In de dagen voor de gemeenteraadsverkiezingen komt naar buiten dat de gemeente Rotterdam bezuinigt op haar topambtenaren. Directeuren van gemeentelijke diensten verliezen hun bonusregeling. Zo bericht Binnenlands Bestuur. Het is een voorstel van oppositiepartij GroenLinks dat het anderhalf jaar geleden niet haalde in de raad. Topambtenaren raken ook hun leaseauto kwijt op initiatief van GroenLinks. Maar waarom wordt het nu pas door het door de PvdA geleide college overgenomen? Het is ronduit ongeloofwaardig dat de maatregelen nu pas genomen worden door het Rotterdamse college van PvdA, VVD, D66 en CDA.
Burgers begrijpen dat het openbaar bestuur harde maatregelen moet nemen. Zaken worden door de politiek mooier voorgesteld dan ze zijn. Ze pimpen hun eigen verdiensten op. Het hoort erbij. Politici zijn als grote kinderen. Burgers begrijpen het mechanisme van de egotripperij. In een gesprek voor NRC met Joyce Roodnat omschrijft de Peruaanse schrijver en voormalig presidentskandidaat Mario Vargas Llosa de nadelen van de politiek als volgt: ‘Dat je de hele tijd moet liegen. Iets anders is onmogelijk. Je ontkomt niet aan concessies. (..) Ik loog principieel niet. Ik vertelde precies wat ik van plan was te doen en ook welke offers dat zou vragen. Dat was mijn achilleshiel. Het maakte me een makkelijk doelwit. Mij kostte het mijn kandidatuur. Maar het was leerzaam. Ik heb geleerd dat de werkelijkheid te complex is om hem volledig rationeel te controleren.‘
Het Rotterdamse college met liefst acht (!) wethouders neemt een bezuinigingsmaatregel die het anderhalf jaar geleden ook al had kunnen nemen. Maar daarmee tot enkele dagen voor de gemeenteraadsverkiezingen wachtte. Andersom gebeurt straks het omgekeerde. Raden en colleges gaan miljoenen bezuinigen. Maar nu zwijgen partijen eensgezind. Als een besloten club die elkaar tussen de eigen muren de kop inslaat, maar tegen buitenstaanders zegt er samen uit te komen. Politieke partijen voeren weliswaar hun abstracte gesprek over accenten tussen veiligheid, zorg en andere voorzieningen, maar worden niet concreet. Mede omdat nog zoveel onzeker is. Vanwege de mist die ze zelf opwerpen. Maar als kunstliefhebber weet ik niet op welke partij ik moet stemmen. Zoals dat voor andere kiezers weer voor andere beleidsterreinen geldt. Kiezers worden bewust in het ongewisse gelaten. En moeten vertrouwen in symboolpolitiek. Zoals in Rotterdam. Onnozel.
Foto: Clowns met kostuums begin 20ste eeuw.
George Knight 
George: gebruik je nou je kunstliefde om ergens bij te willen horen?
LikeLike
Alles voor de buhne en t maakt ze niet uit waarover als ze maar in de schijnwerpers staan. Deze houding zou men in de tussenliggende 3,5 jaar moeten aannemen.
LikeLike
@Koos
‘gebruik je nou je kunstliefde om ergens bij te willen horen?’
Nee, hoor. Ik blijf liever bij mezelf. Ik bedoel te zeggen dat iedereen bepaalde ijkpunten heeft om een politieke partij aan af te meten. Niet iedereen vindt alles even belangrijk. Daarom komen mensen met dezelfde betrokkenheid en maatschappijvisie ook tot verschillende keuzes.
Voor mij zijn belangrijk: burgerrechten/privacy, transparant bestuur, machtsdeling/staatkundige hervorming, de toekomst van Nederland en cultuurpolitiek. Ik lichtte dat laatste er hierboven uit omdat het naar mijn idee het beleidsterrein is waar de komende vier jaar in de gemeenten de hardste klappen gaan vallen. Naast de zorg. Kiezers worden in het ongewisse gehouden maar van hen wordt wel verwacht dat ze met vooruitziende blik vandaag een beslissing nemen.
@Cornelis
Hoe moeten burgers daar dan op reageren?
LikeLike
Ik voorzie dat de gemeenten al die taken niet aankunnen, en er uiteindelijk supergemeenten zullen ontstaan, die zakelijk zullen worden bestuurd en waarbij de democratie op nog grotere afstand wordt gezet dan nu al het geval is.
Soms mijmer ik over een sympathieke dictator.
LikeLike