Gereformeerde Gemeente van Emmeloord probeert moslimkinderen uit het AZC Luttelgeest te evangeliseren

Update 11 september 2017: Genoemde video is door gebruiker van het YouTube-kanaal Puntuit verwijderd.

Evangelisatie is zieltjes winnen door marketing. Bij godsdienst wordt het anders genoemd. Schoolgaande jongeren van de Gereformeerde Gemeente van Emmeloord vertellen over hun vakantiebaantje in de laatste week van hun zomervakantie. Het evangeliseren via activiteiten als skelteren, knutselen en voetbalen van kinderen -vaak met een moslimachtergrond- in een asielzoekerscentrum. Zoals de voice over zegt: ‘Ondanks een taal- en cultuurbarrière proberen de jongeren deze kinderen in aanraking te brengen met het evangelie’.

Jongere Christiaan Boekholt met een zelfbeeld van een man geeft zijn visie: ‘In de moslimcultuur is de vrouw natuurlijk minderwaardig. Dus dan luisteren ze vaak minder goed naar vrouwen. Dan heb je als man toch meer overwicht … om ze een beetje rustig te houden. Maar ook om lekker met ze te voetballen. Wat veel vrouwen ook niet echt heel leuk vinden.’ Een analyse waar werkelijk geen enkele logica in te ontdekken valt.

Wat voor deze Gereformeerde Gemeente van Emmeloord pleit is dat het er geen doekjes om windt wat het doel is: evangelisatie van moslimkinderen. Dat is opmerkelijk, meestal wordt het ontkend. Het oogt niet sympathiek. Even opmerkelijk is dat de leiding van het AZC Luttelgeest waar het hier om gaat de evangelisatie door de jongeren van de Gereformeerde Gemeente blijkbaar oogluikend toestaat. In het AZC Luttelgeest wordt de cultuurstrijd tussen godsdiensten hard gevoerd. Werk voor God. Of het nou de ene of de andere God is.

Foto: Still uit video ‘Jongeren gg Emmeloord evangeliseren onder moslimkinderen’ op kanaal Puntuit.

Advertentie

Gedachten over de komende verkiezingscampagne. Tussenstand

Hoe moet een politieke partij de campagne aanpakken? Wat leidt tot winst en wat niet? Uit de verkiezing van Trump en de Brexit, en de reactie erop valt op te maken dat het niet om de economie gaat. Als het goed gaat, dan nemen de kiezers dat voor lief. Dus: partijen moeten de macro-economie niet centraal zetten. Wat wel telt is de inkomensongelijkheid en de verdeling van de welvaart. De verdeling van de taart houdt meer mensen bezig dan de grootte ervan. Zelfs als ze bij een ongelijke verdeling van een grotere taart toch een groter stuk krijgen. Dus: partijen moeten komen met uitgewerkte plannen voor een gelijkmatige inkomensverdeling en het terugdringen van inkomensverschillen; het niet overlaten aan zelfregulering door werkgevers. 

Het gaat evenmin om diversiteit of identiteitspolitiek. Dat is wat mogelijk een progressieve minderheid, maar niet een meerderheid bezighoudt, zoals historicus Mark Lilla onlangs constateerde. Homoseksualiteit, ras, man, vrouw, het doet er gewoonweg weinig toe. Merkwaardig is trouwens dat in statistieken niet valt terug te vinden wat het percentage witten in Nederland. De verdeling autochtoon-allochtoon (22%) is daar slechts een echo van. Inclusief een vertekening omdat herkomst niet alles zegt over etniciteit. Een schatting is dat het percentage witten uitkomt op 85-90%. Dus: partijen moeten het strijden voor identiteitspolitiek stoppen.

Zo kondigt zich een politiek programma aan: het moet niet gaan over economie of identiteit, maar wel over inkomensverdeling en -ongelijkheid. Grenzen dicht of de toestroom van asielzoekers stoppen is eerder een afgeleide van die inkomensverdeling, dan van identiteit. Want bedreigend voor de positie van arbeiders- en middenklasse. Islam, integratie en immigratie kunnen genoemd worden, maar een verstandige partij koppelt ze direct aan de arbeidsmarkt en het inkomen. Welke partijen passen op dit moment het best bij bovenstaand profiel? Dat zijn de PVV en GroenLinks. Partijen als D66 en PvdA die het moeten hebben van identiteit lijken niet verder te komen dan hun trouwe achterban. VVD en SP zitten vooralsnog verloren met een ideologische nadruk op de economie. In drie maanden kan nog veel veranderen als partijen hun campagne bijstellen.

Foto: Maskers, carnaval.

Zakkenrollende asielzoekers in Groningen leggen falende uitzettingsprocedure bloot

In Groningen zorgen zakkenrollende asielzoekers ‘uit veilige landen’ voor problemen. Staatssecretaris Klaas Dijkhoff reageert: ‘hij ergert zich kapot‘. Dat is nogal een apolitieke reactie die verantwoordelijkheid afschuift. In gesprek met RTV Noord zegt burgemeester Peter den Oudsten dat de zakkenrollende asielzoekers voor een deel uit Noord-Afrikaanse landen zoals Marokko komen, maar ook uit Georgië. Over hoeveel zakkenrollende asielzoekers uit veilige landen het gaat is vooralsnog niet duidelijk. Hoe dan ook staat het buiten kijf dat het Vluchtelingenverdrag niet geldt voor criminelen die met dat doel naar Nederland komen. Niet elke asielzoeker is vluchteling. Dijkhoff en de landelijke politiek zijn er schuldig aan dat er nu niet passend wordt opgetreden.

Het is merkwaardig dat er nog geen procedure is ontwikkeld en in werking is getreden om dit type criminele asielzoekers versneld uit te zetten. Dat is om vier redenen gewenst. 1) Het Vluchtelingenverdrag is er niet voor bedoeld. 2) Bij de bevolking neemt het draagvlak voor opvang van vluchtelingen volgens de definitie van het Vluchtelingenverdrag erdoor af. 3) Het zorgt voor onrust waar rechts-extremistische partijen van profiteren. 4) Het zorgt voor afnemend vertrouwen in de overheid door deze aanpak die veel te wensen overlaat.

Petitie met slogans zegt ‘nee tegen azc’ en ‘eigen volk eerst’

Deze petitie roept op om nee te zeggen tegen een azc in Utrecht. De stad heeft volgens een bericht in DUIC drie beoogde locaties: Oog in Al, Ravellaan en Overvecht. Vooral over Overvecht bestaan twijfels of het wel een geschikte locatie is. De Utrechters moeten het met elkaar maar uitmaken. Laat de lokale democratie werken. Als de burgers van Utrecht maar zelf beslissen, want zij behoren zich uit te spreken over hun omgeving.

Het gaat me om iets anders. Dat zijn de slogans die zeggen: ‘Alle Utrechters zeggen Nee tegen een AZC’ en ‘Eigen Volk eerst; samen staan wij sterk’. Als inwoner van Utrecht weet ik dat de eerste slogan onjuist is. Want ik zeg geen Nee tegen een AZC. Dus niet alle Utrechters zeggen nee tegen een azc. Evenmin zeg ik trouwens op voorhand Ja. Het gaat om omstandigheden en vorm van een azc. Dat moet zorgvuldig bepaald worden.

De tweede slogan roept vragen op. Welk ‘volk’ wordt bedoeld met ‘Eigen Volk eerst’? Suggereert dit dat iedereen die binnen de grenzen van Nederland woont dezelfde cultuur heeft en dezelfde standpunten deelt? Welke cultuur is dat dan? Dit is onmogelijk. Anders gezegd, iedereen bedoelt wat anders met ‘Eigen Volk eerst’. De gelovige denkt daarbij het eerst aan de eigen religieuze gemeenschap, de kunstliefhebber aan een voorhoede van kunstenaars en denkers, de nationalist aan nationale identiteit en grenzen. Zo zijn er tientallen groeperingen en subculturen die vanuit onderscheid redeneren vanuit hun eigenheid, belang en interesse.

Kortom, de petitie gaat vergezeld van twee slogans waarvan de eerste aantoonbaar onjuist is en de tweede nietszeggend is omdat het van alles kan betekenen. De slogans hadden beter weggelaten kunnen worden.

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘Zeg nee tegen azc in Utrecht en Nederland’.

Communicatieadviseurs vluchten in praten over vluchtelingencrisis. Zonder inhoud

Een bericht van Cyril Rosman in het AD: ‘Een steen door de ruit van een Syrisch gezin, een uitgebrande politieauto, een kogelbrief op het gemeentehuis en een dood varken aan een boom. De grimmige toon van het asieldebat brengt communicatieadviseurs in heel Nederland in verwarring. Ze kwamen vrijdag samen. ‘Alle regels die we kennen, werken nu niet meer. Dit is anders.’’ Overheden zitten met de handen in het haar en weten niet meer wat ze moeten doen. Beducht voor mondige en boze burgers die zich miskend voelen.

Opvallend aan de bijeenkomst is dat het op het niveau van ‘communicatieadviseurs’ besproken wordt. Met de suggestie dat de vluchtelingencrisis een kwestie van geven van informatie is. Ofwel, het nogmaals uitleggen aan de burger hoe het zit. Met het idee dat als dat goed gebeurt het wel goed komt. Maar dat is niet het geval.

Die opvatting tekent waarom het om twee redenen zo ontspoort in de relatie van burger en overheid bij de vluchtelingencrisis. De overheid wil praten en niet luisteren, en communicatie kan de inhoud niet vervangen. De burger wil in de besluitvorming meepraten over de inhoud en de overheid vergadert erover wat het moet zeggen om de vorm optimaal ‘over te brengen’. Het zijn twee werelden die volkomen langs elkaar heen gaan.

Het ziet er niet best uit als communicatie (of voorlichting, marketing, reclame of hoe het in bestuursjargon heet) het enige is dat overheden op dit moment te bieden hebben. Wel logisch omdat er over de inhoud geen overstemming bestaat en communicatie dus overblijft. Zelfs de contouren van de vluchtelingencrisis staan niet vast. Communicatie is niets anders dan de verbinding tussen zender en ontvanger, en geen wondermiddel dat de inhoud kan vervangen. Of de suggestie kan geven dat het de inhoud kan vervangen. Deze communicatie bij gebrek aan inhoud is zinloos en roept alleen maar meer onwil bij burgers op. Het is ontluisterend voor hun situatie dat overheden het denken te kunnen redden door met elkaar te vluchten voor de werkelijkheid.

Keulse politie: Noord-Afrikanen maken zich snel verdacht

De Duitse publieke omroep doet verslag van de persconferentie van de Keulse politie over de gebeurtenissen op oudejaarsavond die Europa deden schrikken. Het grote aantal Noord-Afrikaanse en Arabische daders, de brutaliteit van de aanrandingen en het gebrek aan respect voor de politie riep de vraag op hoe zich dat tot de welkomscultuur en de vluchtelingenstroom naar Europa verhield. Politici betoogden dat de instroom van meer dan 1 miljoen vluchtelingen per jaar capaciteits- en sociaal-psychologische opnameproblemen geeft.

Tot nu toe zijn volgens het OM 652 aangiften gedaan wegens straatroof en zedendelicten, vooral aanranding van vrouwen. De politie ziet een snelle toename van het aantal Noord-Afrikaanse daders die zich bezighouden met tasjesdiefstal en straatroof. Dit relativeert deels de betrokkenheid van de recente stroom vluchtelingen bij de gebeurtenissen in Keulen. Maar onduidelijk blijft onder welke voorwendsels precies deze mannelijke Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs naar Duitsland kwamen en hoe hun status van asielzoeker zich verhoudt tot die van vluchteling. De registratie van zowel Keulse daders als vluchtelingen laat nog veel vragen open.

Als het vooral gaat om klassieke criminaliteit die door aanwas met andere groeperingen en overmoed op oudejaarsnacht zo  ontspoorde in diverse Duitse, Zwitserse en Zweedse steden, dan opent dat de weg naar beheersbaarheid. De Noord-Afrikaanse  criminelen met een voorlopige status van asielzoeker die sociaal meer onthecht lijken dan de doorsnee vluchteling kunnen teruggestuurd worden naar hun landen van herkomst. En nieuwe aanvragen uit die landen kunnen extra kritisch bekeken worden en alleen gelden voor migranten van wie verwacht kan worden dat ze zich sociaal weten te gedragen. De grenzen kunnen en hoeven niet dicht, maar de naïviteit om iedereen maar toe te laten die daarom verzoekt lijkt na Keulen definitief achterhaald.

Jacob Bos wil expositie inzetten als wapen tegen de negativiteit rondom asielzoekers. Is kunst daarvoor geschikt?

Beeldende kunst, wat kan de beschouwer ermee? Waar dient het voor? Daar bestaan veel gedachten over, die elkaar soms tegenspreken. Sommigen die niet van de straat zijn menen dat het een filosofische functie heeft. Dat speelt op het terrein van denksystemen, grondslagen en een totaalvisie op het leven. Dat klinkt niet mis.

In die visie scherpt kunst aan en maakt mensen bewust van de eigen situatie en omgeving. Kunst geeft het leven diepte, en zelfs zin en troost. Zoals anderen zich laten inspireren door religie. Niet toevallig putten kunst en religie uit dezelfde bron. Kunst laat mensen naast de werkelijkheid kijken zodat er reliëf ontstaat dat er voorheen wel was, maar niet werd gezien. De functie van kunst is niet zo direct dat het dient om de wereld te verbeteren. Want daarvoor is de politiek. Maar het kan wel de politieke bewustwording helpen vergroten.

Zo beredeneerd kent kunst uitsluitend voordelen. Het geeft naast schoonheid, zin en troost. Het helpt mensen in hun politieke en maatschappelijke bewustwording zonder dat het tot doel heeft om mensen op te zetten tegen de gevestigde orde. Omdat kunst dezelfde voordelen kent, maar minder explosief en onbeheersbaar is dan religie is het onbegrijpelijk dat overheden kunst niet veel meer gebruiken als beheersinstrument. Volgens de aard moet de overheid daarbij op afstand blijven omdat kunst anders een direct verlengde van de politiek wordt en ophoudt kunst te zijn. Juist door die afstand aarzelen overheden omdat ze volledige controle willen.

Kunst is voor de kunstenaar het omzetten en construeren van ongerichte impulsen tot een eigen wereld met een eigen vormentaal die de beschouwer richting en verdieping geeft. Kunst is een schaduwwereld die commentaar geeft op wat buiten de kunst bestaat en er daardoor onlosmakelijk mee verbonden is. Kunst is een halfproduct dat een brug slaat tussen illusie en realiteit. Kunst is de katalysator die maatschappelijke processen kan versnellen, zonder daardoor zelf te veranderen. Kunst heeft geen gevoel, maar roept gevoel op.

In Hoogeveen is er de glaskunstenaar Jacob Bos die volgens een bericht in RTV Drenthe ‘tegenwicht wil bieden aan alle negativiteit rondom asielzoekers’. Hij heeft het initiatief genomen om samen met andere kunstenaars en ‘kunstenaars onder vluchtelingen’ een expositie te houden. Hij is nog op zoek naar een expositieruimte. Interessant is wat Bos meent met deze expositie te kunnen doen, namelijk het uiten van een gevoel. ‘Dat kan met beeldende kunst’ zo meent Bos. Dat is een misvatting van Bos. Kunst roept in het beste geval gevoel op, maar kan dat zelf niet uiten. Een andere misvatting is dat kunst via het inrichten van een expositie direct een politiek doel kan dienen. Kunst kan de politieke bewustwording vergroten, maar niet in de plaats van politiek komen. Dan verliest kunst haar eigenheid en meerduidigheid, en wordt het een vehikel voor politieke actie.

Foto: Werk van de glaskunstenaar Jacob Bos.

Om het vluchtelingenbeleid hetzelfde te laten blijven dient het te veranderen

De reactie van de politiek op de massale en waarschijnlijk georkestreerde aanrandingen door Noord-Afrikaanse en Arabische migranten op oudejaarsavond in Keulen en andere Duitse en Zwitserse steden is veelzeggend. En voorspelbaar. Het zou liggen aan de leiding van de politie. Intussen komen allerlei doofpot-affaires naar buiten waarbij migranten betrokken waren en die om politieke redenen onder de pet werden gehouden terwijl er zelfs berichten naar de media gingen dat alles goed was gegaan. Zoals gebeurde in Keulen. Maar ook in Zweden waar jeugdige vluchtelingen in 2014 en 2015 jonge meisjes lastigvielen op een Jeugdfestival. En ook voor Nederland is het wachten op weggestuurde korpsleiders en onthullingen van doofpot-affaires waarbij om politieke redenen de betrokkenheid van vluchtelingen werd verzwegen.

Typisch voor die kanteling in iets wat lijkt op nieuwe openheid is een bericht in AD over die Zweedse zwijgcultuur: ‘Dit is een pijnlijk punt. Soms durven we niet te zeggen hoe de vork in de steel zit, omdat we denken dat dat de (extreemrechtse) Zweden Democraten in de kaart zal spelen”, aldus politiechef Peter Ågren tegen de krant Dagens Nyheter.’ De Zweedse premier Stefan Löfven zegt dat ontoelaatbaar te vinden.

Maar is het niet te simpel om de politie de schuld te geven en zo de verantwoordelijkheid af te schuiven? Verschillende politiemensen uit Keulen wezen er al op dat de politie tijdens oudejaarsavond onderbezet was omdat het veel mensen moest leveren voor de grensbewaking in Beieren. Wat echt alleen door toedoen van de politiek gebeurde. Daarom was de politie niet op sterkte en was dat een van de redenen voor het optreden van de aanrandingen door Arabieren en Noord-Afrikaanse migranten in vele Duitse steden waar de politie onderbezet was, en niet voldoende op kon treden om de veiligheid op straat te garanderen. Het is ook een feit dat de Keulse korpsleiding niet optimaal functioneerde, zoals Arnold Plickert voorzichtig suggereert.

Hoe verder? Er spelen belangen, principes, waarnemingen en belevingen door elkaar die vaak tegenstrijdig zijn. Essentieel is om in de EU-lidstaten draagvlak te blijven houden voor een humaan vluchtelingenbeleid. Want zonder dat gaan andere waarden die theoretisch wellicht voorrang hebben straks ook verloren. Daar helpt geen ethiek aan. De vijand van goed is beter. Daartoe moeten de politieke leiders beredeneerd vanuit de fysieke opnamecapaciteit, de mentale bereidheid van autochtonen én al gevestigde kwetsbare allochtonen om inwijkelingen op te nemen, het tempo van absorptie en de handhaving van culturele waarden snel grenzen stellen aan de instroom van nieuwe vluchtelingen. Met nieuw realisme. Om het vluchtelingenbeleid hetzelfde te kunnen laten blijven dient het snel te veranderen. Daartoe moet de politiek als de wiedeweerga veranderen.

Merkel onder druk na Keulen vanwege haar migratiepolitiek

Criminoloog Christian Pfeiffer zet de gebeurtenissen op oudejaarsavond in Keulen waarbij talloze vrouwen door Arabieren en Noord-Afrikanen werden belaagd, betast en beroofd en de reacties erop in perspectief. Hij meent dat van de 1000 aanwezigen er hooguit 200 daders waren. De uitleg van de politie en gevestigde media dat het om zakkenrollen zou gaan acht hij onwaarschijnlijk omdat zakkenrollers niet in beschonken toestand opereren, maar zich juist onzichtbaar maken. Nog gisteren verdedigde in NRC TV-recensent Hans Beerekamp met ironie over zijn eigen politieke corectheid dat de seksuele aanranding de afleiding was voor de diefstal. Het is dus exact andersom, het seksuele ‘plezier’ van de mannen stond voorop. 

Pfeiffer begrijpt niet waarom de Keulse korpsleiding na de gebeurtenissen in een verklaring op nieuwsjaarsdag van een vreedzame oudejaarsavond sprak. Hij ergerde zich aan de uitlatingen van de voorzitter van de politiebond in de dagen daarna dat vluchtelingen niet betrokken waren omdat dat toen nog niet bekend was. Dus die ontkenning van de politie was in elk geval niet op de toen bekende feiten gebaseerd. Pfeiffer vindt die ontkenning onlogisch omdat toen al bekend was dat de daders mannen uit Noord-Afrikaanse en Arabische gebieden waren en het daarom vreemd was om de talloze vluchtelingen bij voorbaat uit te sluiten. Pfeiffer stoort zich ook aan de reacties van politici die spreken over strafmaatregelen en uitwijzen terwijl er nog geen daders zijn. Hij betwijfelt of de 100 tot 200 daders opgespoord en ondervraagd kunnen worden.

Hij meent dat het om een integratieprobleem gaat dat opgelost moet worden. Duitsland heeft migranten nodig om demografische redenen, zo meent Pfeiffer. Daar heeft hij gelijk in. Maar hiermee thematiseert hij tegelijk de onredelijkheid van de uitnodiging van kanselier Merkel om naar Duitsland te komen. Het bekende ‘Wir schaffen das’. Want de aanzuigende werking die deze uitnodiging had was van invloed op andere West-Europese landen met andere demografische omstandigheden als Duitsland. De Hongaarse premier Viktor Orban noemde dat Duits moralisme, maar het kan ook Duits centrisme genoemd worden dat redeneert vanuit de eigen situatie zonder voldoende rekening te houden met de neveneffecten van het hogere tempo van massa immigratie voor andere landen. Daarom is de reactie op wat in Keulen is gebeurd behalve woede over wat de vrouwen is aangedaan leedvermaak met de politiek van kanselier Merkel. Kunnen Duitsers het doen? 

Foto: Briefje met Arabisch-Duitse seksistische teksten en bedreigingen die bij verdachte is gevonden.

Amsterdam gedoogt bedreigingen van homoseksuele asielzoekers

De politiek en de samenleving worstelen met de vluchtelingencrisis. De instroom vraagt extra geld en moet daarom zo goedkoop mogelijk worden gehouden. Begrijpelijk, maar als daarbij grenzen worden overschreden wordt het onbegrijpelijk. Amsterdam zet homoseksuele asielzoekers apart omdat ze bedreigd worden en pakt de daders niet aan. De politie wordt er niet eens bijgehaald voor een onderzoek. In de beeldvorming geeft dit het signaal dat de overheid nog steeds achter de feiten aanloopt en de situatie niet meester is. Hiermee heeft het openbaar bestuur een uitstekend middel ontwikkeld om het draagvlak voor opvang van vluchtelingen nog verder te verkleinen. Is provocatie de opzet? Terugsturen van asielzoekers die andere asielzoekers lastigvallen is moeilijk, maar het wegkijken voor intimidatie en geweld tussen asielzoekers onderling is onaanvaardbaar.