Altijd lachen met de politiek. Op maandag zegt het A en op dinsdag B. Maar als het vertrouwen in de politiek afneemt dan is dat de schuld van de calculerende burger. Ik heb me afgewend van deze politieke partijen. Los van het feit dat slechts 2% van de bevolking er lid van is en ze alle functies in het openbaar bestuur voor zichzelf claimen. Met een variatie op de slogan van de Occupy-beweging over 1% haves en 99% have nots.
In Amersfoort krijgt de soap rond het Armando Museum absurde trekken. Het college stemt ondanks alle bezwaren toch in met een miljoen bruidsschat. Coalitie noch oppositie zien trouwens veel in de onderbouwing voor een nieuw op te richten Museum Oud-Amelisweerd in een Bunniks rijksmonument. Maar ze willen zich er ‘niet in mengen’. De VVD speelt het het allerbelabberts. Woordvoerder Cultuur Hetty Hessels zegt op maandag het Armando Museum geen miljoen mee te willen geven en stemt er op dinsdagavond mee in.
Staat de Amersfoortse raad zich nog echte reflectie toe? Kansen om de opbouw van de Amersfoortse museumsector breed te bespreken zijn gemist. Nu dreigen claims van AiC en laat het college zich blijkbaar bang maken. Wie de openbare stukken terugleest ziet slechts intentieverklaringen en toezeggingen onder voorbehoud, maar nergens formele besluiten. De toekenning van het miljoen tekent dus een democratisch tekort omdat besluitvorming een projectie wordt van het voortraject. Da’s vanaf het begin het bestuurlijk falen geweest. Intenties en verkenningen wegen uiteindelijk zwaarder dan een open besluitvorming zonder last.
Met dit miljoen is de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd nog niet definitief. Er is maatschappelijke tegenstand zoals van de omwonenden van de Buurtschap. Ze pleiten voor organische groei. Ook kunstliefhebbers zien weinig in de combinatie Armando en een 18de eeuws landhuis. Het zal van een onthutsende lelijkheid zijn. Erfgoedmensen verbazen zich over de logica om een publieksmuseum in zeldzaam erfgoed te huisvesten. Ethici verbazen zich over de bestuursopdracht van wethouder Lintmeijer die Edwin Jacobs bij zijn partner Ploum deed uitkomen. Utrecht moet in college en raad dit dossier nog afronden. Hopelijk weten zij wel tot een fundamenteel debat te komen. In Amersfoort is het tot nu toe niet gelukt.
Er is nog veel meer aan te merken op de huisvesting van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd. Steeds weer wreekt zich het feit dat men niet begonnen is met een inhoudelijk debat over wenselijkheid, noodzaak en logica. Maar deze kritiek kent geen focus en geen forum. De politiek verzaakt haar maatschappelijke plicht en concentreert zich op zichzelf. En voelt zich immens belangrijk omdat het zichzelf vertegenwoordigt.
Foto: Draaimolen op de kermis
George Knight 
En dan hebben we het nog niet over de verhuizing van Kunsthal Kade naar het Eemhuis. Tussenstand wethouder cultuur weg en een overschrijding van 0, 5 miljoen Euro.
LikeLike
@Klaas
Wethouder weg, ja. Een overschrijding van de bouw van het Eemhuis van minimaal 7 miljoen euro. Het geklungel is ongelofelijk. Maar blijkbaar kent lokale politiek geen mechanisme van bezinning. Ook als het onverhoeds fout loopt.
Projecten en processen worden gemanaged door wethouders. Maar voorafgaande daaraan dient een raad duidelijk de voorwaarden en de hoofdlijnen vast te stellen. Als een raad dat nalaat, dan is men daarna de controle kwijt.
Want zoals Hiske Land terecht stelt kiest AiC niet altijd voor het belang van de stad. En AiC maakt eigen afwegingen die niet parallel hoeven te lopen met die van de gemeente.
Zo langzamerhand lijkt dat hele Armando Museum een eigen dynamiek te hebben. Ook in Utrecht. Los van alle belangen. En niemand die er voldoende grip op heeft. Het wachten is op Utrecht of het wel een zakelijke afweging centraal kan stellen.
De zwakte van de huisvesting in Oud-Amelisweerd is dat het achter de schermen beklonken, maar nooit logisch verklaard is. Deskundigen zijn er laten plichtmatig bijgehaald voor de voorwaarden, maar niet voor een advies over de noodzaak.
Is het de moeite waard om ons druk over te maken? Ik weet het werkelijk niet. Wij zijn kunstliefhebbers die graag tentoonstellingen zien, met kunstenaars praten en er ook mee kunnen instemmen als iets niet naar onze smaak is.
Wat mij zorgen baart is van een andere orde. Namelijk dat het powerplay van het Armando Museum Bureau en op afstand BMC en AiC het draagvlak voor de cultuur zoals wij die koesteren schade doet. De reacties op de sites liegen er niet om. Dan blijft er niets van hedendaagse kunst over.
Daarom zie ik dat project van de Armando Collectie in Oud-Amelisweerd niet als een ondersteuning en uitbreiding van de kunst, maar als een bedreiging ervan. Moet men daar dan bang voor zijn? Ja, want cultuur heeft het moeilijk en moet zorgvuldig doelen, middelen en juiste woorden zoeken. Het Armando Bureau dendert die zorgvuldigheid kapot met het argument ‘geef me een kans’.
LikeLike