Posts Tagged ‘Adam Schiff’
De opinie van Afshin Ellian over de afzetting van Trump is journalistieke, politieke en wetenschappelijke oplichterij
Rechtswetenschapper Afshin Ellian heeft een column in Elsevier Weekblad en laat zich daarin kennen als een fervente verdediger van president Trump. Dat is een legitieme opstelling als hij daarbij de feiten en de logica zou respecteren. Maar dat doet Ellian niet. Ik leg zijn column ‘Afzettingsprocedure Trump is politieke oplichterij’ van 24 januari 2020 puntsgewijs langs de meetlat van het gezonde verstand en de op dit moment bestaande kennis over deze kwestie en kom tot een afsluitende conclusie over de opstelling van Afshin Ellian.
1) Ellian meent dat de Democraten met de afzettingsprocedure hun hoofd verliezen en de keuze van de Amerikaanse kiezer in november 2020 moeten afwachten. Hij stelt zelfs dat zij ‘met behulp van de media’ de democratie saboteren. Dit is om drie redenen onjuist.
a) Als de afzetting van president Trump succesvol verloopt, dan wordt hij opgevolgd door vicepresident Mike Pence. Hij is ook een Republikein. Hiermee wordt de uitslag van de verkiezingen van 2016 niet gesaboteerd in de zin dat de macht om oneigenlijke redenen aan de Democraten wordt overgedragen. Pence kan op zijn beurt een nieuwe vicepresident benoemen die tweede in de lijn van opvolging is.
b) De keuze van de kiezer kan niet afgewacht worden omdat er een urgente situatie bestaat dat een eerlijk electoraal proces onder druk staat. Een buitenlandse macht, te weten de Russische Federatie mengt zich zonder dat te verbergen in dat proces. De federale regering heeft in drie jaar geen maatregelen genomen om die inmenging te verhinderen en heeft waarschuwingen van inlichtingendiensten om het electorale proces te beschermen naast zich neergelegd. Een rapport van een Senaatscommissie onder leiderschap van de Republikeinse Senator Richard Burr concludeerde in oktober 2019 dat ‘Russian disinformation efforts may be focused on gathering information and data points in support of an active measures campaign targeted at the 2020 U.S. presidential election’. Het gevolg van een ander is dat de verkiezingen gecorrumpeerd zijn en de Amerikaanse kiezer zich niet vrij, zonder externe beïnvloeding kan uitspreken.
c) Hoe ‘de media’ behulpzaam zouden zijn bij de sabotage van de democratie is onduidelijk. Ze doen verslag van de gang van zaken en treden juist op als venster op de democratie die president Trump wil sluiten.
2) Ellian verwijt de Democraten dat ze de afzettingsprocedure zijn begonnen ondanks het feit dat ze geen meerderheid in de Senaat hebben. Ellian verwijt ‘House Manager’ Adam Schiff dat hij ‘de setting van het parlement als een rechtbank’ beschouwt. Dit is om twee redenen onjuist.
a) Bij een impeachment hebben Huis en Senaat verschillende rollen. Het Huis treedt in de procedure op als aanklager en de Senaat als jury. Het doet er voor de procedure niet toe welke partij de meerderheid in de Senaat heeft.
b) Congressman Schiff meent samen met gezaghebbende constitutionele deskundigen dat in een impeachment procedure de Senaat als rechtbank optreedt. De 100 Senators zijn de juryleden en de voorzitter van het Hooggerechtshof John Roberts is de president die de rechtbank voorzit. Ellian is verkeerd geïnformeerd als hij claimt dat de afzettingsprocedure door het parlement in theorie een ‘zuiver politieke procedure’ is. Die lading wordt er in het gepolariseerde partijpolitiek landschap door sommigen wellicht aan gegeven, maar de Framers die de Constitutie hebben geschreven hebben dat niet zo bedoeld.
3) Ellian beweert dat Schiff geen bewijs heeft. Dat is onjuist.
De Democraten hebben afgelopen week op 22, 23 en 24 januari 2020 in hun pleidooi in de Senaat allerlei bewijs overlegd. Dat bewijs legt een patroon bloot van een regering Trump die onwettige voorwaarden stelde aan hulp aan Oekraïne, te weten een onderzoek naar Joe Biden en zijn zoon Hunter. Het bewijs legde ook een patroon bloot van obstructie van het Congres in het onderzoek naar de feiten. Ellian gaat eraan voorbij dat het uniek is dat het Witte Huis geen documenten overlegt en getuigen verbiedt om in de Senaat te getuigen. Dat frustreert de waarheidsvinding en is een bewuste obstructie ervan door het Witte Huis. Dat was bij de afzettingsprocedure van Clinton anders. Toen werden tienduizenden pagina’s documenten aan het Congres overlegd en werden vele getuigen in open zittingen gehoord. Insiders als de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur John Bolton die een geharnaste conservatieve Republikein is heeft zich bereid verklaard om in de Senaat te getuigen als hij daartoe gedagvaard wordt. Maar het Witte Huis zet hem en betrokkenen zoals de voormalige juridische adviseur van het Witte Huis Don McGahn en huidige chef-staf van het Witte Huis Mick Mulvaney onder druk om geen gevolg te geven aan de oproep van het Congres. In het verlengde hiervan lijken de Republikeinse Senatoren de oproep van de Democraten voor een open proces waarin documenten worden overlegd en getuigen worden gehoord te blokkeren. De paradox is dat Trump wel zo’n open proces wilde, maar hem dit door McConnell uit het hoofd is gepraat vanwege onvoorzienbare risico’s.
4) Ellian meent dat de Republikeinen terecht niet meedoen aan het ‘zieke politiek spel’.
Dat is onjuist. De Republikeinen blokkeren een open proces in de Senaat omdat ze de feiten niet aan hun kant hebben. Nogmaals, dit is anders dan de Clinton-impeachment waar Democraten geen beperking oplegden aan het toelaten van documenten en getuigen. Tot nu toe hebben Republikeinen de feiten die de Democraten naar voren brachten niet weersproken. Kritiek van Republikeinse senatoren als Lindsey Graham en Mitch McConnell of de advocaten die in de Senaat optreden namens het Witte Huis richt zich op de procedure, maar niet op de zaak zelf. Een impeachment is geen ongrondwettelijke of ondemocratische procedure zoals Ellian abusievelijk claimt, maar een rechtmatige noodrem die de Framers vanwege het optreden van machtsmisbruik van de president in de Constitutie hebben verankerd. Alleen, de Framers hebben onvoldoende voorzien dat het parlement zich tot deel van dat machtsmisbruik zou laten maken.
5) Ellian meent dat het Mueller-onderzoek niet heeft aangetoond dat Trump en zijn medewerkers hebben samengezworen met het Kremlin. Dat is om zes redenen onjuist.
a) Het team van speciale aanklager Robert Mueller heeft het over ‘conspiracy’. Dus samenzwering. Uit het ontbreken van ‘conspiracy’ kan men niet afleiden dat er geen sprake van ‘collusion’ is. Ofwel, geheime verstandhouding. Minister William Barr en Trump schreeuwden van de daken dat Mueller zegt ’no collusion’, maar zowel letterlijk als volgens de strekking van het rapport zegt Mueller dat helemaal niet. Daarnaast is ‘collusion’ geen juridische term.
b) De twee componenten, te weten ‘conspiracy’/‘collusion’ en ‘obstruction’ hangen nauw samen. In het Mueller-onderzoek volgt het een uit het ander. Concreet, de obstructie door Trump zadelde Mueller met inhoudelijke en juridische beperkingen op waardoor hij over de ‘conspiracy’ niet tot conclusie kon komen die zonder obstructie door Trump gedetailleerder, ruimer en ongetwijfeld vernietigender geformuleerd had kunnen worden. Ofwel, Trump heeft het onderzoek in hoge mate gefrustreerd door tegenwerking zodat Mueller geen voldoende data kon verzamelen om tot een afrondende conclusie over ‘conspiracy’ te komen.
c) Naast het onderzoek door de speciale aanklager naar het criminele gedrag van Trump en zijn medewerkers bevat het onderzoek ook een ‘counterintelligence’ component die vanwege de gevoelige aard ervan geheim is, door de FBI wordt uitgevoerd en niet publiekelijk wordt gepubliceerd. Deze component gaat met name om de vermeende samenzwering van Team Trump met het Kremlin.
d) Uit de vele aanklachten door Mueller van Russen, maar ook Trumps voormalige campagnemanager Paul Manafort is nauwgezet af te leiden dat er een hoge mate van samenwerking en verstandhouding was tussen leden van Team Trump en vertegenwoordigers van de Russische overheid.
e) Het Mueller-rapport is niet het enige onderzoek dat tegen Trump liep. Er lopen nog tientallen andere onderzoeken naar allerlei aspecten van de criminele handel en wandel van Trump en zijn bedrijven. Met name het onderzoek door de procureur van het Southern District of New York (SDNY) waar Trumps zakenimperium is gevestigd wordt voor Trump als gevaarlijker beschouwd dan het Mueller-onderzoek. Het SDNY benadert de Trump organisatie met zogenaamde RICO-wetgeving die in het verleden ook werd ingezet tegen maffia organisaties die uiteindelijk ontmanteld werden. Dat lot wacht Trumps organisatie ook. Het onderzoek spitst zich toe op de samenwerking van Trump sinds de jaren 1980 met de Russische maffia en witwaspraktijken, bankfraude en belastingontduiking door de Trump Organisatie bij de verkoop van vastgoed. Samenwerking met Russische en andersoortige vertegenwoordigers uit de invloedssfeer van de vroegere Sovjet-Unie is een duidelijk geval van ‘collusion’. Feitelijk valt het buiten het Mueller-onderzoek, maar gezien de beperkingen in zijn opdracht heeft Mueller onderdelen van het onderzoek ondergebracht bij lokale procureurs.
f) De opdracht aan Mueller voor zijn onderzoek was beperkt en betrof de criminele en andersoortige relaties van Trump met de Russische overheid. Daarnaast was Mueller in zijn mandaat niet autonoom, maar afhankelijk omdat hij ressorteerde onder het ministerie van Justitie en verantwoording af moest leggen aan de top van dat ministerie. Zoals hij in zijn rapport aangeeft hing zijn positie aan een dun draadje. Dat was eerst onderminister Rod Rosenstein en daarna minister William Barr. Beide Republikeinen, zoals Robert Mueller en vele andere hoofdrolspelers in dit onderzoek ook Republikeinen zijn. De strekking van Muellers onderzoek was relatief beperkt evenals de zelfstandigheid om het onderzoek uit te voeren. Daarnaast is de interpretatie van de wetgeving, met name waar het de onaantastbare positie van een zittende president betreft, waarmee Mueller en zijn team te maken hadden, zo streng en was de taakopvatting van Mueller zo hoog en vol redelijkheid dat hij de lat hoog heeft gelegd om te concluderen dat er geen sprake van ‘conspiracy’ was. Maar het feit dat Mueller om diverse redenen niet besloot om te beweren dat Trump direct valt te linken aan ‘conspiracy’, wil nog lang niet zeggen dat hij geen aanwijzingen voor ‘conspiracy’ heeft gevonden. Laat staan dat Trump zou zijn vrijgepleit van het ruimere begrip ‘collusion’, ofwel geheime verstandhouding.
6) Ellian meent dat de rechtsstaat op dit moment door het handelen van president Trump niet in het geding is. Dat is onjuist.
Of liever gezegd, Ellian heeft een mening waar allerlei andere meningen tegenover kunnen worden gezet die erop wijzen dat de rechtsstaat wel in het geding is. De vrees is dat de democratische instituties vier jaar Trump overleven, maar acht jaar Trump niet. De aanwijzingen daarvoor zijn talrijk. Zo zei Trump op de beruchte ontmoeting in Helsinki met de Russische president Putin dat hij hem meer gelooft dan zijn eigen inlichtingendiensten. Zo heeft Trump zich de afgelopen jaren meermalen gekeerd tegen rechterlijke uitspraken die niet in zijn straatje pasten. Zo schoffeert Trump voortdurend hoge militairen, hoge ambtenaren of zijn eigen kabinetsleden. Hij zet ze onder druk door angst te zaaien, waardoor ze hun taken volgens de geldende regels niet meer kunnen uitoefenen. Dat geldt niet in de laatste plaats voor de Republikeinse Senatoren die door Trump in de impeachment procedure oneigenlijk onder druk worden gezet zodat het parlement ophoudt om onafhankelijk te functioneren. Maar vooral volgt Trump de regels van de Constitutie niet, laat hij zijn minister van Justitie -die in de Amerikaanse verhoudingen een bijzondere rol als bewaker van de Constitutie heeft- optreden als zijn persoonlijke advocaat en onthoudt hij het Congres en het Amerikaanse volk tegen alle regels en procedures in door het oprekken van het beroep op ‘executive privilege’ informatie die hij verplicht is te overleggen aan het Congres. Dat brengt de werking van de rechtsstaat inclusief de democratische instituties in gevaar. Daarnaast tornt Trump aan grondrechten voor allerlei doelgroepen.
De conclusie is dat Ellian de ‘talking points’ van Trump volgt. Onbegrijpelijk is waarom hij dat doet en geen autonome positie inneemt. Ellian presenteert zich in zijn column immers als wetenschapper. Hij pretendeert meer dan een journalist of opinieleider te zijn, maar maakt die pretentie niet waar. Want bij het serieus bedrijven van wetenschap hoort een empirische houding die de feiten serieus in overweging neemt. Maar Ellian laat de feiten uit een mening van anderen volgen. Dat is des te opvallender en teleurstellender omdat hij in Iran als links-radicaal zuchtte onder het autoritaire regime van de islamisten. Je zou denken dat Ellian in zijn persoonlijk leven voldoende kennis en ervaring heeft opgedaan om autoritair gedrag van leiders te herkennen en af te wijzen. Maar als hij die kennis en ervaring al zou hebben, het blijkt uit zijn column niet dat hij die gebruikt. Hij stopt het weg. Ellian verdedigt direct het autoritaire gedrag van president Trump dat hij in volledige lijn met de werking van de rechtsstaat acht en verdedigt indirect het autoritaire gedrag van president Putin met wie Trump een sterke band onderhoudt. Met zijn opinie treedt Ellian niet alleen buiten wetenschap en objectieve journalistiek, maar ook buiten het traditionele conservatisme dat uiteindelijk niet de rechtsstaat en de Constitutie ter discussie stelt. Dat laatste doet Trump wel. Door het voor Trump op te nemen die zo aantoonbaar morrelt aan rechtsstaat en Constitutie beseft Ellian niet dat hij zijn eigen objectiviteit verliest. Blijkbaar zijn dit soort columns hem het verlies van zijn eigen geloofwaardigheid waard.
Foto: Schermafbeelding van deel column ‘Afzettingsprocedure Trump is politieke oplichterij’ van Afshin Ellian in Elsevier Weekblad, 24 januari 2020.
Gedetailleerd en scherp ‘impeachment’ rapport van de Inlichtingen Commissie van het Huis nagelt Trump vast op diverse aanklachten
De door de Democraten onder leiding van Adam Schiff gecontroleerde House Intelligence Committee heeft op 3 december 2019 een rapport van 300 pagina’s gepubliceerd over het impeachment onderzoek van president Trump. De samenvatting omvat 17 pagina’s. De detaillering is groot en de bewijsvoering tegen Trump is overtuigend. Het gaat om een omvangrijk opgezette intrige die vanaf het hoogste niveau in het Witte Huis werd gecoördineerd. Als het voltallige Huis instemt met het rapport, dan gaat het naar verwachting volgend jaar naar de door de Republikeinen gecontroleerde Senaat dat het als een jury ter beoordeling in behandeling neemt. Trump kan voortijdig aftreden zoals ook Nixon deed. Er zijn drie of eigenlijk vier soorten aanklachten tegen Trump: 1) machtsmisbruik; 2) omkoperij; 3) obstructie van het onderzoek en de rechtsgang en 3a) obstructie van het Congres, feitelijk het Huis. Via dat laatste punt wordt indirect ook de Senaat aangesproken.
De publieke steun voor de impeachment van president Trump zoals die uit de peilingen blijkt schommelt tot nu toe rond de 48% voor en 46% tegen. Historisch gezien is dat opvallend hoog, zo was de steun voor de impeachment van president Clinton zo’n 29%. Het is ook exact de verdeling in de presidentsverkiezingen van 2016 toen Trump met ongeveer 3 miljoen minder stemmen dan zijn tegenstander toch president werd door het systeem van het Electoral College met kiesmannen per staat. De vraag is essentieel hoe vastgeroest deze verhoudingen zijn. Uiteraard is impeachment niet het enige aandachtspunt in de media en de campagne van 2020. De haperende economie en de onder druk staande gezondheidszorg zijn als zogenaamde ‘keukentafel kwesties’ die mensen direct raken niet minder belangrijk. Indirect kunnen ze druk op de impeachment leggen.
Als de steun voor Trump dankzij zijn trouwe achterban ruim boven de 40% blijft, dan wordt er geen voldoende druk op Republikeinse Senatoren gelegd om afstand van hem te nemen. Op een handvol Republikeinse Senatoren na die in staten wonen waar ze verslagen dreigen te worden door een tegenstander en die daarom om electorale redenen gedwongen worden om afstand van Trump te nemen. Maar voor impeachment is een 2/3de meerderheid in de Senaat nodig. Het valt te bezien welke dynamiek in 2020 ontstaat om dat te realiseren. Tot nu toe is het juist opvallend dat allerlei Republikeinse Senatoren zoals John Kennedy van Louisiana in de media weerlegde complottheorieën blijven steunen die overeenkomen met de argumenten van het Kremlin die door Trump zijn overgenomen. Zoals de nooit aangetoonde en overtuigend weerlegde claim dat naast de Russische Federatie ook Oekraïne betrokken zou zijn geweest bij de verkiezingen van 2016.
Foto: Omslag van ‘THE TRUMP-UKRAINE IMPEACHMENT INQUIRY REPORT’ van het House Permanent Select Committee on Intelligence dat in consultatie met de commissie overzicht en buitenlandse zaken van het Huis tot stand kwam, december 2019.
Hooggespannen verwachtingen bij openbare impeachment hoorzittingen in het Huis
Vanmiddag om 16.00 uur Nederlandse tijd beginnen de openbare impeachment hearings in het Huis van Afgevaardigden. Pas voor de vierde keer. Ze worden uitgezonden door diverse omroepen, zoals PBS.
Overigens gaan de besloten verhoren gewoon door. Ze hebben tot doel om de feiten op een rijtje te zetten. De openbare hoorzittingen kunnen opgevat worden als de presentatie van de aanklacht. De Senaat is onder leiding van opperrechter Roberts de jury die beslist. De Democraten die de meerderheid in het Huis hebben proberen de fout te vermijden die ze tijdens de getuigenis van speciale aanklager Robert Mueller maakten. Mueller was geen overtuigende getuige. Nu openen ze met sterke getuigen die zich duidelijk uitspreken.
Het valt te bezien of de uitzendingen veel verschil maken. Nu is volgens peilingen ongeveer de helft van de bevolking voor onderzoek en afzetting van president Trump. Een kritische grens wordt gelegd bij 60% steun voor afzetting. Dat zou het punt zijn dat de niet-geradicaliseerde Republikeinse congresleden eieren voor hun geld kiezen en afstand van Trump nemen omdat hun herverkiezing in gevaar komt. Maar het is de vraag of de uitzendingen het bereiken van die 60% zullen bewerkstelligen. De vergelijking met de hoorzittingen in 1973 bij het Watergate-schandaal die de Republikeinse president Richard Nixon tot aftreden dwongen zou wel eens ongepast kunnen zijn. De omstandigheden zijn veranderd wat betreft het medialandschap, de radicalisering van partijen en standpunten, en de politieke cultuur waarin de leugen telt. Hoe dan ook, historische televisie.
Trump verwijst in navolging van een rechtse, evangelische dominee naar burgeroorlog als hij uit zijn ambt wordt gezet
De verdediging van president Trump en zijn losvaste medestanders neemt bizarre vormen aan. Doelmatig en slim oogt het niet. De conclusie kan geen andere zijn dan dat ze in paniek zijn en niet voorbereid op een impeachment procedure. Republikeinen en medewerkers in het Witte Huis moeten gissen waar Trump mee bezig is. Dominee Robert Jeffress is een radicaal-rechtse pastor van een megachurch en een supporter van Trump. In bovenstaand fragment van Fox & Friends, dat zoals bekend nauwgezet bekeken wordt door Trump en waar hij ook nu weer zijn informatie vandaan haalt, dreigt Jeffress met geweld als Trump uit zijn functie wordt verwijderd. Het is goed om te bedenken dat dat alleen kan als de door de Republikeinen gedomineerde Senaat daarmee instemt. Dit fragment laat zien hoe gepolitiseerd de evangelische kerk is, met witte, rechtse mannen die hun geloof ondergeschikt maken aan hun steun voor Trump. Mijn commentaar bij deze video:
Is this pastor Jeffress really as idiotic as he sounds? Of course the Democrats wanted to impeach Trump from Day 1. Trump should have been more cautious because he knew that every mistake would be singnaled. But instead, with his conversation with President Zelensky, he gave exactly what the Democrats wanted. Namely a sufficient reason that is easy to understand for the general public to impeach him. That is entirely Trump’s fault. He has called fate over himself.
Pastor Jeffress does not behave the way a man of God should behave. With wisdom, compassion, tolerance and focused on the connection with others. He acts unworthily and makes himself ridiculous by referring to a civil war. Is that what a pastor must do? He turns his version of Christianity into a religion of war.
In addition, he is wrong on the constitutional side. In the constitution, a president can be impeached if he damages the interests of his country. The proceedings in the House must investigate this. That fits completely within the procedures of the constitution. Ultimately, it is the Senate that is dominated by the Republicans who give a verdict on it.
If Pastor Jeffress believes that the US is a mature democracy, then he must have faith in how it works. He should not do what he does in this interview with Fox News, namely try to undermine democracy. This is unworthy of every US citizen, including a pastor. Let Trump defend himself well and present his arguments. Nothing is wrong with the procedure of an impeachment.
Threatening with a civil war damages Jeffress’s credibility and in his threat he also damages the evangelicals he positions as short-sighted citizens who would not understand what democracy, democratic institutions and procedures, and the rule of law are.
Foto: Tweet van Donald J. Trump, 30 september 2019.
Impeachment procedure tegen Trump roept gedachten op om na te denken over de toekomst van de Republikeinse partij
In een hoofdredactioneel is de radicaal-rechtse DDS duidelijk, als Trump heeft ‘gekonkelfoesd’ in zijn contacten met president Zelenski van Oekraïne, dan verdient Trump ‘dubbel en dwars’ een impeachment procedure. Dat is duidelijk. DDS zegt over zichzelf dat het vanaf het eerste uur een criticus van Trump was: ‘Het zou een soort politieke soap worden, met de ene knotsgekke plotwending na de andere. Affaires met pornosterren, een flirt met Noord-Korea en altijd maar weer die tax returns die altijd binnenkort vrijgegeven worden maar nooit vandaag. En dan hebben we het nog niet eens gehad over grab them by the pussy. We zaten er niet naast. Trump bleek inderdaad de klunzige president te zijn waarvan we al glimpsen opvingen tijdens de verkiezingscampagne.’ Als een andere criticus van Trump van het eerste uur geef ik graag mijn instemmende commentaar op de recente ontwikkelingen rond Trump bij dit hoofdredactioneel van DDS:
Het is waar dat de Republikeinse partij onder president Trump tamelijk eensgezind is, maar dat is wel ten koste van de breedte ervan gegaan. Niet moet worden vergeten dat dit met intimidatie door Trump en zijn samenwerking met rechtse media als Fox News of Sinclair is afgedwongen. Vele gematigde én traditioneel-conservatieve Republikeinen zijn in de innerlijke emigratie gegaan of hebben de partij verlaten. Met als gevolg dat de partij eensgezind oogt, maar in de breedte is ingekrompen. De tussentijdse verkiezingen van 2018 waarin de Republikeinen fors verloren is daarvoor een aanwijzing.
Donald Trump is een ramp voor zijn land en de wereld. Hij had zelf nooit verwacht om president te worden en was niet op de functie voorbereid. De hoop van sommigen dat hij in zijn ambt zou groeien is niet bewaarheid. Integendeel, Trump is in de afgelopen 2,5 jaar steeds eigenzinniger en doldriester geworden en omdat ‘de volwassenen’ zijn regering hebben verlaten luistert Trump naar geen enkel advies meer. Hij denkt boven de wet te staan, respecteert de grondwet niet en navigeert van incident naar incident. Zijn onverklaarbare goede relatie met autoritaire leiders en zijn even onverklaarbare slechte relatie met traditionele bondgenoten en bondgenootschappen laat iedereen al bijna 3 jaar gissen wat hier eigenlijk precies aan de hand is.
Speaker Nancy Pelosi heeft lang weerstand geboden aan de roep uit haar partij om een impeachment procedure op te starten. Reden was haar inschatting dat er te weinig steun voor was in het land. Door de Oekraïne-kwestie die Trump volledig aan zichzelf te wijten heeft is de inschatting in de top van de Democratische partij dat dat veranderd is omdat er duidelijk en goed aantoonbaar sprake is van onwettig gedrag van Trump.
Het is onduidelijk of de Republikeinen in de Senaat Trump door dik en dun zullen blijven steunen. De verkiezingen zijn over 14 maanden en vele Republikeinse senatoren die verkiesbaar staan zullen de inschatting maken dat als ze de niet populaire Trump ondubbelzinnig blijven steunen dat negatief op hen afstraalt. Ze zullen naar het centrum moeten bewegen. Daarnaast zijn er Republikeinse senatoren als Romney of Burr die staan voor een idee van rechtsstatelijkheid in hun partij en daarom Trump niet steunen als hij tegen de grondwet in opereert.
Er zijn op dit moment drie Republikeinse uitdagers van Trump, te weten Joe Walsh, Bill Weld en Mark Sanford. Maar dat zijn geen uitdagers die voldoende gewicht en draagvlak hebben om de hele Republikeinse partij te verenigen. Vice-president Mike Pence zit op de wip en is niet populair in het Witte Huis. Hij lijkt daarnaast te veel besmet door de scheve schaatsen van Trump waar hij stilzwijgend en soms actief in mee is gereden.
De Republikeinse partij moet zich dus beraden over een reservekandidaat voor het geval Trump om welke reden dan ook afvalt. Zijn psychische gezondheid lijkt ook steeds meer een risicofactor te zijn. In dat geval kan de Republikeinse partij in de luwte werken aan de verwerking van het Trump-trauma die de partij in een religieuze sekte heeft veranderd en zich via zelfonderzoek de vraag stellen hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Als de linkse Eilzabeth Warren de kandidaat van de Democratische partij wordt, dan zou John Kasich nog best een kansrijke centrumkandidaat zijn voor de Republikeinen. Als de centrumkandidaat Joe Biden de kandidaat van de Democratische partij wordt, dan zouden de Republikeinen er verstandig aan doen om een relatief jonge kandidaat in het veld te brengen die optimaal contrasteert met de nu 76-jarige Biden en die zich ook warm kan lopen voor 2024. Wie weet, Marco Rubio of Nikki Haley.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Als Trump inderdaad heeft gekonkelfoesd met Oekraïne, dan verdient hij z’n impeachment dubbel en dwars’ van de DDS hoofdredactie op DDS, 25 september 2019.
Waarom plaatsen de Volkskrant en De Morgen de aantoonbare desinformatie van Michael Persson? (in Vlaanderen: Daan van Acht).
Hoe het komt is een raadsel, maar de journalist die voor de Volkskrant schrijft heet in Nederland ‘Michael Persson’, en wordt schrijvend voor De Morgen in Vlaanderen ‘Daan van Acht’ genoemd. Het bericht van 21 september 2019 ‘Wat we tot nu toe weten over ‘Oekraïne-gate’, de zaak waardoor zelfs onder conservatieven de roep om afzetting luider wordt’ in de Volkskrant verschijnt 10 uur en 1 minuut later in de online versie van De Morgen in bijna identieke vorm als ‘Het schandaal te veel voor Trump? Wat we nu weten over ‘Oekraïne-gate’. Onder meer onderstaande passage komt in identieke vorm in beide berichten terug:
Dit is om meerdere redenen een aantoonbaar onjuiste bewering, zoals onder meer onderstaande tweet van Max Boot van 4 maart 2019 aantoont. De conservatieve Boot die al in 2016 tegen Trumps kandidatuur was heeft al meermalen gepleit voor impeachment van de president, zoals in een opinie-artikel in de Washington Post van 3 juni 2019 met een titel die niets aan onduidelijkheid overlaat: ‘Here are seven reasons Trump should be impeached’. Daarnaast wordt alleen Boot bij naam genoemd, terwijl de claim het heeft over ‘veel conservatieve opiniemakers’. Maar wie zijn dan die conservatieve opiniemakers die afgelopen vrijdag 20 september 2019 ‘voor het eerst aandringen op impeachment’? Het is een onjuiste en onlogische bewering, want de kritiek uit de hoek van de conservatieve Never Trumpers klinkt al jaren behoorlijk hard en fel.
Het betoog van Michael Persson, die zich in Vlaanderen Daan van Acht noemt, is nog om een andere reden verwarrend omdat het het Trumpisme gelijkstelt met conservatisme. In een reactie op de FB-pagina van De Morgen bij het artikel van Daan van Acht dat als intro had ‘Nu klinkt zelfs onder conservatieve opiniemakers de roep om een afzettingsprocedure steeds luider’ schreef ik:
De Morgen plaatste het artikel van Michael Persson/ Daan van Acht op FB, maar de Volkskrant deed dat niet. Daarom kon ik niet op de FB-pagina van de Volkskrant op dit artikel reageren. Ik gaf ook onderstaande reactie op een andere versie van hetzelfde artikel van Persson/ Van Acht met de titel ‘Zelfs conservatieven in VS willen Trump nu afzetten’. Het raadsel blijft wie Michael Persson of Daan van Acht is en op welke informatie deze journalist of spookschrijver zich baseert. Het grootste raadsel is echter waarom kwaliteitsmedia als de Volkskrant en De Morgen bereid zijn aantoonbare desinformatie te plaatsen. Ze zouden beter moeten weten.
Foto’s 1 en 2: Schermafbeelding van delen van artikel ‘Wat we tot nu toe weten over ‘Oekraïne-gate’, de zaak waardoor zelfs onder conservatieven de roep om afzetting luider wordt’ van ‘Michael Persson’ in de Volkskrant, 21 september 2019, 7:52.
Foto 3: Tweet van Max Boot van 4 maart 2019.
Foto 4: Schermafbeelding van artikel ‘Media VS: ‘Trump zette Oekraïne onder druk om onderzoek naar Joe Biden te starten’ met reactie op FB-pagina van De Morgen
Foto 5: Schermafbeelding van artikel ‘Zelfs conservatieven in VS willen Trump nu afzetten’ met reactie op FB-pagina van De Morgen.
Robert Mueller is op één punt glashelder: Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen gaat tot op de dag van vandaag door
De voormalige speciale aanklager Robert Mueller die de Russische inmenging in de verkiezingen onderzocht was in twee Huiscommissies waarvoor hij verscheen niet erg toeschietelijk. Hij hield op alle terreinen de boot af en nam niet de moeite zich te verdedigen tegen aanvallen van Republikeinen. Mueller is een Republikein.
Mueller was op één gebied duidelijk en ondubbelzinnig. Hij waarschuwde op vragen van verschillende ondervragers voor Russische inmenging in de verkiezingen en wist zeker dat die inmenging tot op de dag van vandaag doorgaat. Hij wees ook op de optie dat andere landen dit Russische voorbeeld van inmenging volgen.
Juist door zijn terughoudendheid op andere terreinen kwam de duidelijke uitspraak over Russische inmenging aan als een harde waarschuwing aan het Congres. De uitnodiging van Trump aan de Russen om zich te mengen in de Amerikaanse politiek is het grootse raadsel van Trumps presidentschap. The Hill bericht dat de Republikeinse senator Cindy Hyde-Smith namens haar partij twee wetten voor de veiligheid van verkiezingen en een cyberbeveiligingsmaatregel blokkeerde. De rol van de FBI en de Federal Election Commission zouden er bij buitenlandse inmenging mee versterkt worden. Senator Hyde-Smith lichtte haar weigering niet toe.
Lukt het de Democraten om Trump als landverrader en bedreiging voor de nationale veiligheid af te beelden?
Wat valt er na 29 maanden presidentschap nog meer over Trump te zeggen dan dat hij een fantast, leugenaar, opportunist, narcist en leeghoofd is? Hij is het allemaal en nu in het Witte Huis de volwassenen de kamer hebben verlaten en hij in zijn rol is gegroeid als president is zijn inbeelding (in dubbel opzicht: verwaandheid en fantasie) er alleen maar groter op geworden. Die diskwalificaties spelen op het gebied van voorbereiding op de functie en geestelijke gezondheid. Daarin faalt Trump zo grandioos dat een vergelijking met arrogante en sjoemelende bankiers die de overheid gijzelen in het oog springt: ‘too big to fail’. Trump lijkt zijn eigen idiotie te benadrukken met een continue stroom kletspraatjes als bewijs voor het feit dat hij onaanraakbaar is.
In dit verband is de kanttekening veelzeggend over speciale aanklager Robert Mueller dat hij achteraf toch geen Eliot Ness bleek te zijn die gangster Al Capone succesvol vervolgde. Aanklager Mueller beet niet door en was te netjes als principiële wetsdienaar die niet door het bedrog, de leugens en machinaties van Trump heen wilde breken. Deze profilering van president Trump speelt op het terrein van beeldvorming en misleiding. De president stapelt als afleiding de ene leugen op de andere leugen om zowel een betrekkelijkheid van de waarheid te introduceren als niet vastgepind te worden op zijn fouten en zijn gebrek aan concreet beleid.
Maar er is ook de nationale veiligheid en daar wordt het serieus. Dat gaat over de inmenging van buitenlandse machten in het electorale proces en de reactie van de VS daarop. Dat raakt aan de de soevereiniteit en de integriteit van de democratie, en het vermogen van de Amerikaanse politiek om autonoom te handelen. In de publieksversie van het verslag van het Mueller-onderzoek bleef het aspect van contraspionage buiten beeld. De focus in onderzoek en rapport leek te liggen op het crimineel handelen van Trump en zijn medewerkers.
Het is een raadsel waarom dat aspect van counterintelligence door Mueller niet uitgeplozen zou zijn in het bijna twee jaar lange onderzoek. De New York Times formuleerde dat op 19 april 2019 zo: ‘Maar een contraspionageonderzoek kan nog iets belangrijkers opleveren: een beoordeling door de inlichtingendiensten hoe waarschijnlijk het is dat iemand – in dit geval de president – handelt, bewust of onbewust, onder invloed van of in samenwerking met een buitenlandse macht.’ De suggestie is geopperd dat er in enige vorm van een bijlage of een tweede rapport een geheime versie van het Mueller-rapport bestaat over de contraspionage. Logischerwijze is het gebruikelijk dat dit type onderzoek geheim wordt gehouden om buitenlandse machten niet wijzer te maken. Maar het kan ook dat dit deel van het onderzoek door Mueller nooit is uitgevoerd.
De Huiscommissie Inlichtingen met voorzitter Adam Schiff hield woensdag 12 juni een hoorzitting over de contraspionage implicaties van het Mueller-rapport. De Democraten proberen dit onderwerp met weinig succes in de schijnwerpers te zetten nadat ze de publiciteitsslag om het Mueller-rapport door de bizarre interventie van Justitieminister Barr hebben verloren. Mueller zelf is afwijzend om te getuigen en heeft gezegd als hij daar met een dagvaarding toe gedwongen wordt hij niet meer zal vertellen dan in zijn rapport staat. In de publieksversie wel te verstaan. ABC News’ George Stephanopoulos vraagt in gesprek met Trump of hij contact zou opnemen met de FBI als een buitenlandse macht hem zou benaderen met belastende informatie over een opponent. Dat is wettelijk verplicht. Trump laat dat in het midden en praat erom heen. Dat is hem op het verwijt komen staan dat hij een verrader is. Senator Kamala Harris die de gedoodverfde kandidaat voor vicepresident is op de ticket van Joe Biden, noemt Trump in een tweet nog net geen verrader, maar het scheelt niet veel. Trump als idioot en leeghoofd is niet langer interessant. Trump de landverrader is de nieuwe focus.
Foto: Tweet van Senator Kamala Harris, 13 juni 2019.
Lek in The New York Times van Mueller-team: Mueller-rapport over Trump schadelijker dan Barr-samenvatting doet uitkomen
Een artikel in The New York Times zet druk op minister van Justitie William Barr om het Mueller-rapport snel openbaar te maken. Hij wordt ervan beschuldigd politieke redenen zwaarder te laten wegen, te weten de bescherming van president Trump, dan het landsbelang en het volgen van de juiste procedures die passen bij een functionerende rechtsstaat. Barr wordt verweten te mild te zijn geweest voor Trump. Hij stuurde op 24 maart een brief (‘Barr-samenvatting’) naar het Congres waarvan de objectiviteit werd betwijfeld. Hij zou zijn interpretatie van het Mueller-rapport hebben gegeven.
Het lek komt uit het team van Mueller. Dat is van de ene kant opmerkelijk omdat dit voor het eerst is sinds het Mueller-onderzoek begon in mei 2017, maar werd van de andere kant verwacht. De jurist en het voormalige lid van het Watergate team dat president Nixon aanklaagde Nick Akerman legt dit in gesprek met Chris Hayes uit. Het artikel zegt dat ‘sommige onderzoekers van Robert S. Mueller III hebben verteld dat William Barr de bevindingen van hun onderzoek niet adequaat heeft weergegeven en dat zij verontrustender waren voor president Trump dan de heer Barr aangaf’. De onderzoekers zouden hierover ‘sudderend gefrustreerd’ zijn.
Toch leek in de publiciteit de Barr-samenvatting te werken, want vele media gingen uitsluitend af op wat Barr in zijn samenvatting schreef. Zowel correspondenten als in hun kielzog analisten en columnisten gingen hierin mee zonder dat ze het Mueller-rapport onder ogen hadden gehad. Ik uitte in commentaren van 24, 25, 27 en 30 maart kritiek op de verslaggeving van de Amerikaanse en Nederlandse media en had onder meer per e-mail een uitgebreide uitwisseling met de ombudsman van NRC over deze kwestie. In een commentaar van 1 april vatte ik mijn kritiek op de media samen. Mijn conclusie was dat ze er ziende blind ingestonken waren.
De kritiek van de onderzoekers uit het Mueller-team gaat in op vele aspecten. Zo had het Mueller-team zelf samenvattingen van het rapport aangeleverd die Barr echter niet gebruikte. De reden die functionarissen van het ministerie van Justitie aanvoeren om die samenvattingen niet te gebruiken is dat ze gevoelige informatie zouden bevatten. Maar dat gaat voorbij aan het strijdpunt tussen de Democraten in het Huis en Barr over de openbaarmaking van het Mueller-rapport. De Democraten vragen om een ongecensureerde versie voor vertrouwelijk gebruik in het Congres –inclusief alle onderliggende documenten– en een opgeschoonde publieksversie. Ter herinnering, pas in 2011 werd aan het publiek het Watergate-dossier uit 1974 vrijgegeven.
In het artikel van The New York Times wordt in verschillende passages gerefereerd aan voormalig FBI-directeur James Comey die tegen het eind van de campagne van 2016 in een persconferentie bekendmaakte dat er een onderzoek liep naar de Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton. Later liet Comey weten dat Clinton was vrijgepleit. Uit statistische data van Nate Silver blijkt dat Comey’s interventie waarschijnlijk beslissend was en Clinton het presidentschap kostte. Het verwijt aan Comey is dat hij nooit op die manier politiek had mogen bedrijven. Overheidsdiensten als de FBI moeten geen politiek bedrijven. Dat is de rode lijn die Mueller en Barr terughoudend en huiverig maakt. Zij willen geen politiek bedrijven en hun mandaat overschrijden. Maar het is ook een rode lijn waarachter ze zich kunnen verschuilen om afwijkend van hun opdracht te handelen. De persoonlijke dimensie van dit verhaal is dat Mueller en Barr vrienden zijn.
De geschiedenis zal uitwijzen of Mueller en Barr te voortvarend of te terughoudend waren, en in welke gevallen ze dat waren. President Trump lijkt in elk geval het gewicht van correct grondwettelijk handelen niet te voelen. Hij is sinds de Barr-samenvatting van 24 maart met zijn waterdragers al anderhalve week op Twitter en op bijeenkomsten fel in de aanval op Democraten in het Huis als Adam Schiff en claimt dat hij is vrijgepleit van de beschuldiging van samenzwering en obstructie door Barr. Maar tegelijk is hij teruggekomen op zijn mening om het Mueller-rapport vrij te geven. Het lek uit de boezem van het Mueller-onderzoek in The New York Times is de logische reactie op Trumps desinformatie. Trumps velddag lijkt voorbij. De waarheid wacht.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Some on Mueller’s Team Say Report Was More Damaging Than Barr Revealed’ van Nicholas Fandos, Michael Schmidt en Mark Mazzetti in The New York Times, 3 april 2019.
