Drie uitgangspunten om Wilders te weerstaan. Niet richten op de persoon, geen isolatie PVV en vernieuwing middenpartijen

Wat is de beste strategie om politici als Donald Trump of Geert Wilders te weerstaan? Jimmy Dore verwijst naar een opinie-artikel van Luigi Zingales in The New York Times dat een les trekt voor de aanpak van Trump uit de opkomst van Silvio Berlusconi. Zingales ziet parallellen tussen Trump en de Italiaanse oud-premier. Hij vreest dat de Trump-dynastie twee decennia aan de macht blijft als Donald Trump nu niet goed aangepakt wordt. Voor Nederlanders is het interessant om die les ook op Wilders te betrekken. Hoewel hij niet aan partijvorming doet. Hier volgen de aanbevelingen voor het counteren van Berlusconi, Trump en Wilders (BTW):

a) de oppositie moet zich competent opstellen en niet richten op de persoon BTW, maar op het beleid. Probleem hierbij is dat BTW doorgaans een hap-snap beleid voert en dat op één A4-tje samenvat (Wilders) of vaag blijft over de voornemens (Trump). De hoofdlijn van BTW biedt echter nog voldoende aangrijpingspunten om het beleid centraal te zetten en aan te vallen. Zoals standpunten over moslims en immigratie die in strijd zijn met de grondwet (Trump, Wilders). De Nederlandse les: Media en politieke partijen moeten terug naar de basis: het politieke programma van de PVV en het stemgedrag in de Tweede Kamer. Dit biedt de mogelijkheid om woordvoerders van de PVV die hun beleidsterrein verwoorden centraal te zetten. Dat heeft een tweeledig effect: minder focus op Wilders door verbreding op andere PVV-politici en meer aandacht voor het beleid.

b) de oppositie moet de standpunten van BTW op eigen verdiensten beoordelen en niet op voorhand vanuit een voorgevormde mening afwijzen. Als een standpunt van BTW waardevol is en aansluit bij het programma van een politieke partij dan kan die betreffende partij het omarmen en politieke steun geven. Politieke isolatie van BTW werkt averechts omdat het gematigde kiezers die meegaan in de anti-establishment retoriek van BTW in hun richting jaagt. De Nederlandse situatie: Om de tweedeling tussen PVV en de middenpartijen (VVD, CDA, PvdA, D66) te bestrijden moet de PVV in de beeldvorming zoveel mogelijk gepresenteerd worden als een genormaliseerde politieke partij die in het politieke proces dingen voor elkaar krijgt. Succesjes relativeren de positie van de PVV als paria. De SP kan samenwerking zoeken met de PVV over beleid in de zorg, met de PvdD over dierenwelzijn, met de VVD over strenger immigratiebeleid (dat binnen de grondwet blijft), met D66 over bestuurlijke hervorming, met 50PLUS over pensioenen, met het CDA over drugsbeleid en de joods-christelijke wortels en met de PvdA over de aanpak van fraude in het openbaar bestuur of investeringen in infrastructuur.

c) de oppositie moet zich verjongen en door de-academisering verbreden door leden van jongere generaties van buiten de eigen partijstructuur in de eigen machtsstructuur op te nemen en belangrijke posities te geven. Dat slaat BTW het argument uit handen dat het als enige namens het volk spreekt, haar noden begrijpt en gevestigde partijen de belangen van het establishment vertegenwoordigen. Politieke partijen die BTW willen weerstaan moeten zich opstellen als een beweging en niet als een politieke partij die het eigen voortbestaan centraal zet. De Nederlandse situatie: De Nederlandse politieke partijen hebben in totaal minder dan 290.000 leden en nog slechts 2,2% van de kiesgerechtigden is lid van een politieke partij. Dus de partijpolitiek is hevig aan vernieuwing toe. Een autoritaire leider als Wilders in een partij zonder interne partijdemocratie als de PVV moet niet bestreden worden door andere langgedienden en partijtijgers als Rutte, Samsom, Asscher, Pechtold, Van der Staaij of Zijlstra, maar door jongeren als Jesse Klaver die Wilders juist uit doen komen als bedaagd en gevestigde orde en één van de langzittende parlementariërs die zelf het politieke establishment symboliseert.

Advertentie

Varoufakis plant vorming van een pro-Europese beweging

Meer democratie in de EU is gewenst. Want dat schort er tot nu toe aan. Dat kan door verkiezingen voor het Europese parlement met Europese partijen. De voormalige Griekse minister van Financiën Yanis Varoufakis wijst in een interview met Der Spiegel op de vorming van een pan-Europese beweging. Hij omarmt het hoefijzermodel dat linkse en rechtse partijen niet door het centrum, maar over de flanken verbindt. Zo’n alliantie kan de aanzet voor andere partijen geven om zich ook over grenzen heen te verenigen. Zodat de diverse fracties in het Europarlement rond een ideologie of programma worden omgevormd tot partijen.

Interessant is dat Varoufakis zich profileert als pro-Europees. Hij zet zijn nieuwe beweging bewust af tegen de andere radicalen die zich nog onlangs verenigden tot een nieuwe extreem-rechtse fractie in het Europees Parlement onder leiding van het Franse Front National. Verder met de PVV, Vlaams Belang, FPÖ en Lega Nord. Op de PVV na populistische en rechts-nationalistische partijen die politiek en financieel in het vaarwater van het Kremlin terecht zijn gekomen omdat ze bruikbaar zijn om de macht van de EU te helpen verzwakken.

Ook Syriza waar Varoufakis deel uitmaakt van een links-radicale factie zoekt om strategische redenen toenadering tot Putin. Daarom is deze stap van Varoufakis opvallend. Want electoraal zet hij zich als radicale pro-Europese beweging af tegen de radicale anti-Europese beweging zoals die door de Marine Le Pen (Fractie Europa en Vrijheid) en Nigel Farage (Fractie Europa van Vrijheid en Directe Democratie) vertegenwoordigd wordt. Of deze alliantie van Varoufakis meer wordt dan een proefballonetje en hoe pro-Europees de inzet precies is valt te bezien. De waarde van het initiatief zit ‘m vooral in het streven naar een Europese beweging.

Petitie over Rusland getuigt van wereldvreemdheid. Wie spreekt?

Dagelijks blader ik door nieuwe petities op petities.nl of petities24.com. Ze geven een goed beeld van de stemming in het land. Er wordt geëist. Het onrecht dient bestreden te worden. En wel meteen. Vaak gaat het over groot onrecht. Maar nog vaker over klein onrecht, zoals het sluiten van een school, een sportkantine of het schrappen van lokale zorg. De petities zijn leerzaam, maar doorgaans valt er weinig van te leren.

Ongenoegen is relatief. Nog altijd gaat het goed in Nederland. Burgers vrezen voor achteruitgang in de toekomst. Bang dat hun kinderen het slechter krijgen en de samenleving er slechter op wordt. Die zorg dient uitgesproken te worden. De contouren worden bepaald door maatschappelijke ontwikkelingen waarbij de politiek is geëconomiseerd of uitbesteed. Politiek is in de laatste 30 jaar ondergeschikt gemaakt aan de macht van het geld en het profijtbeginsel. De beslissingen daarover worden in de bestuurskamers van multinationals of de binnenkamers van de grote landen of de EU in Brussel genomen. Wat niet wil zeggen dat de landelijke politiek in Den Haag machteloos is, maar het zet zelf niet langer de grote lijnen uit. Maar kleurt deze in.

Politiek als halffabrikaat die zichzelf groter maakt dan het is, maar door vele critici als kleiner wordt gezien. De paradox is dat deze laatsten weliswaar ongenoegen tonen over de falende politiek, maar tegelijk allerlei eisen stellen waaraan in hun eigen ogen die gecorrumpeerde en uitgeklede politiek niet kan voldoen. Burgers moeten dus zorgen dat hun gerechtvaardigde eisen niet in tegenstrijdigheden en ongerijmdheden verzanden.

Neem bovenstaande petitie van de vriendenpartij over Rusland. Het is onduidelijk wie de initiatiefnemers zijn. Op de site is geen naam, beweging of achtergrond te vinden behalve wat algemene uitspraken waarvan het de vraag is wat ze waard zijn. De vriendenpartij kan dus van alles zijn. Maar het maakt nogal verschil uit voor een steunbetuiging vanuit welke hoek het ongenoegen wordt gevoed. Daar zitten verschillende wereldbeelden en politieke oplossingen aan vast. De anonimiteit schrikt af en maakt op z’n minst terughoudend.

De petitie getuigt van wereldvreemdheid. Een petitie die voorbijgaat aan de redenen voor het ontstaan van het conflict waarover het zich uitspreekt mist kansen om een breed publiek aan te spreken. De petitie getuigt van aannames die het niet hard kan maken. In een laag tempo werden sancties tegen de Russische Federatie ingesteld vanwege de bezetting van de Krim en de escalatie in Oost-Oekraïne. Waarbij president Putin alle kansen kreeg om te deëscaleren. Sancties dienen het omgekeerde van wat de petitie zegt: deëscalatie van een militaire dreiging door die met economische middelen te beantwoorden. Want een antwoord was nodig omdat Putin de internationale rechtsorde niet respecteerde. Of afspraken zoals het verdrag van Minsk niet nakwam.

De petitie getuigt van een gebrek aan kennis over de westerse strategie als het oproept tot diplomatie. Da’s precies de strategie die EU en VS al sinds het voorjaar volgen. Gecoördineerde militaire steun aan Oekraïne om de Krim terug te veroveren of Oost-Oekraïne te ontzetten hebben westerse landen afgewezen. De petitie gaat ook voorbij aan de soevereiniteit van Oekraïne. Het is niet aan de VS of de EU om samen met Rusland over Oekraïne te beslissen. Da’s aan Oekraïne en de Oekraïners alleen. De interne kritiek op de Oekraïense president Petro Porosjenko is toch al dat hij te veel de terughoudende koers van de EU en de VS heeft gevolgd.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Oorlog tegen Rusland: niet in onze naam’.

Beweging ‘Fuck the System’ is onnodig vaag over einddoel

Update: 27 januari is dag van protest op het Malieveld in Den Haag. Vanaf 11.00 uur. Sprekers en eisen zullen duidelijkheid geven over de politieke richting van deze beweging. Met meer dan 17.000 volgers op Facebook. 

Dat er in Nederland veel ontevreden burgers zijn over de verdeling van macht en rijkdom, en de inrichting van de staat is duidelijk. Het ongenoegen bouwt zich op. Hoewel het in Nederland nog steeds beter gaat dan in vele buitenlanden. Maar burgers willen dat zo houden. Dat vraagt actie. De indruk bestaat dat de politieke partijen geen antwoord hebben op de vragen van de tijd. Of die uitdaging angstvallig uit de weg gaan.

Opmerkelijk aan de promotie van ‘Fuck the System’ is dat niet valt uit te maken vanuit welke hoek het komt. Wie zijn de individuen of organisaties die erachter zitten? Het kan zowel links- als rechts-radicaal zijn. Of zelfs het radicale midden van het CDA, dat als politieke partij communitarisme boven politiek zet.

Het filmpje laat niet alleen in het midden wie de initiatiefnemers zijn, maar ook wat het streven is. Meer dan ongenoegen en protest wordt het niet. Het blijft gissen wat het einddoel is. Het invoegen van het embryo lijkt op een fundamenteel-christelijke invalshoek te wijzen. Opvallend is ook dat de termen ‘Fuck the System‘ en ‘Break the System’ door elkaar heen lopen. Niet handig in de marketing die het moet hebben van slogans.

Uitkomst over de achtergrond van de actie zou de site breakthesystem kunnen bieden waarnaar het filmpje verwijst. Dat blijft vaag en algemeen: ‘Wij zijn een groep mensen, waarvan de jongste 18 en de oudste net gepensioneerd is, de één werkt in de zorg en de ander is een ondernemer. Binnen Break the System werken zowel links-stemmers als rechts-stemmers samen zonder problemen, sommigen van ons protesteerden in de jaren zeventig en vele van ons hebben de afgelopen jaren veel gedemonstreerd tegen de huidige regering.‘

Meer informatie geeft een achtergrondverhaal voor nieuws.nl met de oprichters van ‘Break the System’ Berry de Mooij en Lynton Deirkauf. Ze willen de hervorming van Nederland op een vreedzame manier, en gehoord worden. Tja, wie niet? Hun speerpunten zijn zorg, werk en inkomen. Het gaat de initiatiefnemers om bewustwording. Maar een begin van een blauwdruk voor een nieuwe samenleving hebben ze niet: ‘Allereerst willen we het volk wakker maken. Daarna moet er dus een massale opstand komen.’ Onduidelijk blijft hoe ze precies het systeem willen kraken. Ze weten het niet. Het lijkt risicovol van deze beweging om aan te sturen op bewustwording zonder daar op z’n minst uitgangspunten voor een debat over zorg, werk of inkomen, machtsdeling, representatieve democratie of het functioneren van de politieke partijen aan vast te plakken.

Vrije Politiek in de raad. Op weg naar partijonafhankelijkheid?

Dit filmpje uit april 2013 was me ontgaan. Dick Schouw bracht me er van op de hoogte. Hij is woordvoerder van de OPA beweging en was de afgelopen tijd in het nieuws door zijn betrokkenheid bij 50Plus. Hij werd door het bestuur geschorst, maar toen toch weer niet. Hij ziet de oplossing voor de ‘Oudere Politiek‘ in de ‘Vrije Politiek‘. OPA koppelt dat in de toelichting aan ouderen, maar opvallend speelt dat aspect in het filmpje geen rol. Dat komt omdat Vrije Politiek weer een andere initiatiefnemer kent: oud-D66’er en ‘ondernemer-adviseur‘ Leo Broers uit Helmond. Hij zet zich in voor partijonafhankelijke politiek. Met de opzet het vertrouwen in de politiek te herwinnen. Hier meer over Vrije Politiek Helmond. OPA wil de Vrije Politiek in praktijk brengen.

Elk initiatief om uit de schaduw van de gevestigde partijpolitiek te komen is welkom. Dus ook wat de Vrije Politiek en de OPA Beweging doen. Omdat een realistisch alternatief de meeste kans van slagen heeft als het aansluit bij het bestaande vinden veranderingen per definitie in de marge plaats. Daar pleitte ik hier ook voor een combinatie van gevestigde politiek en burgerbeweging. Hoe ze samenkomen zonder dat het nieuwe het eigen karakter verliest is een eeuwig zoeken, navigeren en afbakenen. De flessenhals zit ‘m zoals zo vaak in de overgang van theorie naar praktijk. Die stap proberen de Brabanders Schouw en Broers te zetten.

Het filmpje over Vrije Politiek is overigens minder vernieuwend dan het lijkt. Het voert het duale stelsel van de gemeentepolitiek consequent uit zoals het bedoeld is. Da’s weer wel vernieuwend. Namelijk met gescheiden bevoegdheden voor raad en college. Dat betekent dat de raadsleden niet meebesturen, maar toezicht houden. Zodat ze precies dat doen wat het filmpje zegt: samenwerken, coalities zoeken en elkaar vinden om de grote lijn uit te zetten. Wat niet per definitie alleen technisch is, maar ook het herschikken of opzetten van de ideologische veren kan inhouden. Wethouders zijn dan managers die het beleid uitvoeren. In praktijk maakt het duale stelsel de partijpolitiek zoals we die kennen al overbodig. Waarom beseffen we dat dan nog niet?

Foto: Schermafbeelding van Manifest Vrije Politiek door Leo Broers.

Hoe kunnen burgers omgaan met de eenogige partijpolitiek?

Gisteren besteedde ik aandacht aan de kwestie-Bert van der Roest. De Utrechtse acteur en het PvdA-raadslid heeft als penningmeester van de Stichting Straatnieuws Utrecht mogelijk zo’n 40.000 euro verduisterd uit de kas van de daklozenkrant. Het bestuur maakte bekend geen aangifte te doen, maar er wel op te rekenen dat Van der Roest het verduisterde geld tot op de laatste cent terugbetaalt. Hij is door de PvdA uit de Utrechtse raad gezet, Independer en het reclamebureau dat hem inhuurde voor commercials zeggen niet meer met hem samen te werken en media met voorop De Telegraaf, GeenStijl en het lokale DUIC lieten niet na de misstap te belichten en het uitblijven van een aangifte door de Stichting Straatnieuws Utrecht ter discussie te stellen.

Gisteren mengde ik me hier en op DUIC in de discussie. Ik kreeg van alles naar m’n hoofd geslingerd omdat ik er begrip voor toonde dat het bestuur geen aangifte tegen Van der Roest deed. Ik vond dat-ie door de hoon die hem trof en de publieke beschimping genoeg gestraft was. Juridische vergelding hoefde daar van mij niet bij te komen. Daarbij is het het autonome besluit van een bestuur om aangifte te doen voor verduistering. Voorwaarde is wel dat betrokkene schuld bekent. Dat heb ik nog niet gezien. Kritiek is niet erg, want wie niet tegen de hitte van de keuken kan moet geen blog beginnen. Maar enkele zaken vielen me op die naar mijn idee juist de politieke partijen in de kaart spelen. En dat stoort me meer dan het gescheld en de rancune.

1) Een debat is een uitwisseling van standpunten tussen mensen in een specifieke omgeving. Argumenten dienen om de ander te overtuigen. De argumentatieleer kent logische, individueel-gezaghebbende en emotionele aspecten. Aristoteles noemt ze logos, ethos en pathos. Wie denkt dat het naar voren brengen van logische argumenten volstaat om de ander te overtuigen mist de essentie van wat een debat is. Maar wie van de andere kant denkt om er alleen met emoties te komen door hartstocht of niet-onderbouwde claims achter elkaar te zetten begrijpt het evenmin. Een debat vereist heen-en-weer schakelen tussen de verschillende aspecten waarin geloofwaardigheid van de spreker, argumenten en beroep op emoties nauw samengaan.

2) Er is naar mijn mening een onderscheid tussen het aanvallen van mensen, en structuren of ideeën. Het standpunt dat politieke partijen, religies, grootbedrijven, de overheid of het koningshuis niet deugen neem ik graag voor m’n rekening. Maar zeggen dat een persoon niet deugt die onderdeel van die structuren uitmaakt is in mijn ogen wat anders. Waarmee niet gezegd is dat iemand niet voor gold digger, zakkenvuller of onbenul uitgemaakt kan worden. De mens is per definitie eindig, deel van een geheel en op zichzelf aangewezen. Daarom moeten we ons altijd terdege realiseren wat het grotere effect is als we een individu bekritiseren.

3) Nu en dan toon ik me kritisch op het functioneren van politieke partijen. Ik vind dat ze in hun huidige vorm hun doel voorbijgeschoten zijn en eerder met hun voortbestaan en personeelsbeleid dan het landsbelang bezig zijn. Hoewel ook dat betrekkelijk is, in de VS is het nog verder ontspoord. Ik zou graag de burger weer een centrale plaats in het politieke systeem geven. Maar dat vraagt van die burger wel organisatie, discipline, realiteitszin en binding met anderen. Zolang (de meeste) burgers niet begrijpen hoe een debat gevoerd moet worden en emoties alleen niet kunnen overtuigen blijven de politieke partijen eenogen in het land der blinden.

Foto: Cycloop (reus met een oog), illustratie uit 1680.

Wat is de beste weg naar een politiek systeem van de burgers?

Wat is partijpolitiek? Enkelen zijn lid van een politieke partij en roeren zich binnen zo’n organisatie. Zo’n 36% tot 75% van de kiesgerechtigden stemt om de paar jaar op een partij. Maar zo gauw de stem is uitgebracht verliezen ze het zicht erop. De stem smoort binnen of buiten een coalitie. Daar blijft het niet bij. Is zo’n partij nou een vehikel om externe belangen veilig te stellen, carrière te maken of een instrument om de macht te helpen verdelen? Hoe dan ook pleitte ik hier herhaaldelijk voor meer ideologie in de politiek. Tuig de politieke partijen weer op met ideologische veren, zodat duidelijker dan nu wordt dat ze uiteenlopende wereldbeelden representeren. Zeg maar, een samenhangend pakket van beleidsvoorstellen waaruit gekozen kan worden.

Uiteraard kunnen niet alle programmatische varianten door afzonderlijke partijen afgedekt worden. Dat zou op zeven hoofdlijnen al tot 49 partijen leiden. Omdat programmapunten samenhangen en terug te brengen zijn tot fundamentele verschillen over machtsdeling, bezit van productiemiddelen, nationale identiteit, rechten en vrijheden kan het aantal partijen beperkt blijven. Er zijn echter ook belangenpartijen -soms onterecht one-issuepartijen genoemd (ouderenpartijen, Partij voor de Dieren) – die zich programmatisch beperken. De tendens bestaat dat partijen programmatisch naar elkaar toe bewegen. Het befaamde politieke kluitjesvoetbal met een drukbezet centrum. Wie tegen de NAVO of voor de republiek is kan nu nergens z’n stem meer kwijt.

Een pleidooi voor meer partijpolitiek straks houdt niet in dat men de partijpolitiek van nu niet weg wenst. Integendeel zegt de deconstructivist die graag op puinhopen bouwt en een fundamentele verbetering wil doorvoeren. Voorwaarde om meer partijpolitiek met meer ideologie in de toekomst te realiseren is het leegtrekken van de huidige politieke partijen. Da’s dus een pleidooi voor minder partijpolitiek nu. Zo is vanwege de representatie van belangen en de verdediging van bepaalde waarden Nederland gediend bij een sterke sociaal-democratische beweging die het nu niet heeft. De PvdA blokkeert de opbouw van een krachtige sociaal-democratische partij. De PvdA moet eerst verdwijnen om dat voor de toekomst mogelijk te maken.

Opbouw is lastig. Naar aanleiding van de posting ‘Eén-partijstaat Nederland, Nico Baakman en misbruik van de wet‘ stuurde politicoloog Nico Baakman me een notitie met de volgende tabel. Hij merkt op: ‘Er bestaat een aanmerkelijk verschil tussen de kans op succes voor gevestigde en voor nieuwe partijen. Over de hele periode (1948 – 2012) slaagde gemiddeld 94,3% van de partijen die al in de Kamer vertegenwoordigd waren erin bij een volgende verkiezing opnieuw zetels te behalen, terwijl van de partijen die nog geen zetels hadden slechts 10% daar in slaagde. Vergelijken we de periodes ’48-’63 en ’67 – ’12, dan is de kans voor gevestigde partijen in de Kamer te blijven weliswaar afgenomen (van 97,3 naar 94,2%) maar de kans voor voor nieuwe lijsten in de Kamer te komen daalde sterker (van 16,0 maar 9,2%) terwijl het aantal nieuwe lijsten dat een poging waagde juist groeide van gemiddeld 5 naar gemiddeld 12,2 per verkiezing. Daar zou men uit kunnen afleiden dat het moeilijker is geworden voor nieuwkomers een of meer Kamerzetels te verwerven.’

Partijen die in het parlement vertegenwoordigd zijn functioneren onvoldoende. Ze verzaken hun hoofdtaak de bevolking direct te representeren. Ze dienen andere meesters die soms wel, maar vaak niet belangen hebben die overeenkomen met die van de bevolking. Tegelijkertijd worden politieke partijen steeds minder relevant omdat de macht nog slechts sporadisch in nationale parlementen wordt verdeeld. De kaders worden in de bestuurskamers van de EU, het IMF, de banken of het grootbedrijf bepaald. Voor nieuwe politieke partijen is het steeds moeilijker om tot het parlement door te dringen. De Eén-partijstaat is ontstaan waar partijlozen of nieuwe partijen door de gezamenlijke kaste van politieke partijen juridisch buiten het openbaar bestuur worden gehouden. Zodat een evenwichtige representatie van de bevolking en een programmatische update nog verder uit zicht raakt. Oplossing is een implosie van het politieke systeem. Voor de nieuwe emancipatie.

Foto 1: Verkiezingsuitslagen menigte op Dam, 1962. Credits: Nationaal Archief, CC-BY-SA.

Foto 2: Schermafbeelding van een tabel uit een notitie van Nico A. A. Baakman die hij me op 28 mei 2013 stuurde.

50Plus royeert oprichter OPA om ambitie. Strijd ouderenpartijen?

Afgelopen zaterdag een bericht op Binnenlands Bestuur. Het bestuur van 50Plus zette een bestuurster en lid uit de partij. Het geroyeerde partijlid is Dick Schouw die oprichter is van het onlangs geregistreerde Ouderen Politiek Actief, OPA. Volgens BB is-ie uit 50Plus gezet omdat-ie ‘de grenzen die de partij heeft vastgesteld meerdere malen aantoonbaar heeft overschreden’. Niet wordt uitgelegd wat dat inhoudt. Overigens ontbreekt Schouws succes in de Piratenpartij. Hij vond er wegens zijn top down benadering geen aansluiting. De video van PowNews dateert trouwens van 16 september. Dus vier dagen voor het royement van Dick Schouw.

Op Omroep Brabant reageert de in Den Bosch wonende Schouw. Hij vindt het argument voor zijn royement ‘niet rechtsgeldig’: ‘Mij wordt verweten dat ik actief ben in de lokale politiek, terwijl ik het 50Plus-embleem draag. Maar dat mag volgens de statuten van 50Plus, ze moedigen het zelfs aan.‘ Schouw doelt hiermee op artikel 2 lid 2c dat zegt dat 50Plus haar doel tracht te bereiken door ‘het bevorderen en ondersteunen van de verkiezing van kandidaten voor het lidmaatschap van gemeenteraden, gesteld door lokale partijen‘.

Schouws redenering lijkt te zijn dat-ie met OPA 50Plus niet in de wielen rijdt. Want 50Plus is niet zelf actief op gemeentelijk niveau. De partij ‘bevordert en ondersteunt wel de verkiezing van kandidaten’ die door lokale partijen gesteld worden. Een win win-situatie voor Schouw. Hij is lid van 50Plus, richt OPA op dat initiatieven neemt voor de oprichting van lokale afdelingen en bestaande partijen oproept zich bij OPA aan te sluiten.

De site van de OPA bevat onduidelijkheden, zoals over het einddoel. Ligt de ondergrens voor de doelgroep bij 40 of 45 jaar? OPA is op 9 september 2013 als politieke partij geregistreerd bij de Kiesraad, maar noemt zich uitdrukkelijk een beweging. Maar het breekpunt voor 50Plus dat tot het royement van Schouw heeft geleid lijkt erin te liggen dat OPA de optie openlaat zich in de toekomst niet tot het gemeentelijk niveau te beperken. Het zegt over de eigen aanpak: ‘Wij richten ons in eerste instantie op de komende gemeenteraadsverkiezingen en op lokale partijen.‘ Maar wat is de tweede stap als in gemeenten succesvolle OPA-afdelingen functioneren? Vanwege de schijn van belangenverstrengeling is het verklaarbaar dat 50Plus Schouw uit de partij heeft gezet omdat-ie de landelijke ambities van OPA openhoudt. De toekomst zal uitwijzen hoe dat voor beiden uitpakt.

Luca George: Bewegen in een box. Uitputtend afvallen

De titel is geen lichte kost: ‘Conceptual Subversion Through Reflective Conceptuality; As A Means Of Post Conceptualisation‘. Waar gaat dit over? Woordenbrij als boeiendste deel van een kunstwerk? Luca George legt uit. In de biografie zegt de in Glasgow wonende kunstenaar vaak verkeerd begrepen te worden. Hoe kan dat nou? In de uitleg komt een reeks aan onderwerpen langs. Uit de spreekwoordelijke omgevallen boekenkast.

Ondanks de zware woorden is het filmpje licht van toon. Het toneelbeeld geeft een witte doos met groene ‘bekleding’. Een groen geklede man is druk in de weer. Met bewegen. Donkere schoenen gaan voor de doos heen en weer. Ze suggereren toezicht. Wat zien we? De Vierdaagse ontmoet Bobby Sands ontmoet aerobics ontmoet de controlestaat ontmoet Vsevelod Meyerhold ontmoet absurdisme. We mogen het zelf uitmaken.

Foto: Still uit ‘Conceptual Subversion Through Reflective Conceptuality; As A Means Of Post Conceptualisation‘ van Luca George, 2013.

De elite verraadt de burgers: petitie tegen de graaicultuur

Sjors van Beek is een petitie gestart om het graaien tegen te gaan. In een opiniestuk hekelt-ie de graaicultuur en legt z’n initiatief uit. Het heeft met z’n persoonlijke situatie te maken. Van Beek hangt z’n zorgen op aan de gang van zaken bij multinational Wolters Kluwer waar-ie onlangs als journalist is ontslagen omdat het blad Binnenlands Bestuur waarvoor-ie werkte ‘te weinig winst maakte‘. Topbestuurder Nancy McKinstry van Wolters incasseerde in haar eentje ruim 6,5 miljoen euro. De verhoudingen zijn zoek, aldus Van Beek. Teken hier.

Dit steekt omdat politieke partijen onvoldoende optreden. Hoewel ze niet over alles wat te zeggen hebben is het ook niet zo dat ze niets te zeggen hebben. Maar waar ze op de arbeidsmarkt wel op kunnen treden laten ze het afweten. Dan kiezen gevestigde politieke partijen steevast tegen het belang van werknemers. Ofwel, ze leggen prioriteiten die in het belang van bedrijven, de ‘economie’ en topbestuurders zijn. Maar zoals een oude Duitse wijsheid zegt: ‘Gemeinnutz geht vor Eigennutz’. Het algemeen belang gaat voor eigenbelang. Aan de hand daarvan zou de Nederlandse politiek beleid moeten maken. Rijnlands, weg van het cowboy-kapitalisme.

Vanuit de Amerikaanse situatie die (nog) onvergelijkbaar is met de Nederlandse, maar er toch steeds meer overeenkomsten mee heeft proberen Chris Hedges en Paul Jay voor The Real News te achterhalen hoe het komt dat zwakkeren en kwetsbaren machteloos zijn en door de politieke partijen in de steek zijn gelaten. De Nederlandse situatie is niet zo zwart-wit als de Amerikaanse, maar Nederland moet oppassen de VS niet achterna te gaan. Hedges hoopt op een beweging van onderop die via stakingen en protesten de machtelozen weer een stem geeft. Het tekenen van de petitie zorgt niet voor de oplossing, maar geeft de Nederlandse politieke partijen wel het signaal dat ze op moeten passen om de volksgunst te verliezen. Een overheid staat in dienst van de burgers, niet in dienst van het bedrijfsleven. Dat kan niet genoeg onderstreept worden.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Stop het graaien‘. 23 juli 2013.