Schermafbeelding van deel artikel ‘Israëlische media: Netanyahu stopt omstreden hervormingen na massale protesten‘ op NOS, 27 maart 2023.
Op Nederlandse media wordt nu al enkele dagen gezegd dat premier Netanyahu de juridische ‘hervormingen‘ erdoor wil drukken.
Maar ‘hervorming’ is het verkeerde woord dat de lading van Netanyahu’s plannen niet dekt. Het juiste woord is ‘herziening‘.
Hervorming heeft de betekenis verandering om iets te verbeteren. Maar de juridische herziening die Netanyahu voorstelt is het omgekeerde: een verandering die de democratie verslechtert.
Het gaat bij Netanyahu’s plannen die door de rechtse regeringscoalitie worden gesteund niet om ingrijpende vernieuwing, maar om een wending in de richting van autoritisme en het verbreken van het evenwicht van de Trias Politica.
Het is een raadsel waarom de media maar blijven spreken over hervorming. Dat doet politiek en taalkundig pijn aan de oren. Het zet de nieuwsconsument op het verkeerde been.
Taal is niet onverschillig, maar moet precies zijn. Waarom Nederlandse media collectief spreken over hervorming en niet over herziening is onbegrijpelijk. Om niet te zeggen: dom.
Wie voor media bijvoorbeeld via het ANP de tekst aanlevert met het woord ‘hervorming‘ erin heeft niet begrepen wat het woord in de kern betekent en wat er op dit moment in Israël aan de hand is.
De herziening wordt door Netanyahu trouwens niet doorgezet wegens maatschappelijke en politieke weerstand. Ook van de president en het Israëlische leger.
Wellicht moeten nieuwsredacties die verkeerde woorden gebruiken hervormd worden. Of uitgebreid met taalkundigen. Te beginnen in Nederland.
Schermafbeelding van deel artikel ‘‘‘Premier Israël zet omstreden hervormingen stop’‘ op NRC, 27 maart 2023.
Men kan op allerlei manieren naar het conflict tussen Hamas en Israël in het Midden-Oosten kijken. Het is niet te veel gezegd om het een complex probleem te noemen. Door de dominante rol van religieuze aspecten tussen en binnen godsdiensten wordt de ratio door de emotie verdrongen. Historische claims, uitsluiting van anderen en het beroep op de superioriteit van het eigen geloof maken het tot een doolhof zonder uitgang. Er zijn wel uitzonderingen die dit religieuze denken verwerpen, maar zij hebben weinig invloed.
Voor de hand ligt om het te hebben over de mensenrechten omdat oorlogshandelingen tot schrijnende taferelen leiden met vele doden tot gevolg. Vooral onder de Palestijnse bevolking van de Gazastrook. Die bevolking zit klem tussen de eigen machthebbers, het soennitische bewind van Hamas en het vijandige Israëlische leger. De inwoners worden dus op twee manieren gegijzeld.
Eigenlijk drie als men in beschouwing neemt dat de internationale gemeenschap inclusief de Arabische wereld de interesse in het conflict heeft verloren. Niemand neemt het op voor de Palestijnse bevolking. Dit komt mede omdat het belang van de olie in de regio is afgeschaald en andere conflicten zoals die met de Russische Federatie en China belangrijker worden gevonden en in de plaats zijn gekomen van dit al decennia zeurende conflict. Het is geen wereldconflict meer, maar een regionaal conflict. Israël maakt er gebruik van door banden aan te knopen met vroegere soennitische sympathisanten van de Palestijnse Autoriteit.
De bevolking van Israël wordt ook op twee manieren gegijzeld. Namelijk door de regering Netanyahu met een premier die alles uit de kast haalt omdat hij vecht voor zijn politieke voortbestaan om uit de handen van justitie te blijven en de dreiging van Hamas in de Gazastrook en het pro-Iraanse Hezbollah in Libanon die als doelstelling hebben om Israël van de kaart te vegen. Zo staat in de preambule van het Handvest van Hamas (1988): ‘Israël zal bestaan en voortbestaan totdat de islam het elimineert zoals het voordien anderen heeft geëlimineerd’. Dat liegt er niet om en biedt westerse landen de politieke ruimte om Israël de ruimte te geven om zich te verdedigen tegen Hamas dat internationaal als een terroristische organisatie wordt beschouwd . Het lijden van de Palestijnse bevolking is de rem op die vrijbrief, niet het opereren van Hamas.
Men kan ook geopolitiek naar dit conflict kijken. In januari 2020 werd de Iraanse generaal van de Quds Brigade Qassem Soleimani gedood in Bagdad in een Amerikaanse luchtaanval. De Quds Brigade is vergelijkbaar met speciale troepen van andere landen die geheime en buitenlandse operaties uitvoeren. Soleimani maakte gebruik van de achterstelling van de sjiieten in Libanon, Irak en Afghanistan en smeedde een sjiitische coalitie die liep van Libanon tot Afghanistan. Daarnaast steunde Iran het sjiitische regime van Assad in Syrië dat zonder Iraanse militaire steun onder de voet zou zijn gelopen. Feitelijk heeft Iran via sjiitische milities ook in Irak de macht gegrepen en onderdrukt de soennitische minderheid. Tot en met oorlogsmisdaden aan toe en het onrechtmatig annexeren van bezit zoals gebeurde in Jurf al-Sakhr dat nog steeds bezet wordt gehouden door sjiitische pro-Iraanse milities.
De vijand van mijn vijand is mijn vriend, daar komt de samenwerking van het soennitische Hamas en het sjiitische Iran op neer. In Irak, Libanon en Syrië staan ze tegenover elkaar, zeker waar het de gewone bevolking betreft, maar als het om de grote vijand Israël gaat, dan lopen de geopolitieke belangen gelijk op. Dus helpt de Iraanse Quds Brigade die nu wordt geleid door generaal Esmail Qaani Hamas met drones om vanuit de Gazastrook Israël te bestoken. Met als gevolg dat de expansie van Iran doorgaat en het Iraanse front is opgeschoven tot in de Gazastrook. Daarom is de strijd zo fel.
Zonder legers zou er geen oorlog bestaan, maar tot de tanden gewapende legers hebben hun eigen dynamiek en machtsvorming die onvermijdelijk tot oorlog leidt. De oorzaak om dat te rechtvaardigen of te verwerpen kan van alles zijn en is ondergeschikt aan het oorlogsdoel. Die constatering wordt door buitenstaanders gemaakt die zien dat dit conflict een krachtenspel is van een op hol geslagen draaimolen waar van buitenaf de stekker niet uitgetrokken kan worden. En zolang van binnenuit de behoefte niet bestaat om dit te beëindigen en naar vrede te streven zal de mallemolen blijven draaien. Met de bevolkingen als slachtoffer.
Wat moeten we met informatie die zich presenteert als objectief, maar dat bij nader inzien niet is? In de regel niets. Erop reageren vergt een dagtaak, en wellicht meer dan dat. Maar vooruit, voor deze keer, want Hananya Naftali nodigt uit in de toelichting bij deze YouTube-video ‘Do you support this move? Write in the comments’. Waarvan acte in onderstaande reactie (zie voor een grotere weergave en vertaling bij reacties):
Ik ben trouwens geen aanhanger van de radicale en soms naïeve en ondoordachte politiek van Omar en Tlaib omdat het de Democratische partij onnodig kwetsbaar maakt en de eenheid om Trump te verslaan bedreigt.
Links-radicalen in de Democratisch partij geven president Trump cadeautjes. En verminderen de hoop dat Trump in 2020 gestopt wordt. Vooral de nieuw gekozen afgevaardigde Ilhan Omar heeft met antisemitische uitspraken dom, onverantwoord en tegen het belang van haar partij gehandeld. De gelijkenis met de Britse Labourpartij ligt voor de hand. In die partij bestaat een bijna onuitroeibaar antisemitisch sentiment dat overigens erger is dan in de Democratische partij. Voorzitter in het Huis Nancy Pelosi die de afgelopen twee maanden zoveel lof kreeg voor haar oppositie tegen Trump krijgt nu volop tegenstand uit haar eigen partij.
Terwijl het zo simpel is. Ja, elke discriminatie van joden, moslims of andere groepen is onaanvaardbaar en moet door elke politieke partij krachtig en ondubbelzinnig worden afgewezen. Juist voor de Democratische partij die een regenboogcoalitie van minderheden vormt is dat politieke noodzaak. Ja, het heeft niets met antisemitisme te maken om de politiek van de Israëlische regering van premier Benjamin Netanyahu af te wijzen. Zomin als het iets met islamofobie te maken heeft om het beleid van de Saoedische regering en kroonprins Mohammad bin Salman al-Saoed af te wijzen. Hij heeft onder meer de Washington Post-journalist Jamal Khashoggi laten vermoorden in een Saoedisch consulaat in Turkije. Een en ander staat los van elkaar. Mijn reactie elders:
The main goal is to prevent a second Trump term. If that happens, the US democracy, politics and state of law are in serious danger.
The timing of Ilhan Omar is wrong. She weakens the position of the Democratic party and gives Trump an escape route from the investigations that threaten him. Omar rearranges the loungers on the deck of the Titanic. She is not only inexperienced, but acts stupidly.
Omar is wise to take the debate indoors in the coming years and no longer damage her own party with statements in the publicity. That is unrelated to whether she is right. She must realize that there is far more at stake than her opinion.
Of course, Trump and most GOP legislators are much worse in their racism than Omar. But because Jim Jordan, Mark Meadows or Matt Gaetz are wrong, there is no reason to make discriminatory or patronizing comments about others. This lowers to the level of Trump. And that is exactly what he and his sycophants want. Omar has been lured into the trap.
In zijn beste items combineert Arjen Lubach maatschappijkritiek met politieke analyse en humor. Zolas hier over een politicus die in de Tweede kamer de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de hand weigerde te schudden, maar wel in de rij ging staan om deze premier een hand te schudden. Om die hand uiteindelijk niet te schudden. Met als doel media-aandacht voor zichzelf. Voor Tunahan Kuzu van DENK. Begrijpt u?
Lubach stelt vlijmscherp het handelen van Kuzu aan de orde. De voorbeelden van de standpunten die met elkaar in tegenspraak zijn laten uitkomen dat bij DENK niet de principes voorop staan, maar de marketing. Principes worden aangepast naargelang het onderwerp en Kuzu positioneert zich om in de aandacht te komen. Kuzu maakt de politiek ongeloofwaardig met zijn flinterdunne opvatting over politiek. De absurditeit is bij DENK in goede handen. Wat trouwens niet wil zeggen dat de politieke marketing van DENK niet loont.
De waarheid over Gaza en Israël is geen hoofdzaak als het over beeldvorming gaat. Schrijver en vredesactivist Amoz Oz voelde in 2009 in een interview met The Guardian verontwaardiging en woede naar twee kanten: ‘I am outraged with both Hamas and the Israelis in this war, I feel an anger I find difficult to express because it’s an anger in both directions.’ Er zijn in de conflicten tussen Israël en Hamas voor een min of meer neutraal publiek geen good guys om zich mee te identificeren of bad guys om de schuld te geven. Zo ingewikkeld en ondoorgrondelijk zijn de verhoudingen. Beide oorlogvoerende partijen hebben zich op een vervelende manier tot bad guys ontwikkeld. Als een duister schilderij met alleen maar zwart zonder wit. Verlies zit ingebakken.
Maar er is ook een waarheid in de beeldvorming die losstaat van de politieke oplossing. Omdat die over de politiek wordt gelegd en deze vervangt. Juist bij gebrek aan constructieve politiek van leiders die verder denken dan hun eigen positie of de volgende verkiezingen. Beeldvorming is de reservespeler die het spel van het basisteam verdringt. Bij gebrek aan inhoud neemt de vorm de inhoud over. Met spel van belabberd niveau.
Dat alles gezegd hebbende vraag ik me af hoe ik het handelen van Henk Zanoli moet plaatsen. Deze 91-jarige Nederlander kreeg van Israel een eremedaille omdat hij in de Tweede Wereldoorlog een Joods kind redde. Nu heeft Zanoli onder protest de medaille teruggestuurd omdat zes van z’n familieleden in Gaza door toedoen van het Israëlische leger om het leven zijn gekomen. Dit haalt prominent de publiciteit, zoals de New York Times. Dat doet afbreuk aan de beeldvorming van de staat Israël. De Nederlander voegt voor de duidelijkheid toe dat z’n beslissing een gebaar tegen de staat Israël is en niet tegen het Israëlische volk. Van hem geen slogans voor eigen gewin, maar een bespiegeling die de politieke leiders van Hamas en Israël niet weten op te brengen in hun eenduidigheid. De nuancering toont zijn grootsheid aan. En de kleinheid van de politici. Tegelijk maakt Henk Zanoli duidelijk wat de juiste manier is om kritiek te hebben op Israël of Hamas.
In het conflict tussen Hamas en Israël in Gaza hebben beide partijen de handschoenen uitgetrokken. Alle middelen zijn geoorloofd. De ene straatvechter tegen de andere. De verbetenheid en de haat spoelen de laatste restjes redelijkheid weg. Van beide kanten aangewakkerd door een nationalistisch-religieuze component die de Realpolitik nog meer op afstand zet: Allah Akbar tegen Eretz Yisrael. Deze inzet van beide partijen is de echte verloren strijd die door niemand te winnen valt. Dat maakt het lastig om begrip te hebben voor de leiders van de strijdende partijen die als een dolle tekeer gaan. Wat niet voor de slachtoffers geldt, die verdienen alle compassie. Gevangen door die leiders met hun belangen die het verkeerde pad bewandelen.
De informatieoorlog woedt en beide kanten buigen de waarheid bij. De waarheid wordt gemanipuleerd om de publieke opinie te winnen. Voor uw of mijn sympathie. De verslaggeving van de partijen is gekleurd. Aan de beestachtigheid zijn geen grenzen. Het verstand staat stil bij het bombarderen van een ziekenhuis. Zelfs als er op het terrein een raket gelanceerd zou zijn. Bewijs wordt met plakken en knippen gefabriceerd als legitimatie voor een fatale druk op de knop. De teller van het dodental loopt weer even op. Wat te doen? Een opinie die tussenbeide wil komen zegt dat de driften van Hamas en Israël omgezet moeten worden tot aanvaardbare vorm. Maar da’s te veel gevraagd voor een conflict dat tot een wederzijds ritueel geworden is. No exit.
Twee berichten. In Irak is meer dan 90% van de 40.000 inwoners van Qaraqosh op de vlucht geslagen, aldus het Katholiek Nieuwsblad. Inwoners van deze merendeels katholieke stad bij Mosoel vrezen de jihadisten van ISIS met hun reputatie van meedogenloosheid. De linkse Israëlische journalist Ari Shavit zegt in NRC in een interview met Hendrik Spiering: ‘Ik heb Arabische vrienden die zeer kritisch staan tegenover Israël, maar als ze om zich heen kijken weten ze: het is voor hen beter in Nazareth te leven onder een zionistisch regime dan in Damascus onder de Arabische nationalisten. Het wordt niet hardop gezegd, het is een taboe. En hun politieke leiders en radicale intelligentsia verzwijgen het. Maar het heeft een kalmerend effect.‘
Deze commentator voor het links-liberale Haaretz meent dat Israël helemaal niet zo rechts is. Shavit hoopt dat als gematigd links aan de macht komt er een realistische vrede kan worden gesloten met ‘een echte acceptatie van het tweestaten-principe: Israël en Palestina’. Hij ziet ook bij de Palestijnen meer realisme. Is de chaos en ellende van Syrië en Irak vol sektarisme de kans voor Israël om zich aan het recente beleid van stuurloosheid en gebrek aan perspectief te ontworstelen? Het valt te hopen dat Israël moreel kan herleven door aansluiting te zoeken bij Europa. Leed van de recente geschiedenis is relatief. Daar ligt het perspectief van Israël op een doorstart. Wel wennen voor de hardliners aan Joods- en Arabisch-nationalistische kant.
Foto: Strijders van het aan Al Qaida gelieerde ISIS marcheren door Raqqa in Syrië, januari 2014. In: Haaretz. Credits: AP.
Nu is er na vier dagen onderhandelen een overeenkomst tussen de VS, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, China, Rusland en Duitsland met Iran over diens nucleaire programma en dreigt de Israëlische premier Benjamin Netanyahu met ingrijpen. Probeert Israël straks Iran aan te vallen? Dan is er nog maar een optie. Namelijk dat de Amerikaanse luchtmacht de Israëlische toestellen uit de lucht schiet. Netanyahu betitelt de overeenkomst als een historische vergissing, maar niet onmogelijk is dat-ie zelf met z’n reactie een historische vergissing maakt. Oorlogstaal is eenrichtingsverkeer en kent een eigen gevaarlijke dynamiek.
De Oekraïense, maar internationaal opererende nieuwszender Jewish News One laat Maurice Sosnowski van ‘Het Coordinatiecomité van de Joodse Organisaties van België‘ (CCOJB) aan het woord die kritisch is over een cartoon op KlasCement, een Vlaamse ‘portaalsite voor en door onderwijs‘. Deze is inmiddels verwijderd. In een verklaring van 18 september reageert het CCOJB: ‘Deze karikatuur is dubbel onaanvaardbaar omdat ze de Shoah van 6 miljoen Joden ontkent of minimaliseert door ze op een misleidende wijze te vergelijken met een feit dat niet vergelijkbaar is.‘ En: ‘Ze [=vergelijking tussen het Palestijnse volk en de Joden tijdens de Shoah] maakt in feite deel uit van een leugenachtige en lasterlijke propaganda die sinds vijftig jaar zowel op internationaal als nationaal niveau door radicale antizionistische groepen tegen het joodse volk en de staat Israël wordt gevoerd‘. De verklaring suggereert dat de Vlaamse regering propaganda bedrijft tegen de Joden.
De laatste beschuldiging lijkt een standaardreactie die uit de kast wordt gehaald bij kritiek op het joodse volk en Israël, maar is belachelijk. Dit verdient de Vlaamse regering niet. Hiermee verspeelt het CCJOB elke krediet en plaatst het zich buiten het politieke debat zoals tussen opposanten gevoerd dient te worden. Bea Claeys, de webcoördinator van KlasCement betuigt namens de regering spijt, legt uit dat de cartoon is teruggetrokken en dat haar website niet staat voor antisemitisme. In haar positie heeft ze geen belang bij escalatie. De vraag die blijft hangen is welke zaak het CCOJB dient. Wat heeft het te winnen bij de aggressieve bejegening van de Vlaamse regering? Of speelt hier eerder een communautair geschil tussen Walen en Vlamingen, dan tussen Joden en antisemieten? De Nederlandstalige verklaring van het CCOJB bevat belabberde zinswendingen.
De cartoon van de Braziliaanse en van oorsprong Libanese cartoonist Carlos Latuff is verre van fijnzinnig. Op z’n blog ontkent-ie de beschuldiging een Holocaust-ontkenner te zijn. Hij is wel kritisch op het beleid van de Israëlische regering en neemt stelling in het conflict. Dat mag. De ruimte om in de westerse pers de islam of de moslims te bespotten lijkt groter dan hetzelfde te doen met de Joden of Israël. Dit komt door een veelheid aan redenen. Zoals de sterke Israël-lobby die adequaat reageert op elke uiting die het als antisemitisch beschouwt, de gruwelen die de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog werd aangedaan, het idee dat de Holocaust een uniek karakter heeft dat onvergelijkbaar is met andere volkerenmoorden, het slechte imago van de islam in het Westen en de achterblijvende ontwikkeling en slechte organisatie van de meeste Arabisch-Islamitische naties. Maar meten met twee maten is cultureel bepaald en vindt geen legitimatie in de realiteit.
George Knight 