Gelukkig is hedendaagse kunst niet zelfgenoegzaam. Wie weet dat?

M’n toevallig oog viel op een artikel over hedendaagse beeldende kunst, of liever gezegd de kloof tussen massa en elite van Willem Jan Hilderink voor Dagelijkse Standaard. De titel ‘Gelukkig is hedendaagse kunst niet belerend’ is ongelukkig. Die meent te zeggen dat het publiek zich niet de les laat lezen, maar da’s wat anders. Ik viel vooral over de volgende passage: ‘Wat pas echt wringt, wat echt vervreemdt, is de drang die kunstenaars voelen het klootjesvolk op te leiden, te confronteren, de maat te nemen, belachelijk te maken.’

Dit is een aanname die de auteur niet onderbouwt en die slechts voor 25% juist is. Het is klinkklare onzin dat kunstenaars de drang voelen om de burgers op te leiden, de maat te nemen of belachelijk te maken. Op hoeveel waarnemingen, uitspraken en kunstwerken baseert Hilderink dat? Het is wel juist dat kunstenaars de samenleving een spiegel voorhouden en burgers confronteren. Logisch, want da’s exact de functie van kunst.

Eigenlijk is het precies omgekeerd aan wat Hilderink suggereert. Niet de kunstenaars maken het klootjesvolk belachelijk, maar het klootjesvolk -daartoe aangevoerd door politici van de VVD, gevolgd door die van de PVV en alle andere politici rond het Binnenhof- maken kunst en kunstenaars belachelijk. Met een moeilijk woord wordt dat dédain genoemd. Ofwel, de minachting, de neerbuigendheid en het gebrek aan respect dat de kunstenaars van delen van de samenleving krijgen. Vaak ook nog eens met een trap na.

Het is ten dele waar dat de hedendaagse beeldende kunst het contact met de massa verloren heeft. Hoewel dat wel meevalt voor wie de bezoekcijfers van de kunstmusea ziet en daar langs een oneindig schuifelende grijze golf moet slalommen. Maar het is waar dat de experimentele, grensverleggende kunsten het relatief slecht doen. Dat geldt overigens voor alle disciplines, ook voor dans, film, literatuur, muziek of theater.

Is dat erg? Ja en nee. Het is nu eenmaal een wetmatigheid dat minder behaagzieke kunsten op minder waardering en begrip kunnen rekenen bij het brede publiek. Da’s iets van alle tijden. Pas als kunstenaars de kloof groter en onoverbrugbaarder maken dan nodig is, dan doen ze iets fundamenteel verkeerd. Eerder niet.

Hilderink laat ongenoemd dat musea met educatieve programma’s moeite doen om ‘moeilijke‘ kunst aan het publiek uit te leggen. Het is niet zo dat kunstenaars of musea vanuit een arrogante houding kunst ‘droppen‘. Zo heeft Wim T. Schippers voor Museum Boijmans meer dan 500 vragen per video beantwoord over z’n pindakaasvloer. Iets waarin Hilderink geen kunst kan zien omdat hij het niet begrijpt. Toch de juiste manier om het publiek bij kunst te betrekken die op het eerste gezicht afstoot, vreemd is en onbegrijpelijk lijkt.

Hilderink gaat ook voorbij aan al die beeldende kunstenaars die in wijken, bij manifestaties, op beurzen of in hun atelier tijdens atelierroutes moeite doen om hun kunst telkens weer uit te leggen aan een breed publiek. Kunstenaars die daar ondergemiddeld mee verdienen en doorgaans lange uren maken. En, niet iedereen hoeft geïnteresseerd te zijn in hedendaagse (beeldende) kunst. Zoals ook niet iedereen geïnteresseerd is in voetbal, schaatsen, Big Brother of Dave Roelvink. Ook voor mij nu bekend door Hans Beerekamp. Laat dat zo blijven in de pluriforme Nederlandse samenleving. Gespeeld onbegrip over zowel het een als het ander is ongepast.

Advertentie

Gladstrijkers, hermelijnvlooien, jaknikkers en hielenlikkers van Oranje

Grif geef ik het toe, ik ben Republikein en heb niks met Oranje. Hoewel ik Willem-Alexander best aardig vind. Trouwens, ik heb ook niks met de huidige Republikeinen. Bij gebrek aan identificatie voel ik daarom niks bij zo’n soort staatshoofd. Alsof ik toeschouwer ben van het operateske Freedonia van de Marx Brothers, met protocol, sjerpen, galajurken, aria’s, paleizen en prinsesjes. Maar zij hebben nog de eigen logica om positie, functie en rijkdom te beschermen. Dat begrijp ik. Maar wat elke keer weer verbaast zijn de gladstrijkers, hermelijnvlooien, jaknikkers en hielenlikkers van Oranje. Waarom doen ze het? Wat winnen ze erbij? Zijn ze betoverd door de magie van de operette? Met een minister Plasterk als spionagechef die met zijn naïeve houding Freedonia moet redden van Big Brother die aan de grenzen wacht. Alle proppenschieters worden in gereedheid gebracht. En de ingehuurde handenklappers twitteren het land veilig. Ik zie het bevreemdend aan.

Foto 1: Schermafbeelding van ‘Nederland is jarig. 200 jaar vrij!‘. 26 oktober 2013.

Foto 2: Schermafbeelding van tweets op ‘@200jaarnl‘ 26 oktober 2013.

NRC interviewt Greenwald. Wordt het nu kritischer op de macht?

Dit weekend pakt NRC uit met een interview van Floor Boon met Glenn Greenwald. Toevallig twee dagen voor de lancering van De Correspondent. Maar zoals thruthdigger in een tweet opmerkt, het heeft wel verdomd lang geduurd voordat NRC Greenwald ontdekte. Een jaar geleden vroeg ik me in alle verbijstering af waarom een krant die pretendeert de nuance te zoeken in praktijk precies het tegenovergestelde doet. Hoe kon een krant zo inflexibel en log als een mammoettanker zijn dat het niet meer het vermogen had om snel te schakelen bij het optreden van nieuwe ontwikkelingen? Waarom volgde het met open ogen zo lang de praatjes van president Obama en het establishment dat-ie vertegenwoordigt? Hadden de hoofd- en buitenlandredactie niet met enig logisch nadenken tijdig de steven kunnen wenden richting kritische journalistiek? Blijkbaar niet.

Hoe komt dat? Is dat omdat het dagbladbedrijf tegenwoordig grossiert in fun en showbizz, het goede leven met goede wijnen, psychologisering van alles en nog wat en de persoonlijke impressies van columnisten dat het niet meer verder kijkt? Ik denk het niet. Lichte rubrieken zijn er altijd geweest en hebben bestaansrecht. De kneep zit ‘m erin dat bij de ‘zware’ rubrieken politieke journalisten de verkeerde focus hebben. En een hoofdredactie dat niet weet te corrigeren. Politieke journalisten werken nauwgezet en vakkundig, maar nemen te weinig afstand en worden onderdeel van de macht. Ze willen het spel doorgronden, maar verinnerlijken zo juist de uitgangspunten van het spel. Terwijl ze de macht ter discussie moeten blijven stellen. Zo nemen ze te veel voor vanzelfsprekend aan dat het helemaal niet is. Ze identificeren zich met de zeepbel van de macht.

Ik vind de NRC Handelsblad een redelijke krant. Hoewel politiek wat weinig progressief. Al voor de fusie met de Rotterdamse NRC las ik bij m’n grootvader aan tafel het Amsterdamse Algemeen Handelsblad. Een krant die hilarisch anarchistisch en tegendraads kon uitpakken. Toen schokken nog kon. In die gouden tijd van de geschreven pers toen opinieleiders als Trino Flothuis, Anton Constandse, W.L. Brugsma,  Joop van Tijn, Henri Faas, Laurens ten Cate en al die andere scherpe geesten op de golven van de maatschappelijke veranderingen autoriteit genoten. Het onderscheid met de huidige NRC is dat in de roerige jaren ’60 en ’70 het bevragen van de macht vanzelfsprekend was. Niet de overgave eraan. Al die kritische journalisten verbonden dat aan de noodzakelijke herinrichting van de samenleving. Daar namen ze actief aan deel. Niet aan de macht zelf.

De kritiek van Greenwald kan opgevat worden als directe kritiek op de NRC: ‘De Amerikaanse journalistiek is bijna ingekapseld door de overheid. (..) Journalisten worden gelauwerd, schrijven een boek, verdienen geld. Maar in essentie veranderen ze niets.‘ NRC moet de macht uitdagen en zich niet zelf als economische macht opstellen. Dwars tegen politieke partijen en bedrijfsbelangen ingaan. Tot op straffe van ex-communicatie toe. Te simpel om de meeste pijlen te richten op Pim Fortuyn, Geert Wilders of radicalen. Dat zijn te makkelijke doelwitten die de krant een idee van relevantie en heldenmoed geeft dat het door deze afleiding juist verliest. Het laat echte macht van grote partijen, multinationals en partners buiten schot. Het interview van Greenwald was ’n late reflectie op inmiddels oude ontwikkelingen. Nu nog de herwaardering van de journalistiek. Doen. 

Foto: Tweet van thruthdigger, 28 september 2013.

Schneier en Greenwald zijn kritisch over hoe VS internet misbruikt

In aanvulling op berichtgeving naar aanleiding van documenten van Edward Snowden over de Amerikaanse overheid die bewust de veiligheid en de vrijheid van internet inperkt spreekt Democracy Now! met journalist en advocaat Glenn Greenwald en internetdeskundige Bruce Schneier. De onthullingen zijn verbijsterend. Internetveiligheid heeft een door westerse overheden ingebouwde onveiligheid. Internetbedrijven als Yahoo, Microsoft, Google, Facebook of Apple staan onder druk van de publieke opinie om openheid van zaken te geven. Ook vanuit economisch belang. Er is hun een spreekverbod opgelegd door de Amerikaanse overheid.

Geo-politiek roept een en ander de vraag op wat nog het verschil is tussen politiestaten als China, Noord-Korea, Iran en Rusland en de VS of het Verenigd Koninkrijk. Dat is er niet. In elk geval hebben de VS elke morele positie verloren om andere staten te veroordelen en andere landen een voorbeeld voor te houden.

Het antwoord is nu aan de burgers die samen met gewetensvolle ontwikkelaars en bedrijven op zichzelf zijn aangewezen. Da’s de les van vandaag. Overheden en grotere internetbedrijven zijn niet te vertrouwen. Dat blijkt duidelijker dan ooit. De burger moet samen met partners als digitale burgerrechtenbewegingen, piratenpartijen, traditionele anarchistische, links-liberale, progressieve en libertarische partijen, bewegingen als Anonymous en kritische media actief gaan werken aan een nieuwe architectuur voor een internet zoals dat ooit bedoeld was: vrij van overheidsinmenging. De VS moeten zich schamen. Met hun praatjes over vrijheid.

VS heeft internet verraden bij opbouw controlestaat. We moeten het terugnemen

Internet-deskundige en schrijver over beveiliging en techniek Bruce Schneier is duidelijk. De Amerikaanse regering heeft de kern van het internet verraden. De NSA heeft een fundamenteel sociaal contract ondermijnd, meent-ie. Het vertrouwen van de gebruikers is weg. De bedrijven die de internetstructuur bouwen en beheren, de bedrijven die de hardware en sofware maken en verkopen of de hostingbedrijven, zijn niet langer te vertrouwen: ‘We kunnen deze bedrijven niet langer vertrouwen als de ethische stuurlui van het internet’.

Uit een artikel van de New York Times, The Guardian en ProPublica dat is gebaseerd op documenten van Edward Snowden blijkt dat de veiligheidsdienst NSA achterdeuren in diverse commerciële software heeft ingebouwd om zelf systemen te kunnen kraken. Het heeft de veiligheidsstandaarden  aangepast om controle te houden ten koste van het idee van een veilig en vrij internet. Door ingrijpen van de NSA met medewerking van internetbedrijven is de veiligheid minder hoog  dan gedacht wordt en verwacht kan worden. Ook bepaalde vormen van versleuteling kunnen door de veiligheidsdiensten worden gekraakt. Dit geeft ook criminelen of dictaturen die burgerrechtengroepen vervolgen de kans om op een slecht beveiligd internet hun slag te slaan.

Uit een verantwoording van ProPublica blijkt dat media contact hebben met veiligheidsdiensten over dit soort publicaties. De versies van de drie media zijn verschillend omdat ze anders op druk reageren. Uit Why We Published the Decryption Story zegt ProPublica dat het openheid geeft omdat het publiek moet weten hoeveel macht de overheid bezit. Openheid draagt bij aan een systeem dat weerstand kan bieden aan machtsmisbruik.

Schneier meent dat ‘we’ het internet terug moeten nemen. Met ‘we’ bedoelt-ie de technische gemeenschap. De ontwikkelaars moeten het initiatief terugnemen. Maar de grootste uitdaging is politiek. Ontmanteling van de controlestaat is niet makkelijk. Staten geven hun controle over burgers nooit vrijwillig op. Overheden reserveren er grote sommen voor. Daarbij komt dat grote diensten als de NSA een staat in de staat zijn en politici onder druk houden. Soms met angstbeelden over terrorisme, soms door omkoping van politici, soms met chantage zoals Russ Tice over president Obama denkt die zo opvallend van koers is veranderd.

Bewustwording bij de wereldgemeenschap van internetgebruikers over de kwalijke praktijken van de veiligheidsdiensten is een eerste stap. De controlestaat zoals de NSA die opbouwt is een doodlopende weg omdat het de politiek buitenspel zet, bedrijven en overheden hecht en oncontroleerbaar laat samenwerken, richting totalitarisme gaat en het internet bewust onveilig heeft laten construeren. Volgens Schneier hebben ontwikkelaars de morele plicht om zich tegen deze controlestaat te verzetten. Er valt geen tijd te verliezen. Niet alleen de internetvrijheid staat op het spel, maar ook het bestaan van een open en vrije samenleving.

Foto: ‘Dismantling the surveillance state won’t be easy. But whatever happens, we’re going to be breaking new ground.’ Photograph: Bob Sacha/Corbis‘

Snowden vraagt asiel aan in Rusland. Putin stemt toe

Vandaag werd bekend dat Edward Snowden gisteren via zijn vertegenwoordiger de WikiLeaks-medewerkster Sarah Harrison in Rusland asiel aangevraagd heeft. Vanmiddag zei president Putin in een persconferentie dat Snowden in Rusland kan blijven op de voorwaarde dat-ie ophoudt de Amerikaanse partners te beschadigen. Putins uitspraak komt nadat Harrison de asielaanvraag indiende bij een consulaire post van Buitenlandse Zaken op het vliegveld Sheremetyevo waar Snowden verzeild raakte. Daarom kunnen de woorden van Putin als toestemming opgevat worden. Door zijn ingetrokken Amerikaanse paspoort kan Snowden niet verder reizen.

Met de asielaanvraag voegt Snowden zich in het rijtje van gedenkwaardige spionnen die in Rusland belandden. Zoals de in Rotterdam geboren George Blake. Mogelijk verblijft Snowden tijdelijk in Rusland en reist-ie later door naar een ander land. Bijvoorbeeld Ecuador. Z’n situatie in het niemandsland van het Moskouse vliegveld Sheremetyevo was onhoudbaar geworden. Niet ondenkbaar is dat de Amerikaanse en Russische leiders overleg hebben gehad over Snowden. Maar de VS kunnen niet blij zijn dat Snowden met zijn topgeheime documenten op vier laptops in Rusland verblijft. De asielaanvraag van Snowden is een direct gevolg van de harde aanpak van klokkenluiders door de regering-Obama die in de VS geen eerlijk proces wacht.

Foto: Een scherm toont Edward Snowden in een cafetaria op Moskous Sheremetyevo vliegeveld.

NSA bespioneert de EU. Maar EU spioneert samen met de VS

Update: In de Tweede Kamer is met grote zorg gereageerd op het nieuws dat de Amerikanen actief zouden spioneren binnen de Europese Unie, zo noteert Spits. ‘Diplomaten aftappen kan echt niet’, aldus Jeroen Recourt van de PvdA vanmiddag. Hij wil net als veel andere partijen opheldering van minister Ronald Plasterk (Binnenlandse Zaken). Deze bezoekt de Larense kermis en Amersfoort en doet daar verslag van. Minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken wil nu ook opheldering over het afluisteren van EU-diplomaten. 

Der Spiegel komt met documenten die aantonen dat de VS de EU bespioneerde. Staatsveiligheidsdienst NSA plaatste afluisterapparatuur in de EU-vestiging in Washington en drong binnen in het computernetwerk. De NSA was ook verantwoordelijk voor het elektronisch afluisteren van EU-gebouwen in Brussel. De VS kijken zo in het hoofd van de EU. Pikant is dat die operatie werd uitgevoerd vanuit het NAVO-hoofdkwartier in Brussel. Vanuit een apart gebouw van de NSA. Klokkenluider Edward Snowden gaf Der Spiegel de documenten.

Een andere onthulling lijkt hieraan tegenstrijdig. Voormalig NSA-medewerker Wayne Madsen zegt in The Privacy Surgeon dat Europese landen structureel samenwerken met de VS in het verzamelen en uitwisselen van communicatie-inlichtingen. Hij noemt naast Groot-Brittannië, Denemarken, Frankrijk, Spanje, Duitsland en Italië ook Nederland. De laatste zes hebben formeel de derde positie partij onder de NSA Signals Intelligence overeenkomsten en zijn contractueel gebonden aan de VS. Verontwaardiging van regeringsleiders als kanselier Angela Merkel over onthullingen zijn daarom merkwaardig. Madsen vindt recente verklaringen van EU-politici slechts het halve verhaal: ‘I can’t understand how Angela Merkel can keep a straight face – demanding assurances from Obama and the UK – while Germany has entered into those exact relationships‘.

Vandaag ontstond een controverse over de onthulling van Madsen. ‘In afwachting van onderzoek’ trok The Guardian een artikel terug. De scoop zou geen scoop zijn. En Madsen zou samenzweringstheorieën aanhangen. Het leedvermaak bij media die op hun handen zitten was duidelijk. Maar de scoop dat het geen scoop is lijkt op zijn beurt geen scoop te zijn. De essentie van Madsens beweringen is dat de VS en genoemde Europese landen formeel samenwerken op het gebied van spionage. En verplichtingen aan elkaar hebben.

Conclusie is dat spionage tussen landen op allerlei niveau’s speelt en wisselende partners en belangen kent. Hoe dan ook lijken de onthullingen over de relatie van de VS en Europa verder te onderschrijven dat de aanpak van het terrorisme niet de hoofdzaak is. Dit voeren deze landen tegenover hun burgers steeds aan om de grootschalige spionage van die eigen burgers te legitimeren. De Amerikaanse spionage van de EU maakt duidelijk dat het om economische spionage gaat die volstrekt niks met terrorisme te maken heeft. Media die nu nog steeds dat verhaal over veiligheid en terrorisme blijven herhalen kunnen er onderhand van beticht worden dat ze van kwade wil zijn. En hun journalistieke opdracht inwisselen voor een politieke stellingname.

Doet het er iets toe of Snowden naar Frankrijk gaat?

Updat 1 juli: De Franse president François Hollande is woedend dat de Amerikanen de Franse ambassade in Washington en het Franse kantoor bij de VN in New York afluisteren. Hij eist dat de spionage onmiddellijk stopt. Het kwam naar buiten door onthullingen op zondag in The Guardian en Der Spiegel. De Franse Groenen en Jean-Luc Mélenchon van de Parti de Gauche uitten hun woede en roepen president Hollande op Edward Snowden asiel te verlenen. De Groenen noemen als reden dat ‘klokkenluiders een essentiële waarborg voor de democratie vormen’. Ook Marine Le Pen van het Front National roept op om Snowden asiel te verlenen. 

Edward Snowden in transit. Op de Moskouse Sheremetyevo International Airport. Met als einddoel Ecuador volgens WikiLeaks. Met de kanttekening dat Snowden zelf beslist en zijn reisdoel kan bijstellen. Waarom is-ie nog niet vertrokken uit Moskou? Een verklaring is dat-ie een minder verre bestemming op het oog heeft maar dat dit nog niet rond is. Iets van puntjes op de i, en toestemming van de VS krijgen. Twee landen komen in aanmerking: IJsland en Frankrijk. Maar IJsland heeft een conservatieve regering en lijkt minder logisch.

La Douce France. Ondanks de publicitaire rampen die zich de afgelopen weken voltrokken hebben voor de VS zal het Snowden vanwege haar invloed liever in Frankrijk zien dan in Rusland, Cuba of Ecuador. Ook Snowden zal Frankrijk verkiezen boven Ecuador. En zelfs dat land zal vanwege de druk van de VS Snowden liever elders zien. Dus iedereen heeft te winnen bij Frankrijk. Alleen kan de VS dat nu niet volmondig toegeven omdat het zich zo agressief en zelfingenomen heeft opgesteld. Dat bemoeilijkt het smeden van een compromis.

En Frankrijk zelf? Op 10 juni riep de leider van het rechtse Front National Marine Le Pen ertoe op dat Frankrijk Edward Snowden asiel verleende. Gisteren herhaalde ze deze oproep. De linkse Jean-Luc Mélenchon bezocht op 6 december 2012 Julian Assange in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Dit bezoek was op te vatten als politieke steun aan WikiLeaks. Edward Snowden krijgt juridische en geldelijke steun van WikiLeaks. En de Parti Socialiste met president François Hollande houdt voorzichtig, maar afgewogen afstand tot de VS. Een asielaanvraag voor Snowden die stilzwijgende, diplomatieke instemming heeft van de VS zal het honoreren.

Doet het ertoe waarheen Snowden doorreist? Voor de zaak niet, voor z’n persoonlijk leven wel. Hoofdzaak is dat Snowden documenten in zijn bezit heeft die de illegale spionagepraktijken van de staatsveiligheidsdienst NSA aan de kaak stellen en zwart op wit onderbouwen. De NSA die zoals de andere klokkenluider Russ Tice onlangs heeft herhaald ook senatoren, hoge rechters, journalisten en in 2004 toenmalig kandidaat-senator Barack Obama aftapte. Dat moet ook Obama te denken geven over de macht van NSA-baas Keith Alexander. De paranoia van de hoorzittingen uit de jaren ’50 ten tijde van senator Joseph McCarty herleven voor onze ogen in een in zichzelf verstrikt zittend overheidsapparaat waar met het programma Insider Threat iedere medewerker verdacht is. De echte reis van Snowden is het zoeken van de waarheid door onrecht aan te tonen.

Foto: Norman Parkinson, Cardin Hat over Paris, 1960.

Waarom zochten de VS geen compromis met Snowden?

Met de dominerende rol die de VS sinds het eind van de Koude Oorlog in 1989 speelt schiet het in de eigen voet. Het heeft alle bemiddeling afgesloten. Neem het bericht in de New York Times van vandaag dat de Chinese geheime dienst de inhoud van de vier laptops die Edward Snowden in zijn hotel in Hong Kong bij zich had heeft zou hebben gekopieerd. Vol top secret documenten over de Amerikaanse staatsveiligheidsdienst. Snowden ontkent trouwens dat-ie geheimen aan overheden heeft gegeven. ‘Twee experts van Westerse inlichtingendiensten’ komen met de beschuldiging. De berichtgeving past in het patroon dat de Amerikaanse overheid met behulp van een groot deel van de gevestigde journalistiek klokkenluiders zwartmaakt als afleiding voor de berichten over de controlestaat en de opslag van communicatie van onschuldige burgers.

Nu lijkt Snowden in Moskou te zijn, hoewel er over z’n verblijfplaats sinds zijn vertrek uit Hong Kong geen onafhankelijke getuigenissen zijn. Mogelijk heeft de Russische geheime dienst belangstelling voor de inhoud van de vier laptops. Vermoedelijk beveiligd en geëncrypteerd door Snowden. Of de Chinese of Russische geheime dienst de inhoud van Snowdens laptops heeft ‘afgetapt’ is mogelijk. Toch valt deze berichtgeving voornamelijk op te vatten als het gooien van modder door Amerikaanse politici die de grenzen van hun macht niet willen toegeven. Alsof ze de hele wereld bezitten en andere landen naar hun pijpen moeten dansen.

Feit is dat de Chinezen en Russen de topgeheime documenten hadden kunnen aftappen. Ook buiten de toestemming van Snowden om. Vanuit Amerikaans perspectief had zich die situatie nooit voor mogen doen Snowden vluchtte al op 20 mei in Hong Kong en op 9 juni maakte hij zijn vlucht openbaar via The Guardian.

De VS zijn in verlegenheid gebracht door hun spierballentaal. Alsof ze alleen maar dat ene register van machtsvertoon kennen. De Amerikaanse regering had het vanwege het veiligheidsrisico echter nooit zover moeten laten komen. Weliswaar had het de vlucht van Snowden niet kunnen voorkomen, maar het had er vanwege de crisisbeheersing verstandig aan gedaan Snowden na 20 mei een compromis aan te bieden. Zoals garanties over een eerlijk proces en een publiek debat over de onthullingen. Maar in plaats daarvan haalde de regering-Obama voor de zevende klokkenluider op rij de Espionage Act van 1917 uit de mottenballen. Met kans op een levenslange gevangenisstraf voor Snowden. Dat sloot elke bemiddeling af. De schade die de Amerikaanse overheid vanuit een oogpunt van publiciteit en staatsveiligheid nu leidt is een direct gevolg van haar eigen gebrek aan flexibiliteit en de arrogante houding om anderen menen te kunnen ringeloren.

Foto: ‘Supporters of Edward J. Snowden, the former National Security Agency contractor, with his photograph at a demonstration outside the American Consulate in Hong Kong this month.’ Credits: Bobby Yip, Reuters.

Beslommeringen en luxe zorgen van een hedendaagse blogger

Tijd voor een meta-bericht. Dus een bericht over een bericht. Een hedendaagse manier van navelstaren. Ik ontkom er niet aan. Op 12 september 2012 liet ik sociale media de wereld verbinden. Met de verwijzing een week ‘George Knight’ . Een titel die langs het randje van het betamelijke scheert. Want welk fatsoenlijk mens verwijst nou naar zichzelf? Toch eerder iets voor politici, BN’ers van wie verondersteld wordt dat men ze kent terwijl dat zelden zo is of de categorie gewetenloze narcisten. Enfin, negen maanden later kan het wel weer.

Constant is dat zo’n 25% van de bezoekers van dit blog van buiten Nederland komt. Niet valt na te gaan of dat Nederlanders zijn of mensen die het Nederlands machtig zijn. Sinds 25 februari 2012 geeft WordPress een overzicht per land. Voor wie dol is op landkaarten, getallen en de relatie tussen landen een waar genot.

Enkele dagen geleden schreef ik in een stukje over het jihadistische tijdschrift Inspire: ‘Wat is verdacht in de ogen van Amerikaanse veiligheidsdiensten? De berichtgeving over de elektronische programma’s die elke toetsaanslag op een computer registeren roept die vraag op. En de twijfel over wat geoorloofd is.’  Ik voel als blogger de adem van de veiligheidsdiensten in mijn nek. Ik heb geen idee of die zorg realistisch is. Hopelijk niet. Tevens moet ik oppassen dat al te hardop uit te spreken want voor ik het weet gaan sommigen me in verband brengen met interessantdoenerij. Overbodig om te zeggen dat ik het zo uiteraard niet bedoeld heb.

Denkend aan de woorden van president Roosevelt uit 1933 moet zorg of voorzichtigheid geen angst worden. Hij liet ‘the only thing we have to fear is fear itself‘ volgen door ‘nameless, unreasoning, unjustified terror which paralyzes needed efforts to convert retreat into advance‘. Dus ‘naamloos, redeloze, ongerechtvaardigde terreur die de benodigde inspanningen verlamt om een terugtocht in vooruitgang om te zetten’. ‘Terror‘ dient dan eerder geassocieerd te worden met de noties angst, doodschrik en paniek dan met wat we nu onder terreur of terrorisme verstaan. Het gaat erom de eigen geest niet te laten wegzinken in onverschilligheid.

Hoe kom ik hier nou op? Vanuit de VS werden vandaag 169 blogpostings elk driemaal bezocht. Zoiets gebeurt wel vaker en wijst op een automatisch programma dat de inhoud langsscant. Controle van WordPress? Advocaten van auteursrechtenfirma’s die de rechten van foto’s bewaken? Een collega-blogger die teksten kopieert? Of toch GI Joe die vanuit een kantoorcomplex in Maryland de veiligheid van zijn land bewaakt? Maar zij laten toch geen sporen na? Het zijn de zorgen van een internetgeneratie die de oude zorgen vervangt.

Foto 1: Schermafbeelding van een wereldkaart met het bezoek aan dit blog van de afgelopen week. 14 juni 2013.

Foto 2: President Franklin Delano Roosevelt in zijn inaugurele speech van 1933.