‘CBS 60 Minutes’ memoreert dat het Kremlin chaos had kunnen creëren op dag van de presidentsverkiezingen 2016

CBS 60 Minutes besteedde in de uitzending van 8 april in een segment van 13 minuten aandacht aan de hack door Russen van het electorale systeem bij de presidentsverkiezingen in 2016. Bovenstaand fragment met de senatoren Harris en Lankford is daar het sluitstuk van. Uit het transcript blijkt dat de regering Obama een maand voor de verkiezingen genoeg bewijs had om de Russen een halt toe te roepen. Vanwege angst om de verkiezingen te beïnvloeden gebeurde dat buiten de publiciteit via een directe cyber hotline met het Kremlin die voor het eerst gebruikt werd. Die waarschuwing weerhield het Kremlin er waarschijnlijk van om door te zetten en op verkiezingsdag chaos te zaaien door het manipuleren van het electorale systeem waar het al maanden daarvoor in had ingebroken. Zeker is dat niet omdat niet alle details zijn achterhaald. Wat toen niet gebeurde kan echter bij volgende tussentijdse verkiezingen in november 2018 of de presidentsverkiezingen van november 2020 wel gebeuren. Door de Russische Federatie, maar ook door China, Iran of Noord-Korea.

Het Kremlin vreesde onlangs bij de presidentsverkiezingen overigens voor Amerikaanse inmenging. Ook die bleef uit. De les is dat de middelen aan alle kanten beschikbaar zijn om chaos bij de ander te creëren in deze cyberoorlog zonder bloed. Wederzijdse afschrikking weerhoudt beide kanten er vooralsnog van om die chaos bij de ander ook daadwerkelijk te creëren. Hoe dan ook moeten landen zich hier krachtig tegen wapenen. Conclusie van CBS 60 Minutes is dat de regering Trump tot nu toe onvoldoende maatregelen heeft genomen. Terwijl Obama te slap en bangelijk was, is Trump te nonchalant en rommelig. Hopelijk is de Nederlandse regering voldoende voorbereid op robuuste verdediging van het electorale systeem tegen kwaadwillenden.

Foto: Schermafbeelding van deel transcript van uitzending ‘When Russian hackers targeted the U.S. election infrastructure’ van CBS 60 Minutes van 8 april 2018.

Advertenties

Trump zoekt de afleiding. Wat brengt Stormy Sunday? Ontslag of oorlog, chaos of ontreddering?

Zijn we in gevaarlijke tijden aangeland die vergelijkbaar zijn met die van oktober 1962? Tijdens de Cuba-crisis stonden de VS en de toenmalige Sovjet-Unie aan de rand van een kernoorlog. Nu is er president Trump die zich steeds meer omringt met haviken, zoals de gisteren benoemde Nationale Veiligheidsadviseur John Bolton. Een neoconservatieve, gevaarlijke gek die niet te remmen valt. Daarnaast zijn er de beschuldigingen door pornoactrices en Playboy-modellen dat ze geïntimideerd zijn door media en mensen uit de omgeving van Trump om te zwijgen over hun relatie met Trump. Maar ze zoeken hun recht in de openbaarheid en dat vormt een bedreiging voor Trump. Er is ook de chaos in het Witte Huis. En er is het Rusland-onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller die steeds dichterbij komt en concrete aanwijzingen voor de samenwerking van Team Trump met het Kremlin in 2016 vindt. Het gevaar dat dreigt is het Wag the Dog-scenario. Een oorlog als afleiding voor interne problemen. Deze keer niet een oorlog met Albanië, maar met Iran of Noord-Korea.

Aanstaande zondag zendt CBS het interview van de voormalige pornoactrice Stormy Daniels uit die in 2006 en 2007 een affaire met Trump had. Het wordt Stormy Sunday genoemd. Hoe gaat Trump deze slechte publiciteit neutraliseren? Met het ontslag van stafchef John Kelly? Ruzie met de leiding van de Republikeinse partij over het budget? Een handelsoorlog met China? Ontslag van onderminister van Justitie Rod Rosenstein dat de weg vrijmaakt voor Muellers ontslag? Of een oorlogsdaad volgens het Wag the Dog-scenario? Gevaarlijke gekken in het Witte Huis maken de wereld onveilig. Vijanden van de VS zoals China en de Russische Federatie worden op hun wenken bediend door een verzwakt, chaotisch en in paniek geraakt Amerikaans leiderschap. Met een gecorrumpeerde Republikeinse partij die elk moreel leiderschap heeft verspeeld. Het zijn gevaarlijke tijden.

Foto: Cuba-crisis, 1962 (p.286)

Australische ’60 Minutes’ is zeker: Russen schoten MH17 neer

Onderzoeksprogramma ‘60 Minutes’ van de Australische omroep ‘Nine Network’ besteedt vandaag aandacht aan het neerschieten van de MH17 op 17 juli 2014 waarbij 38 Australiërs stierven. Tien maanden later is er nog steeds geen schuldige aangewezen van deze oorlogsmisdaad die 298 slachtoffers eiste. Dat wekt volop verbazing omdat allerlei onderzoekers zoals Eliot Higgins van het Britse Bellingcat in samenwerking met media menen waterdicht te hebben aangetoond dat Russische militairen vanuit Rusland de Buk-installatie leverden waarmee de MH17 is neergeschoten en deze ook bemanden. Wat weerhoudt landen als Nederland, Maleisië, Australië en het Verenigd Koninkrijk om Rusland ter verantwoording te roepen? De traagheid wordt niet begrepen en het voedt het idee dat westerse landen de confrontatie met Rusland angstig uit de weg gaan.

Susan Rice krijgt lachers op haar hand door absurde uitspraken

President Obama’s Nationale Veiligheidsadviseur Susan Rice verscheen zondag op ‘60 Minutes‘ van CBS bij Lesley Stahl. De interviewster zet dit fragment scherp aan door te stel stellen dat Snowden 1,5 miljoen ‘more documents‘ heeft. Onduidelijk is waarop ze dat baseert en waarom ze het zegt. De NSA zegt er nog steeds geen idee van te hebben wat Snowden gekopieerd heeft en Snowden en z’n medestanders laten er zich niet over uit. Amnestie voor Snowden acht Rice uitgesloten, ze meent zelfs dat-ie ‘teruggezonden’ moet worden. Door president Putin dus. Haar argument is dat Snowden geen amnestie verdient en de rechter onder ogen moet komen. Daarmee suggererend dat klokkenluiders een eerlijk proces wacht, wat juist betwijfeld wordt.

Het wordt absurdistisch als Lesley Stahl vraagt naar liegende vertegenwoordigers van de NSA. Stahl zegt: ‘Officials in the intelligence community have actually been untruthful both to the American public in hearings, in Congress, and to the FISA court.’ Rice antwoordt:’There have been cases where they have inadvertently made false representations, and they themselves have discovered it and corrected it.’ Dus: ‘Er zijn gevallen waar ze per ongeluk valse verklaringen hebben afgelegd, die zij zelf hebben ontdekt en gecorrigeerd’.

Dit is zulke onzin waarvan iedereen weet dat het onzin is dat het lachwekkend zou zijn als het niet zo ernstig was. Pas door wereldwijde publicitaire druk van journalisten die gebruik konden maken van de Snowden-documenten, politieke druk van landen als Duitsland en Brazilië, en enkele kritische senatoren als Ron Wyden, Mark Udall en later Rand Paul zijn de leugens van James Clapper, Keith Alexander of John Inglis gecorrigeerd. Dat deden ze niet op eigen initiatief of op dat van de regering-Obama, maar alleen omdat ze betrapt werden de grondwet te overtreden. Potsierlijk en beschamend van Rice is het om ambtenaren die jarenlang publiek, congres en FISA-rechtbanken voorlogen in bescherming te nemen door hun liegen een incident te noemen.

Rechter Leon vindt NSA-praktijken ongrondwettelijk. Wat nu?

In gesprek met Sascha Meinrath van the New America Foundation’s Open Technology Institute geeft Amy Goodman van Democracy Now! een overzicht van actuele zaken. Zoals de uitspraak van de federale rechter Richard Leon die de methodiek van de NSA om met een sleepnet metadata van burgers op te halen ‘bijna zeker’ ongrondwettelijk vindt. Critici van de massale overheidsspionage zien hierin een waterscheiding, een begin van een mentaliteitswijziging die zulke praktijken voor de toekomst verbiedt. President Obama biedt weerstand met een ‘onafhankelijke’ evaluatiecommissie die onder feitelijke leiding van de directeur van ‘National Intelligence’ James Clapper niet onafhankelijk kan opereren. En de NSA en Obama mobiliseren de gevestigde journalistiek die de misleiding door de overheid volgt. Fundamentele kritiek komt van de flanken. 

Amnestie voor Snowden? Over verzoening en vergeving

Update: 16 december. Het nadenkend deel van de Amerikaanse pers valt eensgezind heen over ‘60 Minutes‘ van CBS dat in een item over de NSA vergeet kritische vragen te stellen en karaktermoord op Edward Snowden pleegt. Greg Mitchell vat het samen voor ‘The Nation’. Toch krijgt CBS het voor elkaar in de ‘Blue Room’ te filmen, zoals Ashkan Soltani opmerkt. Maar het beeld dat blijft hangen is overheidspropaganda en gecorrumpeerde journalistiek. En een partijdige presentator John Miller van wie verwacht wordt dat-ie snel overstapt naar de New Yorkse politie. Als anti-terrorist specialist. Nederlandse media brengen het nieuws over de amnestie voor Snowden drie dagen nadat het naar buiten kwam en praten ’60 Minutes’ na. 

Worstelt de NSA echt met het aanbieden van amnestie aan Edward Snowden? Het valt nauwelijks te geloven. Is deze gespeelde twijfel dan politieke marketing die de starre organisatie menselijk moet maken? Aan welke kant staat CBSNews door daar aan mee te werken? Directeur Keith Alexander zegt in elk geval te weten hoe de hazen lopen en komt tot een fijne vergelijking: ‘Dit is analoog aan een gijzelnemer die 50 mensen in gijzeling neemt, er 10 doodschiet en dan zegt: “Als je me volledige amnestie geeft, dan laat ik de andere 40 gaan.” Hij vergeet toe te voegen dat de Amerikaanse regering, politiek en NSA Edward Snowden gedemoniseerd hebben en door eigen toedoen in Rusland hebben laten stranden. Dus zo zelf hun handen bonden en hun eigen macht ondermijnden om tot een vergelijk te kunnen komen. In een deal waar amnestie deel van uitmaakt.

Van de andere kant geldt dat door velen de NSA als gijzelnemer wordt gezien die samenleving, techbedrijven, bevriende landen en eigen politieke leiders in gijzeling heeft genomen. Kortom, een vervolg op de oude vraag ‘wie controleert de controleur?‘ iets anders gesteld: ‘wie geeft de gijzelnemer amnestie?‘ Hebben burgers en politiek de kracht en de macht om Alexander en de NSA te vergeven, of hebben Alexander en de NSA voldoende ontzag en ethisch gewicht om Snowden te mogen vergeven? Vergeving en verzoening zijn typische thema’s voor de kerstdagen. Burgerrechtenbeweging ACLU schetst het karakter van de NSA zoals het dat ziet.