De weinig kritische aandacht voor Baudet van de gevestigde media is een terugkerend thema. In NRC vroeg econoom en columnist (onlangs gestopt) Coen Teulings zich af waarom NRC zoveel kritiekloze aandacht aan Baudet besteedt. NRC-ombudsman Sjoerd de Jong had er geen goed antwoord op. Ik vraag het me ook herhaaldelijk af. Verzaken de media hun plicht in de berichtgeving? De Jong tekent de reactie van chef Den Haag René Moerland op: ‘Wij zijn er niet om politici groot of klein te maken, we willen nieuwsgierig en kritisch zijn tegenover iedereen’. Dat eerste klopt, maar dat tweede staat juist ter discussie. Want het lijkt er sterk op dat in de berichtgeving de gevestigde media juist niet kritisch genoeg zijn tegenover Baudet en zijn partij.
Wat is dat voor mechanisme van de media om zoveel aandacht aan Baudet te besteden? Ook nog kritiekloos. De 2,5 maal zo sterk in de Tweede Kamer vertegenwoordigde PvdD krijgt minder media aandacht.
Naast de juridische invalshoek van Mihai Martoiu Ticu in zijn open brief aan de hoofdredacteur Philippe Remarque van De Volkskrant is er een politiek-filosofische invalshoek die te maken heeft met de weerbare democratie. Zoals dat door Bastiaan Rijpkema onder de aandacht wordt gebracht in het publieke debat. Deze opvatting houdt in dat een weerbare democratie grenzen dient te stellen aan anti-democratische krachten. Vooralsnog is dat geen kwestie van tijdig ingrijpen om een politieke partij als FvD te verbieden, maar van bewustwording en signalering om te beseffen dat een politicus die zich buiten het politieke spectrum begeeft en niet ondubbelzinnig de democratische instituties steunt een gevaar voor die democratie kan worden.
Het is niet gezegd dat de politiek leider Thierry Baudet op dit volledig samenvalt met zo’n anti-democratische kracht, maar met zijn gedachtengoed leunt hij wel stevig aan tegen radicaal gedachtengoed zoals dat door nationalisten, populisten en de nihilisten van de alt-right beweging wordt vertegenwoordigd. Dat zou de Nederlandse journalistiek kritisch en alert moeten maken, maar dat gebeurt op dit moment onvoldoende.
Hoewel het er raakvlakken mee heeft, gaat de koers van FvD voorbij aan het traditionele rechts-conservatisme dat de status quo verdedigt. Baudet wil juist de gevestigde orde omver schoppen zonder dat hij overigens duidelijk maakt wat daarvoor in de plaats moet komen. Of men moet de mantra over de natiestaat Nederland die het autonoom rooit in een financiële, economische, politieke en militaire arena vol concurrente krachten een geloofwaardig en consistent verhaal vinden. Met politiek realisme heeft het echter weinig te maken.
Waarom stellen interviewers Baudet geen kritische vragen over zijn ideologie? Waarom stellen de interviewers Baudet geen kritische vragen over zijn contacten in rechts-radicale kringen? Waarom is er nog steeds geen achtergrondartikel verschenen dat deze rechtse en nihilistische contacten gedetailleerd in kaart brengt? Waarom vragen interviewers -die zich politiek, economisch en militair geschoold hebben- niet door over de onhaalbaarheid van een zelfstandige natiestaat Nederland die weerloos, machteloos en krachteloos zal zijn tussen de eigen multinationals, bevriende en vijandige naties of supranationale organisaties (IMF, EU)?
Zijn de journalisten die Baudet niet of op z’n best halfslachtig aanpakken lui en oppervlakkig? Klopt de aloude klacht dat de oudere generatie academische geschoolde journalisten superieur is aan de huidige generatie journalisten die academisch tekortschiet? Of is het de angst om teruggefloten te worden door de eigen hoofdredactie die de journalisten berooft van de ambitie, durf en de wil om de potentiële vijanden van de democratie niet minder hard, maar juist harder aan te pakken? ‘Dus de media presenteren zich als waakhonden van onze welzijn en vrijheid, maar ze doen hun plicht niet echt’, concludeert Mihai Martoiu Ticu. Ik denk ook dat de gevestigde media hun plicht verzaken. De media worden ook wel het venster op de democratie genoemd, maar in Nederland zitten de gordijnen potdicht om de democratie actief te verdedigen.
Als de journalistiek signaleert en iedereen over één kam scheert is het verkeerd bezig. Het neemt daarmee onvoldoende verantwoording. Nieuwsgierig en kritisch zijn tegenover iedere politicus, is een abstracte en ondoelmatige werkwijze. Uiteraard moet de journalistiek niet op de plek van de politiek gaan zitten of zich tot deelnemer maken aan het politieke debat. Het moet aan de buitenkant blijven. Maar het standpunt van NRC-redacteur Moerland dat elke politicus dezelfde mate van nieuwsgierigheid en kritiek oproept is onzinnig en geeft precies aan wat er mis is met de Nederlandse journalistiek. Het weet dat het geen partij mag kiezen, maar verwart dat met het idee dat iedere politicus dezelfde mate van kritiek gegeven moet worden. Als een politicus uitspraken doet die erop duiden dat hij of zij de wet of de democratie in gevaar kan gaan brengen, dan is het de functie van de journalistiek om dat te melden. Dan passen meer nieuwsgierigheid en kritiek.
Foto: Schermafbeelding van deel FB-posting van Mihai Martoiu Ticu, 31 december 2017.
George Knight 
Daar komt nog bij, dat de PVV in één adem meegenomen wordt in de acceptatie die het FvD ten deel valt.
Als radicalere partij is FvD potentieel schadelijker voor de democratische waarden dan de PVV, die ook de nodige kritiek te verduren kreeg en krijgt.
Door Baudet c.s. welwillend aan het woord te laten, lijkt het gedachtegoed van Wilders c.s. al helemaal geïncorporeerd en geen kritiek meer waard. Of vergis ik me?
LikeLike
@Dutchguy
Ik kan het mis hebben, maar heb de indruk dat velen de PVV als radicaler zien dan FvD. Vooral door de focus op het onderwerp islam waarmee de PVV zich scherp profileert en hoe de media erover berichten. Maar ik ben ook van mening dat het exact andersom is en FvD radicaler is dan de PVV. In de verwerping van de democratie en de democratische instituties is de PVV minder radicaal dan FvD.
Dus in de perceptie treedt wellicht een ander effect op dan waar je op reflecteert. Namelijk dat FvD in het kielzog van de PVV mee is gevaren en sneller geaccepteerd wordt dan zonder PVV het geval was geweest. Maar het kan dat daarnaast het effect optreedt dat je beschrijft omdat velen FvD als minder radicaal zien. Er lijkt hoe dan geen sprake van een eenduidige dynamiek.
LikeLike
Ik ben het over die radicaliteit met je eens. PVV was er eerst en leidde tot een hele hoop gestuntel in de pers, mede door de eigenaardige isolationistische houding van dhr. Wilders zelf. De scope van de belangstelling die Wilders heeft leek redelijk beperkt en tot in rechtszalen goed afgebakend. Daarmee niet minder abject, maar de gevaarzetting voor de democratie – uiteindelijk is de PVV geen ‘echte partij’ met leden – leek beperkt.
Waar Baudet kiest voor een leden-model en zich tegelijk niet veel wil aantrekken van hoe een klassieke partij aan macht en invloed komt (immers, “Mijn meningen zijn feiten.”) is een ander dilemma geboren, namelijk dat van de vrijheid van meningsuiting. Wilders heeft daar al aanvaringen mee gehad, Baudet zit er niet ver vanaf, zodra zich specifieke bevolkingsgroepen op hun taas getrapt gaan voelen, zoals ‘Vrouwen’ dat al hebben willen aantonen. Wat hij binnenskamers (TK) zegt is onschendbaar, daarbuiten gelden andere mores en is kritiek op hem en zijn partij gerechtvaardigd.
LikeLike
@Dutchguy
Ik denk dat het verschil in democratisch besef van Wilders en Baudet ermee te maken heeft dat Wilders opgegroeid is in de VVD en Baudet buiten de gevestigde politiek. Baudet vertoont nihilistische trekjes en beseft zijn politiek verantwoordelijkheid minder. Politiek als een speeltje wordt zo een gevaar voor de democratie
Vandaag reageerde ik elders op een reactie aangaande Ayaan Hirsi Ali die eveneens in de VVD is opgegroeid (en in de PvdA) en haar naar mijn idee niet begreep en verkeerd positioneerde. Maar Hirsi Ali is geen Baudet of Bannon, en Wilders geen Baudet.
The speaker doesn’t know what he is talking about. In The Netherlands Ayaan Hirsi Ali at first was a member of the Labour party (PvdA) and afterwards MP for the liberal VVD. She always had an ambiguous and not too tight relationship with Geert Wilders (PVV).
So Hirsi Ali’s political development goes from social democratic and liberal to conservative. But she is not a representative of the radical right or alt-right. Her position can be compared with the Dutch social democrat Paul Scheffer who in 2000 wrote the controversial article “The Multicultural Drama” (Het Multiculturele Drama) that turned the Dutch public debate about immigration upside down.
That position in those early years of the new millennium was about her own awareness and afterwards about the awareness of the status of women in islam. Hirsi Ali was one of the first Dutch politicians from a center party (2000-2002:PvdA; 2002-2006: VVD) who put this subject of the deprived position of the Muslim woman on the political agenda. Before this was the case in other European countries. Although it was always questionable whether her hard approach was effective.
It is difficult to give the exact meaning of Hirsi Ali to the Islam debate, but it is too simple to dismiss it as a flat and unambiguous story as the commentator does. It is not exactly that. It combines emancipation, self-awareness and intellectual development with political awareness of herself, but also of social-democratic and liberal politics in the Netherlands.
Hirsi Ali played an important role in this area and that was her merit. She was not a Muslim hater or a bigot, but someone who wanted to warn both about what she saw as the bad sides of islam and about the disadvantaged position of Muslim women in the Netherlands who did not fit the Dutch rule of law.
LikeLike
Pingback: Meeus waarschuwt de media, ze moeten Baudet checken op wat hij kan. Diens ereplaats in het narcistenkartel is een doodlopende weg | George Knight