Kan Trumps basis ervan overtuigd worden om de bevindingen van de Rusland-onderzoeken te accepteren? De visie van Rob Reiner

Welk verhaal moet er verteld worden om de basis van president Trump van een kleine 40% ervan te overtuigen dat de president te ver is gegaan? Valt die basis er nog van te overtuigen om objectieve feiten en waarheden te accepteren? Dat is de essentie van het gesprek van het ‘Morning Joe’ panel met acteur en filmregisseur Rob Reiner. Hij presenteert zijn film over de Irak-oorlog ‘Shock and Awe’ (2017) vol gelijkenissen tussen de VS onder Bush in 2003 en nu. Ook toen lieten de gevestigde media zich onder druk zetten door het Witte Huis.

Na een jaar onderzoek door speciale aanklager Mueller staat onomstotelijk vast dat binnen Team Trump is samengezworen met het Kremlin. Volgens velen trouwens op zulk een klungelige en amateuristische manier dat Mueller nu tamelijk gemakkelijk het spoor terug kan volgen in zijn veelomvattende onderzoek. Vele voormalige medewerkers van Trump hebben schuld bekend. Daarnaast zijn er nog de vermenging van politiek en zakendoen door Trump, witwaspraktijken via de verkoop van vastgoed van de Trump Organisatie, samenwerking van die organisatie met Russische criminelen, Trumps afkopen van modellen, actrices en pornosterren via geheimhoudingsverklaringen (Non-disclosure agreement), en wat Reiner het meeste zorgen baart de afbraak van de Amerikaanse democratie door Trump. Als Trumps achterban van een kleine 40% niet overtuigd wordt en opgejut blijft worden door straatvechters als Rudy Giuliani die Trump de arena instuurt en rechtse media (ook in Nederland: zie Ellian en Eppink in Elsevier Weekblad) dan dreigt een burgeroorlog. Dat is een reëel gevaar. Russen en Chinezen krijgen wat ze wensen: een verzwakte en verdeelde VS. Dankzij Trump. Deze ‘president-leugenaar’ die voor eigen gewin en ego handelt tegen de grondwet van zijn land in.

Cesare Pietroiusti vermengt historisch en hedendaags fascisme

Kunstenaar Cesare Pietroiusti zingt op 22 maart 2003 van 18.00 tot 23.45 uur in de Saletta Comunale for Contemporary Art in Castel San Pietro de beginregels van twee fascistenliederen Vincere (Overwinnen) en Giovinezza (Jeugd). Opzet is door te gaan totdat z’n stem het begeeft. De liederen bewieroken Italië en de jeugd. Omstanders zingen mee: ‘Vincere, vincere, vincere, e vinceremo in cielo, in terra e in mare. E’ la parola d’ordine, una suprema volontà‘. Ofwel, ‘Winnen, winnen, winnen, en we zullen winnen in de lucht, op land en op zee. Het is ons erewoord, onze opperste wil‘.  De performance heet Pensiero unico (Unieke gedachte).

In de Utrechtse presentatie-instelling BAK opent op 29 september de groepstentoonstelling How Much Fascism? Zoals vaak gaan de ondoordringbare teksten voor het onderwerp staan dat brede aandacht verdient. En beeldende kunst zo’n slechte naam bezorgt. Mijn vraag is hoe hedendaagse uitingen van fascisme herkend kunnen worden, gesteld dat ze in die vorm nog bestaan. Of ontneemt terugkijken het zicht op wat zich nu vlak voor onze ogen afspeelt? Hoe flexibel zijn kunstenaars om verder te kijken dan Geert Wilders of Marine le Pen? Naar de islam, Barack Obama of Hu Jintao. Valkuil van politieke kunstenaars is een voorspelbare focus.

Foto: Republikeinse Nationale Conventie in St. Paul, Minnesota, 2008

VS leveren Sánchez de Lozada niet uit aan Bolivia

President Obama en zijn Democratische regering verlenen de Boliviaanse Gonzalo Sánchez de Lozada op diens verzoek asiel in de VS. De Amerikanen weigeren de voormalige pro-Amerikaanse president uit te leveren aan Bolivia dat om z’n uitlevering vraagt. Sánchez de Lozada wordt ervan verdacht vanwege de gaswinning in 2003 regeringstroepen op indianen van de Aymara minderheid te hebben laten schieten. Er vielen in dat jaar tientallen doden. Bolivia wil Sánchez de Lozada in La Paz terecht laten staan. Hij woont sinds 2003 in de VS en onttrekt zich met medewerking van de opeenvolgende Amerikaanse regeringen aan elke rechtsgang.

Glenn Greenwald wijst in zijn column voor the Guardian op ongerijmdheden. De regering Obama weigert op formele gronden de uitlevering van Sánchez de Lozada aan Bolivia. Zodat niet onderzocht kan worden wat zijn betrokkenheid bij de schietpartijen in 2003 is. Geen bijzonder nieuws dat Amerikanen hun bondgenoten beschermen. Greenwald wijst ook op de betrokkenheid van incrowd Democraten als James Carville, Stan Greenberg en Bob Shrum die de onpopulaire president in de campagne van 2002 hielpen. Hun betrokkenheid bij de weigering om Sánchez de Lozada uit te leveren aan Bolivia is onzeker, maar wijst in ieder geval op informele contacten binnen de Democratische partij die van invloed kunnen zijn geweest op de asielaanvraag.

De parallell tussen deze zaak en de beslissing van Ecuador om Julian Assange asiel te verlenen dringt zich op. Assange vreest via Zweden aan de VS uitgeleverd te worden en daar geen eerlijk proces te krijgen. Sánchez de Lozada vreest hetzelfde in Bolivia. Stemmen in de westerse politiek en media die verontwaardigd waren over het besluit van de Ecuadoriaanse president Rafael Correa zwijgen nu president Barack Obama hetzelfde doet. Media laten zich corrumperen. Vraag is wie de rechtsstaat meer geweld aandoet: Ecuador of de VS. Verschil is dat Ecuador het asiel voor Assange intrekt als Zweden een eerlijk proces garandeert zonder uitlevering aan de VS, terwijl de VS Gonzalo Sánchez de Lozada op geen enkele wijze voor de rechter willen laten verschijnen.