Politicus Thierry Baudet geeft in zijn uitingen over hedendaagse kunst aan er weinig van te begrijpen. Of hij weet zijn kunde goed te verbergen. Het is zo simpel, hedendaagse kunst na Édouard Manet reflecteert in al haar verschijningsvormen op de diversiteit en fragmentatie van de wereld. Inclusief op zichzelf.
Hedendaagse kunst is het omgekeerde van wat Baudet het onjuist toeschrijft. Hij verwart de thema’s die de hedendaagse kunst omvat met het uitgangspunt ervan. Hij geeft de uitgangspunten van hedendaagse kunst verkeerd weer.
Hedendaagse kunst kan vervreemding verbeelden zoals Bertolt Brecht dat vanaf 1920 in het theater deed. Hedendaagse kunst kan politieke standpunten verbeelden zoals 17de-eeuwse schilderkunst (De bedreigde Zwaan van Jan Asselijn) of klassieke kunst (De Lysistrata van Aristophanes) dat ook deden. Hedendaagse kunst kan de samenleving een spiegel voorhouden waardoor het eigene ter discussie wordt gesteld en minder vanzelfsprekend wordt.
Hedendaagse kunst kan de structuur van de werkelijkheid ontrafelen door te proberen achter de façade ervan te kijken. Zoals Roland Barthes dat in 1970 in zijn semantische analyse van een verhaal van Honoré de Balzac S/Z deed. Dat zijn geen uitgangspunten, maar toepassingen van hedendaagse kunst.
Baudet geeft door in zijn rijtje vervreemding (in de traditie) van Brecht naast ‘oikofobie’ (thuisgevoel) van de Britse conservatieve cultuurfilosoof Roger Scruton te zetten aan de cultureel-historische en dramaturgische achtergrond van de Brechtiaanse Verfremdung niet te begrijpen. Die is naar andere kunstvormen inclusief de hedendaagse beeldende kunst ‘overgesprongen’.
Vervreemding is niet bedoeld of wordt als dramaturgisch middel ingezet om mensen van hun omgeving te vervreemden, maar beoogt juist het omgekeerde. Namelijk het vergroten van de bewustwording door mensen aan de hand van het creatieve maakproces (het tonen van de montage) zich van hun achtergrond en (achtergestelde) positie bewust te maken. Door ze letterlijk achter de werkelijkheid te laten kijken. Wakker schudden van burgers is hetzelfde wat Baudet zegt te doen. Hij verwart het Vervreemdings-effect als artistiek middel met het gevolg ervan. In een eerder commentaar ‘Thierry Baudet eigent zich ongenuanceerd oordeel over hedendaagse kunst toe’ wees ik hier al eens op.
Kan Baudet vanwege zijn onbegrip nog geëxcuseerd worden voor het omwisselen van de uitgangspunten en toepassingen van hedendaagse kunst, dat geldt niet als hij stelt dat een uitgangspunt ervan ‘zelfhaat’ is.
Dat is geen uitgangspunt, laat staan toepassing van hedendaagse kunst, maar een begrip uit de psychologie dat ‘een vorm van totale afwijzing is die de eigen persoon betreft’. Vertaald naar de hedendaagse kunst zou dat betekenen dat het via een toepassing zichzelf totaal afwijst.
Maar dat is in strijd met de logica omdat het van tweeën een is. Ofwel, als hedendaagse kunst zichzelf afwijst dan kan het die afwijzing niet tegelijkertijd als toepassing inzetten. Want dan wijst het zichzelf per definitie niet totaal af, maar bevestigt het zichzelf juist.
Hoe moeten we Baudets woorden duiden? Directe aanleiding ervoor is overigens dat hij onder voorzitterschap van Alexander Pechtold (D66) lid van de kunstcommissie van de Tweede Kamer is. Deze speciale commissie doet voorstellen over aankoop van nieuwe kunstwerken en de inrichting van het kamergebouw.
Baudet maakt van hedendaagse kunst een strijdpunt in de hoop zijn achterban ermee te vergroten. Daar is niks mis mee als dat zorgvuldig en met inachtneming van de feiten gebeurt.
Maar Baudet brengt het debat over hedendaagse kunst niet op een hoger peil, maar maakt er een karikatuur van. Door er een ratjetoe van te maken en alles te willen passen in zijn politieke wereldbeeld zoals dat door onder meer Roger Scruton is gevormd zet Baudet het debat over hedendaagse kunst op slot. Die kunst die reflecteert op de diversiteit en fragmentatie van de samenleving.
Het lijkt er sterk op dat Baudet om politieke redenen de diversiteit en fragmentatie afwijst en zich gevolglijk keert tegen de boodschapper die hij zo rabiaat als brenger ven het slechte nieuws afschildert.
Foto: Tweet van Thierry Baudet, 10 mei 2018.
George Knight 
Een van Baudet’s doorzichtige handelsmerken met dubbele bodem is in navolging van Bannon’s kunstjes, de rol van Darth Vader uithangen. Van alles en nog wat op negatieve wijze politiek instrumentaliseren teneinde hemzelf en zijn partij in de publieke schijnwerpers te zetten.
Echte democraten nemen de vrijheid van de kunst- en cultuursector in bescherming ongeacht hun persoonlijke voorkeur.. Gaat men over de schreef zijn er wetboeken.
LikeLike
Het punt is echter dat (in dit geval) T. Baudet het ‘gelijk’ van de zeepkist’ aan zijn kant heeft. Hij is een soort OrdeVerstoorder zeker in de (mag ik even vomeren) grachtengordel, die alle mogelijke en onmogelijke retorische middelen – zoals overdrijving dat daarvan slechts één middel is – uit de kast haalt om zijn gelijk ook elders te vestigen.
Dat had (wat beeldende kunst betreft) J.M.Prange in zijn fraai-geargumenteerde & scherpe aanval op abstracte beeldende kunst ‘De God Hai-Hai en rabarber’ uit 1957 ook al eens gepoogd. Toen omgevallen potten verf op canvas de nieuwe Waarheid werden in met name de Amsterdamse beeldende kunst coterie van en rond Jonkheer Willem Jacob Henri Berend Sandberg en zijn Stedelijk Museum.
Het is dus tijd, nota bene 61 jaar later, dat deze discussie weer wordt opgepakt. Dat dit door de welsprekende ijdeltuit Baudet gebeurt, dé grachtengordel-beau met romantisch-conservatieve trekken, dat maakt gansch niet uit. Amusant is het mínstens wél.
LikeLike
@Kees Cornelder
Hedendaagse kunst is meer dan omgevallen potten verf op canvas of de herinnering aan Willem Sandberg. Hedendaagse kunst is ook meer dan Amsterdam, laat staan de grachtengordel van Mokum. Beeldende kunst van tegenwoordig is veelsoortig, veelzijdig en niet voor een gat te vangen. Wie dat beweert kruipt met zijn kop het konijnenhol in zonder daar ooit nog mentaal uit te kunnen ontsnappen.
In de jaren dat Amsterdam zich voorbereidde om ‘magies sentrum’ van de wereld te worden, was het de politieke elite van die dagen die het volmondig opnam voor de kunsten. Op rare snijbonen als Tweede Kamerlid Willem Carel Wendelaar (VVD) na die klem zat in zijn eigen gebrek aan cultureel besef en ruimdenkendheid.
https://historiek.net/oote-oote-jan-hanlo-wendelaar-kamervragen/78731/
De uitzondering van radicaal-rechts van toen om kunst af te wijzen en het misnoegen erover om politieke redenen is nu de regel geworden. Maar niet de hedendaagse kunst is fundamenteel veranderd, wel de politiek. Uitleg hoe dat zo veranderd is verlangt een veelgelaagd verhaal vol sociologie, standsverschil, onderwijs en emancipatie. En dan nog schiet het tekort omdat het op politiek focust en niet op de beeldende kunst.
De paradox is dat Baudet zich probeert te profileren op een onderwerp waar zijn achterban hoegenaamd geen belangstelling voor heeft. De zeepkist zal het worst wezen. Die achterban en zijn directe politieke concurrenten houden Baudet over dit onderwerp niet scherp zodat hij straffeloos hierover de grootste onzin kan beweren. Wat hij overigens vol gretigheid doet. In een leuke tussenvakantie van de serieuze onderwerpen waar hij wel op afgerekend wordt. Kortom, het gaat nergens over en mist diepte en zeggingskracht. Enfin, dat wisten we al.
LikeLike
Pingback: Brigitte Antolini hekelt Margi Geerlinks. FVD keert zich tegen hedendaagse kunst én pedofilie | George Knight