Dick Maas is de regisseur van De Lift, Amsterdamned en Flodder. En nu voor het eerst van z’n leven van een commercial in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid. Voor een niet-commercieel doel, de Donorweek. Maar na een uitspraak van de Reclame Code Commissie die reageerde op klachten wordt het niet meer vertoond op televisie of in de bioscoop. De Commissie acht het in strijd met de goede smaak en nodeloos kwetsend. Voorlopig einde loopbaan Dick Maas wat de niet-commerciële commercial betreft.
De Commissie motiveert: ‘Strijd met de goede smaak, omdat van de spot de suggestie uitgaat dat het “risicovolle” gedrag van de triatleet stoer is en een mens het uiterste uit zijn leven haalt als hij risico’s, die zijn leven in gevaar brengen, neemt.’ En ‘nodeloos kwetsend, omdat de Commissie – anders dan het ministerie – van oordeel is dat de getoonde beelden niet als fictieve situaties herkenbaar zijn. Daar waar de atleet de spoorwegovergang oversteekt op het moment dat de slagbomen sluiten en een trein met hoge snelheid nadert, wordt – ook door de geluiden – op realistische wijze een levensgevaarlijke situatie getoond.‘
Machinisten van treinen en degenen die bij ongelukken op het spoor betrokken waren zouden volgens de Commissie in hun gevoelens gekwetst kunnen worden. Een begrijpelijk standpunt. Maar het is vreemd om het ook in ‘strijd met de goede smaak‘ te noemen. Hoe kan risicovol gedrag in strijd met de goede smaak zijn? De Commissie zegt in artikel 2 waarnaar het in de uitspraak verwijst: ‘Reclame dient in overeenstemming te zijn met de wet, de waarheid, de goede smaak en het fatsoen.‘ Maar in de toelichting ontbreekt wat ‘goede smaak‘ is. De Commissie had zich kunnen beperken door de commercial als ‘nodeloos kwetsend‘ af te doen. Onnodig om ‘goede smaak‘ erbij te halen. Of moeten we concluderen dat de goede smaak van Dick Maas niet deugt?
Foto: Opa Flodder in Flodder (1986).
George Knight 