Petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ maakt NOS Journaal groter dan het is. Gekleurde of slechte journalistiek?

De petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ op Petities24.com stelt dat de berichtgeving van de NOS over Israël eenzijdig is. Met NOS wordt gedoeld op de informatievoorziening op NOS Teletekst en het NOS Journaal. De reacties van de ondertekenaars variëren van genuanceerd tot onbezonnen, van kritiek op de NOS vanwege eenzijdigheid tot ondubbelzinnige steun voor Israël. Het is interessant om de reacties te lezen.

Wat opvalt is dat ondanks de niet kinderachtige kritiek velen toch enorm belang hechten aan de berichtgeving van de NOS. (En ook RTL). De kritiek komt in de meeste gevallen niet neer op het constateren van een gebrek aan professionalisme, een tekort aan middelen en kwaliteit van verslaggever en eindredactie in Hilversum die het bericht inkadert, maar op bewuste partijdigheid of eenzijdigheid die zelfs wordt omschreven als jodenhaat. Als die al bestaat is vooringenomenheid echter lastig te bewijzen. Het gebrek aan professionalisme is makkelijker te bewijzen en is ook meer zinvolle kritiek omdat het kan leiden tot aanpassing van de werkwijze van het NOS Journaal. De paradox van deze petitie die kritisch bedoeld is is dat het via een omweg het NOS Journaal groter en belangrijker maakt dan het per definitie vanwege de randvoorwaarden kan zijn.

Foto’s: Schermafbeeldingen van pagina’s van de petitie ‘NOS stop de eenzijdige berichtgeving over Israël’ en pagina 33 met reacties.

Een reactie bij het ‘Journalistiek Jaarverslag NRC 2017’

De abonnee’s van NRC kregen afgelopen week een e-mail van hoofdredacteur Peter Vandermeersch. Hij merkt daarin op dat NRC zoals elk bedrijf jaarlijks een financieel jaarverslag publiceert. Maar ook een journalistiek jaarverslag omdat het uiteindelijk om de journalistiek gaat: ‘Wij drukken ons succes dus niet zozeer uit in euro’s als wel in een valuta die minder helder maar veel interessanter is: in welke mate slagen wij erin om u, onze lezer, uw mening te laten vormen?’

De hoofdredacteur stelt zich procesmatig op en beschrijft de omgeving waarin NRC moet opereren. Dat is een beschrijving die echter voor alle media geldt en niet specifiek is voor NRC. Dat is tevens het ongemak van Vandermeerschs overkoepelende opstelling die voorbijgaat aan de politieke keuzes van NRC. Heeft de krant net als D66 op immateriële onderwerpen een progressief hart en op materiële onderwerpen een naar rechts leunende portemonnee? Is dat gewenst of dient dat bijgesteld te worden? Of is het niet (meer) van belang? Vandermeersch stipt het niet aan en we komen niets te weten over de  koers van NRC. In de voorstelling van de hoofdredacteur lijkt het alsof NRC in een politiek vacuüm opereert waarin nergens druk ontstaat en het uitsluitend te maken heeft met problemen die iedere burger tegenwoordig ontmoet: culture wars, de bubbel waarin mensen zich geïsoleerd terugtrekken en de fragmentering en devaluatie van het begrip ‘waarheid’. Vandermeersch zegt onderaan deze e-mail uit te kijken naar reacties. Dit heb ik hem op 4 januari gestuurd:

Met veel genoegen lees ik sinds lang NRC. Als jong volwassene kreeg ik het Algemeen Handelsblad dagelijks aan de leestafel bij mijn grootvader onder ogen. Die voorganger van voor de fusie. Toen ik in de jaren ’70 ging studeren was de keuze voor NRC snel gemaakt.

De krant heeft me mede gevormd. Eerst vanuit de hoek van de literatuur door medewerkers als Rudy Kousbroek of K.L. Poll. Later vanuit de film en nog later vanuit de politiek. Met de onvolprezen analisten J. L. Heldring en H.J.A. Hofland.

Maar het is geen 1970 meer. De scheidslijnen in de maatschappij en de politiek zijn onder druk van de ontwikkelingen in de VS veranderd. Het is de vraag of NRC daar voldoende op reflecteert. De grootste tegenstelling lijkt niet meer die tussen links en rechts, maar tussen de gevestigde politiek en het nihilisme dat het systeem wil kraken. Hoewel sociaal-economische onderwerpen over belastingontwijking, belastingdruk en inkomensverschillen hiermee niet minder belangrijk zijn geworden. Maar de urgentie ligt nu even elders, zo lijkt het.

Hoe moet een medium als NRC dat ook wel geschaard wordt onder de ‘establishment media’ hier op reageren? Met die vraag in het achterhoofd lees ik NRC de laatste jaren. Ik ben van mening dat het kansen laat liggen en zich meer rechtsstatelijk zou kunnen opstellen. Zo beredeneerd staat het bestaan van NRC in zijn huidige vorm op het spel omdat het verbonden is met de maatschappij waarin het functioneert. Dat is nooit vrijblijvend, maar nog minder vrijblijvend dan het 50 of zelfs 15 jaar geleden was. Of die urgentie over de eindigheid van de gevestigde orde in NRC voldoende is ingedaald is de vraag.

Voor een lezer die op afstand staat en niet aanzit aan de vergadertafels en daarom niet in de zwarte doos kan kijken, is het lastig om in te schatten of NRC de goede keuzes maakt. Wat de lezer wel kan zien zijn de prioriteiten die NRC in zijn kolommen geeft aan onderzoek, berichtgeving en plaatsing van bijdragen van gasten. Dan moet me van het hart dat ik vind dat NRC het afgelopen jaar kansen heeft laten liggen om scherper te opereren.

Laat ik een voorbeeld geven. In 2017 heeft NRC meermalen tamelijk kritiekloos aandacht besteed aan Thierry Baudet en zijn partij Forum voor Democratie. In de berichtgeving en via interviews. Het is prima om de lezer te informeren. Maar ik vind het onbegrijpelijk en getuigen van luie journalistiek dat NRC in een diepgravend artikel nooit aandacht heeft besteed aan de extreem- of radicaal-rechtse contacten van Baudet. Juist omdat politici als Baudet die als destructieve kracht gezien kunnen worden van alles een grapje proberen te maken is het belangrijk dat de bekende feiten goed en scherp op een rijtje gezet worden. Dat geldt nog meer als daaruit een beeld oprijst dat contrasteert met Baudets huidige profilering. Waarom heb ik in NRC nooit gelezen over zijn aanwezigheid op een door het Front National geleide conferentie in februari 2016 in een zoutmijn in het Poolse Wieliczka? Het kan toch niet zo zijn dat NRC dit overlaat aan De Correspondent dat minder middelen heeft?  

Het zal wel een klacht zijn die u vaker ziet, maar de kwantitatieve groei van de columns zie ik als een negatieve ontwikkeling. Bas Heijne en Luuk Middelaar lees ik nog, de rest van de columns sla ik over. Ik voel meer voor kwalitatieve groei van de columns. Het gemis van de mediacolumn van Hans Beerekamp voel ik nog dagelijks. Wat er sinds die tijd in NRC aan televisie- en mediakritiek verschijnt vind ik ondermaats, saai en zonder enig interessant idee.

Ik heb begrip voor de koers van NRC die volgt uit een lastige afweging om een divers publiek te bereiken. De grootste concurrenten zijn immers niet meer Het Parool, Trouw, De Volkskrant, het NOS Journaal of Nieuwsuur, maar het internet. De geïnformeerde lezer kan het nieuws op gerenommeerde Engelstalige sites 1,5 dag lezen voordat het in de krant gepubliceerd wordt. Om die reden wordt NRC automatisch naar de kant van de achtergrondinformatie, de binnenlandse berichtgeving of de onderzoeksjournalistiek gedrongen. En de bladvulling. Berichtgeving over veel onderwerpen wordt zo minder belangrijk omdat die elders sneller en beter te vinden is. Het risico is dat het percentage trivialiteit in de krant daardoor een kritische grens overschrijdt. Daar moet de hoofdredactie voor waken. Een nog scherpere keuze voor kwaliteitsjournalistiek is de beste waarborg dat NRC de lezer bereikt. Mits de gevestigde orde in stand blijft uiteraard.

Ik wens u en NRC veel sterkte in 2018.

Foto: Schermafbeelding van voorkant Journalistiek Jaarverslag 2017 van NRC, 18 december 2017.

NOS bericht onzorgvuldig, onvolledig en eenzijdig over Oekraïne

‘In het oosten van Oekraïne is de stad Kramatorsk aangevallen. Hoewel Kramatorsk zo’n 100 kilometer van de frontlinie ligt. Volgens de eerste berichten zijn er bij de raketaanval zeker zo’n 5 doden gevallen. Tientallen mensen raakten gewond. Een inwoner maakte beelden van de neerkomende raketten. (..) De stad is in handen van het Oekraïense leger. Dat er zijn hoofdkwartier heeft. (..) Wie er achter deze aanval zit is niet duidelijk. Separatisten ontkennen dat zij verantwoordelijk zijn. (..)’ Aldus het NOS-journaal van vanavond 20.00 uur.

De NOS doet aan onzorgvuldige journalistiek. Afgelopen zondag zei het om 22:28 uur in een bericht op de eigen website over vluchtelingen vanuit Debaltseve ‘Het is onduidelijk hoeveel vluchtelingen naar Rusland gaan en hoeveel er voor Oekraïne kiezen.’ Ja, voor de bureauredacteuren van de NOS die hun huiswerk niet goed doen is alles onduidelijk, maar niet voor anderen die nadenken en de meest basale informatie over deze kwestie van de OVSE raadplegen. Het dagrapport van zondag 8 februari zegt: ‘The buses that were bound for areas within “DPR” had about 40 people on board, whereas about 766 people were leaving to government-controlled territory, according to figures provided by the JCCC.’ Zo simpel is goede journalistiek, maar niet voor de nieuwsredactie van de NOS die liever een slag om de arm houdt dan iets uit te zoeken.

Er zijn getuigenissen dat Kramotorsk vandaag met Smerch BM-30 raketten die een bereik van 90 kilometer hebben werd gebombardeerd. Het bombardement was gericht op het Oekraïense hoofdkwartier waar vier doden en zeker 32 gewonden vielen. Wat is de logica volgens de NOS dat het Oekraïense leger midden in een oorlog het eigen hoofdkwartier met raketten zou bombarderen? Oekraïense vrijwilligersbataljons hebben die zware wapens niet. Die logica bestaat alleen in de hoofden van de NOS-redacteuren. Ze laten zich misleiden door de misleiding van de pro-Russen om vervolgens ons te misleiden. De NOS doet op luie en onzorgvuldige wijze verslag van de oorlog in Oekraïne. Basale kennis van het oorlogsgebied ontbreekt. Schaamteloos voor een nieuwszender die pretendeert ons voor te lichten. De NOS misleidt. Het moet zelf voorgelicht worden.

Foto: Smerch raket is geland in woongebied in Kramatorsk, 10 februari 2015.

Vervalste BBC Video roept vragen op over berichtgeving

De BBC is betrapt in de verslaggeving over Syrië. Het neemt een loopje met de feiten. Het legt dr. Rola Hallam de ene keer iets anders in de mond dan de andere keer. Achter het masker dat suggereert dat zij spreekt. Maar da’s de vraag. Wordt haar eenmaal of tweemaal iets in de mond gelegd? Mogelijk heeft ze zelfs beide keren iets heel anders gezegd. De mensenrechtenactivist en Britse oud-ambassadeur Craig Murray spreekt over ‘onweerlegbaar bewijs van een prachtig stukje vervalsing door de BBC (‘Irrefutable evidence of a stunning bit of fakery’). Deze vervalsing roept de vraag op hoe de beelden over de Syrische oorlog gemanipuleerd worden. Wat kunnen we van de berichtgeving uit Syrië nog geloven als de getuigenissen vervalst worden?

Murray zet de twee verschillende versies achter elkaar:
1 ) “..It’s just absolute chaos and carnage here, erm we’ve had a massive influx of what looks like serious burns, er seems like it must be some sort of chemical weapon, I’m not really sure..”
2) “..It’s just absolute chaos and carnage here, erm we’ve had a massive influx of what looks like serious burns, er seems like it must be some sort of, I’m not really sure, maybe napalm, something similar to that..”

Voetbal, opvoeding, Wilders, Marokkanen, publiek debat en media

De Telegraaf van 4 december citeert voorzitter Marcel Oost van BuitenBoys: ‘Na het laatste fluitsignaal gaven vrijwel alle spelers de scheidsrechter een hand om hem te bedanken voor de leiding. Alleen de drie Marokkaanse spelers van Nieuw Sloten liepen naar onze grensrechter, trokken hem naar de grond en begonnen op zijn hoofd en nek in te trappen.’ Waren de drie spelers die de grensrechter trapten de enige Marokkaanse spelers uit het team en waarom greep niemand in als zo’n precieze reconstructie mogelijk is?

Is het belangrijk om te weten dat de drie jeugdspelers van Nieuw Sloten die afgelopen zondag de grensrechter van BuitenBoys doodtrapten Nederlandse Marokkanen waren? In de berichtgeving in bijvoorbeeld de NRC bleef dat feit ongenoemd. De media zoeken zich blijkbaar een weg tussen maatschappelijke taak, politieke correctheid, adequate berichtgeving en eigen verantwoordelijkheid. Moeten media het nou wel of niet melden?

Het niet noemen van de hele context gaf de PVV gisteren alle ruimte om over een ‘Marokkanenprobleem‘ te praten. De partij zegt: ‘De Nederlandse politiek en media zijn in een totale staat van ontkenning. Er wordt n.a.v. de dood van een grensrechter gesproken over een voetbalprobleem, terwijl dat het echte probleem verhult. “Het is geen exclusief voetbalprobleem maar een Marokkanenprobleem dat zich uit op straat, op school, in het winkelcentrum, op het voetbalveld” (..).’ De PVV kon deze analyse slijten omdat het als eerste ondubbelzinnig de achtergrond van de drie spelers en haar ‘oplossing’ voor het probleem combineerde.

Voordat de PVV erover begon bleef de achtergrond van de drie spelers niet ongenoemd, zoals het bericht in De Telegraaf bewijst. Nadat de PVV het gisteren oppakte kreeg het echter dynamiek doordat de PVV zich erover uitliet. Pas daarin zagen andere media als Elsevier, RTL of de NOS er een nieuwsfeit in. Omdat er geen andere analyse was die het feit van de Marokkaanse spelers noemde kon Wilders voor open doel scoren.

Geert Wilders schetst de tegenstrijdigheden door in een tweet te spreken over de daders, een Nederlands paspoort, retour Marokko en grenzen dicht. Hij dikt het aan en weet dat wat-ie zegt niet kan. Iemand kan een Nederlands paspoort niet zomaar ontnomen worden. Daartoe is zoiets als dienen in een vreemde krijgsmacht nodig, zoals de Spanjestrijders overkwam. Maar wat Wilders zegt wordt gehoord omdat de media en andere partijen de feiten niet noemen. Dat zwijgen van de media heeft twee ongewenste gevolgen. Zoals gezegd zet het de PVV op voorsprong bij gebrek aan tegengeluid. En media nemen hun lezers en kijkers niet serieus doordat ze informatie achterhouden die van belang zou kunnen zijn. Zelfs dat weten we nu niet eens zeker.

Foto: Bordje Voetbal Afgelast, de KNVB last het amateurvoetbal voor komend weekend af.

Mexicano leidt tot mishandeling, bedreigingen en kamervragen

Kamervragen door de PVV naar aanleiding van berichtgeving in De Telegraaf. Over een voetbalwedstrijd, een broodje mexicano en een mishandelde man van 72. Wat is een broodje Mexicano? De Telegraaf omschrijft het als een broodje varkensvlees, maar dat klopt niet. Het is een ‘pittig gekruid gehakt van paardenvlees, varkensvlees, rundvlees en kip.’ Dat stopt in elk geval producent De Vries Snacks erin. Er schijnt zelfs een halal-variant zonder varkensvlees te bestaan. Zeg maar, de Islamicano. De Mexicano wordt in een speciale vorm geperst. Veel calorieën voor weinig geld. Waarom iemand het vrijwillig zou willen eten ontgaat me.

Zoals me meer ontgaat aan de berichtgeving en de kamervragen. Wat bezielt een 72-jarige man die pas een lichte beroerte heeft gehad om een vette hap te eten en een enerverende voetbalwedstrijd te bezoeken? In elk geval heeft de PVV’er de verkeerde invalshoek gekozen door te suggereren dat een Mexicano een broodje varkensvlees is. De vraag of de mishandeling een direct gevolg is van de massa-integratie is ook ongelukkig. De Telegraaf geeft het antwoord, de mannen die de bejaarde man van 72 tegen de grond sloegen gingen door het lint omdat hun club Kocatepe op dat moment met 4-2 achter stond. Ze konden niet tegen hun verlies.

Het bestuur van Kocatepe omschrijft het voorval verhullend als: ‘een supporter van Rvv Kocatepe zich loshandig heeft gedragen tegenover een supporter van de tegenpartij.’ Noemt men het loshandig, als iemand van 72 bewusteloos wordt geslagen? Een omschrijving met de woorden ‘vaste vuist’ komt eerder in aanmerking. Kotacepe heeft weinig inzicht in moderne communicatie. Het vraagt het AD en De Telegraaf om de berichtgeving over het incident van hun website te verwijderen. Wat beide media niet deden. Op haar beurt zegt Kotacepe veel bedreigingen te hebben ontvangen. Naar de dader wordt gezocht. Voetbal is vette oorlog.

Foto: Broodje ‘baguette’ Mexicano van De Vries Snacks

Illegale internaten in moskeeën werden niet aangepakt

Update 5 april 2013: Burgemeester van Uithoorn Dagmar Oudshoorn zegt haar lidmaatschap van de PvdA op. Ze vindt dat de partij te slap reageert op de intimidatie van bestuurders door allochtone kiezers, aldus de NRC. Ze verwijt de partij en voorzitter Hans Spekman weg te kijken voor de druk door Turkse en Marokkaanse organisaties. Oudshoorn heeft een Surinaamse vader en was voorzitter van de deelraad Feyenoord. Dit probleem binnen de PvdA speelt al zeker zich 2006. De aanwijzing bestaat dat de PvdA zich electoraal laat gijzelen door de allochtone stem. 

Het Contactorgaan Moslims & Overheid (CMO) is volgens Wikipedia een islamitische koepelorganisatie die als gesprekspartner van de overheid ‘circa 500.000 moslims en 369 moskeeën vertegenwoordigt’. Er zijn voornamelijk Turkse soennitische organisaties in gegroepeerd. Waaronder de Süleyman moskeeën die de Fatih moskee in Rotterdam beheert. Concurrent is koepelorganisatie Contact Groep Islam die ongeveer 115.000 sjiieten, alevieten en ahmadiyya-moslims vertegenwoordigt. De representativiteit van de CGI is onzeker.

Afgelopen zaterdag kwam de NRC met een kritisch stuk over moskee-internaten: ‘In Nederland wonen honderden kinderen in vaak slecht onderhouden moskeeën. Sommige van deze moskee-internaten zijn brandonveilig, een enkele is illegaal. De overheid houdt, in tegenstelling tot andere vormen van kinderopvang, op geen enkel manier toezicht op hoe kinderen in de internaten worden behandeld‘.  Inmiddels hebben kamerleden van SP, PVV en D66 vragen gesteld aan minister Lodewijk Asscher van Sociale Zaken. Ze willen de feiten weten over brandveiligheid en vergunningen en eisen aanpak als de wet overtreden wordt.

Het CMO voelt zich geroepen om met een verklaring te reageren ‘op de ernstige aantijgingen gericht aan enkele van hun studiecentra met mogelijkheden tot overnachting. Het CMO verbaast zich over de criminaliserende toon van de berichtgeving over deze studiecentra.’ Waarom wacht het CMO niet gewoon in alle vertrouwen de antwoorden van minister Asscher af als het er zo zeker van is dat alles goed geregeld is in genoemde moskee-internaten waar jonge kinderen in zijn ondergebracht? De verklaring krijgt een hoog WC-Eend gehalte als het CMO zegt dat het CMO ‘het maatschappelijk belang van deze educatieve centra waarin moslimjongeren structureel worden ondersteunt in het presteren op school, de arbeidsmarkt en actief burgerschap in de samenleving als geheel‘ onderschrijft. Dat moet nu juist onderzocht worden.

De berichtgeving in de NRC ziet er goed gedocumenteerd en afgewogen uit. Een constatering is dat er een gat in de wet zit waardoor de moskee-internaten niet getoetst, of gesloten kunnen worden. De NRC schetst een sfeer van politieke correctheid en verlamming van het openbaar bestuur waardoor de moskee-internaten niet aangepakt worden. Hoge eisen worden wel aan Schippersinternaten gesteld. Als gevolg van de berichtgeving lijkt de Rotterdamse PvdA-wethouder van Turkse afkomst Hamit Karukus in problemen te komen. Berichten dat-ie pas sinds vorig jaar op de hoogte is van de wantoestanden in de Fatih moskee in de Polderstraat worden door diverse bronnen tegengesproken, waaronder oud-wethouder van Feyenoord Dagmar Oudshoorn.

Foto: Een legaal moskee-internaat in Rotterdam-Noord. Foto NRC / Robin Utrecht

Nagorno-Karabakh en de ondraaglijke toestand van eenzijdigheid

Drie berichten, vier waarheden. Een reisprogramma over Nagorno-Karabakh, een land dat betwist wordt door Armenië en Azerbeidzjan. Azerbaijan News Network (ANN) begrijpt de Nederlandse kant van de zaak niet, en de Gooi- en Eemlander mist de Azerbeidzjaanse finesses. Dit bevestigt het idee dat berichtgeving nationaal is. Buiten grenzen gaan betekent in een ander gedachtengoed terechtkomen. Dat lukt niet altijd.

ANN doet verslag van een protest van Azerbeidzjaanse jongeren en studenten in Hilversum. Gistermiddag voor de uitzending. ANN geeft als reden dat Nagorno-Karabakh in een televisieprogramma ‘gepresenteerd werd als een onafhankelijke staat op Holland-3‘. Een tv-kanaal ‘dat wordt geassocieerd met BNN-TV’. Het protest van de jongeren ging erover om aan te tonen ‘dat Nagorno-Karabakh als vanouds Azerbeidjaans gebied is en Armenië het bezet’. Volgens de organisator Musa Hasanov trok het protest veel aandacht.

De Gooi- en Eemlander meent dat het protest erover gaat dat presentator Patrick Lodiers van het programma ‘3 op reis‘ van BNN laat zien ‘dat Lodiers doet alsof het gebied een leuke bestemming is’. Maar ‘In werkelijkheid is het er volgens de Azerbeidzjanen levensgevaarlijk door sluipschutters en mijnenvelden’. Een oorlogszone. Het protest verliep rustig en als de uitzending niet in goede aard valt, ‘dan volgen meer acties’.

Het valt zeer te verwachten dat er meer acties volgen van Azerbeidzjaanse jongeren, want het programma toont uitsluitend het Armeense standpunt. In een reactie in De Gooi- en Eemlander zegt Frank Bakili dat de uitzending van 11 november ‘volledig eenzijdig’ was. En: ‘De eenzijdigheid van de aflevering raakt ons diep. Als reactie hierop hebben wij (AZJN) Patrick Lodiers een schriftelijk uitgenodigd [!] gestuurd voor een vriendelijk gesprek. Wij willen graag de [!] Azerbeidzjaanse perspectief van het conflict toe te lichten [!].’

Foto: Mist omhult een begraafplaats in de buurt van het Gandzasar klooster.

Nationalisme vraagt internationale oriëntatie: AIVD

In het regeerakkoord ‘Bruggen slaan‘ tussen VVD en PvdA staat op p. 49 een interessante passage over de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst AIVD: ‘De taken van de AIVD worden heroverwogen. Voor de informatieverwerving in het buitenland wordt overgestapt op samenwerking met buitenlandse diensten en wordt de eigen buitenlandtaak geschrapt.’ Dat leidde tot kamervragen door de kamerleden voor het CDA Madeleine van Toorenburg en Pieter Omtzigt aan minister Ronald Plasterk van Binnenlandse Zaken.

Minister Plasterk heeft inmiddels verklaard dat het schrappen van de buitenlandtaken van de AIVD niet doorgaat: ‘Schrappen zou betekenen dat de uitwisseling van informatie met buitenlandse inlichtingendiensten in gevaar komt.’ Schrappen beschadigt de onderhandelingspositie. Ronald Plasterk antwoordde Pieter Omtzigt op 7 november op zijn tweet ‘Ben je er na je kennismaking van overtuigd dat de buitenlandafdeling van AIVD moet verdwijnen?‘ ‘met ‘Die gaat niet verdwijnen‘. Een week daarvoor had De Telegraaf in haar kolommen de tegenstanders van kortingen op de AIVD gemobiliseerd: ‘AIVD wordt tweederangs dienst‘. Stel je voor.

Eind goed, al goed? Van Toorenburg en Omtzigt willen zwart op wit van Plasterk dat de buitenlandtaak van de AIVD niet geschrapt wordt. Tevens willen ze weten wat de overwegingen waren om deze te schrappen. Zinvolle vragen want een AIVD zonder buitenlandtaak is een veiligheidsdienst zonder bestaansrecht. Hun vragen gaan feitelijk niet over het functioneren van de AIVD, maar over het het gebrek aan inzicht en internationale dimensie van de onderhandelaars. Geert Wilders is niet langer nodig voor het stoppen bij de grenzen. De paradox is dat voor de bescherming van het nationalisme een internationale oriëntatie nodig is.

Foto: Voormalig ministerie OCW in Zoetermeer, waarin nu de AIVD gevestigd is.

NBTC werft sociale media voor de promotie van Nederland

Als ik hier naar buiten treed, dan doet ik dat als ‘onafhankelijke blogger‘. Of zoiets bestaat weet ik niet eens zeker. Ik bedoel ermee niet aan partijen gebonden te zijn en me niet laat leiden door belangen van anderen. Dat kan tweeledig opgevat worden. De ‘onafhankelijke blogger‘ identificeert zich niet met doelstellingen van anderen, maar zet zich er evenmin tegen af. Zodat het laveren is tussen vereenzelviging en heksenjacht.

Soms reageren degenen die bekritiseerd worden met woorden als laster of misleiding. Het hoort bij de positie van de ‘onafhankelijke blogger‘ die tegen een stootje moet kunnen. Het eigen ‘innerlijke’ kompas is weliswaar niet feilloos, maar wordt steeds geraadpleegd voor de koers. Daarbij komt dat sociale media andere gebruiken kennen dan gevestigde media met hun klassieke gedragscode, de Code van Bordeaux. Hiermee is niet gezegd dat bij een blog zorgvuldigheid in de berichtgeving niet voorop zou staan. Maar de toon ervan kan losser en ongebondener zijn. Juist gebondheid en enerzijds-anderzijds journalistiek kan een doodlopende weg zijn.

Maar bloggers zijn niet brandschoon. Sommigen laten zich inhuren en ontkennen dat. Vorige week kreeg ik volgende vacature onder ogen: Wanted: Italian, Spanish, German, English, American, Swedish, Danish and French “Holland Ambassadors” for the promotion of The Netherlands via social media. The NBTC (The Netherlands Board of Tourism & Conventions) are looking for “Holland Ambassadors” from Germany, France, The UK, America, Spain, Italy, Sweden and Denmark. If you are fluent in your native language as well as in English and still have good ties and a strong online network in your native country, you may enjoy promoting Holland through social media. Of course your work can be carried out from your own home-based office.

Het Nederlandse Bureau voor Toerisme en Congressen werft dus ‘Holland Ambassadors‘ die vanuit het land waarin ze wonen tegen betaling via sociale media een goed woordje voor Nederland doen. Met de opzet om het imago van Nederland te verbeteren en zo het toerisme naar Nederland naar een hoger niveau te tillen. De NBTC is niet de eerste organisatie die Facebookers, Twitteraars of bloggers inhuurt. Zo is de Israël-lobby professioneel georganiseerd. Jammergenoeg zet dit soort lobbyen de onvooringenomenheid van sociale media onder druk. Maar laat de ‘onafhankelijke blogger‘ buiten schot. Dat u weet hoe bloggen in het echt werkt.

Foto: Promotie van Nederland in het buitenland