Tja, wat heeft een aanslag in Europa met de strijd van Europese jihadisten in Syrië te maken? Wat hebben de radicale islam en de niet-radicale islam met elkaar te maken? Wat hebben religie en niet-religie met elkaar te maken? Wat hebben recht en de waan van de dag met elkaar te maken? Wat hebben islamologen met niet-islamologen te maken? Wat hebben de rechtsstaat en het gebruik ervan door politici met elkaar te maken? Wat hebben rechts-nationalisme en salafisme met elkaar te maken? Wat hebben uitzonderingen met de regel te maken? Wat heeft alles met alles te maken? Hoe stoppen we zo snel mogelijk de onrust weer terug in de fles? Waar ligt het omslagpunt van zorg en betrokkenheid naar overreactie en eigenbaat? Hoe zijn we uitgepraat?
Advocaat Michiel Pestman legt uit bij AT5. Hij heeft een klacht ingediend over de AIVD bij minister Ronald Plasterk die verantwoordelijk is voor deze dienst. Pestman zegt in z’n contacten met klanten afgeluisterd te worden. Hij verklaart dat omdat zijn kantoor ‘relatief veel mensen‘ vertegenwoordigt die ‘de dienst in verband brengt met terrorisme, islamitisch extremisme, antifascisme, Moluks activisme en dierenrechtenextremisme‘. Met een beroep op de nationale veiligheid mag de AIVD een gesprek van een advocaat met een klant aftappen om onderzoek te doen. Vraag is of het beroep van de AIVD op de nationale veiligheid altijd terecht is.
Iedereen vertelt een eigen waarheid. En verwijt de ander onwaarheid. De waarheid bestaat niet. Een getuigenis in de media valt niet op voorhand te geloven. Zelfs niet met meerdere bronnen. De zaak van de 17-jarige diabetespatiënte Yosra Aajir maakt de leugen inzichtelijk. Zij is niet wie ze beweert te zijn. Geen slachtoffer, maar dader. Begin januari belandde ze na een bezoek aan de HEMA in Den Haag in de cel. Ze is nu voor de tweede maal binnen korte tijd opgepakt door beveiligers. Dat heeft burgemeester Van Aartsen gezegd, nadat hem in een commissievergadering naar deze zaak werd gevraagd. Hij omschreef het zo neutraal mogelijk. Bij H&M moest het meisje met de politie mee op verdenking van winkeldiefstal, nadat beveiligers haar betrapten.
Bij de HEMA speelde hetzelfde feit, maar dat werd toen niet door het gezag naar buiten gebracht. Aldus Omroep West. Yosra Aajir stelt mensen teleur die het voor haar opnamen. Een zaak met louter verliezers.
De Chinese advocaat, lector en activist Xu Zhiyong is tot vier jaar gevangenisstraf veroordeeld. Hij maakt deel uit van de academische Nieuwe Burgers Beweging (‘New Citizen’s Movement‘). De steun uit de hoek van wetenschap, mensenrechtenbeweging en internetters (‘netizens’) voor Xu Zhiyong is groot. Ze vinden hem onschuldig omdat Xu binnen de wet blijft. Maar de Chinese machthebbers geven daar een andere draai aan.
De Communistische Partij stelt een voorbeeld door iemand voor vier jaar op te sluiten die vooral wijst op de rechten van arbeidsmigranten die notabene door de Chinese overheid worden onderschreven. In theorie. Vandaar dat de beweging ook wel de Constitutionisten (‘Open Constitution Initiative‘) wordt genoemd. Het is de logica van het monopolie op de macht. Waarom in het bijzonder Xu zo hard wordt aangepakt is stof voor gissingen. Is het omdat-ie populair is op sociale media en aandacht vestigde op het wegsluizen van geld naar het buitenland door familie van Communistische leiders? Hoe dan ook staat Xu Zhiyong niet alleen.
Iedereen bemoeit zich ermee. Zelfs een kamerlid roept minister Opstelten ter verantwoording. Dat vanwege de getuigenis van de 17-jarig Marokkaans-Nederlandse diabetespatiënte Yosra Aajir die in de HEMA in de Haagse Marktstraat in een pashokje insuline spoot, daarbij urine verloor en door beveiligers uit het pashokje werd geplukt. En hard werd aangepakt. De HEMA en beveiligingsbedrijf Trigion ontkennen de weergave van Aajir, maar zetten daar niet hun eigen lezing van de feiten tegenover. Uit damagecontrol, respect voor Aajir of een gebrek aan argumenten? De HEMA verklaart: ‘Vanuit de feiten zoals wij die kennen is de berichtgeving vanuit de media op een aantal punten onjuist en zijn zaken uitvergroot‘. Maar hoe zit de vork dan wel in de steel? Het politieonderzoek loopt. Is de waarheid in deze kwestie nog eenduidig te achterhalen?
Op de Facebook-pagina Wij boycotten de HEMA is de verontwaardiging groot. Nu al 14.289 likes. Van alles wordt genoemd: hoofddoekjes bij de HEMA in België, allochtonen, fototaarten met Hitlergroet, discriminatie, Marokko, islam en ontwikkelingshulp. De focus is niet scherp, maar heeft begeerte in het vaststellen van onrecht als motief. De oproep voor een demonstratie wordt niet door de familie ondersteund. Die zoekt deëscalatie, waar anderen hun punt menen te scoren door actie te eisen en het niet langer te pikken. Korte lontjes knallen verbitterd af. Met wantrouwen en achterdocht dat als hedendaags juweel wordt gekoesterd.
Hoe liggen de feiten nou eigenlijk? In het filmpje maakt Yosra Aajir een sympathieke indruk. Maar waarom ze samen met haar vriendin niet een toilet in de HEMA opzocht blijft een raadsel. Vooral als ze weet dat ze bij het inspuiten van insuline urine kan verliezen. Aajir verklaart dat haar vriendin de urine heeft opgeruimd, maar de HEMA zegt dat gedaan te hebben. Een raadsel is ook hoe de beveiligers wisten wat er zich in het pashokje afspeelde. Waaruit bestonden hun aanwijzingen om dat te betreden? Keken ze via camerabewaking mee in het pashokje? Waarom de politie Aajir vervolgens vier uur op het bureau vasthield is ook een raadsel. Werd haar invrijheidstelling alleen vertraagd doordat ze gebruikmaakte van een bij het verhoor aanwezige advocaat?
Yosra Aajir lijkt Rashomon (1950) uit 2014. In die Japanse film van Akira Kurosawa wordt de overval en verkrachting van een vrouw en de dood van haar man aan de hand van getuigenissen gereconstrueerd. Deze spreken elkaar tegen. Wikipedia zegt: ‘Rashomon is door zijn existentiële plot synoniem geworden voor de relativiteit van ‘de waarheid’. Alle verhalen van de getuigen lijken perfect logisch en verdedigbaar, maar steeds blijkt er een onderliggend motief te zijn (wraak, eer, hebzucht, angst) om het verhaal op deze manier te vertellen. De vraag blijft over of er wel zoiets bestaat als objectieve waarheid. Nee, lijkt Kurosawa aan het einde van de film te zeggen.‘ Hebben Yosra Aajir, HEMA, Trigion, politie en de verontwaardigden op sociale media hun verhaal dat perfect klopt, maar bestaan de verhalen in zichzelf en sluiten ze niet op elkaar aan?
Foto: Schermafbeelding van banner Facebook-pagina ‘Wij boycotten de HEMA‘ 16 januari 2014.
Ingrid Lukken filmde omstreeks 01.30 uur in de nacht van 28 op 29 juli 2012 in Eindhoven met haar mobieltje de arrestatie van DJ Flexican ofwel Thomás GoethalsLigthart die met buitensporig geweld door de politie werd aangehouden. Samen liep ze met een gehandicapte man richting parkeergarage. De filmende Lukken werd op haar beurt met geweld tegen de grond gewerktdoor de Eindhovense politie. Het optreden van de politie schoot velen in het verkeerde keelgat. Toenmalig kamerlid voor GroenLinks Tofik Dibi stelde er kamervragen over. Minister Ivo Opstelten antwoordde sussend dat ‘ter voorkoming van verdere escalatie van het incident hebben de aanwezige politiemensen, het aanwezige publiek op afstand gehouden.’
Hierbij stopt het niet, want agent Hafid Haddou wiste het filmpje. Van vermoedelijk 53 seconden, zoals uit onafhankelijk forensisch onderzoek blijkt. Dat deed Haddou na Lukken ‘direct‘ met zijn wapenstok te hebben geslagen en haar haar Samsung Galaxy uit handen te hebben geslagen, aldus Lukkens getuigenis. Op 3 juli 2012 verklaarde de Eindhovense politie dat uit een intern onderzoek gebleken was dat de agent daadwerkelijk een filmpje had gewist. Op grond van een ‘vermeende belediging’ van Haddou werd Lukken ( ze zou hem toegebeten hebben: ‘die sukkel heeft mij 3 keer op mijn borst geslagen‘) op ruwe wijze aangehouden waarbij ze tegen de grond werd gewerkt. De tengere Lukken liep hierbij kneuzingen en blauwe plekken op. Ingrid Lukken heeft de details op haar Facebook-pagina gezet. Ze zoekt haar recht dat ze niet meent te krijgen.
Over wat er gebeurde verschillen de meningen van Haddou met getuigen en Lukken zelf. Haddou verklaart haar uit ‘een menigte getrokken’ te hebben. Maar Lukken en getuigen verklaren dat er helemaal geen menigte was waarin ze zich ophield of had kunnen verdwijnen. Wat Haddou als reden voor z’n optreden aanvoert.
Lukken liet het er niet bij zitten en deed op 7 augustus 2012 aangifte tegen Haddou van mishandeling alsmede verduistering van bewijsstukken. Dus het gewiste filmpje op haar mobieltje. Op 17 december 2012 werd de aangifte tegen Haddou door de Officier van Justitie geseponeerd. Tegen dit sepot diende Lukken een klaagschrift in. Uiteindelijk kwam de zaak in november 2013 bij het Hof in Den Bosch terecht. Maar ook daar werd ‘de aanklacht van mishandeling tegen de agent door het gerechtshof in Den Bosch van tafel geveegd‘, aldus The Post Online. Haddou wordt niet vervolgd van verduistering van bewijs. Gerechtigheid of doofpot?
Valt het wissen van het filmpje op het mobieltje van Lukken in dezelfde categorie als het ontwikkelen van het fotorolletje van Screbrenica of de stroomstoring van een getapt gesprek van staatssecretaris Teeven met VVD’er Jos van Rey? Dus het vermoeden van een doofpot. In elk geval is de verklaring van Hafid Haddou niet geloofwaardig dat-ie in een opwelling het filmpje op het mobieltje van Lukken verwijderde. Hoe kan het Hof Haddou vrijpleiten? De verklaring door Haddou van emotie, druk en een beroep op een lastige situatie verdraagt zich slecht met een opeenvolgende reeks van handelingen om bewijs te verduisteren. Het roept de vraag op of Haddou wel voldoende was opgeleid was en op z’n taak was berekend. Maar zelfs dan ontkent het Bossche Hof dat het filmpje kon dienen als bewijs voor de mishandeling van DJ Flexican. Hoogst merkwaardig.
Burgemeester Eberhard van der Laan (58) is ernstig ziek. Bij hem is prostaatkanker geconstateerd. Hij is onder behandeling en zal zoveel mogelijk zijn werkzaamheden voortzetten. Iedereen kan hem een berichtje sturen. Dit is de openheid die bij deze burgemeester van Amsterdam past. Onopvallend nadrukkelijk nam-ie afstand van beeldbepalende beleidsaspecten van zijn voorganger Job Cohen. Zoals het idee van ‘compenserende neutraliteit‘ waarmee Cohen en Ahmed Marcouch de scheiding van kerk en staat oprekten. Van der Laan kon dat doen omdat in 2010 de wind in de PvdA-fractie gedraaid was, maar ook omdat Van der Laan als praktisch jurist rechtsstatelijk denkt. Waar Cohen zich verloor in vergezichten. En zo mislukte als PvdA-partijleider.
Nu is uitgerekend de enige PvdA’er van wie ik me zou kunnen voorstellen daar ooit op te kunnen stemmen ziek. Dat betreur ik in dubbel opzicht. Vooral voor hem persoonlijk. Gezondheid gaat immers boven alles. Ik betreur het ook voor de PvdA. Van der Laan mag zich gelukkig prijzen dat-ie in de Republiek Amsterdam aan het roer staat en zich als minister niet in bochten hoeft te wringen in de coalitie met de VVD. Waartoe de Amsterdamse belofte Lodewijk Asscher deze dagen wordt gedwongen. Ik wens Eberhard een spoedig herstel toe. Was het niet Konrad Adenauer die op 73-jarige leeftijd kanselier van Duitsland werd? En dat 14 jaar bleef.
Foto: Schermafbeelding van pagina om burgemeester Eberhard van der Laan beterschap te wensen. Mail hier.
Er zijn drie ontwikkelingen in de zaak Demmink. 1) Op de video getuigt op een hearing over mensenhandel in het Amerikaanse congress de Republikeinse afgevaardigde uit New Jersey en voorzitter van het Subcomittee waaronder de mensenrechten vallen Chris Smith van de obstructie door de regering-Rutte. Het weigert een diepgaand onderzoek naar de voormalige secretaris-generaal van Justitie Joris Demmink in te stellen. Smith dreigt niet alleen met een resolutie om het Internationaal Gerechtshof uit Den Haag weg te halen, Nederland dreigt ook te duikelen op de lijst die aangeeft of landen een goed mensenrechtenbeleid hebben, de Tier Ranking. Minister Ivo Opstelten geeft telkens ontwijkende antwoorden op kamervragen van onder andere CDA-er Pieter Omtzigt en hij houdt zich doof voor kritiek op zijn lakse aanpak. De druk die via parlementen en media in het buitenland wordt opgebouwd beschadigt het beeld van Nederland als volwassen en open land.
2) Deze week vertrekt een delegatie van 11 personen naar de VS onder leiding Herman Bolhaar, voorzitter van het college van procureurs-generaal. Ook voorzitter van de taskforce mensenhandel. Volgens hem krijgt het steeds meer grip op de mensenhandel. Ongetwijfeld zal de delegatie door de Amerikanen aangesproken worden op de lakse houding van de Nederlandse regering. Rudie van Meurs constateert in een stuk voor de Bakker Schut Stichting dat de reden voor het sturen van de delegatie is dat onze zakelijke belangen in het geding zijn: ‘Want nu zijn niet alleen maar de kinderen in het geding, onze belangen staan op het spel.’
3) Robert Rubinstein van Stichting De Roestige Spijker voert de interne druk op minister Opstelten op door aanvullende vragen op zijn WOB-verzoek te stellen over de overheidssteun aan Joris Demmink in de juridische procedure tegen het AD. Hij vraagt om ‘afschriften van alle schriftelijke besluiten, stukken, correspondentie en documenten, als ook een kopie van geluidsopnames‘ die betrekking hebben op deze zaak.
Vraag is hoelang de regering-Rutte nog weerstand kan bieden aan deze externe en interne druk. Wanneer neemt de PvdA afstand? Hoe langer weerstand wordt geboden, hoe raadselachtiger de zaak Demmink wordt. Door het ontkennen van Opstelten dat er iets aan de hand is en het uitblijven van een diepgaand onderzoek naar Demmink wordt de reputatie van Nederland steeds verder beschadigd. En dat van een regering die mensenrechtenbeleid heeft ingewisseld voor handelsbelangen. Als de positie van de minister van Justitie blijkbaar belangrijk genoeg is om die druk te weerstaan dan kunnen daarvoor verschillende redenen zijn. Of minister Opstelten stelt zich eigenwijs en met misplaatste trots op, of de regering heeft de reputatieschade onderschat of het bevestigt de complottheorie dat de zaak Demmink vertakkingen heeft naar hooggeplaatste personen die koste wat kost beschermd moeten worden. Dat mag dan de reputatie van Nederland schaden.
Update 7 juli: Stichting De Roestige Spijker eist in kort geding openheid van zaken door het ministerie van Veiligheid en Justitie omdat het ‘weigert stukken te openbaren waarin is besloten de advocatenkosten van haar voormalig secretaris-generaal Joris Demmink te betalen’. Het gaat om al zo’n 37.5000 euro aan juridische kosten dat het rijk in deze zaak heeft gestoken. Opmerkelijk is de berichtgeving over deze zaak in de NRC. Het is uitzonderlijk dat de gevestigde media aandacht aan de kwestie Demmink besteden.
Stichting De Roestige Spijkerdie zich beijvert voor onderzoeksjournalistiek en persvrijheid diende een WOB-verzoek in om informatie te verkrijgen naar aanleiding van publicaties in het AD van 6 oktober 2012 over oud secretaris-generaal van het ministerie van Veiligheid en Justitie mr. Joris Demmink. De vraag stond centraal welke financiële en/of juridische ondersteuning Demmink vanuit de overheid krijgt. Directeur-generaal Rechtspleging en Rechtshandhaving G.N. Roes antwoordt namens de overheid. Het ministerie van Veiligheid en Justitie heeft tot op dit moment 37.644,05 euro betaald aan advocaatkosten voor de sinds 1 november 2012 met pensioen gegane ambtenaar Demmink. Wat rechtvaardigt overheidssteun die alle kosten vergoedt?
De Bakker Schut Stichtingvan advocate Adèle van der Plas merkt op dat Roes zich in zijn antwoord beroept op artikel 69, lid 1 van het Algemeen Rijksambtenarenreglement: ‘Onze Minister kan naar billijkheid de ambtenaar schadeloos stellen, kosten vergoeden of overigens een geldelijke tegemoetkoming verlenen.’ DG Roes meent dat de toepassing ervan aangewezen is ‘omdat moet worden aangenomen dat mr. Demmink voorwerp van de publicaties werd in verband met zijn functie bij het ministerie van Veiligheid en Justitie.’
Roes zegt met andere woorden dat de reden dat de AD publiceerde over Demmink en hem ervan beschuldigde begin jaren ’80 contact te hebben gehad met de jongenspooier Dick Willard en ontucht te hebben gepleegd met minderjarigen direct verband houdt met zijn ambtelijke functie. Het beroep van Roes op billijkheid om de advocaatkosten van Demmink door de overheid te laten betalen kan als volgt uitgelegd worden. Weliswaar ligt de grond van de beschuldiging van het AD volledig in het persoonlijk leven van Demmink en heeft het niks met zijn functie te maken, maar is-ie voorwerp van publicatie -dus kwetsbaar- geworden vanwege die functie.
Deze uitleg van Roes klinkt verre van logisch. In wat de affaire Demmink is gaan heten stond in de publiciteit altijd het persoonlijk leven van Demmink centraal. Dat werd slechts in verband met zijn functie gebracht waar het ging om de vermeende obstructie van de rechtsgang. Maar dat staat los van de aantijgingen over pedofilie en sex met minderjarigen. Zoals De Roestige Spijker opmerkt is het niet aantoonbaar dat het AD de belastende feiten niet zou hebben gepubliceerd als Demmink geen topman van Justitie was geweest. Alsof Nederlandse media een heksenjacht op overheidsdienaren zouden houden. DG Roes beroept zich op de omgekeerde bewijslast dat Demmink slachtoffer is van de media en niet van zijn eigen persoonlijk handelen.
Foto: Vrouwe Justitia zonder blinddoek in de Schepenzaal in het Stedelijk Museum Kampen, Kampen. Met de tekst ‘Justitiae gladio Martis violetia cessit‘ ofwel ‘Voor het zwaard der gerechtigheid wijkt het oorlogsgeweld’.
Advocaat Wim Anker relativeert het belang van een tongzoen die directeur Ryan van de V. van de particuliere school Agnus Dei in Valkenswaard een 16-jarige leerling opgedrongen zou hebben. Het zou ‘per ongeluk’ zijn gebeurd. Maar de directeur wordt ook beschuldigd van sexuele handelingen bij betreffende jongen.
De zoen werd vastgelegd op een camera die de politie in het kader van een onderzoek had geplaatst. Van de V. stond vandaag in Den Bosch terecht in een pro forma zitting. Agnus Dei laat op haar site weten dat het een rustige en veilige werkplek voor kinderen biedt. Tijdens het onderzoek werd ook kinderporno op de computer van de directeur gevonden. Een Britse vriend Tom Peters zou dat erop geplaatst hebben, zo verklaart directeur Van de V. Peters is een bekende Britse pedosexueel. In de documentaire ‘The Child Sex Trade‘ van Liviu Tipurita uit 2003 infiltreerde coregisseur Andrew Smith in Peters’ netwerk. En legde het vast op camera.
George Knight 