In het verslag van de begroting Commissie Mens & Samenleving van de Utrechtse gemeenteraad op 24 en 26 oktober suggereert cultuurwethouder Frits Lintmeijer dat landhuis Oud-Amelisweerd 20 jaar op slot zit (p.48): Het college wil graag dat oud-Amelisweerd een functie krijgt. Het is zonde dat een gebouw met daarin een kostbare collectie, 20 jaar op slot zit. Hier wordt een gebouw niet beter door. Spreker zou graag zien dat de museale functie van dit gebouw weer vorm en inhoud krijgt. Om deze reden wordt het pand opgeknapt en geschikt gemaakt voor een grotere bezoekersstroom. Het verslag kwam op 18 november beschikbaar.
Lintmeijer heeft het mis, want Oud-Amelisweerd is sinds 1990 toen het onder beheer van het Centraal Museum kwam niet op slot gegaan, maar juist geopend. Door kleinschalige presentaties, rondleidingen en eettafels. Tegelijk vond er een grondige restauratie plaats die wetenschappelijk onderzoek vereiste. Zijn bewering ‘Om deze reden wordt het pand opgeknapt en geschikt gemaakt voor een grotere bezoekersstroom’ is onjuist. Oud-Amelisweerd wordt niet geschikt gemaakt voor een grotere bezoekersstroom, maar gerestaureerd. Hoewel meer bezoek uiteindelijk een gevolg kan zijn was dat niet de reden voor de restauratie.
Het valt een wethouder niet kwalijk te nemen dat-ie niet alle details kent, hoewel-ie hiermee de raadsleden verkeerd informeert en op het verkeerde been zet. De wethouder kan de recente geschiedenis van Oud-Amelisweerd uit eigen ervaring niet kennen. Ongelukkig is dat informanten hem verkeerd inlichten. Hoewel het mogelijk is dat de wethouder goed geïnformeerd is door ambtenaren van beheerder Centraal Museum of Culturele Zaken en slecht luistert. Maar da’s niet logisch. Want waarom zou hij in het openbaar de waarheid geweld aandoen? Daarom valt de verkeerde voorstelling van zaken voornamelijk zijn ambtenaren te verwijten.
Is het erg? Ja, want Lintmeijer bouwt zijn argumentatie op deze verkeerde voorstelling van zaken. Met voorbijgaan aan de restauratie en de kleinschalige openstelling gedurende 20 jaar redeneert-ie dat Oud-Amelisweerd nu gegund moet worden aan het Armando Museum. Lintmeijer heeft directeur Edwin Jacobs van het Centraal Museum vorig jaar een bestuursopdracht gegeven om een bestemming te zoeken voor Oud-Amelisweerd. Jacobs kwam vervolgens uit bij zijn partner Yvonne Ploum van het Armando Museum. Dat probeert Lintmeijer tegen beter weten in nu recht te praten door in commissie de waarheid te verdraaien.
Foto: Zomerverblijf Oud-Amelisweerd, Bunnik
George Knight 
Er zijn nog meer plekken in het verslag van de commissie dat wethouder Lintmeijer inconsistent redeneert. Zo is-ie tegenstrijdig over het feit of de Armando Collectie een noodzakelijke toevoeging voor landhuis Oud-Amelisweerd is.
Op regel 2848-2850: Spreker vindt het aanbod van de stichting Amersfoort-in-C om een deel van de collectie van Armando onder te brengen in Oud Amelisweerd van toegevoegde waarde is voor het pand en past in de stijl van het pand.
Op regel 2865-2868: Een partij die daar een collectie toevoegt vindt hij een welkome aanvulling op het geheel, niet omdat er een nieuw museum moet komen, maar omdat de, in dit geval, Armandocollectie een toevoeging is op het doel van de wethouder om dit bijzondere stukje cultureel erfgoed toegankelijk te maken voor het publiek.
Kortom, of de Armando Collectie nou wel of niet past in de stijl doet er uiteindelijk niet toe. In het eerste geval stelt Lintmeijer nog dat de Armando Collectie een toegevoegde waarde is, maar in het tweede geval geeft-ie toe dat de toevoeging een louter instrumentele noodzaak heeft. En ook dat voldoet.
Ofwel, het inpassen van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd en de combinatie met het antieke Chinees behang wordt op geen enkel moment inhoudelijk beredeneerd door de wethouder. Het gaat hem er alleen om via een nieuwe collectie en een nieuw museum Oud-Amelisweerd te ontsluiten. Waarbij Lintmeijer dus uitgaat van een verkeerde voorstelling van de openstelling sinds 1990, zoals ik in de tekst aantoon.
Er zijn meerdere plekken waar de inconsistentie in de woorden van Lintmeijer aan de oppervlakte komt. Bijvoorbeeld in zijn manmoedige uitspraken dat Utrecht geen cent in de exploitatie van een museum Oud-Amelisweerd wenst te stoppen (2850-2851). Maar tegelijk blijkt uit andere bronnen dat zo’n museum op schappelijke voorwaarden een niet-marktconforme huur in rekening zal worden gebracht.
Dat wringt. Of een nieuw museum betaalt een marktconforme prijs en krijgt van Utrecht geen cent voor de exploitatie. Of een nieuw museum betaalt een lagere dan marktconforme huur en krijgt van Utrecht wel degelijk een bijdrage in de exploitatie. Op verkapte wijze. Lintmeijer zou in dat laatste geval consistent en helder zijn als-ie toegaf dat Utrecht een nieuw museum actief steunt met een bijdrage in de exploitatie. Waarom-ie daar nu zo omheen draait blijft gissen. Of hij begrijpt het dossier onvoldoende, wat gezien het voorafgaande niet onwaarschijnlijk lijkt, of hij probeert voorwaarden en budget oneigenlijk op te rekken.
Een Utrechts raadslid dat wenst door te vragen zou boven water moeten kunnen krijgen wat Lintmeijer precies bedoelt met zijn uitspraak dat Utrecht geen cent in de exploitatie van een nieuw museum stopt en hoe zich dat verhoudt tot de hoogte en marktconformiteit van de huur voor landhuis Oud-Amelisweerd.
LikeLike
Pingback: Wethouder Lintmeijer wordt bij Oud-Amelisweerd niet aan goed bestuur gehouden « George Knight
Pingback: Amersfoort-in-C verdraait waarheid over Oud-Amelisweerd « George Knight
Pingback: Provincie Utrecht beantwoordt vragen over Armando Museum « George Knight
Pingback: Koewaarheden, melkkoeien en koehandel bij Oud-Amelisweerd « George Knight
Pingback: Wethouder Lintmeijer loopt risico door Oud-Amelisweerd « George Knight
Pingback: Oud-Amelisweerd: staalkaart van bestuurlijke onzorgvuldigheid « George Knight