Gisteren verbaasde ik me over de kritiekloze ontvangst door de media van staatssecretaris Menno Snel (D66) die plannen voor een nieuwe heffing van de inkomstenbelasting presenteerde. Het ontlokte me bij het kijken naar het NOS Journaal de uitroep of hier uiteindelijk toch de staatsomroep in werking was getreden. De berichtgeving focuste op de voordelen ervan voor de belastingplichtigen, maar nauwelijks op de nadelen. Die werden op het laatst wat afgeraffeld. Want volgens Snel moeten de plannen budgettair neutraal uitgevoerd worden. Dus waar de een wint, zal de ander verliezen. Ik was niet van plan om hierop te reageren omdat het nog allemaal voorlopig is, Snel tamelijk vaag bleef en de plannen nog aangepast kunnen worden. Maar bij nader inzien verdient de gang van zaken toch een kanttekening omdat het ingestoken propaganda leek. Mijn kritiek geldt dan ook niet Snel of het kabinet, maar de media die Snel te makkelijk lieten wegkomen met zijn promotiepraatje. Ik gaf bij het artikel ‘Geen gezeik, iedereen rijk’ op Frontbencher de volgende reactie:
Dit zat er al een tijdje aan te komen. Naar verluidt omdat de verhoogde belasting op beleggingen vooral bij CDA en VVD weerstand ondervond.
Opvallend was dat het kabinet in de media een vrije rit kreeg. Elke diepgang of kritisch doorvragen ontbrak. Uitgebreid werd stilgestaan bij het cadeautje van staatssecretaris Snel met betrekking tot het spaargeld. Maar omdat dat maar het halve verhaal was, ontbrak het overzicht.
Die journalistieke gemakzucht is opvallend. Waar de vergelijking van de koopkracht van ontelbare categorieën burgers lijdt aan fetisjisme tot achter de komma, werd bij de maatregel over de nieuwe belastingheffing niet eens geprobeerd om de grote lijn te schetsen.
Waarom werd het verhaal van Snel niet begeleid met een uitleg met enkele voorbeelden die de nieuwsconsumenten inzicht hadden kunnen geven? Zoals iemand met 50.000 euro spaargeld en 100.000 euro aandelen. Of 0 euro spaargeld en 200.000 euro aandelen. Of 200.000 euro spaargeld en 0 euro beleggingen.
Nu liep het kabinet kritiekloos binnen zonder dat de media inzicht gaven. Deze promotie kan niet de bedoeling zijn van journalistiek. Vrijdag 6 september 2019 was een goede dag voor spaarders en een slechte dag voor nieuwsconsumenten.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Geen gezeik, iedereen rijk’ van Henk van Lierop op Frontbencher, 7 september 2019.
George Knight 
Het kabinet heeft bij meer dan 1 gelegenheid duidelijk gemaakt dat ze zich wenst in te zetten voor de middenklasse. Dat de voorgenomen maatregelen dit niet of nauwelijks doen(voornemen om dividend belasting af te schaffen) vrijstelling spaarders tot 440.00 euro idem dito komt misschien omdat het kabinet in een parallel universum leeft waar de middenklassen mensen zijn die net geen miljonair zijn maar dit met behulp van het kabinet spoedig zullen zijn. Het past allemaal in een tendens waarin de overheid gestopt is met armoedebeleid. Armoede dat wil zeggen mensen die rond moeten zien te komen met inkomens die ver onder modaal liggen en meer schulden dan bezittingen hebben. De heren en dames politici schijnen te denken dat deze groep niet of nauwelijks bestaat en als ze al bestaan hun armoede het gevolg is van verwijtbaar gedrag namelijk arm te zijn. Dit komt deels misschien wel voort uit ons aangeboren calvinisme.
LikeLike
@Raymond
De afgeschoten plannen die de dividendbelasting afschoten hadden betrekking op buitenlandse aandeelhouders. Met de positie van Nederlandse aandeelhouders had dat niks te maken.
Dat achtereenvolgende kabinetten Rutte beweerden zich in te zetten voor lastenverlichting wil niet zeggen dat dit feitelijk ook bereikt is. Integendeel, de afgelopen jaren is de opbrengst uit lastenverzwaring door de overheden via heffingen en belastingen met zo’n 3% van het BNP toegenomen. Dat is grotendeels door individuen opgebracht.
De middenklasse is in grote lijn de meerderheid van de bevolking en loopt van 1 maal modaal tot (naargelang de omschrijving) 2,5 tot 3 maal modaal. Dus van 36.000 euro tot maximaal 90.000 of 108.000 euro.
In Nederland blijft de armoede dalen. Volgens recente gegevens is zo’n 5,3% van de bevolking onder de armoedegrens gezakt. Dat is in Europees verband een van de laagste percentages. Voor een gezin met 2 kinderen is de armoedegrens ongeveer 24.000 euro.
Er bestaat politieke consensus over dat de afgelopen decennia de middenklasse relatief in inkomen is achtergebleven en dat die relatieve achteruitgang gerepareerd moet worden. Alleen, als dat bij beloften blijft en spin van politici als Menno Snel, dan zijn het niet meer dan mooie woorden.
Een evenwichtige belastingheffing naar draagkracht kan niet los gezien worden van het aanpakken van de belastingontwijking door vermogende individuen en internationaal opererende bedrijven. Het is al te makkelijk om de lastenverzwaring van de middenklasse die haar vermogen niet kan verbergen steeds meer op te schroeven.
Naar mijn idee moet de grens voor de verhoging van de lasten niet te laag gelegd worden (zo is 440.000 euro voor spaartegoeden naar mijn idee relatief te laag), maar ruim boven een vermogen van 1 miljoen euro. Ook in verband met de waarde van huizen. Maar de veelvermogende individuen en bedrijven zouden veel harder dan nu aangepakt moeten worden. Zie ook:
https://georgeknightlang.wordpress.com/2019/03/04/onduidelijkheid-over-plan-jetten-om-vermogens-boven-e-1-miljoen-zwaarder-te-belasten-wat-betekent-dat-voor-de-middeninkomens/
Alleen zo kan echt de positie van de middenklasse verbeterd worden. Maar politici als Snel, Hoekstra of Rutte houden het bij mooie woorden en voegen niet echt de daad bij het woord. Complicatie is dat het bij de Belastingdienst een chaos is en die kwalitatief en kwantitatief niet in staat is om de belastingontwijking aan te pakken. Op incidentele toevalligheden na van samenwerking met buitenlandse belastingdiensten die data over Nederlandse belastingplichtigen in handen krijgen.
LikeLike