De gelauwerde en gelouterde journalist bij de New York Times James Risen ziet de regering-Obama als de grootste vijand van de persvrijheid in een generatie (‘the greatest enemy of press freedom in a generation’). Da’s niet niks. Hij legt uit waarom dat zo is. Voor The Intercept interviewt Glenn Greenwald James Risen naar aanleiding van de verschijning van diens boek: ‘Pay Any Price: Greed, Power and Endless War.’ Greenwald vraagt zich af hoe het komt dat Risen in tien jaar tijd geradicaliseerd is en geen blad meer voor de mond neemt. Risen zegt dat ‘Pay Any Price’ zijn antwoord op de campagne van de overheid tegen hem is.
Risen: ‘I was trying to understand how we could have this prolonged period of war with such little debate. And I think it’s both economic incentives and personal power incentives and ambition and status.’ En: ‘One of the things I always think about, and one of my earlier books was comparing the CIA and the KGB during the Cold War, and I always remember somebody telling me that the only countries that have really efficient security services are dictatorships.’ Lezenswaardig om de opbouw van de Amerikaanse controlestaat te begrijpen -en tot stand te brengen- inclusief de rol daarin van de media die zo anders operereren dan Greenwald en Risen.
George Knight 
Ewald Engelen is eveneens gedurende de afgelopen jaren geradicaliseerd volgens hemzelf. Ook in de columns van Maxim Februari bespeur ik een duidelijke radicalisering.
Je zou gaan geloven dat mensen die zich oprecht verdiepen in dergelijke onderwerpen in afnemende mate een uitweg zien via de gewoonlijke wegen (discussies, betogingen, parlementaire oppositie, etc.) en dus nog uitsluitend via een radicale weg. Welke blijft toch wat onduidelijk. Maar ik geef toe dat ook ik vaak het gevoel krijg dat we (tot op heden) op dood spoor zitten met een aantal ontwikkelingen zoals de controlestaat en alles wat daarmee samenhangt.
LikeLike
@André
Een interessant fenomeen waarnaar je verwijst. Bij Engelen zie ik een politieke stellingname trouwens duidelijker dan bij Maxim Februari. Laatstgenoemde lengt zijn ongenoegen aan met cynisme en filosofische oprispingen waar hij steeds opnieuw weer van zegt zelf van te schrikken. Als Harpo Marx die telkens wegloopt voor zijn spiegelbeeld om er nieuwsgierig naar terug te keren. Ik zie wat Februari doet meer als zelfonderzoek dan maatschappijkritiek. Engelen is moedig, maar lijkt zo goed als alleen te staan. En moest diep door het stof over de lijst in zijn boek van allen die zogenaamd de crisis hadden gefaciliteerd. Wat Engelen achteraf als opzetje van de uitgever probeerde af te doen. Tja, als critici graag in hun eigen voet schieten, dan moeten ze dat zeker doen.
De Amerikaanse samenleving met de eeuwige oorlog (‘perpetual war’) die vooral dient om geld rond te pompen en belanghebbenden een deel ervan af te laten romen buiten de normale controle om is harder dan het toch nog altijd egalitaire Nederland. Risen ondervond zoveel tegenwerking van de regering-Obama dat hij zich steeds meer tegen de haren ingestreken voelde. Sommigen slaan dan dicht, anderen worden er nog zelfbewuster door. Wellicht zijn er sterke onafhankelijke karakters als Risen voor nodig die het durven op te nemen tegen de staatsmacht. Hoe dan ook, heb ik veel respect voor dat type vrijdenkers.
LikeLike
Die bezorgde oprispingen van Maxim Februari hebben zo (NRC) in ieder geval een publiek. Datzelfde geldt overigens (Groene) voor Ewald Engelen. Maar het lijkt erop dat Ewald hetzelfde nu meemaakt als James Risen destijds (ik hoorde net dat interview met Greenwald). Er moet een soort kritische massa ontstaan denk ik en niemand weet tevoren exact HOE onder welke omstandigheden die ontstaat. Risen zelf zegt ook zoiets over het plotseling kenteren van een publieke stemming. En ja, Nederland is zo slecht nog niet maar toch. Dat interview onlangs met Opstelten in NRC liet me behoorlijk schrikken. Gelukkig kreeg hij tegenwerking van twee staatsrechtgeleerden (?) twee dagen later. Dat kan dan toch nog wel hier!
LikeLike