkt steeds meer op 1984 van George Orwell. De anti-utopie wordt onder onze ogen in Rusland herboren. Onze zakenmensen en politici ondersteunen het zelfs.

-Vladimir Putin en Kirsan Ilyumzhinov in het Kremlin: