‘Jihadisten’: waarom zo serieus, politiek?

De ultieme droom van jongeren die zich in de samenleving willen invechten: aandacht. De PVV en PvdA werken er in hun scoringsdrift aan mee door kamervragen te stellen aan de ministers Opstelten en Asscher. Jihadisten zweren in Den Haag trouw aan Al Qaida. Zoals ze in andere omstandigheden trouw zweren aan Justin Bieber, Jezus Christus, Che Guevara of hun oudere broer of zus. Beide partijen vestigen er de aandacht op. De nationale veiligheid zou in gevaar kunnen komen. Heus? Zou dat groepje opgeschoten jeugd dat kunnen teweegbrengen. Is de macht zo onmachtig? Als dat echt zo is dan dienen er heel andere vragen gesteld te worden aan de regering.

Laat ze toch naar Syrie gaan om te vechten en te sneuvelen. Als ze dat zelf willen. Het is hun leven. Laat ze toch met vlaggen, spreuken en religie spelen. Zoals andere jongeren en religies hun symbolen en groepsgevoel koesteren. Soms uit macht, soms uit onmacht. Laten we tolerant zijn voor datgene wat we niet kunnen plaatsen. Wat ons vreemd is, wat onvolwassen lijkt en een schreeuw om aandacht is. Het gaat werkelijk nergens over. En wie in Nederland de wet overtreedt kan altíjd opgepakt worden. Eerder niet.

Pesten en ‘My Suicide Story’ op sociale media

Er is op YouTube een subgenre van de suicide-video ontstaan. Over pesten, middelbare school, tekstborden met het ‘echte verhaal’ en een al dan niet gelukte zelfmoordpoging. Amanda Todd werd er na haar dood beroemd mee. Ze leeft voort op sociale media. En dat wil iedereen wel. Dus dat verdient navolging. Een lange weg sinds de documentaire Dont Look Back (1965) van regisseur D. A. Pennebaker met Bob Dylan.

Er zijn tientallen video’s te vinden met een zelfde soort verhaal. Van tieners. Over pijn, verdriet en afscheid. Wat Amanda Todd vertelde klopte omdat het bevestigd werd door de afloop. Maar bij de 15-jarige Sugene is dat niet zeker. Zodat er ook een subsubgenre van de fake suicide-video bestaat. Met goede afloop.

Wat je pest, ben je zelf. Zo heet een Facebook-pagina. Het uitgesproken idee dat er veel ‘likes‘ nodig zijn om sterker te staan tegen het pesten geeft aan waarover het gaat. Pesten en het tegengaan ervan werken indirect. Sociale media bepalen de vorm van een nieuwe traditie. Pesten en gedachten over zelfmoord worden een clichésituatie zonder dat duidelijk is of ze echt bestaan. De vaste plek met vaste attributen bestaat in zichzelf.

Foto: Wat je pest, ben je zelf.