Het opmerkelijke aan dit stuk in het AD is dat het verschijnt. Het is het eerste artikel in de landelijke pers dat kritisch kijkt naar belangenverstrengeling tussen Edwin Jacobs en Yvonne Ploum en de rol van wethouder Frits Lintmeijer. Voor lezers van dit blog bevat het weinig nieuws. Het idee is dat als Ploum en Jacobs elkaar niet hadden gekend de Armando Collectie nooit in Oud-Amelisweerd terecht was gekomen. Da’s er weer de reden voor dat een debat over de bestemming van Oud-Amelisweerd door de collegepartijen geblokkeerd wordt.
De slechte onderbouwing van de plannen komt daar bovenop. Inzichtelijk is wat het Amersfoortse college in een voorstel van 6 februari 2012 op aandringen van de voltallige raad zegt over de reservering van 1 miljoen euro voor het nieuwe museum. De raad eist dat het college dat bedrag gefaseerd beschikbaar stelt: ‘De raad heeft de nodige reserves bij de haalbaarheid van het Ondernemings- en huisvestingsplan van Museum Oud Amelisweerd. Met de subdidieregeling worden de financiële risico’s voor Amersfoort verminderd.‘
Maar belangenverstrengeling dus. Lintmeijer is ontwijkend en de raad kan hem daarover aan de tand voelen. Dat Jacobs naar de wethouder kwam om over zijn relatie met Ploum te vertellen poetst belangenverstrengeling niet weg. Het bevestigt die juist. Want het voorstel van Jacobs als resultaat van de bestuursopdracht was al gevolgd. Dan maakt het daarna niet uit of Jacobs of zijn adjunct Marco Grob in een werkgroep zitting neemt.
Voor de raad is het van belang om te weten wanneer Jacobs de wethouder op de hoogte heeft gesteld van zijn relatie. Het lijkt er niet op dat-ie dat heeft gedaan bij het eerste gesprek dat volgde op de bestuursopdracht waarin-ie het Armando Museum voorstelde als bestemming. Want volgens Lintmeijer kwam Jacobs naar hem toe om het te vertellen. Los daarvan kan men zich afvragen waarom Lintmeijer blijkbaar niet door zijn beleidsmedewerkers, hoofd Culturele Zaken of wie dan ook over de relatie tussen Ploum en Jacobs is bericht.
Dit gaat verder dan Oud-Amelisweerd. De integriteit van het openbaar bestuur staat op het spel. Deze keer niet op het niveau van een vuilnisman die kliko’s verkoopt en voor de rechter moet verschijnen. VVD’er Jesper Rijpma heeft gelijk dat de raad ambtenaar Jacobs niet kan aanspreken. Maar de raad kan Frits Lintmeijer om een feitenrelaas vragen. En als dat onvoldoende oplevert een raadsenquête instellen voor een reconstructie.
Foto: Artikel ‘Uit liefde voor Armando; Relatie tussen directeuren speelt rol in verhuizing’ door Ton Voermans in het AD van 17 februari 2012.
George Knight 
Uit het krantenstukje blijkt dus dat de ‘baas’ van de Centraal Museumdirecteur, de wethouder voor cultuur Lintmeijer, sinds het bij hem bekend worden van de zeer persoonlijke band tussen beide museumdirecteuren het godbeterehet heeft bestaan om de heer Jacobse deels van de uitoefening van zijn directeurstaak te ontheffen: geen bemoeienis a.u.b. met de onderhandelingen over de vestiging van het Armandomuseum in Oud-Amelisweerd.
Wilt u dit, deze enormiteit, even op u laten inwerken?
Om dan met mij deze vraag te stellen: wie van beide, de Utrechtse museumdirecteur of de Utrechtse wethouder, gaat ontslag nemen en wel Heel Snel?
LikeLike
@Rob
Ik denk dat er een reconstructie voor nodig is om je laatste vraag te beantwoorden. Maar ook als Jacobs (te) lang heeft gezwegen over zijn relatie met mw. Ploum tegenover de wethouder vind ik het onbegrijpelijk dat wethouder Lintmeijer het niet wist. Je zou toch verwachten dat een wethouder zijn antenne’s in de stad heeft.
Hier is de belangenverstrengeling al op 13 december 2010 gemeld. Dus nu 14 maanden geleden. En daarna vele malen herhaald en zelfs in een vaste zijkolom vermeld. Dit roept de vraag op wanneer de wethouder de raad of de fractievoorzitters -wel of niet vertrouwelijk- van de relatie tussen Jacobs en Ploum op de hoogte heeft gesteld.
LikeLike
Wat frappeert – dit op zijn minst – is dat de Utrechtse wethouder voor cultuur de directeur van het Centraal Museum verboden heeft om een deel van zijn taak uit te oefenen wegens bijzondere persoonlijke omstandigheden.
Het is mij nogal wat, ook in termen van precedentwerking geredeneerd.
Boodschap: ambtenaren wees alert. Het kan ook u overkomen dat een politieke portefeuillehouder iets dergelijks ook met u kan uithalen. Dat u, reëel of vermeend, subjectiviteiten worden toegedacht inzake een ambtelijke advies aan een lid van het College van B&W.
De maatregel van de Utrechtse cultuurwethouder lijkt allemaal wel keurig, netjes, integer et cetera, maar het komt erop neer dat de Centraal Museumdirecteur hierdoor op koud ijs is gelegd. Hij mag zich immers niet bezighouden met het ontwikkelen c.q. uitoefenen van het museumbeleid (het deel nieuwe bestemming van Oud-Amelisweerd) maar wordt er wel verantwoordelijk voor het (totale) museumbeleid gehouden richting het College van B&W, dat op zijn beurt gecontroleerd wordt door de Gemeenteraad.
Dit is dus een fase verder ten opzichte van de intrigerende vraag wannéér de cultuurwethouder.van de, zo valt dus uit zijn bovengenoemde maatregel op te maken, zeer persoonlijke omstandigheden wist van de museumdirecteur die hoogstwaarschijnlijk ten grondslag liggen – vandaar de maatregel van de cfultuurwethouder – aan diens advies aan de wethouder: het Amersfoortse Armandomuseum moet naar Oud-Amelisweerd. Omdat Amersfoort aan Utrecht een bruidsschat van 1 miljoen zou willen meegeven? Blijkbaar hecht die stad dus in het geheel niet aan het werk van Armando. Veeg teken.
Om nog maar even te zwijgen van de vraag waarom, inhoudelijk gesproken, het werk van de van origine Amersfoortse kunstenaar Armando in de representatieve Utrechtse cultuurlocatie Oud-Amelisweerd vertegenwoordigd zou moeten worden, En niet het werk van de internationaal als Belangrijk geoormerkte, oer-Utrechtse figuratieve school uit de 20ste eeuw (zegmaar van Pyke Koch tot en met Dolf Zwerver).
En dit is nog maar één duidelijk Utrecht-geoormerkte bestemmingsmogelijkheid.
Een andere mogelijkheid: stad en provincie Utrecht kennen de weelde van (minstens) drie plekken waarin de Franse bezetting (1794-1813) van ons land ‘in steen’ tastbaar is. De Pyramide van Austerlitz, het (even niet schrikken) koninklijk paleis van Lodewijk Napoleon in de stad Utrecht en diens buitenverblijf Oud-Amelisweerd.
Maar nergens in ons land is deze vrij cruciale fase in de Nederlandse geschiedenis – iedereen kreeg achternamen, er ontstonden straatnamen, het burgerlijk recht werd vormgegeven etc – zichtbaar.
Niet in de laatste plaats vanwege het (opstomende) cultuur-historische toerisme – is stijgende in een stad die volgens Lonely Planet, recent, ‘bizar genoeg volkomen ondergewaardeerd wordt’ – kan Oud-Amelisweerd hiervoor ‘het’ museum zijn.
Hoe dan ook. Pas in een behandeling van het onderwerp Nieuwe bestemming voor Oud-Amelisweerd in de Utrechtse gemeenteraad zal kunnen worden vastgesteld hoe alles, maar dan ook alles – inhoudelijk, formeel, procedureel – is verlopen. Waarbij ik persoonlijk hoop dat naar een werkelijk Utrechtse invulling van de locatie wordt gerealiseerd. Want wat thans ter tafel ligt is in een woord dit: puddingbroodje.
Gemeenteraad wees alert en laat u niet -weer- op het verkeerde been zetten.Berust niet in ‘je kunt een trein niet stoppen als hij rijdt’. Er is altijd nog een noodrem. En alternatieven te over.
LikeLike
@Rob
Ik ben het met je eens dat de plannen voor Oud-Amelisweerd die nu door de wethouder voorgesteld worden een ‘puddingbroodje’ zijn. Hij spreekt over een drieledig doel: Armando, Chinees behang en ensemble. Op de drukke en harde museum- en evenementenmarkt valt te vrezen dat een museum met zo’n verspreide focus tekort zal schieten in de marketing. Dus te weinig bezoekers trekt. Het profiel is niet scherp genoeg. Dit blijkt ook uit het marketingonderzoek en de verdediging van Lintmeijer. Da’s gebaseerd op de overloop van de grote aantallen bezoekers aan het landgoed en niet op de eigen waarde van het nieuwe museum.
Ik vind de maatregelen die de wethouder heeft genomen door de directeur van het Centraal Museum van het dossier Oud-Amelisweerd te halen ook merkwaardig. Op zijn minst halfslachtig. Inderdaad lijkt het bestuurlijk keurig, maar is het verwarrend wat verantwoordelijkheden en het ontwikkelingen van het museumbeleid betreft. Ik ben het met je eens dat dit Jacobs en het Centraal Museum in een onmogelijke positie brengt. Vandaar mijn herhaalde vraag aan de raad om dit optreden van Lintmeijer tegen het licht te houden. De vermenging van persoonlijk en zakelijk en de tolerantie daarvan door de wethouder is ongelukkig en smeekt in mijn ogen om een interventie van de raad.
Inhoudelijk zie ik meerdere mogelijkheden voor de bestemming. De combinatie oud-hedendaags heeft tijdens exposities bewezen goed te werken. Dan denk ik aan verstilde, ‘zen’-achtige hedendaagse en oude kunst die perfect met interieur en behang van Oud-Amelisweerd valt te combineren. Zoals museum DKM in Duisburg of Insel Hombroich bij Dusseldorf. Hoewel ik het met je eens ben dat de geschiedenis vele mogelijkheden biedt die tijdens de laatste 1,5 jaar nooit serieus op haalbaarheid zijn onderzocht.
http://www.museum-dkm.de/
http://www.inselhombroich.de/main.htm
LikeLike
Onderzoek wordt opgestart, je hoort er niks meer van?
Net als vorig jaar met ophef rond Guus Beumer/Herman Verkerk?
LikeLike
@Asteren
Het is nog onzeker of er een onderzoek ingesteld wordt. Dat is aan de raad. De kwestie Guus Beumer/ Herman Verkerk heeft zeker raakvlakken met de kwestie Jacobs/ Ploum, maar het verschil is de rol van wethouder Frits Lintmeijer. Dat geeft het een extra politiek-bestuurlijke tint.
LikeLike
In een reactie per e-mail merkte iemand op dat het van belang is te weten hoe lang de relatie tussen Ploum en Jacobs al speelt. Suggererend dat eerst Jacobs het Armando Museum voorstelde aan de wethouder en pas daarna een relatie met mw. Ploum kreeg. Of pas daarna zijn relatie verdiepte.
Wie zijn of haar oor enkele jaren geleden te luister had gelegd bij cultureel Utrecht had kunnen weten dat Edwin Jacobs en Yvonne Ploum al jaren een relatie hadden. De geruchten over de belangenverstrengeling gingen in november 2010 rondzingen toen de plannen voor Oud-Amelisweerd naar buiten kwamen. Niet omdat de relatie nieuw was, maar omdat de relevantie ervan groot werd.
Ik noteerde het op mijn blog in december 2010 toen ik aandacht aan Armando/Oud-Amelisweerd ging besteden omdat er in de landelijke en lokale pers/ publiciteit geen enkele kritische reactie op de plannen volgde. Feit is dat toen de Utrechtse cultuurwethouder Frits Lintmeijer na de zomer van 2010 Jacobs een bestuursopdracht gaf om een bestemming voor Oud-Amelisweerd te zoeken Jacobs en Ploum al een relatie hadden.
Het is dus geen liefde die ‘toevallig’ ontstond op de werkvloer. Jacobs en Ploum werkten bij verschillende instellingen in verschillende gemeentes toen de plannen voor Oud-Amelisweerd door Amersfoort-in-C werden ontwikkeld. Een neveneffect is dat de positie van het Centraal Museum als beheerder van Oud-Amelisweerd door dat voorstel over het Armando Museum is verslechterd. Dat beheer eindigt als een Stichting Museum Oud-Amelisweerd officieel de bestemming Oud-Amelisweerd overneemt.
Het gaat mij als inwoner van Utrecht om het culturele klimaat. En cultuurwethouder Lintmeijer had de kwestie van belangenverstrengeling kunnen voorkomen als-ie zich op het ethisch-bestuurlijke standpunt had gesteld dat alleen de schijn van verstrengeling al voldoende reden was om de bestemming Armando Collectie in het voorstel van Jacobs niet te aanvaarden. Mede om Jacobs tegen zichzelf te beschermen.
En ook als Lintmeijer pas in een laat stadium (zeg: december 2010) op de hoogte zou zijn gesteld van de relatie had-ie om bestuurlijke redenen kunnen besluiten om dit voorstel niet over te nemen en het daarom terug te draaien. Vraag is ook of de raad in dit stadium vertrouwelijk is geinformeerd door Lintmeijer. En als dat niet gebeurd is, blijft de vraag waarom-ie dat niet heeft gedaan.
Volgens mijn informatie is pas rond maart-april 2011 voldoende bestuurlijke steun opgebouwd voor de plannen van Amersfoort-in-C om de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd te huisvesten. In maart 2011 was in elk geval ook buiten Utrechtse culturele kringen de belangenverstrengeling bekend bij bestuurlijk Utrecht.
Het klinkt misschien onoprecht, maar ik meen het volgende serieus. Door alle publiciteit worden mensen beschadigd die dat niet verdienen. Cultuurwethouder Lintmeijer had de belangenverstrengeling moeten voorkomen door zich op een zuiver ethisch-bestuurlijk standpunt te stellen. Zelfs in tweede instantie. Zo alleen had de schijn van verstrengeling voorkomen kunnen worden. Lintmeijer heeft in de periode dat een en ander slechts in kleine kring bekend was kansen voorbij laten gaan om de huisvesting van de Armando Collectie en de beoogde benoeming van mw. Ploum als nieuwe museumdirecteur te blokkeren. De wethouder die tijdens debatten graag termen als ‘good governance’ in de mond neemt had toen-ie de kans kreeg de daad bij het woord kunnen voegen.
LikeLike
Pingback: Wethouder Lintmeijer loopt risico door Oud-Amelisweerd « George Knight
Pingback: Vragen van de VVD over Oud-Amelisweerd « George Knight
Pingback: Oud-Amelisweerd: staalkaart van bestuurlijke onzorgvuldigheid « George Knight
Pingback: AD: ‘Armando wordt fiasco’ « George Knight
Pingback: Amersfoort wacht miljoenenstrop vanwege claim Elleboogkerk « George Knight
Pingback: Elleboogkerk mogelijk weer museum. Amersfoortse logica | George Knight