Andres Serrano claimt van Trump een kunstwerk te hebben gemaakt

Wat moeten we denken van de show ’The Game: All Things Trump’ van Andres Serrano in New York? Deze kunstenaar schuwt grote woorden niet. Toe maar, Marcel Duchamp, alles is kunst. Dus ook de stropdassen en petjes van Trump. Daaruit volgt dat een presentatie een tentoonstelling is en de presentatieplek een museum. Of is daar toch meer voor nodig dan Serrano meent? Stapeling van objecten maakt nog geen tentoonstelling. Laten we het er maar op houden dat het een show is. Een installatie over beroemdheid. Over Donald Trump én Serrano of over Serrano met Trump als weggooiproduct. Wat we ermee moeten is de echt interessante vraag.

Foto: ‘The Game: All Things Trump. Photograph: Courtesy of a/political and ArtX. Photo by John Mireles’.

Advertenties

The trouble with Darryl Kelly and Harry Shunk

Een merkwaardig verhaal. Klusjesman Darryl Kelly ruimt in New York in 2006 het appartement leeg van fotograaf Harry Shunk. Ooit beroemd en werkend met Yves Klein, Christo en Andy Warhol. Maar in zijn latere jaren een kluizenaar en ‘oppotter’. Kelly neemt wat werken mee naar huis, zo verklaart-ie nu. In 2012 worden deze volgens de New York Times voor zo’n 225.000 dollar geveild. Daarnaast verkoopt Kelly voor meer dan 100.000 dollar 1701 werken aan de Roy Lichtenstein Stichting. Opmerkelijk met 223 foto’s van Bram Bogart.

Klopt het dat Darryl Kelly slechts een paar dozen met kunst mee naar huis nam? Doet Kelly zich dommer voor dan-ie is? De tragische held is Harry Shunk (1924-2006). Had deze van beroemd tot onbekend geworden Duitse fotograaf geen familie, vrienden, buren, agent of galerist die zich om z’n nalatenschap bekommerden? Blijkbaar niet, hoe onwaarschijnlijk dat ook is. Triestheid is de echte kern van het verhaal. Kelly wringt zich dienstbaar in een beeld dat van hem wordt gemaakt. Door Gladeyes Films. Samen met het cliché van rijkdom.

Foto: Harry Shunk, ‘E.A.T. – Experiments in Art and Technology, «Pepsi Pavilion for the Expo ’70», 1970‘. Credits: Harry Shunk.

Museum Zwolle wil overtuigen door te getuigen over het getuigen

Musea staan onder druk. De cultuurbezuinigingen zijn bovenproportioneel. Zelfs verzelfstandigd blijven overheden eigendom van gebouw en collectie. Een directeur is niet echt baas in eigen huis. Het instituut museum is door zijn opdracht per definitie een plek van de dood. Kunstenaars doen meewarig, totdat ze enthousiast een aanbod accepteren voor een presentatie. Het museum mist aansluiting bij de eigen tijd. Het kiest tandenknarsend voor populisme in de vorm van Museumnachten of- Weekends of trekt zich mentaal terug in een verleden. Daartussen ontbreekt de bedrijfsvoering die leert van AH, de Efteling, McDonalds of de plaatselijke schouwburg. Om puur te blijven moet de hoofdfunctie ‘museum’ zichzelf opnieuw uitvinden. In de schaduwgevechten tussen NMV en Raad voor Cultuur wordt een aarzelend begin met nadenken gemaakt.

Nu loopt in Stedelijk Museum Zwolle de tentoonstelling Het Nieuwe Pronken of Pronken. In de marge houdt ‘welvaartskunstenaar’ Daan Samson met fotograaf Jeronimus van Pelt een fotoshoot in de museumkeuken. Samson baarde opzien met zijn foto van Halbe Zijlstra als liberaal determinist. Het persbericht duidt op hedendaagsheid en marktgerichtheid: ‘Opvallend binnen de compositie zijn de kleurige sapcentrifuges, broodroosters en foodprocessors. De ‘sexy’ apparatuur is beschikbaar gesteld door Magimix, marktleider op het gebied van keukenapparatuur. De meeste aandacht zal echter worden opgeëist door de aanwezigheid van een aantal jonge Zwolse meiden. Door de welvaartskunstenaar zijn de bewuste beauties van Facebook gehaald. Daan Samson heeft hen gevraagd op speelse wijze te poseren tussen de groenten en de blenders.‘

Meisjes of vrouwen heten in hedendaags jargon ‘meiden’. Tijdens deze fotoshoot loopt alles in elkaar over, zo lijkt het. Commercie en kunst, sexy en eeuwige schoonheid, moraliteit en media. Als verantwoording voor de fotoshoot wordt gezegd dat alles en iedereen zich toch al in de etalage zet: ‘De hedendaagse mens wil zien én gezien worden‘. Is dat zo en moet een museum dat dan volgen? Ai Weiwei gebruikt ook sociale media, maar wel met een ander doel. In de zoektocht om aan de weg te timmeren geeft Stedelijk Museum Zwolle ruim baan aan nevenverschijnselen. Wat vragen oproept over de hoofdfunctie. Zoals het uitdrukken van verveling in films tot slaapverwekkende films leidt, zo leidt in Zwolle het uitdrukken van de buitenkant van producten en consumenten tot de getuigenis dat de getuigenis de getuigenis is. De nieuwe leegte tot 5 mei in Zwolle.

Foto: ‘We’re Convinced!‘ (2012) van Daan Samson. Fotografie: Jeronimus van Pelt. Lambda photo C-print on dibond / 3mm plexiglass / 160 x 120 cm. Geplaatst bij persbericht van Stedelijk Museum Zwolle.