Billie Holiday: My Man

Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 7 april 2013. Licht gewijzigd.

Billie Holiday is in 1959 gestorven. Tot op het bot verslaafd aan narcotica, alcohol en foute mannen. Het Franse ‘Mon Homme‘ uit 1916 van Jacques Charles, Channing Pollock, Albert Willemetz en Maurice Yvain werd geschreven voor Mistinguett. Het werd My Man. 

Lady Day haalt het uit de music hall en voert het in het volle leven door er blues aan toe te voegen. Jimmy Rowles begeleidt in 1957 een door ziekte opgezwollen zangeres.

It cost me a lot
But there’s one thing that I’ve got
It’s my man
It’s my man

Cold or wet
Tired, you bet
All of this I’ll soon forget
With my man

He’s not much on looks
He’s no hero out of books
But I love him
Yes, I love him

Two or three girls
Has he
That he likes as well as me
But I love him

Billie Holiday voor de rechtbank in 1949.

De legende Holiday laat de feitjes die over haar de ronde doen kloppen. Als een van de jongens gebruikt ze haar stem als instrument. Met ongekende timing. Navolgers als Diana Ross of Ruth Jacott benadrukken eenvoudigweg dat Lady Day onnavolgbaar is. 

Pianist Teddy Wilson begeleidt met elegante notenreeksen die blijven hangen. Na 85 jaar perfect houdbaar omdat het in een toveract deuntjes tot klassiekers maakt. In die amusementsindustrie waar chic en alledaags samenkomen.

Chasing the Scream: 100 jaar War on Drugs. Met Billie Holiday

Update 28 maart 2015: De media zijn er vroeg mee, 100 jaar te laat. Op 7 april 2015 is het 100 jaar geleden dat Billie Holiday werd geboren. Ze stierf in 1959 op haar 44ste. Nu herdenken we. Wat herdenken we? Een grote zangeres of een zangeres die leed onder racisme? Wat is zo’n herdenking eigenlijk? Nostalgie? Ophalen van bekende verhalen? Een kapstok voor de media om ruimte te vullen en voor bedrijven om winst te maken? Maar kan Billie Holiday dan beter vergeten worden? Nee, dat niet, ze was te goed. Ze maakte iets van niets. En soms maakte ze verschil met iets waarmee ze haar nek uitstak. Moedig. Een kunstenaar om niet te vergeten:

Southern trees bear strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swinging in the southern breeze
Strange fruit hanging from the poplar trees

Pastoral scene of the gallant south
The bulging eyes and the twisted mouth
Scent of magnolias, sweet and fresh
Then the sudden smell of burning flesh

Here is fruit for the crows to pluck
For the rain to gather, for the wind to suck
For the sun to rot, for the trees to drop
Here is a strange and bitter crop

Een protestsong over Amerikaans racisme, het lynchen van Afro-Amerikanen. Billie Holiday nam het op 20 april 1939 op met een formatie van trompettist Frankie Newton voor het onafhankelijke merk Commodore Records. Zowel tekstdichter Abel Meeropol als Newton stonden bekend als communist. CBS, de studio waar Holiday onder contract stond of producent John Hammond durfden hun vingers er niet aan te branden. Verder met Tab Smith (as), Kenneth Hollon en Stanley Payne (ts), Sonny White (p), Jimmy McLin (g), John Williams (b) en Eddie Dougherty (d). De opnamekwaliteit kon stukken beter, maar het gevoel telt. De song was een succes.

Politico plaats deze week een passage ‘The Hunting of Billie Holiday; How Lady Day found herself in the middle of the Federal Bureau of Narcotics’ early fight for survival’ uit het vandaag verschenen boek van Johann Hari ‘Chasing The Scream: The First and Last Days of the War on Drugs’. Drugs zijn in de VS dit jaar sinds een eeuw verboden. Zodat er ook een eeuw een War on Drugs bestaat met alle nadelen die daarbij horen. Zoals het expliciete racisme waarvan de stukken over Billie Holiday getuigen, maar ook een ander soort racisme dat dient om bevolkingsgroepen eronder te houden. Hari zet vragen bij een in een eeuw scheefgegroeide praktijk.

Angelina Jordan is acht jaar. En wint Noorse talentenshow

Een Noors 8-jarig meisje dat de stem van Billie Holiday zingt. Met de trompet die Bunny Berigan uit 1936 citeert. Ze boetseert een combinatie van de vroege en late Holiday die nooit zo bestond. De laatste jaren van Lady Day stemmen overeen met de eerste jaren van Angelina Jordan Astar. Onvast, maar doorgroefd. Hoe kan het? Klopt het in zo’n jong lichaam? En Summertime, waarom in hemelsnaam Summertime? Opmerkingen over de negatieve kanten van zo’n verkiezing kunnen altijd nog. Het komt oh zo vaak voor. Optreden van jonge kinderen is zelfs een serieus genre in Noord-Korea. Maar waar houdt de uitbuiting op en begint de eigen wil?

Foto: Carl Van Vechten, Portret van Billie Holiday, 1949