We vechten tegen de barbaren. Ieder heeft een andere barbaar in het vizier. Waar de een vecht tegen de baardman, vecht de ander tegen de kunstenaar die een profeet afbeeldt. Waar de een vecht tegen de multinational die het milieu vervuilt, vecht de ander tegen de dominee die jaagt op de antichrist.
Die constatering is een waarheid als een koe. Het netwerk van relaties maakt onze samenleving. Het ene stoot af en het andere trekt aan. In die tegenstellingen kunnen we onze positie bepalen en worden wat we zijn. We bestaan in de vergelijking door de afweging van afstand en toenadering.
Ons uitspreken tegen Shell is makkelijk. Of tegen Rutte. Of tegen troepen naar Afghanistan. Of tegen De Telegraaf. Of tegen Wilders of Beatrix. Of tegen brallerige VVD-ers, aarzelende PvdA-ers of zalvende CDA-ers. Of tegen de hoge moskee of het lage water. Of tegen het grijze weer of grijsgedraaide praatjes.
De uitdaging is om verder te gaan. Verder dan de usual suspects. Prikkel is om dat te doorgronden. Daar begint de nuance. Daardoor kunnen we krachten en machten beter begrijpen. Zonder ze ooit te bevatten.
We kunnen stelling nemen. Ons vereenzelvigen met partij of gedachtengoed. Om vanuit onze uitkijkpost in te stemmen. We kunnen ook verkenner zijn. Zwerven en ons niet binden. Het gaat erom zowel het goede van de een als het goede van de ander te willen zien. Evenals het minder goed van beide.
Soms moeten we onverdeeld tegen zijn. Als het moment dat vraagt. Slechts zo blijft de samenleving in stand die we graag kritiseren. Om het daarna los te laten zo gauw het kan. Want ook zekerheden veranderen. In het gevecht tegen de barbaren die voortdurend van gedaante wisselen.
Foto: Western Desert After Axis Retreat van Bob Landry (1942)
Barbaar is een mal woord. De oude Grieken vonden iedereen die hun taal niet sprak, klinken als “brrbrr”.
Etymologisch is een Berber zo’n barbaar.
Ik heb niks tegen anderstaligen, integendeel: talen zijn m’n werk en m’n hobby.
Dus ik voel me niet inclusief als jij schrijft “We vechten tegen de barbaren”.
Ik vecht ook niet. Heb twee keer van m’n leven een klap (terug) gegeven.
Wel probeer ik onwetendheid te bestrijden door feiten tegenover onzin te stellen.
Maar tegen mensen heb ik niks. Alleen wel veel tegen domme opvattingen.
LikeLike
@Selma
Wie weet zit de barbaar in onszelf. Ik sluit niets en niemand uit. Vechten kan zonder fysiek geweld. Zo vechten we soms tegen de verleiding. We willen geen vlees eten, maar doen het toch. Dan verliezen we. Kortom, vechten tegen de barbaren is geen simpele zaak. Dat kan op ontelbare manieren. Wat we gemeen hebben is dat we het vanuit ons eigen perspectief benaderen. Ik vermoed dat het daar om gaat. Verder vraag ik me ook maar gewoon af hoe we met onze omgeving in vrede kunnen leven. Het klinkt wat vaag, het is niet anders. Komt het omdat ik in een oud-klooster overnacht?
LikeLike
Vertrouwen, angst en controle moeten opnieuw een plaats vinden binnen verschuivingen van het wereldbeeld. De sociaalculturele en religieuze paradigma’s van een Weltanschauung kantelen. Het ontstaan van de Occupy beweging, de Piratenpartij, bijvoorbeeld, zijn illustratief. Strijden tegen een vijand die tegelijkertijd een vriend is. De digitale techniek die de hang naar vrijheid en transparantie zoals bedoeld in het oorspronkelijke begrip van anarchisme tot in de huiskamer brengt.
Lastig, zowel vriend als vijand worstelen met hetzelfde probleem. Dat de positie van de waarnemer diens blikveld bepaald, is achterhaald.
LikeLike
@King Billy
Waarom is het achterhaald dat de positie van de waarnemer diens blikveld bepaalt? Of bedoel je dat een waarnemer geen overzicht kan bereiken door de veelheid en verscheidenheid aan signalen?
LikeLike
Ik bedoel daarmee dat óók de positie van de waarnemer, evenals als het blikveld, aan een dynamiek onderhevig is, waardoor de waarnemer geen zuiver beeld meer kan vormen wat er om hem heen werkelijk plaatsvindt.
Voorbeeldje: Griekenland. Wat een maand geleden ondenkbaar was, laat staan bespreekbaar, is nu niet alleen bespreekbaar, maar moet uitgevoerd worden.
LikeLike