Het is niet uitzonderlijk dat Bijbel en christendom iemand niet interesseren

Schermafbeelding van TikTok ‘I Don’t Care What The Bible Says‘ van Ana Kasparian voor The Young Turks.

Is het een krachtige uitspraak om te zeggen dat het iemand totaal niet interesseert wat de Bijbel zegt of dat iemand een christen is? Mmmm, dat valt wel mee. Het tekent het gepolariseerde Amerikaanse debat dat iemand zich dat afvraagt. Het is toch tamelijk normaal om een heilig boek van gelovigen en het christendom niet interessant te vinden?

Ook mij interesseert het niet wat de Bijbel zegt. Eerlijk gezegd vind ik het niet interessanter dan andere fictie. Maar ik verdedig uiteraard het recht van christenen om hun geloof in vrijheid te belijden en zelf hun Bijbel interessant te vinden. Dat is hun goed recht.

Als godsdiensten andersdenkenden hun wil op willen leggen, dan gaat het fout. Want dezelfde vrijheid die christenen hebben om hun geloof te belijden geldt ook voor degenen die het christelijk geloof niet willen belijden. Als christenen anderen niet de vrijheid gunnen die zij hebben, dan zit er iets scheef.

In het Amerikaanse Hooggerechtshof hebben rechts-radicale christelijke rechters de meerderheid. Dat is niet alleen een onjuiste representatie van de verhoudingen in de samenleving, maar ook een geradicaliseerde overtuiging die deze juristen andersdenkenden tegen hun wil opleggen. Zelfs als dat tegen de grondwet ingaat.

In de kwestie van abortus laat zich de fundamentele zwakte van godsdienst kennen. Het probeert andersdenkenden te domineren en zelfs te annexeren in een eigen wereldbeeld. Tegen hun wil. Dat is het misverstand en de corruptie van het christendom. Dat komt hier niet uit als ruimhartig en universeel, maar als kleinzielig en geborneerd.

In het secularisme zijn bestuurders de poortwachters die de vrijheid van godsdienst garanderen. Als ze zich tot deelnemer maken, zoals vijf Amerikaanse rechters van het Hooggerechtshof doen, dan vergeten ze hun eigen rol en verantwoordelijkheid. Ze kiezen voor partijpolitiek gewin.

De Bijbel of het christendom zijn niet interessant, maar worden interessant als het als religieus wapen in de politieke strijd wordt aangewend. Dat gaat niet zozeer over de Bijbel, maar over rechters en radicaal-rechtse politici die de Bijbel misbruiken en voor hun karretje spannen.

Kerkleiders van christelijke kerken zouden de corruptie van hun heilige boek en godsdienst publiekelijk moeten afwijzen. Maar dat doen ze niet. Ook zij gaan voor politiek gewin. Dat is de zwakte van de kerkleiding.

Bijbel en christendom komen zo in het spervuur van het publieke debat terecht en zijn de eigenlijke verliezers. Maar dat interesseert de radicaal-rechtse rechters niet. Ze leveren hun professionalisme en integriteit in voor politieke invloed die een hele samenleving gijzelt.

Wat is de reactie van het Amerikaanse publiek op ‘Fear’ van Bob Woodward?

Op 11 september 2018 verschijnt het boek ‘Fear; Trump in the White House’ van de gezaghebbende journalist Bob Woodward die samen met Carl Bernstein bekend werd door onthullingen over Watergate die tot het aftreden van president Richard Nixon leidden. Woodward baseert zich op honderden uren interviews met getuigen uit de eerste hand en heeft de rimpelloze reputatie zijn bronnen serieus te nemen.

In de marketing van dit soort boeken worden er voor verschijning mondjesmaat passages gelekt naar nieuwsshows en kranten om de publieke opinie op te warmen. Het boek is dodelijk voor Trump die overkomt als een idioot en zwakzinnige en het gedrag van een 10-jarig kind vertoont. Na 20 maanden presidentschap is dat onderhand geen nieuws meer te noemen omdat het allemaal al bekend is hoe Trump functioneert. Of liever gezegd, disfunctioneert. Zoals Cenk Uygur en Ana Kasparian van TYT uitleggen is het nog erger dan we al dachten. En dat is heel erg. Woodward verbindt de losse punten en maakt het inzichtelijk en invoelbaar.

Foto: Omslag van ‘Fear; Trump in the White House’ van Bob Woodward dat op 11 september 2018 verschijnt bij Simon & Schuster.

VS zet ‘CBW Act’ in werking vanwege Skripal-vergiftiging in Engeland. Zware sancties dreigen voor de Russische Federatie

Met tegenzin van president Trump en een maand te laat heeft het Amerikaanse State Department vanwege de vergiftiging van de Skripals in het Verenigd Koninkrijk sancties aangekondigd tegen de Russische Federatie waar het wettelijk toe verplicht is volgens de ‘CBW Act’. Na een periode van 15 dagen waarin het Congres wordt geïnformeerd treden ze rond 22 augustus in werking, aldus een verklaring van het State Department. Dat is na de tussentijdse verkiezingen van 6 november. Een briefing van 8 augustus geeft de bijzonderheden.

Als het Kremlin geen openheid van zaken geeft over de achtergronden van de vergiftiging en met zoveel woorden bekent die vergiftiging op Britse bodem uitgevoerd te hebben, dan moet volgens sectie 307(B) van de CBW Act een tweede ronde van zwaardere sancties opgelegd worden. Het valt niet te verwachten dat het Kremlin zal inbinden en daaraan voldoet. Procedures worden gevolgd die de wet oplegt. Interventie van president Trump is aan handen gebonden. Na een termijn van 90 dagen kan dat tot ernstige gevolgen leiden voor de handel tussen VS en Russische Federatie zoals het panel van TYT meent. Die kan tot stilstand komen.

Foto: Schermafbeelding van deel van de ‘Special Briefing ‘Previewing the Imposition of Chemical and Biological Weapons Control and Warfare Elimination Sanctions on Russia’ van het U.S. State Department van 8 augustus 2018.

Het lijken de zakelijke contacten met de Russen die Trump uiteindelijk de das zullen omdoen

Het panel van The Young Turks met Cenk Uygur in een centrale rol kijkt naar de laatste ontwikkelingen in het Rusland-onderzoek door speciale aanklager Robert Mueller en de bekentenis van Mike Flynn dat hij heeft gelogen tegenover de FBI. Het trekt de lijn door en verbindt dat met de financiële transacties van de Trump Organisatie met Russische betrokkenen. Plichtmatig vraagt het zich af of Mueller ernaar kijkt. Sinds de zomer van 2017 is bekend dat dit zo is, zoals uit een bericht van Bloomberg blijkt. Trumps zakelijke contacten met betrokkenen in de Sovjet-Unie en daarna de Russische Federatie dateren van  1987. De logica van Trumps pogingen om zijn belastingaangifte geheim te houden, zijn herhaaldelijke lofuitingen van de Russische president Putin en het in zijn team halen van opvallend veel pro-Russische belanghebbenden leidt irrefutabel tot de conclusie dat Trump in de zak van de Russen zit en in 30 jaar van het Kremlin afhankelijk is gemaakt.

Tijd van witte christenen in VS is bijna op. Met politieke gevolgen

Zo’n 40 jaar geleden waren acht van elke tien Amerikanen witte christenen. Nu is dat percentage van 81% gedaald naar 43% volgens het onderzoek ‘America’s changing religious identity‘ van Public Religion Research Institute. Of zoals het heet, identificeert 43% van de Amerikanen zich op dit moment als wit en christelijk.

Deze halvering is een grote demografische verandering. En dat percentage neemt eerder af dan toe. Het panel van TYT koppelt het besef over deze teruggang aan het optreden -of de overreactie- van de radicaal-rechtse beweging die samen met conservatieve christenen in paniek is en beseft dat haar tijd voorbij is. Omdat de Republikeinse partij sterk leunt op de afnemende groep witte evangelicals die voor 80% rechts stemt heeft deze demografische verandering tot gevolg dat de steun voor de Republikeinse partij afneemt.

Wat betekent dat voor Donald Trump in 2020? Geruchten gaan dat hij tegen die tijd uit de Republikeinse partij is gestapt -of geschopt- en als onafhankelijk kandidaat aan de presidentsverkiezingen meedoet. Als hij al de Rusland-onderzoeken van Congres en speciale aanklager Mueller doorstaan heeft -wat nog maar de vraag is- wacht hem een strijd die hij lastig kan manipuleren: de demografische verandering van de VS. Zo beredeneerd lijkt het er sterk op dat anti-immigratie plannen van de regering Trump inclusief uitzetting van immigranten ook een electorale reden hebben. Ze moeten het afnemend belang van de witte christenen tot staan brengen.

Trump is een zetstuk in zijn eigen politiek en zakendoen. Nu het meest zichtbaar in zijn relatie tot de Russische Federatie

Het is simpel. President-elect Trump is een beroerde zakenman die van faillissement naar faillissement hobbelt en een grote schuldenlast met zich meedraagt. Dat laatste is een gangbare praktijk in de zakenwereld van overnames en fusies, maar bij Trump is iets anders aan de gang. Hij verbrandt schepen achter zich, zadelt ex-partners eenzijdig met verlies op en is gedwongen de vlucht vooruit te zoeken in de samenwerking met steeds marginalere partners. Tot en met de georganiseerde misdaad in de VS en de Russische Federatie. Want hij is in China en de Russische Federatie aanbeland voor financiële steun, omdat Amerikaanse banken hem niet meer lusten vanwege zijn onethische manier van zakendoen en het weglopen voor verantwoordelijkheid.

De vlucht vooruit joeg Trump de politiek in. Tegen zijn agressie waren zijn Republikeinse concurrenten en Hillary Clinton niet opgewassen. De Republikeinse kandidaten hadden zich onvoldoende voorbereid en vielen vooral elkaar aan. Clinton was een gebrekkige en beschadigde kandidaat die bijna even impopulair was als de in de geschiedenis van de VS meest impopulaire kandidaat Trump. Door deze zeer toevallige samenloop van omstandigheden kon Trump president worden, maar het valt niet te verwachten dat zoiets zich nog eens snel voordoet. Het is waarschijnlijk een eenmalig incident. Het is ook de vraag of Trump zijn termijn kan volmaken en tussentijds wordt afgezet. Het establishment van de Republikeinse partij lust hem rauw en wacht op het geschikte moment om hem te lozen. Om verder te gaan met de christelijk-conservatieve vice-president Pence. De aanleiding is snel gevonden: belangenverstrengeling tussen Trumps zakendoen en presidentschap, de nationale veiligheid en de relatie met de Russische Federatie en China, of het aanzien van de VS in de wereld.

De kern is het volgende. Trump is financieel afhankelijk van dubieuze personen in vele landen, waaronder de Russische Federatie. Die hebben hem in de tang. Maar het is niet zo dat hem door de machthebbers van China of de Russische Federatie het lid op de neus wordt gezet. Dat werkt indirecter. Want in landen als China en de Russische Federatie zijn politiek en zakendoen nauw met elkaar verweven. Het één volgt altijd uit het ander.

President Putin is met een geschat vermogen van 200 miljard dollar de rijkste persoon ter wereld. Maar hij kan politiek niet terugtreden omdat hij daarmee zijn onwettig verkregen vermogen niet kan handhaven. Hij wordt gegijzeld door zichzelf. Hetzelfde geldt voor zijn zakenpartners en kring van politieke getrouwen die van hem afhankelijk zijn voor hun rijkdom en hem daarom steunen om aan te blijven. Trump is door de afhankelijkheid van Russische geldschieters een middel om bij Putin in het gevlij te komen. Het wisselgeld Trump betaalt zich uit door dichter bij de kern van de macht in het Kremlin te komen. Trump is de fiche die wordt doorgeschoven in het casino zonder dat hij het zelf doorheeft. Maar hij gokt wel met de toekomst van Europa en de VS.

Hoe populisten te bestrijden? Door te wijzen op hun eigenbelang en hun claim dat zij alleen namens het volk spreken

Cenk Uygur en Ana Kasparian van The Young Turks wijzen op de Republikeinen die nu ze de macht ruiken het Consumer Financial Protection Bureau willen afschaffen. Senator Richard Shelby (R-Ala) neemt daartoe het initiatief. Het is zo ongeveer de enige verworvenheid van de regering Obama die ‘de gewone mensen’ beschermt tegen grote banken en bedrijven. Het was een initiatief van Elizabeth Warren (D-Ma) toen ze in 2010 nog geen progressieve senator was als onderdeel van de hervorming van Wall Street.

Republikeinen willen een hervorming die de consument beschermt terugdraaien. Dat geeft aan dat ze zich niets bekommeren om de gewone man, om Joe Sixpack. Rechts-populisten als Donald Trump zeggen dat ze namens het volk spreken, maar in werkelijkheid laten ze uit eigenbelang dat volk in de steek. Hillary Clinton met haar Clinton Foundation was corrupt, maar Trump is niet minder corrupt. Populistische leiders stellen het graag zo voor dat ze een directe band met het volk hebben. Tegen de macht van het establishment in. Maar dat is niet meer dan politieke marketing. Populistische partijen hebben helemaal geen hechtere band met het volk zoals ze zelf suggereren. Ze zijn er alleen beter in om die rol voor zichzelf op te eisen.

Hier kondigt zich een begin van een antwoord op de retoriek van de populisten aan. Dat bestaat eruit om hun eigenbelang en achtergrond te belichten. Donald Trump is als marketing-goeroe en media-persoonlijkheid die zegt miljarden te bezitten onderdeel van het establishment. Hij is er tot in zijn haarvaten commercieel mee verweven. Hetzelfde gold voor de initiatiefnemers van het Brexit die zich in het Leave-kamp bevonden en voor het grootse deel Eton-boys waren. Vice News noemde dat in een recensie van de documentaire ‘Brexit: The Movie’ van Martin Durkin ‘de upperclasses in opstand’. Zie hier voor een commentaar. Gevestigde media besteden te weinig aandacht aan het feit wie als sponsors bij populistische partijen aan de touwtjes trekken.

Hoogleraar politicologie Jan-Werner Müller verbaast zich er in een interview in NRC over dat de populisten in politiek, maatschappij en media zo weinig weerwerk krijgen: ‘Ik ben sowieso verbaasd dat de Europese intellectuelen de strijd met de populisten niet harder aangaan. Onze democratieën staan op het spel.’ Ja, onze democratieën staan op het spel. Maar een doelmatige strategie om de populisten aan te spreken blijft uit.

Twee uitgangspunten kondigen zich aan: 1) Wijzen op het eigenbelang van populistische leiders en hun sponsors die onderdeel van het establishment zijn en zich niet laten leiden door hun bekommernis om het volk en het belang van het volk; 2) Wijzen op de tekortkomingen en tegenstrijdigheden in de claims in de politieke marketing van de populisten dat zij alleen per definitie namens ‘het volk’ kunnen spreken.

Gary Johnson weet niet wat Aleppo is. Blunder of niet? Wat zegt dit over het niveau van de Amerikaanse presidentsverkiezingen?

Vaak ben ik het eens met The Young Turks. Het combineert maatschappijkritiek met progressieve politiek zonder sektarisch of eenzijdig te worden. Voor The Young Turks is de vijand van de vijand niet per definitie een vriend. Dat is de valkuil voor objectieve journalistiek. Andere nieuwszenders aan de linkerkant van het politieke spectrum maken vaak de simpele fout door tamelijk kritiekloos dat te omarmen dat ook strijdt tegen datgene waar het ook tegen strijdt. Bijvoorbeeld Democracy Now!, The Real News, Counterpunch of WikiLeaks bezondigen zich vaak aan dat simplisme. The Young Turks doet dat nooit, maar houdt altijd het oog op de bal. Obama verkeerd bezig? Ok, maar dat betekent nog niet dat de tegenstander van Obama goed bezig is.

In bovenstaand item ben ik het oneens met Cenk Uygur van The Young Turks die een fout van Gary Johnson zo meent te kunnen ‘spinnen‘ dat het in diens voordeel uitpakt. Dat is hogere wiskunde die daar mijn idee niets met politiek te maken heeft. Maar alles met wensdenken en goedpraten. Uiteraard is het niet meer dan een verschil van mening. Ik meen dat Gary Johnson door niet te weten wat ‘Aleppo’ is door de mand gevallen is als serieuze presidentskandidaat. Als kandidaat van de Libertarian Party met weinig naamsbekendheid heeft hij een verbazingwekkende 10% steun in de peilingen, aldus een bericht in The New York Times. Met 15% steun in peilingen zou hij door de Democratische en Republikeinse partij toegelaten moeten worden tot de presidentsdebatten. In een reactie op het YouTube-kanaal van The Young Turks verwoordde ik mijn kritiek:

What Cenk is saying in defense of Gary Johnson is utter nonsense. Aleppo is not just a city in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know the European refugee crisis plaguing and dividing the EU since 2015. Without knowing what Aleppo is one does not know the position of German chancellor Merkel and her ‘Wir schaffen das (We handle it) which met lot of criticism. Without knowing what Aleppo is one does not know the details about the battle including the Russian air force bombing hospitals and residential areas without military importance. Without knowing what Aleppo is one does not know what Hezbollah or Iran is doing in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know what the Turkish interest in Syria is and why the Turkish government of Erdogan was backing ISIS and fighting the Syrian Kurds (YPG) which are the most loyal allies of the US. Without knowing what Aleppo is Johnson indicates he does not know a lot about geopolitics and foreign policy.

Cenk is wrong Gary Johnson is just making ‘a mistake’ by not knowing what Aleppo is. It is far more than that. Cenk himself is making a mistake by making a comparison with Trump or Clinton. Why? When one talks about Johnson one should talk about Johnson. I don’t understand why Cenk is doing this. He is also not sportsmanlike towards Ana who says she thinks Johnson really made a big mistake. It seems Cenk is overruling her. Should Cenk have behaved more restrained? Of course!

The American presidential race is a sad and painful exercise for journalists and public. All the remaining candidates are under average and lack basic judgement. Hillary Clinton is lying and trying to hide her mistakes, corruption and character. And has a secret Kremlin-connection via the Skolkovo Innovation Center. Donald Trump is a clown without any knowledge, insights and sound opinions about the real world and is preferring the authoritarian Putin above the democratically elected Obama. Gary Johnson does not know what Aleppo is and on May 1, 2014 in an interview with the Russian propaganda station Russian Today showed understanding for the illegal annexation of Crimea. Jill Stein in December 2015 visited Moscow and attended a jubilee dinner of that same Russia Today where Vladimir Putin and Trump-surrogate Mike Flynn were also present.

Islamitische vluchtelingen bekeren zich in Europa tot christendom. Maakt het uit of dat uit overtuiging of berekening is?

Het blijft wat merkwaardig om Amerikanen wat meewarig over de vluchtelingencrisis te horen praten waarmee Europa sinds 2015 geconfronteerd wordt. De chaos in Irak en Syrië is immers een erfenis van het rampzalige beleid van de Amerikaanse president George ‘W’ Bush. Europese landen als Frankrijk en Duitsland namen daar toendertijd bewust afstand van. Maar vooral Duitsland plukt er nu de wrange vruchten van.

Duizenden naar Europa gevluchte moslims in onder meer Nederland en Duitsland zouden zich bekeren tot het christendom. Exacte cijfers ontbreken. De bekering kan uit overtuiging of opportunisme zijn vanwege de grotere kans op een asielstatus. Of vanwege economische voordelen. Het maakt niet uit. In grondwettelijke zin is in Europese landen de keuze voor godsdienst of levensovertuiging vrij, hoewel het wel opvallend is dat islamitische vluchtelingen niet in grote getale kiezen voor atheïsme. Vooral als ze in hun land van herkomst zo getraumatiseerd zijn als ze suggeren omdat de dwang van de islam beslag legde op hun hele leven. Een logische reactie zou dan het afstand nemen van alle religie zijn als eenmaal het vrije Europa was bereikt.

In hun commentaar zien The Young Turks een belangrijk aspect over het hoofd. Dat betreft de ontvangende, christelijke instellingen die hun eigen waarden en werkwijze hebben die in eeuwen is gegroeid. Inclusief belijdenis, bekering en geloofsafval. Door ontkerkelijking hebben de Europese kerkgenootschappen de afgelopen decennia de draai gemaakt van een massabeweging naar een beweging voor weinigen. Een effect van dit laatste is dat meer dan voorheen het accent gelegd wordt op de leer en de strikte naleving ervan.

Door ontkerkelijking en het teruglopende aantal christenen voelen kerkgenootschappen zich meer dan ooit concurrenten van elkaar. In Nederland beschouwt een kleine meerderheid van de bevolking zich niet als godsdienstig. In dat voor Amerikanen slecht te doorgronden spanningsveld bieden islamitische vluchtelingen die zich willen bekeren tot het christendom kansen op groei. Maar ook op verwatering van de eigen waarden.

Moslims die om welke reden dan ook afscheid willen nemen van de islam moeten dat probleemloos kunnen doen. Ze hoeven daarvoor geen reden te geven omdat de vrijheid van godsdienst deze voorwaarde niet stelt. Omdat het om de interne werking van een religieuze instelling gaat, staat het elke christelijke organisatie vrij om vanuit eigen waarden en cultuur voorwaarden te stellen aan moslims die zich aanmelden als bekeerling.

SGP’er Van der Staaij met kamervragen over Planned Parenthood door fractie het bos ingestuurd

De in de VS gevestigde non-profit organisatie Planned Parenthood voorziet in reproductieve gezondheidszorg. Ook internationaal. Wikipedia omschrijft het alsvolgt: ‘Reproductieve gezondheid impliceert dat mensen in staat zijn om een verantwoorde, bevredigend en veilig seksleven te hebben met kennis van zaken om zich voort te planten en de vrijheid om te beslissen of, wanneer en hoe vaak ze dit te doen.’ Dat is tegen het zere been van degenen die mensen niet de keuzevrijheid en eigen verantwoordelijkheid willen geven. Dit zijn vooral conservatieven die met verwijzing naar religie anderen hun normen op willen leggen. The Young Turks schetsen deze cultuurstrijd in de VS. Het is trouwens een raadsel waarom nou juist Planned Parenthood onder vuur ligt van de conservatieven. Door goede voorlichting en preventie wil het abortussen juist voorkomen.

Fractievoorzitter Kees van der Staaij van de SGP heeft vandaag kamervragen gesteld aan de minister Koenders en Schippers over onder meer de bijdrage van Nederland aan de Europese subsidiëring van de internationale poot van Planned Parenthood. De vragen beschadigen vooral de degelijkheid van de SGP en roepen vooral de vraag op of de informatievoorziening binnen de fractie van de SGP wel op orde is en of de medewerkers zich wel breed genoeg informeren door ook objectieve bronnen te raadplegen. Want Van der Staaij wordt met zijn vragen zo grandioos het bos ingestuurd dat het pijnlijk is om te moeten zien. De suggesties over commerciële handel met weefsel van foetussen zijn allang weerlegd. Doorgaans komt de fractievoorzitter over als iemand die met kennis van zaken spreekt over staatsrecht en bestuurskunde en een goede politieke intuïtie heeft.

Als het om familiewaarden gaat verliest de partij blijkbaar controle over zichzelf in de drang zich krachtig te profileren. Van der Staaij wordt door zijn fractiemedewerkers te kijk gezet als iemand die zich baseert op suggestieve en allang weerlegde bronnen. De SGP schiet met deze kamervragen goddelijk in eigen voet.