Mustafa Akyol vraagt zich af of islam verenigbaar met vrijheid is

De Turkse schrijver Mustafa Akyol is een begenadigd verteller. Ook in het Engels. Hij leeft momenteel in de VS en is een vertegenwoordiger van een liberale versie van de islam. Dat omvat vrijheid van meningsuiting en de vrije keuze om een religie of levensovertuiging te kiezen. Dus ook om in vrijheid de islam de rug toe te keren en het ontbreken van dwang van samenleving of overheid om dat te blokkeren. Denkers als Akyol hebben het moeilijk in de islamwereld waar de scherpslijpers steeds meer terrein winnen. In Turkije, maar ook in Maleisië waar Akyol vorige maand werd gearresteerd omdat hij een interpretatie van de islam gaf die niet goedgekeurd zou zijn door de Maleisische autoriteit voor religieuze zaken, volgens een verslag van The Economist. Na bemiddeling van de Turkse oud-president Gül kwam hij vrij. Denkers als Akyol zijn het sprankje hoop aan de horizon dat het ooit goedkomt met de islam. Een mager zonnetje in een duistere islamwereld vol intolerantie.

Blokkade van sociale media in Turkije lukt toch niet

Update: Wie dat wenst, teken petitie ‘They are trying to kill the internet in Turkey. Again.’ van Access.now.

De jonge Turk Cenk Uygur geeft commentaar op oude Turken met macht. De regering Erdogan controleert gevestigde media en blokkeert nieuwe media, zoals Twitter of YouTube. Onderzoeksrechters en journalisten die hun werk willen doen zijn ontslagen of overgeplaatst. Aanleiding zijn de berichten met aanwijzingen van corruptie die verschijnen over Erdogan en z’n medestanders. Het bericht om terroristen te beschuldigen van een aanslag in Syrië die de Turken zelf wilden uitvoeren is explosief. Dat nieuws mag het kiezersvolk niet bereiken. De blokkade lukt niet in de steden, maar waarschijnlijk wel op het platteland met een eenvormiger medialandschap. Zo kan de AK-partij van Erdogan toch de lokale verkiezingen van 30 maart winnen. Kwade genius is de islamprediker Fethullah Gülen die in de VS woont. Maar feitelijk nog conservatiever is dan premier Recep Erdogan. Voor voorstanders van een pluriforme samenleving zijn er in het huidige Turkije dan ook geen winnaars. Of de waarheid werkelijk ooit boven water komt valt te hopen, maar niet zeker te zeggen.

Turkse internetvrijheid bedreigd door politiek. Teken petitie

Het gaat niet goed met de Turkse democratie. En de grondrechten. Naast een teruglopende economie. Dat vraagt om een petitie. Access Now wijst erop dat deze week het Turkse parlement de toch al strenge internetcensuur wettelijk nog verder wil gaan aanscherpen. Het gaat om amendementen op Wet nr. 5651. Mensenrechten- en belangengroepen maken zich zorgen. Zoals Reporters Without Borders. Het leidt tot minder rechten, meer censuur door de autoriteiten en benadeling van lokale bedrijven. Kortom, tot het einde van het open internet. Alleen president Abdullah Gül heeft de macht om de voorstellen te blokkeren zodat ze geen wetskracht krijgen. Abdullah Gül van wie beweerd wordt dat-ie een sympathisant van Fethullah Gülen is met wie premier Recep Erdogan de confrontatie zoekt. Dat maakt het verzoek aan president Gül extra pikant.

Tekenen van de petitie ‘Tell President Gül: Protect the internet!’ kan hier.

Foto: Schermafbeelding van petitie op Access Now, 4 februari 2014.

Democratisering Turkije kent dwaalwegen. En overheidsgeweld

Chauffeur Hakan Yaman werd op 3 juni 2013 tijdens de Gezi Park protesten in Istanbul hard aangepakt door Turkse veiligheidstroepen. Hij was op de verkeerde tijd op de verkeerde plek in het verkeerde land. Vijf agenten molesteerden hem en gooiden hem voor dood in een vuur. Ze dachten met een demonstrant te maken te hebben en willen hem vermoorden. Hij kon er ternauwernood aan ontsnappen. Gevolg is dat-ie aan het ene oog blind is en in het andere oog het zicht voor 80% verloren heeft. Dit gewelddadig optreden van Turkse veiligheidstroepen is geen uitzondering. Amnesty verwijst naar de  Turkse Medical Association die bij de onlusten meer dan 8000 gewonden telde. En er is sterk bewijs dat er door politiegeweld drie doden vielen.

Midden-Oosten deskundige, kritische wetenschapper en blogger Juan Cole stelde na de Gezi Park protesten in juli de vraag of Turkije het nieuwe Egypte is. De richting die Turkije uitgaat leidt volop tot controverses: ‘Among American academics and policy makers there is an influential contingent who have held up Erdoğan’s government as a model for “Islamic democracy” in the rest of the Muslim world.’ Dit idee werd jarenlang door de huidige minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans in een vorige functie op de Nederlandse media verkondigd. Als lichtend voorbeeld van een democratische islam. Toenmalig koningin Beatrix zei nog in april 2012 tegen  de Turkse president Abdullah Gül: ‘Voor velen is uw land een inspiratie en een voorbeeld‘. Echt?

Beatrix en Rutte worden gecompromitteerd voor de Nederlandse economie

Alweer moet onze vorstin handel doen met een dubieus politicus uit een ver land. Was het vorige maand de Turkse president Abdullah Gül nu is het Hussain Al-Shahristani, minister van energie van Irak. SP-kamerlid Harry van Bommel stelt kamervragen. Koerden demonstreren in Middelburg. Koningin Beatrix zei tegen de Turkse president over zijn land waar honderden journalisten zonder proces gedetineerd zijn Voor velen is uw land een inspiratie en een voorbeeld. Een raadsel wie ons staatshoofd deze woorden in de mond legt.

Al-Shahristani die volgens de Koerden en Van Bommel corrupt is krijgt de Four Freedoms Award. Zijn integriteit wordt in het Iraakse parlement onderzocht. De minister krijgt de Four Freedom Award uit handen van premier Rutte  omdat de Iraakse minister zich ingezet zou hebben voor de vrijwaring van vrees.

Wie halen het in hun hoofd om dubieuze buitenlandse politici een voorbeeld te noemen terwijl ze dat overduidelijk niet zijn? Waarom leggen Nederlandse politici de lat zo laag? Het zet de geloofwaardigheid van Nederland op het spel. In het bijzijn van de koningin.

Foto: Norman Rockwell, Freedom from Fear, 1943

Geert Wilders en Abdullah Gül zijn voor velen een inspiratie en een voorbeeld

Heeft de Turkse president Abdullah Gül geklaagd over intolerantie? Wilders zegt het in een tweet: ‘Turkse humor: christen-pester, koerden-mepper, hamas-vriend en islamist Gul klaagt over intolerantie.’ Minister Rosenthal noemde dit op kamervragen van Frans Timmermans (PvdA) tijdens het Vragenuurtje ‘weinig fraai en weinig gastvrij‘. President Gül en Geert Wilders zien elkaar als intolerant en discriminerend.

Ze hebben groot gelijk, want ze zijn allebei intolerant en discriminerend. Waarbij Abdullah Gül islamofobie verwart met religiekritiek. De vrijheid van godsdienst is in Nederland groter dan in Turkije, ook voor moslims. Maar het is nu eenmaal de intimidatie door islamitische landen van de OIC om elke kritiek als islamofobie te bestempelen. Waarbij ze de meningsuiting beknotten, zelfs binnen de Verenigde Naties. Wilders gooit alle moslims op een hoop en vergeet in welke uiteenlopende stadia van emancipatie en individualisering ze zijn.

Twee hardliners als Abdullah Gül en Geert Wilders hebben ons niets te bieden. De tragiek is dat Nederland de een met pluimstrijkerij moet ontvangen alsof-ie een democraat is en een hart voor zijn eigen minderheden heeft. En de ander het tegengeluid dat president Gül anders van alle kanten zou krijgen ongeloofwaardig maakt door zijn eigen geluid. In hun gekef en gemep heffen ze elkaar op tot volledige nietszeggendheid.

Maar in hun ideologie hebben zowel Gül als Wilders iets authentieks. Ze staan waarvoor ze staan. Wat dat ook is. Triest is pas het Nederlandse staatshoofd dat mooie woorden moet liegen: ‘Voor velen is uw land een inspiratie en een voorbeeld.’ Dat kan op vele manieren opgevat worden. Maar het hoort bij haar functie. En het Nederlandse bedrijfsleven wringt zich in bochten om in de Turkse politiestaat een graantje mee te pikken. Gül en Wilders menen ten minste wat ze zeggen. Hoewel velen het onzin vinden wat ze zeggen. Het is niet anders.

Foto: Staatsieportret bezoek Turkse president Gül en zijn vrouw aan Nederland, 17 april 2012. Credits ANP