Duyvendak: achterban PVV denkt over emancipatie niet anders dan laagopgeleide Nederlands-Marokkanen. Niet vooruitstrevend

Mijn ogen bleven haken op twee zinnen in een essay van de Amsterdamse socioloog Jan Willem Duyvendak in De Groene van 10 maart 2016 dat ook in S&D van de Wiardi Beckman Stichting verschijnt: ‘Bij precieze analyse blijkt dat de achterban van Wilders qua emancipatiegezindheid sterk lijkt op laagopgeleide Nederlands-Marokkanen. Niet heel vooruitstrevend dus’. Hij verwijst hierbij naar het onderzoek ‘Acceptatie van homoseksuelen, biseksuelen en transgenders in Nederland‘ van Lisette Kuyper en Saskia Keuzenkamp.

Duyvendak focust op de vraag welk beeld van Nederland ‘wordt uitgedragen in reactie op dergelijke aanslagen en, breder, in discussies over migranten en asielzoekers.’ Aanleiding voor het essay is een recente publicatie van de Franse demograaf Emmanuel Todd die stelt dat de demonstraties na de terroristische aanslagen van januari 2015 (Charlie Hebdo, kosjere supermarkt) vooral een uiting van islamofobie waren. Duyvendak wijst die claim af en vindt dat Todd de plank mis slaat. Hij ontleent er wel het perspectief aan hoe Nederlanders zichzelf presenteren in reactie op dit soort aanslagen of de instroom van migranten en asielzoekers.

Duyvendak gaat in op drie aspecten die kort samengevat de culturele kwestie vormen: vrouwenrechten, homorechten en de scheiding van kerk en staat. Hij geeft een goed overzicht van recente ontwikkelingen. Nog in 1960 was Nederland een van de meest traditionele landen van Europa op het gebied van gender (man/ vrouw relaties) en (homo)seksualiteit. Deels is dat nog zo, men hoeft maar te kijken naar de in vergelijking met andere Europese landen slechte positie van vrouwen op de arbeidsmarkt. En in de debatten over de scheiding van kerk en vindt Duyvendak de dubbelzinnigheid nog groter dan bij gender en (homo)seksualiteit: ‘Dezelfde partijen die het hardste roepen dat een modern land zich kenmerkt door een volledige scheiding van kerk en staat, stellen tegelijkertijd dat Nederland een joods-christelijke traditie heeft en moet houden. Voorstellen om bijvoorbeeld vrije dagen minder stringent te koppelen aan christelijke feestdagen kunnen op woedende reacties rekenen. Want dan is er plotseling sprake van een aanval op ‘onze cultuur’.’

Uiteindelijk is toch door de verwerking van de verworvenheden van de jaren 1960 een omslag gekomen die Nederland tot een progressief land hebben gemaakt. Vaak is dat een revolutie in woorden geweest die nog niet altijd en overal in de praktijk van de samenleving zijn terug te vinden, maar het onderscheidt volgens Duyvendak Nederland wel van meer traditionele landen als de VS of Frankrijk die nog voor het proces staan dat zich in Nederland al voltrokken heeft. Door de snelheid van de veranderingen kijkt Nederland er dubbelhartig tegenaan. En met enige mate van geheugenverlies. Want die culturele verworvenheden die nu als vanzelfsprekend worden gepresenteerd zijn behalve in progressieve enclaves van D66- en GroenLinks-kiezers nog niet overal ingedaald. Pikant is trouwens dat Duyvendak in het PvdA-huisblad S&D Paul Scheffer te kijk zet als iemand die nog in 2005 in het openbaar ‘demonstratieve homoseksualiteit’ afwees. Wat geeft dat aan?

Maar die zin dus over de achterban van de PVV die niet heel vooruitstrevend is en over emancipatie niet heel anders denkt dan laagopgeleide Nederlands-Marokkanen. Henk en Ingrid denken over culturele kwesties hetzelfde als Achmed en Fatima. Duyvendak constateert dat ze veel gemeen hebben: ‘zowel PVV-stemmers als de laagopgeleiden onder de Nederlands-Marokkanen voelen zich vaak miskend, niet gezien door de politiek; ze wonen in de ‘slechtere wijken’; en ze hebben traditionelere opvattingen.’ Het is niet nieuw wat Jan Willem Duyvendak zegt en het komt niet verrassend, maar het is goed om het opnieuw te beseffen.

Er bestaan theorieën over maatschappelijk kloven: tussen nationalisten en kosmopolieten (wereldoriëntatie), progressieven en conservatieven (culturele waarden), laag- en hoogopgeleiden (ontwikkelingsniveau), individualisme en gemeenschap (burgermaatschappij, zie ook Wiki-lemma Communitarisme) of autochtonen en nieuwkomers (herkomst). Hoe dan ook stelt Duyvendak met zijn essay de claims van het Wij/Zij-denken bij dat mensen eenzijdig probeert te ronselen. De werkelijkheid is genuanceerder en veelzijdiger. Godzijdank. 

Foto: ‘Demonstratie in Amsterdam, provo Hans Tuijnman wordt door enige agenten weggesleept‘, 17 juli 1966. Collectie nationaal Archief. Credits: Joost Efers / Anefo.

Asielzoekers in België met elkaar op de vuist vanwege hoofddoek

‘Zij komen naar hier, zij zijn hier te gast. Wij niet bij hen. Zij moeten zich aanpassen aan onze regels.’ Aldus Theo Francken, de Vlaamse staatssecretaris voor Asiel, Migratie en Administratieve Vereenvoudiging in de federale regering-Michel. Hij doelt met deze uitspraak op Afghaanse asielzoekers in het noodopvangcentrum van Leopoldsburg die een Syrisch meisje dat geen hoofddoek droeg wilden dwingen die wel te dragen en zich niet Westers te kleden. Iraakse en Syrische asielzoekers zouden voor het meisje in de bres zijn gesprongen, en een internationale vechtpartij was geboren. Een zevental personen zou verwondingen hebben opgelopen.

Theo Francken is lid van de Vlaamsgezinde partij van Bart De Wever, de N-VA en schuwt harde uitspraken niet. Hij staat bekend als een hardliner. Hij vervolgt op VTM Nieuws: ‘Als zij denken dat ze hun oorlogen en conflicten kunnen importeren, dan zijn ze aan het verkeerde adres. De komende dagen zal ik met de regering bespreken of we de sancties voor misdragende asielzoekers kunnen uitbreiden zodat zij ook hun permanent asielrecht kunnen verliezen. Op die manier moeten wij niet meer voor hen betalen.’

De vechtpartij geeft te denken. Begrijpelijk is het dat asielzoekers die hun eigen omgeving hebben verlaten en onder weinig benijdenswaardige omstandigheden opeengepakt zitten in een asielzoekerscentrum leiden aan stress. Ook begrijpelijk is het dat ze teruggrijpen naar gebruiken uit hun land van herkomst. Maar dat ze in een Westers land een andere asielzoekster menen te kunnen verplichten zich niet-Westers te kleden is absurd en getuigt van totaal gebrek aan realiteitszin. Zijn ze niet voorgelicht dat dit soort gedrag onaanvaardbaar is?

Deze Afghaanse asielzoekers die over de schreef gaan staan niet op zichzelf. Ze begrijpen niet hoe ze zich in West-Europa dienen te gedragen. Een trieste constatering. De volgens Duitse statistieken voornamelijk (80%) laagopgeleide asielzoekers hebben West-Europa weinig te bieden. Behalve hun archaïsche ideeën. Kansloos. 

Foto: Schermafbeelding van bericht ‘100 ASIELZOEKERS OP DE VUIST OM HOOFDDOEK’ op VTM-Nieuws.

Vluchtelingenwerk vlucht weg voor het verschil tussen asielzoeker en vluchteling

Vluchtelingenwerk Nederland is een naam die anders doet vermoeden. De organisatie zegt op te komen voor zowel vluchtelingen als asielzoekers. Onder vluchtelingen worden degenen verstaan die uit een onveilig gebied komen en volgens de Vluchtelingenwet in Nederland recht op asiel hebben. ‘Economische migranten’ of ‘economische vluchtelingen’ uit de Balkan of Noord-Afrika hebben dat recht niet. Het beleid is dat ze teruggestuurd worden naar hun land van herkomst. Maar niet altijd kunnen of willen ze teruggestuurd worden en wil het land van herkomst deze migranten weer opnemen. Volgens EU-commissaris Frans Timmermans in een interview met de NOS is 60% van de huidige migrantenstroom naar Europa ‘economische vluchteling‘.

De registratie van de migranten aan de buiten- en binnengrenzen van de EU laat te wensen over en zorgt voor misverstanden. Het is niet altijd duidelijk tot welke categorie ze behoren en welke rechten ze hebben. De IND zegt in een overzicht over 2015 dat het totaal aantal aanvragen van asielzoekers 58.800 bedroeg. Maar dat maakt nog niet duidelijk om hoeveel vluchtelingen het gaat. Volgens inschatting van Timmermans zou Nederland in 2015 23.520 (40% van 58.800) vluchtelingen hebben ontvangen. Over 2015 moeten 35.180 migranten die geen recht hebben op de status van vluchteling Nederland verlaten. Vrijwillig of gedwongen.

Het filmpje van Vluchtelingenwerk Nederland suggereert dat er een alom geaccepteerd en duidelijk te maken onderscheid tussen economische migranten en vluchtelingen is, en dat de eersten Nederland binnen 28 dagen vrijwillig verlaten als ze in de procedure zijn afgewezen. Vraag is of het er in de praktijk aan toegaat zoals Vluchtelingenwerk het voorstelt. Het is er eveneens vaag over tot in welke fase het asielzoekers van wie het weet dat het geen vluchtelingen zijn begeleidt. Want het zegt immers voor asielzoekers én vluchtelingen te zijn. Maar een asielzoeker zonder status blijft een asielzoeker voor wie Vluchtelingenwerk zegt op te komen.

Politie gaat dom en ‘politiek’ met sociale media om. Dat moet anders

Een tweet van de Politie Nederland over de komst van ‘vluchtelingen’ en de constatering dat dat niet tot meer criminaliteit zou leiden. Dit is zo onzorgvuldig en slordig geformuleerd dat het vooral vragen oproept over het niveau van de Nederlandse politie. Door herstructureringen en bezuinigingen presteert de Nederlandse politie ondergemiddeld. Niet alleen in de opsporing en organisatie, maar ook intellectueel zoals deze tweet bevestigt.

De tweet heeft het over ‘vluchtelingen’ waar het asielzoekers bedoelt. Pas in de asielprocedure wordt bepaald of een asielzoeker valt onder het Vluchtelingenverdrag. Zo’n asielzoeker krijgt de status van vluchteling. Daarnaast is de claim dat de komst van ‘vluchtelingen’ niet leidt tot meer criminaliteit onjuist en wordt notabene in de tweet zelf weerlegd. Want er staat dat ‘vluchtelingen’ de afgelopen 3 maanden een beperkt aantal vooral lichte vergrijpen pleegden. Dat kan logischerwijs niet anders inhouden dan dat de criminaliteit in Nederland in absolute zin is toegenomen. Mogelijk niet in relatieve zin als ‘vluchtelingen’ gemiddeld minder vergrijpen pleegden dan andere inwoners van Nederland, maar die nuancering brengt de tweet niet aan.

Waarom moet de politie een tweet met politieke inhoud naar buiten brengen? Wat is de noodzaak daartoe? De politie moet boeven vangen -wat het onvoldoende doet- en zich niet met onzorgvuldige en onjuiste tweets die vooral de domheid van de politie benadrukken in het publieke debat begeven. De geloofwaardigheid van de Nederlandse politie is niet hoog en wordt er met een campagne van politieke interventies nog minder op.

Publiciste Linda Duits schetst in een artikel voor NRC met de veelzeggende titel ‘Agent, u twittert zelf ook dom’ de wijze waarop de politie sociale media gebruikt. Duits constateert dat de politie maar wat aanrotzooit: ‘De politie heeft een algemeen twitteraccount en iedere politieregio heeft een eigen twitterkanaal. Daarnaast is er een wildgroei aan lokale accounts. Ze voeren meestal het logo van de politie en in de bio staat vaak vermeld dat het een officieel account betreft. Wijkagenten of -bureaus informeren burgers over van alles en nog wat via zulke kanalen. Ze schrijven over bijzondere gebeurtenissen, geven anti-inbraaktips of laten hun mening horen. Er lijkt daarbij geen enkele sturing of controle van bovenaf te zijn. Het aantal feitelijk onjuiste of ethisch discutabele berichten is inmiddels zo hoog dat er niet meer van incidenten gesproken kan worden.‘

Op 20 januari bracht NRC het bericht dat ‘twitterende tegenstanders van azc’s rekening moeten houden met een bezoekje van de politie’. NRC: ‘Met die huisbezoeken probeert de politie de burger ervan te doordringen „welk effect een post of tweet op internet kan hebben”, zegt een woordvoerder van de Nationale Politie. Met tien ‘realtime intelligence-eenheden’, groepjes digitale rechercheurs verspreid over het hele land, worden Facebook-pagina’s en Twitter-accounts in de gaten gehouden. Er wordt gelet op posts die „te ver” gaan.’ Dit optreden gaat de verdedigers van de vrijheid van meningsuiting weer te ver. Een burger kan aangesproken worden bij een oproep tot geweld of aanzet tot haat op Facebook of Twitter. Omdat iemand zich zo buiten de grenzen van de rechtsstaat begeeft. Als dat niet aan de orde is moet iedere Nederlander zich vrij uit kunnen spreken over politieke onderwerpen. Ook tegen de komst van migranten of de vestiging van een azc.

Het is de hoogste tijd dat op aanwijzing van het ministerie van Veiligheid en Justitie de top van de Nationale Politie wordt verplicht richtlijnen te ontwikkelen en als de bliksem in te voeren voor het gebruik van sociale media in alle geledingen binnen de politie-organisatie. Dat betreft zowel het eigen gebruik van sociale media als het toezicht op en corrigerend optreden van burgers in hun gebruik van sociale media. Doordat dit beleid klaarblijkelijk ontbreekt heeft de politie te veel ruimte gekregen om maar wat aan te rotzooien. De politie treedt incidenteel zelfs in strijd met de grondwet op. Volgens Duits is bij de politie ‘het aantal feitelijk onjuiste of ethisch discutabele berichten inmiddels zo hoog dat er niet meer van incidenten gesproken kan worden’.

Foto: Schermafbeelding van tweet van de Nationale Politie van 11 december 2015 met reactie.

Tussen goedpraters en kwaadsprekers: meeste Nederlanders zwegen in 2015 over de vluchtelingen

2015 was lastig. Vluchtelingen namen met gevaar voor eigen leven en dat van hun kinderen de boot naar Europa. Opvang had geen halszaak moeten zijn, maar de reactie erop legde van alles bloot en voedde de onzekerheid. Mede door een slechte voorbereiding van de landelijke overheid die afgelopen jaren tegen het advies van het COA in opvanglocaties had gesloten. In een reactie op die reactie kwam het Nederlands kabinet met misleiding en spin om eigen falen en verdeeldheid te verhullen door de spreekwoordelijke Apotheker van Aleppo als hoogopgeleide vluchteling te presenteren met de suggestie dat hij snel bij ging dragen aan de Nederlandse economie, terwijl uit Duits onderzoek blijkt dat slechts 10% van deze vluchtelingen hoogopgeleid is. In Nederland is 30% van de bevolking hoogopgeleid. In vooral de regionale media verschenen ineens kunstzinnige, musicerende en vluchtelingen zoals wij die redelijk Engels spraken, terwijl de analfabeten, de door oorlog getraumatiseerden en religieuze hardliners onder de vluchtelingen buiten beeld bleven.

De reactie legde veel bloot dat onder druk niet klopte en de werkelijkheid niet weerstond. Er was de onmacht van de EU om door te pakken en een strategische visie te formuleren op het eigen functioneren. De EU was niet in staat om de eigen buitengrenzen te bewaken. Er was het gebrek aan bestuurlijk besef van het openbaar bestuur op gemeentelijk niveau om het belang van de eigen burgers voorop te zetten. Bij vestiging van azc’s moesten vele burgemeesters er door protest aan herinnerd worden dat ze niet volgens partijpolitieke lijnen hun partijgenoten in Den Haag moesten volgen, maar ingehuurd waren om het belang van de eigen inwoners voorop te zetten. Er was een harde kern van buitenlandhaters die door zowel het ontbreken van de controle op en registratie van de vluchtelingstroom alsook door de tweespalt in het kabinet tussen VVD en PvdA en de aantoonbaar te rooskleurige verhalen als een geschenk munitie in handen kreeg. Er was een meerderheid van bezorgde burgers die zich zowel niet thuis voelde bij de verhullende verhalen van kabinet en overheden die overduidelijk de regie verloren hadden als bij degenen met een ideologie van haat die het niet ging om het vinden van een oplossing, maar om het politiseren van iets wat in aanleg gewoon probleembeheer was.

Door de tweespalt die feitelijk een driespalt was werd 2015 een schizofreen jaar omdat velen vreesden door overreactie en lui denken ingedeeld te worden bij de verkeerde groep. Ze waren op hun dood om door associatie waartegen geen weerwoord bestond gestigmatiseerd te worden en hielden daarom meer dan ze eigenlijk wilden hun mond. Dit alles ging ten koste van de redelijke middenweg die onnodig verzwakte en ruim baan gaf aan de goedpraters en de kwaadsprekers. De meerderheid van goedwillende Nederlanders heeft niets tegen vluchtelingen , maar maakt zich vooral ongerust over de eigen toekomst en dat van hun kinderen.

Foto: Minister Ploumen met de fiets in het VN-vluchtelingenkamp Al Zaatari, maart 2015. Credits EPA / Jamal Nasrallah.

Leo Lucassen biedt waanwijsheid en schijnzekerheid in het vluchtelingendebat

Er bestaat over weinig beleidsterreinen zoveel onzekerheid als het vluchtelingenbeleid. Dat wordt er erger op als opinie-leiders dat met hun eigen meningen gaan invullen om dat als een op feiten onderbouwde waarheid te presenteren. Ze vergroten hiermee die onzekerheid omdat ze hun waarheid als waar construeren. Politicus Geert Wilders is bekend. Er is aan de andere kant de Leidse hoogleraar migratiegeschiedenis Leo Lucassen. Hij maakt het er nog bonter op dan Wilders die het ook al zo bont maakt. Dat blijkt vooral uit een artikel in NRC.

Leo Lucassen biedt in zijn zogenaamde weerlegging van Wilders’ standpunten schijnzekerheid. Hij trapt open deuren in, maar gaat angstvallig voorbij aan de echte problemen. Ook Lucassen heeft geen actuele cijfers over de samenstelling van de huidige stroom vluchtelingen en baseert zich op oude onderzoeken. Hij generaliseert hypotheses voor wat ze waard zijn. Hij zit geriefelijk in zijn ivoren toren als hij over het tekort aan sociale huurwoningen opmerkt: ‘De oplossing, ook voor autochtone Nederlanders, is eenvoudig: bouw meer sociale huurwoningen.’ Dat is het tegenovergestelde van eenvoudig. Wat hebben autochtone Nederlanders die op de wachtlijst voor een huurwoning staan en gepasseerd worden door vluchtelingen aan zo’n generalisatie?

En zo gaat Lucassen verder en neemt hij evenveel afstand van de feiten als Wilders dat doet. Het verschil is dat de politicus Wilders een populist en volksmenner is die daarover geen geheim maakt en Lucassen zich tooit met wetenschappelijkheid en academische functies en daarmee een dam van pretentie opwerpt die z’n gebrek aan degelijke argumentatie moet verhullen. Lucassen pretendeert te sussen door anderen ervan te betichten van stemmingmakerij, maar is zelf de stemmingmaker bij uitstek die generaliseert en feiten uit de duim zuigt.

De grootste fout die Lucassen maakt -naast het feit dat hij geen actuele cijfers heeft over de samenstelling van de groep vluchtelingen en net doet alsof hij die wel heeft om daarmee zijn kaartenhuis te bouwen- is dat hij uitgaat van een tweedeling in de migrantenstroom. Maar dat is een driedeling. Er zijn de vluchtelingen uit onveilige gebieden in onveilige landen die vluchten voor oorlogsgeweld en volgens de Vluchtelingenwet recht op asiel hebben. Dan zijn er zijn de economische migranten uit bijvoorbeeld Balkanlanden die overduidelijk geen recht op asiel hebben volgens de Vluchtelingenwet. EU-leiders zeggen dat ze terug moeten worden gestuurd naar hun land van herkomst, maar in de praktijk werkt dat niet. Niet in de laatste plaats door de ondeugdelijke registratie aan de buitengrenzen en door migranten die zich anders voordoen dan ze zijn. Zo simpel is het voor Jordaniërs of Libanezen uit de Beka-vallei om zich voor te doen als Syriërs. Hoe kunnen de nationale immigratiediensten die door capaciteitsproblemen gehinderd worden dat bedrog doorprikken?

Er is dus de tussengroep van economische vluchtelingen uit veilige gebieden in onveilige landen of uit andere landen dan waarvandaan ze zeggen te komen. Ze verkopen hun huis in het Syrische Latakia om in West-Europa asiel aan te vragen omdat ze denken dat dat economisch meer perspectief biedt dan in Syrië te blijven. Het zijn de ‘geprivilegieerde gelukzoekers’ waarover SP’er Jan Marijnissen sprak en naar wie Lucassen verwijst met een diskwalificatie: ‘Hoe het nu werkelijk zit, daar moeten bezorgd geworden burgers maar naar raden.’ Hier geeft Lucassen zichzelf definitief de neklag van ongeloofwaardigheid. Want evenmin als Marijnissen weet hij hoe het werkelijk zit. Lucassen zou beter zwijgen of meer slagen om de arm nemen in zijn waanwijsheid.

Foto: Migratie naar Europa, 2015. Credits: Getty Images.

ElanArt en NewArts beschouwen amateurs als kunstenaars. Kunst als halfproduct voor maatschappelijke processen

Er wringt iets bij het project #Identity door Stichting ElanArt en Platform NewArts uit Nijmegen. Het lijkt een kleinigheid, maar dat is het niet. Zoals uit bovenstaand artikel uit De Gelderlander blijkt is de opzet van het project dat 10 ‘kunstenaars’ met vluchtelingen een productie over het thema ‘identiteit’ maken. Maar wat bedoelen beide organiserende instellingen nou precies met ‘kunstenaars’? Het wordt er niet duidelijk op omdat ze allerlei begrippen door elkaar gebruiken, zoals ‘jongeren die in beweging komen’, ‘creatieve talenten‘, ‘jonge artistieke talenten’, ‘jong artistiek talent tot 30 jaar’ of ‘artistiek talent uit het hele land’.

Uit de presentatie blijkt dat ElanArt en NewArts jong artistiek talent zoekt dat past bij hun doelstelling op het gebied van amateurkunst en samenleving. Maar dat zeggen ze niet. Zo zorgen ze voor begripsverwarring. Ze hebben het over kunstenaars, maar bedoelen jongeren met creatief talent. Dat is een andere categorie. Kunstenaars zijn professionals met een beroepsopleiding en -praktijk die het stadium van het jonge creatieve talent gepasseerd zijn. Een kunstenaar heeft ervaring en een andere manier van werken, denken en handelen dan een amateur en bevindt zich op een ander niveau dan een in een kunstdiscipline geïnteresseerde jongere voor wie ‘de ruimte om jezelf te uiten en talentontwikkeling de belangrijkste doelstellingen zijn‘.

Is het erg dat ElanArt en NewArts de jonge talenten die ze werven ‘kunstenaar’ noemen? Ze zullen het niet kwaad bedoelen, maar doen wel mee aan het dedain van de politiek voor professionele kunstenaars. Dat staat voor een mentaliteit die kunst niet serieus neemt en een professionele kunstenaar als inwisselbaar beschouwt voor een jongere zonder noemenswaardige kunstopleiding of vaardigheden. Beide instellingen beschouwen kunst als halfproduct, als middel voor maatschappelijke processen. Het is het misverstand dat iemand die foto’s neemt een professionele fotograaf is, iemand die schildert een beeldend kunstenaar is of iemand die danst een professionele danser is. Maar amateurs die zich voor kunst interesseren zijn geen kunstenaars.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Jonge kunstenaars maken kunst met vluchtelingen’ in De Gelderlander, 2 december 2015.

Kabinet neemt onvoldoende regie in asielbeleid. Noodopvang Woerden belaagd

In Woerden heeft een groep van 20 mensen met bivakmutsen vrijdagavond de tijdelijke noodopvang voor asielzoekers (vluchtelingen en migranten) bestormd. Volgens een bericht van Woerden.tv werden hierbij hekken omver geduwd, eieren gegooid en vier vuurwerkbommen tot ontploffing gebracht. De belagers zijn niet binnen geweest. Burgemeester Victor Molkenboer (PvdA) keurt de actie af. Hij noemt het een zieke groep.

Fractievoorzitter Zijlstra pleit in een interview met het AD voor een sobere opvang van vluchtelingen. Dat moet het minder aantrekkelijk maken om in Nederland asiel aan te vragen. Halbe Zijlstra wil daartoe zelfs de Vreemdelingenwet aanpassen ‘om er een einde aan te maken dat asielzoekers met een tijdelijke verblijfsvergunning dezelfde voorzieningen krijgen als degenen met een permanente.’ Het is onduidelijk of dit voorstel van de VVD een parlementaire meerderheid heeft en het meer is dan symboolpolitiek om electorale redenen. De VVD is in de peilingen door de PVV voorbijgestreefd. De negatieve blik van Zijlstra is opvallend. Compassie met vluchtelingen en nog minder met economische migranten ontbreekt in zijn perspectief.

Nederland laat zich met de aanpak van het asielbeleid van haar slechte kant zien. Burgers en het openbaar bestuur van Oranje werden door het kabinet gepasseerd. En geschoffeerd. Zodat het vertrouwen in de landelijke politiek onnodig beschaamd werd. Relschoppers zien hierin een aanleiding en legitimatie om op te harde manier te protesteren bij een noodopvang. Het kabinet zette zichzelf klem doordat het procedures heeft laten vastlopen en te laat in actie is gekomen. Het heeft afgelopen zomer de urgentie niet onderkend.

Theoretisch is de oplossing simpel. Wie volgens het Vluchtelingenverdrag recht heeft op asiel moet snel een status krijgen, en migranten die geen recht hebben op die status moeten uitgewezen worden zodat de druk op de voorzieningen afneemt. Onduidelijk is welk percentage van de asielzoekers dat Nederland binnenkomt ‘echte vluchteling‘ is. Door de chaos in de registratie en de snelle instroom ontbreken harde cijfers over de asielzoekers. Een indicatie is de schatting voor Duitsland dat 40% van de asielzoekers Syrische vluchteling is.

Om politieke redenen ontkent Duitse politiek chaos bij opvang asielzoekers

Journalist Wierd Duk en politicoloog René Cuperus zijn in Duitsland op stap en constateren in een artikel in De Volkskrant dat de opvang van de asielzoekers (vluchtelingen/migranten) een chaos is maar om politiek correcte redenen niet wordt toegegeven door de politiek: ‘Van wanhopige vrijwilligers horen we dat het opvangsysteem volledig is ingestort – ‘In sich kollabiert‘ -, maar dat dit naar buiten toe niet mag worden toegegeven. Duk en Cuperus schetsen een ontluisterend beeld: ‘Uit gesprekken van een van ons met hulpverleners, mensenrechtenactivisten en politiewoordvoerders rijst een beeld op van onderling geweld, etnische en religieuze twisten, verkrachtingen, dwangprostitutie, van malafide private bewakingsfirma’s die in de asielzoekerscentra’s criminele zaakjes optuigen en van christenen en jezidi’s die worden gemolesteerd.’

De chaos en de wantoestanden in de asielcentra geeft radicaal-rechts wind in de zeilen. Ook in Nederland waar de PVV van Geert Wilders in de peilingen winst boekt. Om haar harde imago dat ontstond rond de Griekse schuldencrisis te verzachten nodigde kanselier Merkel Syrische vluchtelingen uit om naar Duitsland te komen. Met als gevolg dat hierdoor een stroom van allerlei groepen naar Duitsland -maar ook naar andere Noordwest-Europese landen- versneld op gang kwam zodat die nu niet meer te sturen en controleren valt.

Burgemeester bekritiseert gebrekkige regie bij AZC Heerenveen

Het is chaos in het opvangcentrum Heerenveen, zo zegt burgemeester Tjeerd van der Zwan in het Friesch Dagblad. Hij stelt dat het het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) de hoge asielinstroom niet aankan: ‘Het COA heeft de situatie volstrekt niet onder controle. Het is nu in het wilde weg doorsturen van vluchtelingen.’ Ook andere burgemeesters menen dat het COA de situatie niet onder controle heeft.

Ook het COA blijkt te zijn overvallen door de hoge en snelle instroom van asielzoekers. Daar past enig begrip voor. Maar het is ongewenst dat niet overheden regels stellen, maar asielzoekers in de chaos hun eigen weg zoeken en daarom regels gaan stellen. Soms zijn ze niet eens geregistreerd zodat er vragen zijn over hun herkomst en status en het onduidelijk is of ze een terecht beroep kunnen doen op de vluchtelingenwet. De landelijke overheid dient het initiatief terug te nemen en zo snel mogelijk ruime middelen voor selectie beschikbaar te stellen. Economische migranten en vluchtelingen van wie aangetoond wordt dat ze zich anders voordoen dan ze zijn dienen zo snel en doelmatig mogelijk uitgeselecteerd en uitgezet te worden. Zodat de echte vluchtelingen goed opgevangen kunnen worden en aan werk en huisvesting geholpen kunnen worden.

Als het COA achter de feiten blijft lopen als het nu bij bepaalde opvangcentra doet dan ontbreekt voldoende overheidscontrole en wordt de asielzoekers onvoldoende duidelijk gemaakt hoe de Nederlandse democratie, rechtsstaat en samenleving werken en wat hier de rechten en plichten zijn. Op de naleving ervan dient goed toezicht te zijn. Het ministerie van Veiligheid & Justitie dat eindverantwoordelijk is moet bedrijfsmatiger opereren dan het nu doet. Zoals de voorbeelden van de afgelopen jaren leren is dit ministerie geen toonbeeld van doelmatigheid. Dat baart zorgen omdat de asielzoekers nu op het juiste pad moeten worden gezet.