Opperrabijn van de synagoge van Brussel Albert Guigui legt uit hoe godsdiensten kunnen ontsporen. Al te vaak worden godsdiensten vertegenwoordigd door mensen die de godsdienst exploiteren. Da’s het grote ongeluk van godsdiensten. Guigui ziet dat als drama. Ondanks het feit dat godsdiensten voor naastenliefde of broederliefde pleiten. Islambestuurder Mohamed Achaibi kan in zijn beleving maar één islam zien: de gematigde islam. Een islam die voor vrede en barmhartigheid gaat. Maar Achaibi erkent dat er moslims zijn die niet gaan voor vrede en rust. Het antwoord is volgens hem om toch in het goede te blijven geloven.
De opvattingen van deze twee religieuze bestuurders leren ons dat het lastig is om theorie en praktijk te scheiden. Godsdiensten zijn vehikels die niet al te moeilijk door kwaadwillenden gekaapt kunnen worden. Die kaping is de tragiek van religie die zegt het goede te bedoelen, maar in de kern de exploitatie van het kwade in zich draagt. Zodat gelovigen goedgelovig door kwaadwillenden om de tuin geleid kunnen worden.
Het Bisdom Gent komt in de toelichting op YouTube desondanks tot een positieve conclusie: ‘Voor Albert Guigui, Mohamed Achaibi en Hilde Kieboom vormt het geloof een vredeskracht, een positieve energie voor stad en samenleving.’ Een tegengestelde conclusie lijkt even gerechtvaardigd en realistisch. Namelijk dat godsdiensten alles in zich dragen om misbruikt te worden door kwaadwillenden en wankele constructies zijn.
George Knight 
Ik denk dat ze inzicht missen in de betekenis van geweld voor het bestaan van hun godsdiensten zelf. De stichting en het voortbestaan van het monotheisme is met veel geweld gepaard gegaan en heeft al vroeg tot scheidingen der geesten en onderlinge strijd op leven en dood geleid. Het wordt ‘netjes’ in hun heilige boeken gememoreerd en gerechtvaardigd. Hen ontgaat de historische relatie tussen onderdrukking en religie, dat je je moe(s)t onderwerpen aan een absoluut gezag buiten je. Die alles met je kan doen. Wat in de huidige semi-democratische staten volstrekt niet meer past. Het is eigenlijk (geloofs)slavernij. Enz.
God of Allah als demiurg zien is al lastig voor hen. Laat staan als oorlogsgod, die (uit opportunisme?) vrede stichtte of daartoe aanzette.
Het zou bijna wenselijk zijn om escalatie van r-fanatisme te voorkomen c.q. te bestrijden dat we het humanisme als staatsgodsdienst invoeren. Want dat gedachtegoed delen alle vredelievenden met elkaar.
LikeLike