Gedachten bij een oproep tot boycot van rapper Boef

Posted on by

Programmamaker Guilly Koster gaat in op de oproep tot boycot van de Frans-Nederlandse rapper Boef. Met voorbeelden uit het lichte amusement toont hij dat wat Boef heeft gezegd niet uitzonderlijk is. Boef wordt erop afgerekend en andere artiesten als Hans Teeuwen of Youp van ’t Hek niet. Er lijkt hier met twee maten te worden gemeten omdat Boef een moslim is. Wat trouwens in een geconditioneerde reflex wordt gerelativeerd door de geïnstitutionaliseerde islam zoals godsdiensten altijd afstand nemen van probleemgevallen in eigen huis om hun blazoen schoon te poetsen. Of Boefs huidskleur of religie de hele verklaring is valt te betwijfelen.

Het lijkt er eerder om te gaan dat Teeuwen en Van ’t Hek publiekstrekkers in theaters en op televisie zijn, politieke dekking hebben en een machtspositie hebben opgebouwd die Boef mist. Maar wel vanuit hun witheid. Daarom heeft een oproep tot boycot bij de machteloze Boef succes en bij Teeuwen en van ’t Hek niet. Daarom richten de pijlen van verontwaardiging zich op Boef omdat de anderen onschendbaar zijn voor kritiek.

Wat in Kosters betoog ontbreekt is de context waarin deze artiesten hun uitspraken doen. Satire vormt binnen het cabaret een alibi om straffeloos alles te kunnen zeggen. Die context ontbreekt bij Boef. Dat is zijn pech.

Nederlands cabaret is een stilzwijgende afspraak aan twee kanten. Het is een uitlaatklep voor de gevestigde orde om binnen de bescherming en grenzen van een gedramatiseerde alsof-situatie voor burgermannetjes door burgermannetjes alle burgermannetjes en burgervrouwtjes van Nederland af te zeiken. Nederlands cabaret is een door de overheid getolereerd en geregulariseerd escapisme. De oproep tot boycot van Boef kan via een omweg als herkenningsteken van zijn authenticiteit worden opgevat. Het lijkt alsof wat hij zegt echt waar is en hij gemeend zegt. Die indruk ontbreekt bij de spelende en vrijblijvende Teeuwen en Van ’t Hek.

4 gedachten over “Gedachten bij een oproep tot boycot van rapper Boef”

  1. Deze gelezen? http://www.frontaalnaakt.nl/archives/boef-en-de-hoeren.html

    “Die vergelijking gaat mank. Teeuwen riep: ‘Alle vrouwen zijn kuthoeren’ in een cabaretvoorstelling. Hij speelt een personage dat zoiets roept en houdt ons daarmee een spiegel voor. The Rolling Stones voeren ook personages op in hun liedteksten, en de rappers vertellen het verhaal van de straat, waar nou eenmaal op deze manier gesproken wordt over vrouwen.
    Boef schold de vrouwen voor hoeren uit als Boef, als zichzelf. Hij legde later ook uit dat hij echt vindt dat vrouwen in korte rokjes, zo laat nog op straat, hoeren zijn en sletten.”

    Dit klopt en zorgt vaker voor problemen. Er worden in Nederland regelmatig* rappers veroordeeld wegens bedreiging of belediging omdat zij en hun advocaat de culturele know-how missen om uit te kunnen leggen dat er een verschil is tussen een acteur of rapper en het personage dat hij speelt. In de verdediging gooien die het daarom altijd op vrijheid van meningsuiting. Omdat dat recht uitsluitend betrekking heeft op de natuurlijke persoon wordt daarmee het bestaan van het fictieve personage ontkent waardoor de rapper altijd schuldig wordt bevonden.

    Grappig genoeg spreekt Breedveld zich in dat stuk keihard tegen.
    “Thierry Baudet, die seksueel geweld propageert, werd pas onlangs nog uitgeroepen tot politicus van het jaar.”
    Baudet deed dat in een roman. Dus dat ‘propageren van seksueel geweld’ (als dat het al was) gebeurde ook in een culturele context, de uitspraken waren van een romanpersonage. Maar in Breedvelds een heilige privéoorlog is alles geoorloofd en doet zelfs zijn eigen logica er niet meer toe.

    * Bijvoorbeeld: https://www.rtlnieuws.nl/nederland/rapper-veroordeeld-voor-beledigen-homos-en-joden

    Like

  2. @Manfred
    Dank voor de verwijzing. Ik had het commentaar van Frontaal Naakt niet gelezen en ben het er mee oneens. Peter Breedveld gaat naar mijn idee te makkelijk voorbij aan de dramatisering van een alsof-situatie die verschillen van aangenomen rollen minder klein maakt dan hij veronderstelt.

    Vanzelfsprekend valt de persoon Hans Teeuwen niet samen met de theaterpersoon ‘Hans Teeuwen’. Ze hebben raakvlakken, maar zijn niet identiek. Breedvelds aanname dat dat bij Boef principieel anders is omdat hij op de planken of in de media ‘zichzelf’ zou zijn is normatief en niet hard te maken. Boef speelt ook een rol en is per definitie in die rol niet ‘zichzelf’. Een en ander wil overigens niet zeggen dat de persoon van Teeuwen en Boef op dezelfde manier niet samenvallen met hun theaterpersoonlijkheid. Daarin lijkt verschil te zitten. Maar dat zegt Breedveld niet, hij maakt er een principieel verschil van. Dat is er echter niet.

    Ik ben het deels eens met je conclusie dat advocaten van rappers de juiste aanpak missen. Naar mijn idee heeft dat ook te maken met de in m’n tekst genoemde machtspositie van establishment-artiesten als Teeuwen en Van ’t Hek die groter is dan die van de nog niet gearriveerde en nog niet breed maatschappelijk geaccepteerde rappers als Boef. Hoewel het in kunnen huren van een goede advocaat ook weer te maken heeft met macht, geld en een maatschappelijke positie. Ali B is in dit verband trouwens een interessant geval omdat hij zich van de ene naar de andere categorie begeeft en daar tamelijk succesvol in is.

    De conclusie van Breedvelds commentaar vind ik tamelijk beperkt. Zowat alle mannen zouden op dezelfde seksistische manier naar vrouwen kijken. Het lijkt vooral zijn eigen binnenwereld die hij hiermee op de buitenwereld projecteert. Ik mag hopen dat mannen op een wat meer volwassen en geëmancipeerde manier naar vrouwen kijken. Zo is de cirkel rond en verklaart Breedveld zich tot ‘de platte opstelling met een ironische knipoog’ van Teeuwen en Van ’t Hek.

    De verwijzing van Breedveld naar Baudet is vermoedelijk gebaseerd op de instemmende uitingen die Baudet in de media deed over de versiertechniek uit de datingcursus van Julien Blanc. Zo raadt Blanc mannen aan om vrouwen bij de keel te grijpen, om het hoofd van een vrouw richting zijn kruis te trekken en om haar te isoleren van familie en vrienden. Dat is tamelijk vrouwonvriendelijk -om niet te zeggen puberaal en onmenselijk- en iedereen die deze versiertechniek prijst verklaart zich tot die vrouwonvriendelijkheid. Dus ook Baudet. Het getuigt opnieuw van een dubbele standaard dat de tamelijk machteloze en marginale Boef wordt verketterd voor zijn uitspraak waarin hij vrouwen ‘hoer’ noemt, maar een politicus als Baudet wegkomt met zijn vrouwonvriendelijke opstelling en op geen enkele manier geboycot wordt. Dat terwijl Boef zijn verontschuldiging voor zijn vrouwonvriendelijke uitingen heeft aangeboden (voor wat het waard is) en Baudet niet.
    https://dewerelddraaitdoor.bnnvara.nl/media/326855

    Like

  4. Rapper Boef beweerde afgelopen week nog dat de filmpjes waarin hij vrouwen voor hoeren uitmaakt, een fout waren; een eenmalige misstap waarvoor hij graag zijn excuses wilde aanbieden. Er is echter een filmpje opgedoken uit 2016 waarin de gevallen rapper zijn schooldirectrice uitmaakt voor k*nkerhoer.
    https://www.telegraaf.nl/entertainment/1509834/boef-scheldt-directrice-uit-voor-iets-wat-we-liever-niet-herhalen

    Mijn reactie:
    Ik ben geen fan van Boef, integendeel, ik vind zijn bejegening van vrouwen getuigen van een grote portie domheid, onbeschoftheid, gebrek aan elegantie en een verkeerde opvatting van mannelijkheid.

    Dat rappen kan me volledig gestolen worden omdat het naar mijn idee zo plat als een dubbeltje is door de kromtaal, de simpele ritmes en de zo dominante commerciële doelstelling ervan. Hoewel sommigen dat directe simplisme als verdienste zien wat het in zekere zin ook is. Het genie van de simpelheid dat niets om het lijf heeft.

    Boef wordt als naar mijn idee toch de moeite waard als we hem opvatten als vertegenwoordiger van een fenomeen. Het is hetzelfde wat Baudet, Wilders, Trump of Amerikaanse rappers doen. Ze zoeken de grenzen op van het aanvaardbare en gaan daar net overheen doordat ze hiermee aandacht op zichzelf vestigen. Ze versterken hun ‘merk’. Waarbij ze tegelijk lekker de progressieven op de kast jagen. Of de vrouwen. Of welke groep dan ook die ze beledigen.

    Boef schat ik niet in als een evenwichtige, tolerante en hoogopgeleide burger, maar als een jongen van de straat die zijn kansen grijpt. Hij doet dat keihard, zonder weinig zelfreflectie, maar wel volgens een uitgestippelde strategie samen met zijn management. Overigens sterk gebaseerd op de Amerikaanse hiphop-muziekindustrie. De hoofdzaak is geld verdienen.

    Zoals gezegd past het daarbij, nee, is het zelfs vanwege de concurrentie een vereiste om over grenzen te gaan. Dat is onderdeel van de publiciteitsstrategie. Het is niet het individu Boef, maar de theaterpersoon of artiest Boef die spreekt. Ofwel, het individu Boef is de lege huls die gevuld wordt door de artiest Boef.

    Het bericht in De Telegraaf vind ik naïef en tekortschieten. Uiteraard ontkent Boef dat hij fout is, zoals iemand als Thierry Baudet ook continu doet als hij op een leugen of tegenstrijdigheid wordt betrapt. Het iets hard en scherp over grenzen heen zeggen om het vervolgens terug te nemen hoort bij de publiciteitsstrategie van dit soort publieke figuren die met een gebrekkige inhoud de bekendheid zoeken om via het vestigen van hun ‘merk’ (zichzelf) als product te verkopen. Het is halfslachtig, maar binnen de grenzen van een niche blijkbaar doelmatig.

    Iets zeggen en het vervolgens inslikken, maakt hun positie onduidelijk en dientengevolge ongrijpbaar. Dat is een continu proces dat niet beperkt blijkt tot een podiumoptreden, maar zich voortzet in het hele publieke leven. Waarbij het de vraag is bij iemand met de achtergrond als Boef of hij nog in staat is om een individueel leven te leiden dat onderscheiden kan worden van zijn beroepscarrière als rapper die overheersend is. Wat Boef tegen de schooldirectrice zegt is onderdeel van zijn publiciteitsstrategie.

    Like

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.