Over hermelijnvlooien, Oranje, gelijkgeschakelde media en Piraten

Nogmaals over de bewieroking van de aftredende koningin Beatrix in de Nederlandse media. Uit verbijstering schreef ik op de avond dat de koningin haar afscheid aankondigde onder meer het volgende: ‘In de media ontbrak elke kritiek. Ze leken wel gelijkgeschakeld zoals in de voormalige Soviet-Unie of de Oostbloklanden.’

Ik ben nog steeds niet over mijn verbijstering heen. Maar begrijp nu uit de compilatie van PowNews dat ook anderen met dezelfde kater zitten. Waar was de kritische noot in de pluriformiteit van dat superieur geachte Nederlandse omroepbestel dat zelfs de miniemste doelgroep zegt te representeren? Inderdaad, de ‘vakvrouw Beatrix’ verdient meer diepgang dan wat deze hermelijnvlooien, jaknikkers en hielenlikkers in bewondering te berde brachten. Het was een avond om snel te vergeten. Met het intellectuele reliëf van de Hollandse polder.

Als het koningshuis in beeld komt raken velen in verwarring. Waar ligt de grens? Zo gaf de Piratenpartij een persbericht uit met de kop ‘Piratenpartij is Koningin Beatrix dankbaar‘ waarin het de koningin bedankte ‘voor haar inzet voor de Nederlandse samenleving‘. Weliswaar relativeerde het slim deze gelukwens door te wijzen op de woorden van de koningin dat het tijd is voor een nieuwe generatie, maar als lid van de Piratenpartij herkende ik me er niet in. Niet zo belangrijk. Want leden kunnen niet altijd achter alle perspublicaties van hun partij staan. Maar van luizen in de pels van de politiek verwachtte ik toch een kritischer geluid.

In de staatsrechtelijke verhoudingen is het correct dat een politieke partij het staatshoofd voor bewezen diensten bedankt. Die dank onderstreept hoe de verhoudingen liggen. Het staatshoofd is ondergeschikt aan de burger. Via partijen die het politieke bestel vormen. Het is de kruiperige mentaliteit die opvalt. Namelijk de onderhorigheid aan de macht. Want het fatsoenlijk bedanken van het staatshoofd kan op vele manieren. Nergens staat geschreven dat burgers of partijen zich ondergeschikt moeten maken aan traditie, dogma’s of onderhorig zijn aan autoriteiten. De pluriformiteit die bij dit onderwerp toch al ontbreekt is niet gediend bij een tegenbeweging die zich bij de meerderheid voegt. Toch koester ik de piraten, want beter hebben we niet.

14 gedachten over “Over hermelijnvlooien, Oranje, gelijkgeschakelde media en Piraten”

Ik deel geheel je verbijstering. Viel van mijn stoel wat er op die avond gebeurde met de omroepen of het nu PO was of commercieel.
“Knabbelaars aan de Staatsruif’ noemde Domela Nieuwenhuis het al in 1890. De eerste zin uit mijn blog over het koningshuis (2009):
http://aadverbaast.wordpress.com/2009/10/09/de-koning-te-rijk-2/

P.S. naast de twee gesprekjes die ik met maar had;-)

LikeLike

@Aad
Je maakt me nieuwsgierig naar de twee gesprekken die je met Haar had. Dank voor de verwijzing. Ja, Knabbelaars aan de Staatsruif. Wie teruggaat in de historie vindt meer kritiek op het gebrek aan kritiek op het koningshuis. En de hielenlikkers die zich inlikken. Zoals ‘Het Land van Kokanje’ van dichter P.A. de Genestet. Een fragment:
http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/genestet/

Een vloek en een zucht, en de Prins stond gekleed,
Gepoetst en gespoord tot den aftocht gereed;
Hij gaf Floor een sigaar
– Allergruwelijkst zwaar –
En ’t geestigste paar uit het land van Kokanje
Trok heen – na eens stevig ontbijt met champanje.

Maar nauwlijks ziet Floorneef nog stevig en vast,
Of Sire roept uit: „Wat is dat voor een last?
Wat behelst, groote mug,
Toch die zak op je rug?”
„Ik ben kanselier,” – zegt de Nar – „dat zijn lintjes
En kroontjes en kruisjes voor jou en je vrindjes!”

De koning werd nurks, maar hij vond toch per slot
’t Idée niet zoo gek en zijn Hofnar vrij zot,
En het tochtje ging voort,
Amuzant, ongestoord,
Het zonnetjes scheen, en zij zongen en kusten
De lieve Kokanjesche meisjes met lusten!

Zij naadren de grens al in wilden galop,
Daar krijscht het opeens: „Stop, je Majesteit, stop!
En ontdaan en vervaard
Tuimelt Floor van zijn paard,
En rolt op zijn zak: „Ik heb alles verloren!
Genade, genade voor mij en mijn ooren!”

De koning verschrikte, werd rood en werd bleek:
– „Wat leelijke zotskap, wat? Spreek of ik steek
Dezen dolk, domme dwerg,
Door je been en je merg!….”
– „Och,” snikt hij, „Sint Jozef! hoe kon het gebeuren,
Heeft Sire te–met niet mijn zak hooren scheuren?”

„Om duidlijk te spreken, genadige vorst,
Die zak, vol met ridders! zoo dapper getorst,
Hij is leeg – als mijn hand!
Als de schatkist van ’t land!
We hebben zoo holderdebolder gereden….
Kijk, alles is hier door dit gaatje gegleden.” –

LikeLike