Mogen activisten een artiest om politieke redenen oproepen af te zien van een concert? In dit geval saxofonist Yuri Honing op het Red Sea Jazz festival in het Israëlische Eilat. Een van de meest internationaal opererende Nederlandse artiesten die geen politieke en muzikale horizon kent. Zoals zijn optreden met de Libanese zangeres Rima Khcheich aantoont. Hij laat zich niet in een vakje stoppen. Dat doen anderen voor hem.
Pro-Palestijnse organisaties en sympathisanten van een culturele boycot van Israël zetten hem onder druk om af te zien van het optreden in Eilat, aldus NRC. Het past binnen het publieke debat in een democratie om alles uit de kast te halen om iemand op andere gedachten te brengen. Voorwaarde is wel dat dit in proportie gebeurt. Dat lijken de pro-Palestijnse organisaties volledig uit het oog verloren te hebben. Volgens de NRC bestoken ze hem met ‘intimiderende mails, tweets en nachtelijke telefoontjes’. En da’s ontoelaatbaar.
Er is zelfs een aparte Facebook-pagina ‘Yuri Honing, cancel Red Sea Jazz Festival in Israël’ die Honing oproept niet in Eilat op te treden. In een verklaring staat dat de pro-Palestijnen ‘de mondiale boycot van Israël steunen, die het doel heeft de Israëlische regering zover te brengen, dat het de universele mensenrechten en het internationaal recht naleeft’. Maar da’s een actie van pro-Palestijnse groepen en geen verplichte VN-sanctie die voor anderen bindend is. Deze activisten kunnen hun politiek niet aan anderen opdringen, laat staan aan niet-Palestijnen. Honing zegt vooral veel druk van het in zijn ogen fanatieke BDS te ondervinden.
Honing treedt ook in het Midden-Oosten op. Hij gaf een benefietconcert in een Palestijns vluchtelingenkamp nabij Damascus. Toch kan-ie zich niet volledig onttrekken aan de polarisatie, het fanatisme en de politieke en sociale dwang van het conflict in het Midden-Oosten. Rima Khcheich heeft laten weten dat als-ie in Israël optreedt zij niet langer met hem kan optreden. Jammer voor muziek die vrijheid zoekt en bruggen wil slaan.
Foto: Yuri Honing speelt in een Palestijns vluchtelingenkamp bij Damascus, 2006/07.
George Knight 
@George: Dit soort initiatieven maken mij altijd intens droevig, vooral omdat het soms gesteund lijkt te worden door mensen die volgens mij absoluut het hart op de juiste plaats hebben. Het is vooral het cynisme waarmee alle mogelijkheden worden gebruikt om haat zo ver mogelijk door te voeren en zo diep mogelijk te laten wortelen en het gemak waarmee (sommige, schijnbare?)‘vredelievende ”schapen” zich naar het slagveld van haat, dood en verderf laten leiden.
Heel terecht maak jij je in je blogs sterk voor totale vrijheid van meningsuiting en volledige openbaarheid van zaken. Daarin ben ik het vaak niet ‘volledig’ met je eens, omdat ik van mening ben dat het een utopie is die wellicht gewoon weer uit zal draaien op het recht van de sterkste. De sterkste dan in termen van geld, meeste middelen om hun zaak te promoten, enz, enz.
In dit geval ben ik het echter volledig met je eens. Het is geen geheim dat de politieke situatie in het MO volledig is vastgelopen en dat gepoogd wordt om vredelievende mensen van welke kant dan ook op een vaak actieve en/of passieve manier de mond te snoeren.
De enige plek waar ik nog een mogelijke doorbraak van verwacht zit in de hoek van kunst, cultuur en wetenschap, en dan met name het onderwijs. In Israël zijn er behoorlijk wat initiatieven die onderlinge culturele activiteiten tussen (Israëlische) Arabieren (en Palestijnen) en joodse Israëliërs stimuleren. Vaak via muziek en ander theater optreden. Deze activiteiten zijn niet zelden zonder succes, zij het op nog relatieve kleine schaal. Om op te roepen tot een culturele boycot is dan ook contraproductief en niet alleen schadelijk voor de gehele westerse culturele ontwikkeling, maar ook voor een gezonde emotionele en intellectuele ontwikkeling in het gehele MO’en. Daarnaast speelt het de antisemitische haatpredikanten aan de ene kant en de slachtofferschap misbruikende politieke pooiers aan de andere kant volledig in de kaart.
Ik bedoel dat zowel Islamitische extremisten als Joodse extremisten absoluut niet rouwig zullen zijn als een dergelijke boycot plaats zou vinden. Integendeel, beiden zullen er de signalen in zien die ze altijd overal al in zien en nog gemotiveerder doorgaan op hun onheilzame pad van haat, dood en verderf.
LikeLike
@Jack
Mooie reactie van je waar ik me graag bij aansluit.
LikeLike
@George: In mijn ogen is bijv. de Israëlische zangeres Yasmin Levy een bijzonder interessant fenomeen. In Israël is ze wel bekend en ook min of meer beroemd, maar niet extreem populair. Dat is ze echter wel in Iran. Haar inspiratie is hoofdzakelijk in het Spaans en haar melodieën zijn een merkwaardige combinatie is van fado, flamingo en Israëlisch/Arabisch.
Kunst kent geen grenzen.
LikeLike
even een voorbeeld wat ik bedoel:
ik hoop dat de link werkt.
hmmmm, linken is niet ijn sterkste kant : -((((((((
het gaat om haar lied “Imre Kero”.
(Ik heb het aangepast GK)
LikeLike
@Jack: Dat is ladino-muziek, oftewel de Andalusische muziektraditie, die vind je in het hele middellandse zee-gebied (en dankzij soefi-stromingen tot in Ethiopië en in Rajahstan en de Punjab (Pakistan/N.W.-India)). Yasmin Levy zingt bv. Naci en Alamo in de flamenco-film Vengo van Tony Gatliff, waarin ook veel arabische en soefi-muziek voorkomt. (Net als in een andere dergelijke film, Gypsy Caravan, waarin bv. het Maharaja Ensemble samen met Antonio El Pipa soefi-klassiekers speelt die een Andalusische oorsprong hebben.)
In Israel heb je het Orchestre Andalou d’Israel, die ook moderne arabische klassiekers op hun repertoire hebben staan. En in Palestina heb je in diezelfde traditie Le Trio Joubran (waarin je dan dus muziekthema’s herkent van bv. Spaanse componisten) en die treden regelmatig op in Israel. Er worden daar volgens mij zelfs hele festivals gehouden rond die muzikale verwantschap. Dergelijke artiesten streven meestal nadrukkelijk verbroedering na.
Maar BDS is daar heel streng in, en dat vind ik er wel controversieel aan. Als het een effectief drukmiddel kan zijn, dan moet het misschien maar. Over de boycot destijds van Zuid-Afrika werd destijds ook gezegd dat het vooral de verkeerden trof, te weten de zwarte bevolking en progressieve blanken. Maar ik herinner me bv. dat ik in 1987 gastcolleges aan de VU heb gevolgd van een hoogleraar uit Witwatersrand die hier eigenlijk niet had mogen zijn. De VU kreeg kreeg veel kritiek op het feit dat ze de boycot negeerden, terwijl die man juist zo anti-Apartheid was als maar zijn kon. (Aan de andere kant had dat ook weer ten onrechte de indruk kunnen wekken dat het daar wel meeviel, met die Apartheid.)
LikeLike
@Joke
Tja, een culturele boycot, kan dat helpen? Het helemaal afsnijden heeft nadelen, maar contacten hebben ook voordelen voor een land in het verdomhoekje. In 1986 nam de Amsterdamse gemeenteraad het besluit om de schrijver W.F. Hermans tot persona non grata te verklaren. Vanwege een bezoek aan Zuid-Afrika in 1983 tijdens de hoogtijdagen van de apartheid. Waar-ie voor een gemengd publiek optrad. Hermans’ vrouw Emmy Meurs was Surinaamse.
Een politieke, economische of wapenboycot is anders dan een culturele boycot. Dat laatste was bij mijn weten zelfs niet verplicht voor Zuid-Afrika. Nu evenmin voor Israel. Dus daar kan men geen beroep op doen. Ik leg de grens bij het uitwisselen van argumenten. Iedereen mag proberen Honing of een type als Hermans te overtuigen met argumenten om niet te gaan. Maar intimidatie, dreiging, hinderlijk lastigvallen of karaktermoord gaan in m’n ogen te ver.
LikeLike
En Freek de Jonge trad ook op in Z-A, dat was ook niet misselijk wat die over zich heen kreeg.
“Een politieke, economische of wapenboycot is anders dan een culturele boycot. Dat laatste was bij mijn weten zelfs niet verplicht voor Zuid-Afrika.” Is dat zo? Ik weet het niet meer precies. Wikipedia vermeldt (onder het lemma Apartheid): Zuid-Afrika kreeg, vooral na 1968, vanwege de apartheid met een wereldwijde economische boycot te maken. Daarnaast stelden Nederland en België ook een culturele boycot in. De economische boycot ging dus ver aan de culturele vooraf – en dus heeft dat laatste mogelijk het meeste gewicht in de schaal gelegd.
Het was ook niet voor niets dat die lezingen aan de VU plaatsvonden, een rijksuniversiteit had het niet hoeven proberen. Hoe officieel het was weet ik niet, maar er was in elk geval consensus over.
LikeLike
@Joke
Er was in Nederland in die jaren zeker consensus over een boycot. Maar Makro, Shell en Outspan-sinaasappelen pasten toch niet in dat verhaal. En net als BDS over Palestina deed RaRa er een schepje bovenop. Overigens een veel en veel groter schepje dan BDS nu doet. Zodat door acties het draagvlak voor een boycot weer afnam. Of in in elk geval het publiek confronteerde met een complex beeld. Zoals de werkelijkheid altijd is. Zeker achteraf:
http://www.geschiedenis24.nl/nieuws/2006/november/Sportboycot-Zuid-Afrika-diende-andere-belangen.html
LikeLike
“Overigens een veel en veel groter schepje dan BDS nu doet.”
Nou, zeg dat wel! En toch betrof het alleen materiële schade – maar gewelddadig zeer zeker. Maar misschien heeft dàt nou net de balans doen doorslaan (qua beëindiging van Apartheid), wie zal het zeggen. De meest gewelddadige speler was echter het ANC in Z-A zelf. Ik vond het destijds niet makkelijk om daar begrip voor op te brengen.
LikeLike
https://twitter.com/YuriHoning1/status/1280797506054631426
LikeLike