Obama verliest geloofwaardigheid door Israël en drones

Op zijn Aziatische trip zei president Obama vandaag in Thailand dat Israël elk recht heeft om zich tegen raketaanvallen te verdedigen. Beschietingen vanuit Gaza ziet-ie als uitlokking van Hamas want ‘er is geen land ter wereld dat zou tolereren dat het raketten zou regenen op haar burgers van buiten de grenzen’ (‘there’s no country on Earth that would tolerate missiles raining down on its citizens from outside its borders‘. Werkelijk? Meent Obama het echt? Of toch niet zo echt? Vergeet de president wellicht wat er de laatste maanden is gebeurd in Pakistan door de aanvallen met Amerikaanse drones die honderden slachtoffers eisten?

Voor de duidelijkheid, bij de aanvallen met drones in Pakistan gaat het om Amerikaanse raketten die van buiten de Pakistaanse grenzen door de Amerikaanse strijdkrachten op Pakistanen worden afgevuurd. Zonder vorm van proces vallen er doden waaronder veel burgerslachtoffers. President Obama geeft nu de Pakistaanse regering een sterk argument waarom het deze aanvallen met drones niet meer hoeft te tolereren. Want zijn omschrijving voor Israël is ook van toepassing op Pakistan. Vraag is of Barack Obama geloofwaardig wil zijn.

Foto: ‘Pakistani men protest against drone strikes. The report said a study showed 74% of Pakistanis considered the US an enemy. Photograph: SS Mirza/AFP/Getty Images’. Vermoedelijk 2012.

Oorlog op komst in het Midden-Oosten. Dus?

In het Midden-Oosten is het lastig wonen. Je zou er maar geboren zijn. Emoties zijn open zenuwen die bij het minste uitbarsten. De al vaak geopperde oplossing om een hek om het gebied te zetten en de brand uit te laten woeden is niet gek, maar onmenselijk. Te meer omdat het niet alleen de fanatiekelingen, maar ook de vredelievende burgers raakt. Ze worden overschreeuwd door hardliners die zich baseren op oude religieuze geschriften en nieuwe geloofsartikelen uit hun overvolle winkel. Geschiedenis is het meest vernietigende wapenarsenaal van de streek. De hardliners staan met hun rug naar de toekomst en zijn er nog trots op ook.

Vanuit een comfortabel Europa is het makkelijk praten. Maar da’s een tijdelijk perspectief. Zoals het in 1943 prettiger was om in Zuid-Amerika te wonen dan in Centraal-Europa. Soms slaat de pech toe en is het ongeluk niet meer van de eerste rij weg te slaan. Het domineert het beeld en laat naar zich kijken. Het trekt. Gebrek aan perspectief zet aan tot wanhoop. Of nog meer fanatisme. Meer is er niet. Dan lijkt een samenleving tot op de grond toe afgebroken te moeten worden voordat de reconstructie kan beginnen. Maar het is een verkeerd beeld, want de verschillen worden door alle kanten uitvergroot. En de overeenkomsten weggemoffeld. Amen.