Verwoestende Engelse partijpolitiek gijzelt nieuwe regering May

Na het terugtreden van Andrea Leadsom gingen lijstjes rond die de humoristische racist Boris Johnson als minister voor Sport en Cultuur noemden. Theresa May heeft deze anti-diplomaat met ideeën over onder meer Rusland die haaks staan op het beleid van de centristische regering-Cameron tot minister van Buitenlandse Zaken benoemd. Putin en Assad kunnen juichen. De benoeming  komt onverwachts en is ongewenst. Naar de reden is het gissen. Is het het aloude gezegde zoals president Lyndon Johnson op zijn eigen ongelikte wijze formuleerde? ‘It’s probably better to have him inside the tent pissing out, than outside the tent pissing in’?

Als dat zo is, dan zet de verwoestende werking van de Britse partijpolitiek die tot de verkeerd uitgepakte gok met het referendum leidde zich voort in de benoemingen. Deze ministersploeg is in de kern conservatief, met de right wingers Liam Fox, David Davis en Boris Johnson. Het wordt tijd voor vorming van een middenpartij zoals de oud Liberaal-Demoratische politica Shirley Williams onlangs opperde nu Labour zo in slechte vorm is en de Tories geen tegenspel biedt. Het is ongewenst dat een rechtse minderheid van een rechtse minderheid het land gijzelt. En de Schotten steeds meer argumenten biedt om uit de unie te stappen. De Engelse politieke klasse helpt zichzelf om zeep en ziet het schaterend en zelfvoldaan aan. Geïsoleerd in buitenissigheid.

Theresa May wordt Brits premier. Maar wat als parlement tegen Brexit stemt?

Theresa May is de nieuwe leider van de Conservatieve partij, nadat Andrea Leadsom vandaag onverwachts uit de race stapte. Zij had in de leiderschapsverkiezing Michael Gove de voet dwarsgezet die op zijn beurt Boris Johnson de voet dwarszette. Zo zijn inmiddels alle leidinggevende Brexiteers moedeloos uit de race gestapt. Bij UKIP hebben Nigel Farage en tweede man Paul Nuttell hun vertrek aangekondigd. Afbreken lijkt lastiger dan opbouwen. May kan op korte termijn tot premier benoemd worden nu haar mededingers zijn afgevallen.

May accentueert dat er geen tweede referendum komt. Daarmee is niet gezegd dat er geen vervroegde verkiezingen komen. Dan kan alles weer veranderen. Vraag is hoe en door wie artikel 50 in werking wordt gesteld die tot een Brexit leidt. De juridische vraag is wie daarover het laatste woord heeft: het parlement of de koningin, zoals The Independent in een bericht toelicht. Het zwaartepunt lijkt bij het parlement te liggen.

Labour parlementslid Helen Goodman stelt vanmiddag in het Lagerhuis een zogenaamde ‘urgent question’ aan Oliver Letwin die als kabinetslid het Cabinet Office bezet en de premier ondersteunt. Goodman opteert ervoor dat artikel 50 alleen in werking kan worden gesteld na goedkeuring van het parlement. Als dat zo is, dan wordt het er in de Britse politiek nog onoverzichtelijker op. Wie spreken er dan nog namens wie? Dan kan de toekomstige  premier May niet zonder publiek debat artikel 50 in werking stellen. De Schotse en Noord-Ierse parlementsleden hebben al gezegd in de EU te willen blijven en tegen het inroepen van artikel 50 te stemmen. Hetzelfde geldt voor de meeste volksvertegenwoordigers die overwegend in het Remain-kamp zaten. Hoe moet dan de kleine meerderheid van 52% tegemoet worden gekomen die voor een Brexit stemde?