De aankondiging dat de tweede man van Labour het voor gezien houdt sloeg gisteren in als een bom. De timing aan het begin van de campagne voor de verkiezingen van 12 december 2019 was afgestemd met het leiderschap van de partij. Tom Watson verenigde en vertegenwoordigde de gematigde vleugel van de partij, of wat daar na vier jaar partijleiderschap van de links-radicale Corbyn nog van over is. Sociaal-democraten binnen Labour delven het onderspit tegenover socialisten die met de beweging Momentum en de invloed van vakbondsleiders als Len McCluskey de partij in hun greep houden. Watson werd ingeperkt door deze radicale facties die hem tegenwerkten en niet automatisch het leiderschap wilde geven als Corbyn zou vertrekken. Het antisemitisme dat onder Corbyn de partij vergiftigt wordt niet afdoende aangepakt. Overigens verlaten nu eveneens vele gematigde Tories de partij of het parlement, zodat ook deze partij in snel tempo radicaliseert. Het is een verlate echo van wat er in de Amerikaanse politiek gebeurt waar de Republikeinse en Democratisch partij sinds enkele jaren zijn geradicaliseerd, hoewel de gematigde Democraten de hoop nog niet opgegeven hebben de partij op een middenkoers te houden. In de VS komt de druk tot radicalisering vanuit het land.
Watsons vertrek benadrukt extra waarom de uitnodiging van de PvdA aan Corbyn om te spreken in Nederland zo’n blunder was. Ik schreef in een commentaar van 8 augustus 2018: ‘De paradox is dat als Asscher een Britse Labour-politicus was hij net als de gematigde Stephen Kinnock, Chuka Umunna of Chris Leslie door de links-radicale Momentum-beweging van Corbyn op een zijspoor gemanoeuvreerd zou zijn’. Tom Watson is de Lodewijk Asscher van Labour. De PvdA begrijpt zelf niet waar het voor staat en waar Labour (nog) voor staat.
Het is lastig voor Britse kiezers om te moeten kiezen tussen de clown en demagoog Boris Johnson en de antisemiet en anti-Westerse Corbyn die ervan beschuldigd wordt een ‘asset’ van het Kremlin te zijn. Corbyn populariteitscijfers staan met 36% onder water (23% + tegenover 59% -), terwijl Johnson met 14% onder water staat (34% + tegenover 48% -). Na meer dan drie jaar Brexit-geworstel waarin de onmacht van de Britse politiek uitgebreid is uitgemeten is geen enkele leider nog populair. Op een enkeling na als de vertrokken Schotse sociaal-conservatieve leider Ruth Davidson. Maar net als Watson voelde ze zich haar partij uitgejaagd door de onrealistische en harde politiek en net als hem voerde ze in een verklaring persoonlijke redenen aan voor haar vertrek. Maar iedereen weet beter. Kiezen tussen Johnson en Corbyn is een onmogelijke keuze. In een politiek landschap dat weliswaar steeds minder een keuze is tussen de twee grootste partijen, maar waar verkiezingen toch nog een tweestrijd zijn tussen Labour en Conservatieven. Voor vele Remain Labour-kiezers die hoopten dat hun partij ooit weer zou deradicaliseren is Tom Watsons vertrek een teken aan de wand.
Foto: Tweet.
George Knight 
Vreselijk hoe iemand zich voor het karretje van anderen laten spannen c.q. zijn snor drukt op het moment dat de achterban hem het meeste nodig heeft. Corbyn is een relatief onbelangrijke factor bij het idee dat de UK opgezadeld wordt met ‘neoliberalism on steroïds’ door Johnson/Rees-Mogg/European Research Group (ERG) en Brexit party, geleid door een idioot als Farage die o.a. claimde dat de eurocrisis niets te maken had met de financiële crisis terwijl het kapitalisme zo’n beetje aan barrels ligt. Luister bijvoorbeeld naar Maarten Schinkel in de nette NRC; podcast ”Het kapitalisme is kapot. Wat nu?”
Hier een clip met iemand die stelt dat de voortdurende aanvallen op Corbyn vanwege zijn vermeende antisemitisme gevaarlijk kan uitpakken voor …. joden: Norman Finkelstein on The ‘Anti-Semite Corbyn’ Claims: https://www.youtube.com/watch?v=JEX5OGmXLz4
LikeLike
@Arjan Fernhout
Ik schreef daar in een commentaar op FB vandaag desgevraagd het volgende over:
Het is lastig omdat de beschuldiging tegen Corbyn ook gebruikt wordt als politiek middel door tegenstanders. Corbyn staat bekend als pro-Palestijns. Dat hoeft nog niet antisemitisch te betekenen. Corbyn heeft de schijn tegen dat hij vanuit zijn eigen overtuiging niet hard optreedt tegen het antisemitisme binnen Labour. En dat zelfs gedoogt of zelfs actief ondersteunt. Probleem is dat men van de overtuiging van iemand een inschatting kan maken, maar veel moeilijker een definitieve kwalificatie. Zo ontkent Corbyn dat hij antisemiet is. Maar het effect is hetzelfde, het beschadigt het aanzien van Labour en jaagt gematigde kiezers de partij uit. De ‘Chakrabarti Inquiry’ onderzocht in 2016 het antisemitisme en andere vormen van racisme binnen Labour en dat onderzoek werd er achteraf van beschuldigd gecompromitteerd te zijn. Dus de partijtop wit te wassen. De voorzitter werd op voorstel van Corbyn geridderd. Ondanks dat was een conclusie: ‘occasionally toxic atmosphere’ en ‘too much clear evidence [of] ignorant attitudes’. Wat vooral Corbyn als partijleider verweten kan worden is dat hij niet krachtig afstand nam van het antisemitisme van types als Ken Livingstone. Daarom blijft Corbyn er geassocieerd mee worden.
Ik vind het tamelijk verontrustend dat gematigde sociaal-democraten de partij uitgejaagd worden. Want Labour pretendeert net als de PvdA ooit, een brede volkspartij te zijn. Daarin behoort niet een stroming of factie de macht te grijpen ten koste van andere facties. Dat leidt tot eenzijdigheid en een gebrekkig maatschappelijk netwerk. Hoewel herschikking van politieke partijen geen taboe hoeft te zijn. Ik vind het onbegrijpelijk dat Labour zo laag in de peilingen staat ondanks het gigantische gepruts en gelieg van premier Boris Johnson en de machteloosheid van zijn voorganger May.
Corbyn kan onbelangrijk zijn, maar zijn taak als leider van de oppositie is om een (voor velen aanvaardbaar) alternatief te bieden voor de hard-kapitalistische richting die de Conservatieve partij onder Johnson is ingeslagen. Dat laat Corbyn na. Het leiderschap van de Tories interesseert zich geen lor voor het lot van gewone Britten of het lot van het land. (Laten we de kwestie maar niet compliceren door Norman Finkelstein die niet minder controversieel wordt gevonden dan Corbyn als getuige à decharge voor Corbyn op te voeren).
LikeLike