Zit chagrijn soms een blogger in de weg? Zodat-ie tegelijk mopperaar, zuurpruim en kniesoor is. Ofwel, een digitale azijnbode. Ik zie het zo niet, maar anderen spreken me er wel eens op aan. Dan schrik ik. Onder de druk van zo’n verwijt is het moeilijk uitleggen wat me bezielt en hoe onvrede in m’n aanpak past. Ik kan de kritiek best billijken, maar wordt er ook somber van omdat het me een terrein optrekt waar ik niet wil komen.
Van mezelf vind ik dat ik een idealist ben die naar een betere wereld streeft. Verduidelijkt in het motto van dit blog ‘Debat tussen links en rechts‘. Het innemen van een middenpositie, haalbaarheid en verbinden staan centraal. Bij elke posting is het bereiken van die betere wereld doelstelling en horizon. Nauwkeuriger gezegd, een vrije wereld die uitgaat van universele waarden en daarnaast iedereen de vrijheid geeft die met eigenheid aan te vullen. Of dat nou seksuele voorkeur, religie of levensovertuiging, politieke voorkeur of denkwijze is.
Dus geen idealisme zonder realisme. En geen constructie zonder afbraak. Breken voor bouwen. Maar dan nog, zou mijn criticus kunnen zeggen, dat hoeft dan toch niet zo zwaar op de hand te gaan? Zo humeurig en zeurderig? Geef Rutte, de God van Nederland, Putin, Obama of de baas van de NSA voortaan gierend van de lach commentaar. Het zou kunnen, maar de onderwerpen die hier dagelijks de revue passeren zijn wel akelig zwaar en serieus. Het is een kwestie van wat in de dramaturgie vraisemblance heet. Over geloofwaardigheid tussen doel en middelen en daarmee het creëren van een eigen wereld dat een blog nu eenmaal is.
Het is de toon die de muziek maakt. Misschien moet ik daar op dit blog voortaan beter op letten. Suf om als een somberman over te komen als je dat niet eens bent. Als cadeautje voor al het zware leed dat ik sommigen van u soms aandoe The Three Suns met The Blue Horizon die ik eerder op m’n andere blog George Knight Kort in het zonnetje zette. Strak in de lach. Onder het motto ‘lach of ik schiet’. Puike muziek waarvan in elk geval ik vrolijk word. Enfin, voorzover de introspectie, nu weer terug naar de echte wereld. Weg van de utopie.
Beyond the blue horizon
Waits a beautiful day
Goodbye to things that bore me
Joy is waiting for me
Foto: Jeroen Bosch, Visioenen uit het hiernamaals, omstreeks 1490.
George Knight 
@George: voor mijn gevoel een oprecht – maar voor mij ook wat onduidelijk – blog met veel warrig/wollig taalgebruik.
Ik weet natuurlijk niet van welke personen het ‘verwijt(?)’ van het zijn van een digitale azijnbode (jouw interpretatie denk ik) komt. Als het mensen zijn die je goed kennen en het beste met je voor hebben is het wellicht de moeite waard om er serieus naar te luisteren en je af te vragen wat je werkelijke – wellicht zelfs voor jezelf verborgen – doelen zijn. Wat je wilt of denk te bereiken met het schrijven van je blog.
Ik zeg dit omdat je schrijft: = Ik kan de kritiek best billijken, maar wordt er ook somber van omdat het me een terrein optrekt waar ik niet wil komen.=
Waarom zou je somber worden van kritiek als je bezig bent je idealen uit te dragen? En waarom wordt je somber als kritiek je op een terrein brengt waar je niet zijn wil? En waarom wil je daar niet zijn? Enz, enz. vragen die de lezer natuurlijk zelf kan beantwoorden, maar dan een interpretatie zijn van wat jij voelt of ervaart en is dus zinloos.
Je schrijft ook: =Van mezelf vind ik dat ik een idealist ben die naar een betere wereld streeft.=
Ik wil je niet beledigen door voorbeelden van groeperingen aan te halen die exact hetzelfde nastreven, maar een andere weg kiezen. Bijv: omdat ze niet geloven in een debat tussen links en rechts (zo dat bestaat) of menen dat het innemen van een middenpositie de idealen al teveel geweld aandoet enz. Ook kunnen er eindeloze discussies, ruzies en zelfs oorlogen ontstaan over wat nu precies Universele waarden zijn en hoe dat samen zou moeten gaan met de vrijheid om de persoonlijke eigenheid maximaal te verwerkelijken, weer enz, enz.
Je gaat door met te schrijven: = Dus geen idealisme zonder realisme. En geen constructie zonder afbraak. Breken voor bouwen. =
1-Geen idealisme zonder realisme.
Geen realisme zonder pessimisme(?) ergo : -)))) somberheid!
2 geen constructie zonder afbraak.
Hoezo? Afbraak en vernietiging kan nuttig of zinvol zijn, maar het is geen wet van Meden en Persen dat er om iets ‘moois’ neer te zeten er eerst wat vernietigt moet worden. Er zijn hele mooie dingen ontstaan door het bestaande te renoveren of verder uit te bouwen. Ook in je oproep tot afbraak voor constructie en breken voor bouwen zie ik het “Spook” van (diepe?) teleurstelling met hoe dingen zijn ( die nu eenmaal zijn zoals ze zijn, inclusief het werken aan verbeteringen) en een diepgeworteld pessimisme en geloof dat het in een huidige setting nooit wat kan worden. Het is geen muziek waar ik achter aan loop, maar hoogstens achteraan loop : -)))). Eigenlijk zelfs dat niet!
Maar zou je me vragen of ik vind dat je zwaar op de hand, humeurig of een zeurpiet bent, of dat je onderwerpen te akelig en serieus zijn, dan zeg ik? Nou, nee!
Voor een ieder die zijn ogen en oren open heeft moet het duidelijk zijn dat er veel ernstiger zaken in de wereld gebeuren dan jij in je blog aanstipt. Met zaken die ernstig zijn lichtvoetig te benaderen moet je uiterst voorzichtig zijn om mensen die in uitzichtloze situaties verkeren niet te kwetsen. Die lach van een (relatieve) buitenstander kan dan beter wegblijven.
Nee, in mijn ogen ben je duidelijk een idealist, maar ik zou je eerder (hoe vreemd je dit wellicht ook in de oren zal klinken, een moedwillige?) naïeve realist noemen dan realistische realist. En dat zet de deur open tot somberen.
Maar goed, we kennen elkaar helemaal niet, zo dit is niet meer dan………? Shooting the breeze.
Trouwens, de kreet: “Lach of ik schiet”, hoorde ik voor het eerst toen ik met mijn moeder naar Max Tailleur op het Rembrandsplein in Amsterdam ging. Hij haalde daarbij een banaan uit zijn zak en richtte deze met zijn intens schele ogen op een lamp aan de wand, waarna hij riep: “Max wat doe je nu, als je slemiel bent gaat een banaan ook af’.
Tenslotte verschillen we in nog iets anders van mening:
Introspectie is volgens mij de enige echte wereld (van een persoon) en bloggen is vaak de Utopie (en leidt volgens mij gemakkelijk tot teleurstelling).
Maar, ik wil niet schrijven: ‘keep on plugging!’, hoewel ik dit goed bedoel, maar het gemakkelijk verkeerd begrepen kan worden schrijf ik liever ‘keep up the good work”.
LikeLike
@Jack
Dank voor je uitgebreide reactie. Ik hoopte dat het verslag ervan duidelijk maakte dat ik serieus naar kritiek luister. Die trouwens van vele kanten komt en veel diverser is dan ik hierboven schrijf. Ik heb ook reacties van woedende raadsleden gehad die me van alles verweten. Of reacties van bestuurders die niet begrepen waar ik het vandaan had. En wie ik ‘echt’ was. En wat m’n belang toch kon zijn. Pas later hoorde ik dat dan via via. Maar voor nu ging het me om het verwijt het te zwaar op te nemen. Met al die ‘zware’ onderwerpen.
Uiteraard schets ik een zelfbeeld dat waarschijnlijk alleen ik zo zie. Ik kan niet verwachten dat een ander daar hetzelfde over denkt. Het is ook goed dat je er kanttekeningen bij plaatst. Dat zou ik ook doen. Weerspreken ga ik ze niet, want het een staat gewoon naast het ander. Ik heb ook geen behoefte aan een uitgebreid debat waarin ik centraal sta. Aanstippen is voor mij genoeg.
Waarom ik blog heb ik in 2011 verwoord. Dus een stuk met de kennis van toen: ‘Mijn horizon is de toekomst van Nederland met zijn mooie taal, geschiedenis, landschappen en cultuur. Hoe kunnen we kansen benutten en het beter doen? Hoe kunnen we een open democratische samenleving voor allen met een publiek debat op niveau realiseren? Zonder onnodig moralisme en oneigenlijke beperkingen.‘ Is dat naïef? Het zal wel. Maar zo voel ik het. En ik ga verder met ‘het goede werk’. Dat beloof ik, Jack. Tot aan de tunnel van Jeroen Bosch.
LikeLike
Hallo Gk, ik ben het wel met de eerste regel eens, maar ik vind het jammer dat je er somber van wordt. Als je ‘debat’ tussen wie dan ook wilt voeren in de huidige digitale wereld, dan heb je te maken met wegzappende lezers en respondenten. De kwaliteit van je blog heeft dan niet alleen met inhoud te maken, maar ook met wie je het debat voert. Als er geen afspiegeling van ‘links en rechts’ overblijft, is je blog minder zinvol.
Het debat lijkt bedoeld om verder te komen; het doel en je ambitie lijken mij onbetwist positief. Veel mensen geloven zo’n ambitie gevoelsmatig echter pas als je bijv. in je blog ook regelmatig positieve energie tot uiting laat komen. Qua film weet je de goede routes ook altijd uitstekend te duiden. Ik heb wel eens gehoord dat elke ‘straf’blog drie keer zo zuur onthouden wordt als een ‘pluim’blog kan compenseren (een veel te vrije vertaling van een oud psychologisch onderzoek;-).
Nu heeft elke blogger z’n stijl. Je pen mag rustig een zwaard van woorden blijven. Toch zou het fijn zijn niet al vooraf te weten in welke richting het commentaar zich zal ontwikkelen: het chagrijn mag niet voorspelbaar worden. Dan blijft het stuk spannend en wordt het tot het eind gelezen. Ook denk ik dat jouw lezers geïnteresseerd zijn in welke richting volgens jou goede voorbeelden te vinden zijn, te meer daar je filmblogs het chagrijn-euvel niet kennen.
Persoonlijk worstel ik nog het meest in je blog met die middenpositie die je wilt hebben en met het gewenste verbinden. Het gaat te ver om hier over mijn worsteling te discussiëren te meer mede omdat ik zelf te weinig van de materie af weet. Maar toch om je aan het denken te zetten (m.i. de enige manier om vooruit te komen) het volgende.
Die middenpositie weet je wel te bereiken in onze nabije wereld, maar niet in issues waar de ervaren constituties stevig van de onze afwijken. Dan schuif je met alle gemak in het rechter dan wel het linker kamp, voor zover de wereld even eendimensionaal gemaakt mag worden. Dit komt omdat je uitgaat van de universele waarden zoals die in feite dogmatisch zijn vastgelegd. Een fijn dogma, vind ik en ik ben blij in de westerse wereld te leven, maar wel een dogma dat niet door wetenschappelijke sociologische bevindingen ondersteund wordt. Voor een stevige meerderheid in de wereld zijn deze voor jou universele waarden niet leidend maar andere voor hen universele waarden zoals loyaliteit. In onze westerse wereld is van laatste nog maar weinig over, maar je herkent deze voor anderen universele waarde meestal wel als je over je naaste familie of partner denkt.
Idem voor verbinden. Het afleiden van de waarheid uit een universele set van waarden kan in een discussie erg belangrijk zijn, maar zal niet zomaar verbinden. Daar waar de waarden sowieso qua geldigheid botsen geldt dit eens te meer. Kwaliteiten als diplomatiek zijn en waarachtig respect kunnen tonen in moeilijk situaties alsmede gebruik maken van verbroederende activiteiten en ‘het geven van kadootjes’ zijn aantoonbaar veel meer verbindend. Humor is ook zo’n onderwerp dat eigenlijk in dit kader besproken zou moeten worden, maar te complex is.
Van mezelf weet ik dat ik dat verbinden zeker niet goed kan in mijn eigen omgeving. Tot mijn verbazing kom ik in internationale situaties vaak wel tot m’n recht. Dat komt waarschijnlijk omdat ik ‘van nature’ graag kadootjes geef.
De oude clip The Blue Horizon ervoer ik ook als zo’n kadootje. Dank; alleen jij kan die vinden. Prachtig en vrolijk indeed; ik gok uit je geboortejaar !
LikeLike
@Milly Stupin
Voor de duidelijkheid: ik ben niet somber, maar word soms somber van het onbegrip. Elke blogger ontwikkelt een dikke huid en moet wat kunnen hebben. Zelfs met stalkers en obstructie heb ik nooit moeite gehad. Het hoort er nu eenmaal bij. Anders moet je wegblijven uit de blogosfeer. Een bokser moet kunnen uitdelen, maar ook ontvangen. Bloggen is digitale pugilistiek.
Met filmblogs heb ik me nauwelijks beziggehouden. Toevallig ben ik filmwetenschapper. Als ik daar iets over zeg dan zou het inhaken op een academische debat zijn wat hier slechts enkelen interesseert. Dat acht ik niet zo geschikt voor het blog wat ik voor ogen heb.
Wat je zegt over universele waarden en een middenpositie kan ik niet volgen. Ik moet dan ook passen om een passend antwoord te geven. Uiteraard werk ik in een Nederlands-West-Europese context en da’s onherroepelijk de wereld die mij bepaalt. Hoewel ik graag over de grenzen kijk. Maar misschien is het volgende een antwoord.
Wat ik als blogger ervaren heb is dat in de politiek ‘links’ en ‘rechts’ overgewaardeerde begrippen zijn. Ze kunnen helpen om snel iets te duiden, maar brengen ook veel ruis met zich mee. En verlies aan finesses. Wat ik hier in elk geval vanaf het begin geprobeerd heb is om aan die tweedeling voorbij te gaan, die zelfs te overstijgen, de inhoud centraal te zetten en niet de beeldvorming. Kortom, er niet bij stil te blijven staan. Anders gezegd, de PVV kan ik op elementen als ‘links’ inschatten en de PvdA als ‘rechts’. Dat laatste wordt trouwens steeds makkelijker en dat eerste steeds moeilijker. Ik wil dat vooral begrijpen en niet veroordelen. Daarnaast is er nog het hoefijzermodel waar links en rechts in elkaar overgaan.
Het is niet zo dat ik per se een middenpositie inneem. Dat zou niet actief genoeg zijn. De stellingname verschilt per onderwerp en is afhankelijk van wat ik om me heen zie. Ik zie dat in het kunstbeleid, sociaal beleid en veiligheidsbeleid de behoudende krachten de afgelopen jaren enorm aan kracht hebben gewonnen. Dat baart me zorgen. Dat roept bij mij een reactie op waarbij ik onder tromgeroffel graag mijn middenpositie verlaat. Om tegengas te geven en te zorgen dat die middenpositie weer bereikt wordt. Zeg: de actieve profylaxe.
Hiermee bedoel ik te zeggen dat het innemen van een middenpositie veel dynamiek vraagt. Absoluut geen verdedigende positie is. Juist een meer actieve houding is dan sommigen wellicht op het eerste gezicht denken. Het kan leiden tot een opstelling die tamelijk radicaal is. Dat plezier en die ruimte wil ik mezelf niet ontnemen. Anders was ik een dorknoper die nooit afwijkt van het midden. Te saai en te voorspelbaar. Ook het verkeerde instrument om m’n doel te bereiken. Zodat ik aan flexibiliteit niets te klagen heb. Maar het doel is altijd weer de loodsboot die de vracht midden door de stroom begeleidt.
Die ruimte is ook het verschil tussen de luxe van een blogger zijn en de opstelling van een politieke partij. Die laatste kan nooit tegengas geven zonder aan geloofwaardigheid te verliezen. Daarom heb ik intellectueel de gevestigde politieke partijen ook zo goed als dood verklaard. Niet omdat ze zijn wat ze zijn, want ik heb veel respect voor mensen die in de politiek werkzaam zijn, maar omdat ze hun stellingname niet beter gebruiken voor de inhoud -zoals ik dat probeer- maar die inzetten voor behoud van hun eigen merk, positionering en belangenbehartiging. Enfin, het laatste woord is hier nog niet over gezegd, vermoed ik.
LikeLike
Ik lees je artikelen graag George. Niet allemaal, dat lukt me niet, daarvoor ligt je tempo te hoog.
LikeLike
@Koos
Dank voor je aardige woorden.
LikeLike