Op 11 oktober 2010 begon ik een blog op de site van De Volkskrant. Op 22 augustus ging de stekker eruit. Als uitgestelde euthanasie van een aangekondigde dood. De dood zat in de woorden van hoofdredacteur Philippe Remarque verscholen.Op 7 januari 2011 schreef-ie: De reden hiervoor is dat wij het blog helaas niet meer de aandacht en technische ondersteuning kunnen bieden, die het vereist. Een cirkelredenering zonder weerga, want wat was dan de reden dat de VK geen aandacht en technische ondersteuning meer kon bieden?
Nu ben ik hier. Gezien de reacties en mijn uiteenlopende interesses besloot ik tot een tweedeling. De kortere stukken over media, populaire cultuur, geschiedenis, YouTube-filmpjes en wat ik niet anders kan omschrijven als het kauwgomplaatjesgevoel verschijnen op George Knight Kort. Met het grafisch interessante WordPress-thema Vertigo dat gebaseerd is op de vormgeving van Saul Bass. U weet wel, hij is bekend geworden door de begintitels van heel wat films van Alfred Hitchcock. De bronnen zijn onuitputtelijk. Da’s heerlijk putten.
De beschouwelijke, langere stukken over politiek, religie, cultuurpolitiek en allerlei maatschappelijke onderwerpen verschijnen op George Knight. Dat leest u nu. Ondertitel van dit blog blijft Debat tussen links en rechts. Met een knipoog naar zowel confrontatie als tussengebied. Mijn politieke tehuis was ooit D66 toen de partij nog ongebreideld ideëen ontwikkelde en nog geen diapositief van rechts was.
Vraag is of de marge relevant is in een verhardend politiek klimaat waar Wilders verbaal beschoten wordt omdat Breivik in Noorwegen doodschiet. Of waar een moslim een jood verkettert omdat een jood een moslim verkettert. Soms treffen me verwijten dat we ons binnen de Nederlandse politiek een positie aan de zijlijn niet kunnen veroorloven. Het wordt als wegduiken in enerzijds, anderzijds gezien. Ik begrijp de kritiek, maar zie het precies andersom. Systeemkritiek is naar mijn idee nodig. Geen meeliften met lange tanden.
Mijn horizon is anders dan het Binnenhof. Mijn analyse is dat de politiek collectief ziek is en hervormd moet worden. Da’s mijn hoofdthema onder alle langere stukken. Om me daaraan te onttrekken moet ik afstand nemen. Ik verbaas me er overigens ook over waarom een welvarend en uiteindelijk toch gematigd land als Nederland zo slecht in haar vel zit en zich opblaast van chagrijn. Als tegenwicht om niet zelf om te komen in verzuring en gelijkhebberigheid besteed ik volop aandacht aan kunst en cultuur waar mijn hart ligt.
In elk geval probeer ik een weg te schetsen tussen het dogmatisme van links en versimpeld denken van rechts. Enfin, zo zie ik het. Het niveau van zowel het publieke als het politieke debat stellen me teleur. Mijn teleurstelling is dat de rechtse politiek woningmarkt, arbeidsmarkt, kenniseconomie en onderwijs niet hervormt. En links evenmin veel klaar speelt. Partijen zijn in zichzelf gekeerd, denken hoofdzakelijk aan hun eigen voortbestaan en doen aan branchevervaging. J.W. Oerlemans heeft er over geschreven, zie hier en hier. Partijen vergeten eigen kernwaarden. Vragen voor de toekomst worden niet aangepakt maar doorgeschoven.
Ontwikkelingen in de cultuursector zijn tekenend voor het absurdisme van hedendaags Nederland. Een waardevolle sector wacht de botte bijl van de politiek. Er valt daar veel te hervormen, mede door het ontbreken van goed bestuur en controle daarop. Maar het politieke gebrek aan inzicht, stuurloosheid, averechts werkende maatregelen en rancune raken juist de hardwerkende en onderbetaalde Henk en Ingrid van de cultuur. Maar dat absurdisme biedt ook kansen. Vraag het in gedachten aan Pinter, Ionesco of Beckett.
Verantwoordelijke burgers zie ik nog als enige hoop om het verloren terrein op de politiek terug te veroveren. De aantasting van privacy en burgerrechten terug te draaien. Het kost echter steeds meer om ons recht te halen. Straks is de drempel te hoog om de staatsbureaucratie nog aan te spreken. Zonder aan activisme te doen probeer ik mijn steentje bij te dragen om dat proces mogelijk te maken. Pretentie en autoriteit zijn de dood in de pot. U bent gewaarschuwd. Vertrouw ook mij voor geen cent en spreek me aan op mijn woorden.
Foto: TV Studio Control Room, VS, 1961
George Knight 
“Straks is de drempel te hoog om de staatsbureaucratie nog aan te spreken”.
Straks? en ‘Staatsbureaucratie’?
Lees eens de ‘Die nächste Stufe der Krise’, een artikel in de FAZ, 20 jan., Max-Planck-Institut.
Je bijdrage onderschrijf ik volledig. Deze EURO-crisis is een uitgelezen kans om een ander sociaal-economisch beleid neer te zetten. De inmiddels allang gediskwalificeerde politici laten deze kans, EU-breed, liggen.
De Staat der Nederlanden is verworden tot een één-partij staat repressief geregeerd door een elitaire kartelmonarchie, die haar burgers als vijandige melkkoeien beschouwt.
Welke burger of welk bedrijf mag geld lenen om zijn rente te betalen over schulden die niet meer afgelost kunnen worden? Da’s pure fraude, illustratief voor de integriteit van onze bestuurders/politici.
Anders gschreven: Hier komt grote sociale onrust, rotzooi van.
De voormalige ‘Tjeenk Willink’ van Duitsland waarschuwt hiervoor en pleeit voor het verleggen van de geldstromen, bedrijfswinsten laten vallen waar ze geproduceerd worden, diezelfde winsten investeren in de samenleving en niet te parkeren om nog meer geld te accumuleren.
LikeLike
Onderstaande tekst naar alle leden van de TK gestuurd. Ben niet de enige.
—
De huidige Eurocrisis biedt een unieke kans daadwerkelijk een ander sociaal-economische beleid te realiseren. Echter, de politieke wil en daadkracht ontbreekt , hetgeen de samenleving op termijn nog verder zal ontwrichten door een gebrek aan vertrouwen in politici en het staatsbestuur.
Sinds het ontstaan van de functie “bank” wordt door overheden toegestaan dat banken fictief kapitaal mogen verhypothekiseren. Een ingelegde Euro wordt tienvoudig en tegen hogere rentes uitgezet. Voor economische expansie voor accumulatie van onder andere nog meer (fictief) kapitaal. De samenleving die we daarmee gebouwd hebben is gebaseerd op vertrouwen dat een onderpand voldoende waarde heeft. Naar rato van het risico betaalt de lener rente. We noemen het ‘crisis’ als rente niet betaald kan worden, als onderpanden minder waard worden en kapitaal niet meer accumuleert en de hoofdschulden niet afgelost kunnen worden.
Geld als doel van accumulatie heeft plunderingen in de hand gewerkt: de aarde uitgeperst, culturen ter ziele, sociaal onrecht, etc., kranten vol. De aarde en zijn bewoners houden het tempo waarmee het geld de aarde verovert niet bij.
Op al dit onrecht heeft een samenleving steeds geen of slechts tijdelijke antwoorden. Antwoorden blijven van kracht zolang er geld verdient wordt.
De drijfveer achter deze plunderingen blijft teveel onzichtbaar en onbenoemd: de wetmatigheid, de verplichting van ons economisch bestel van economische groei en accumulatie van geld.
Op dit moment is èn het vertrouwen van geldschieters in de onderpanden, èn van burgers in politici, banken, geldschieters tanende. Voor dit risico hebben de geldschieters echter jarenlang rente ontvangen van partikulieren, bedrijven en overheden. Nu blijkt dat de onderpanden minder betrouwbaar zijn, kunnen geldinstellingen omvallen omdat hun inkomsten en verplichtingen niet meer in verhouding staan tot de waarde die overblijft als de luchtkastelen verdampt zijn. Om hun ondergang te voorkomen, kloppen ze aan bij de overheid, die bang is dat de financiële stabiliteit ter ziele gaat als een bank of staat omvalt. Die is echter al ter ziele. Niet alleen door de onbetrouwbaarheid van de onderpanden, maar veel meer door het immorele gedrag van geldschieters en diegenen die zich met hun belangen verbinden. Rentes worden nu met dure schulden gefinancierd. Een particulier of een bedrijf bijvoorbeeld, zou bij vergelijkbaar gedrag afgestraft worden door bank en overheid door maatregelen die tot faillissement leiden. De banken en Belastingdienst weten daar raad mee. Er zijn gezonde bedrijven in overvloed die door inhaligheid en zuinigheid van krediet-instellingen en -verzekeraars ter ziele zijn gegaan.
En nog net, vlak voor de finale collaps van dit luchtkasteel , leiden overheden hun burgers geblinddoekt naar de slachtbank teneinde op zijn minst te regelen dat rijkdom en rentestromen naar gene zijde der samenleving door de belastingbetaler gegarandeerd blijven.
Een resoluut tegengeluid wordt nauwelijks gehoord ! Politieke partijen en Parlementen dreigen in het kader van EU-solidariteit mee te doen met het garant laten staan van – via overheden – de burgers voor de gevolgen van het reeds ingestorte luchtkasteel.
Gebruik dit moment om de stille motor achter het van overheidswege gelegitimeerd ‘plunderen’ van mens en aarde definitief te ontregelen, laat fictief kapitaal verdampen door het met instellingen en al ten onder te laten gaan. Na enige onrust blijft de werkelijke waarde van wat is overeind. Ontmoedig vervolgens elk beleid op grond waarvan dit fictieve kapitaal weer tot stand kan komen door effectieve geldtransactie-, inkomens- en vermogensbelastingmaatregelen en door het stoppen van de hypotheekrente aftrek. Mocht een ‘Nee’ tegen garantstelling voor jullie niet haalbaar zijn, eis dan van het kabinet bovenstaande zekerheden retour. Het garantiefonds wordt dan niet alleen door de onderkant van de samenleving gedekt.
In deze context kan geld weer een dienende rol in plaats van een sturende rol spelen, eenvoudiger en menselijker waarden kunnen zich meer profileren en het natuurlijk ontzag voor onze omgeving wordt minder ondergesneeuwd door ongrijpbare belangen.
Er is weinig tijd. De bal ligt voor het doel. Wees moedig en trap-em erin. Doe niet mee met de reddingsactie. Het dient op lange termijn geen menselijk en geen economisch belang.
—–
Informatie uit de Tweede Kamer gecombineerd met achtergronddossiers en het laatste politieke nieuws.
Kijk nu op http://www.tweedekamer.nl
Disclaimer
Indien u de link niet kunt openen, neemt u dan contact op met telefoonnummer 070-3182211. Meer informatie vindt u op de website http://www.tweedekamer.nl
LikeLike
Het onbehagen met de politiek strekt zich wat mij betreft ook uit tot de media en de journalistiek in het bijzonder. Er zit nauwelijks meer een luis in de pels, die door weet te pakken. Meer dan ooit voel ik geen enkele band met deze wereld en neig ik tot een hoofdschuddend toeschouwersbestaan aan de zijlijn, die door hen getrokken wordt.
Een burger voel ik me allang niet meer. Daarvoor sta ik te ver van de massa af die zwijmelt over en bij het eigen land, de eigen cultuur, de eigen taal, de eigen identiteit enz. Als je omgeving niet meer geneigd is om iedere waarheid te betwijfelen, dan heb je als subject geen enkele vruchtbare bodem meer om mee te denken en mee te doen. Waar die twijfel wel is, daar wil ik ook zijn. Als dat niet de democratie is, dan heeft ie pech gehad. Als het beperkt is tot een blog, dan moet ik het daar maar mee doen.
LikeLike
@VSp
Dank je voor de verwijzing. En dan heeft Duitsland nog een toetsing aan de grondwet die Nederland mist. Ik hoop dat je reacties op je oproep krijgt.
@Artafterallart
Je hebt gelijk dat de meeste media niet doorbijten. Mede omdat ze hun gouden tijd achter de rug hebben. Ze zitten klem tussen economisch rationalisaties, gebrek aan goede journalisten, een voorlichtingsapparaat van de overheden dat alles afschermt en een gefragmenteerd publiek. De luizen in de pels bestaan wel her en der, maar staan ook aan de zijlijn.
Maar een burger zou je je wel moeten voelen. Er zijn genoeg betrokken burgers die niets hebben met nationalisme of partijpolitiek of simplisme over taal, identiteit en cultuur. Maar dat laatste moeten we ons niet af laten nemen. Want dat zijn we zelf. Daarvoor heb ik de Nederlandse taal, cultuur en identiteit te lief.
Kortom, de verstandigen aan de zijlijn moet de krachten bundelen. Maar als blogs, krantjes of clubjes vervolgens reservaten voor kritiek en nadenken worden dan heeft dat alleen zin als het dient voor de grote sprong voorwaarts. Namelijk het terugveroveren van de politiek. En da’s niet makkelijk. Want de partijpolitiek schermt zich af en de zijlijn is verdeeld.
LikeLike
Je taal, cultuur en identiteit zijn even vloeibaar als water. Het zijn dynamische begrippen, die in handen van nationalisten dubieuze symbolen zijn geworden. Ik wijs iedere wereld af, die meent dat de ander niet aan zijn taal, cultuur en identiteit mag komen. Ik voel me pas weer een burger en 1 van ‘ons’ als die ‘wij’ in staat zijn om ze als veranderlijke, zeer divers samengestelde en wellicht niet eeuwig levende entiteiten te zien. Ik deel de angst geenszins dat het bestaan van onze taal, cultuur en identiteit bedreigd wordt en als dat wel het geval is dan nog zal ik mijzelf er niet meteen door aangesproken voelen om ze te verdedigen. Het hangt voor mij af wat precies bedreigd wordt en of de wereld er beter van wordt als we dat wat bedreigd wordt opgeven. Die gerichtheid op een betere wereld is me meer waard dan een zelfgenoegzaam vaderland.
Juist in de zijlijn is iedere zweem van conservatisme fataal voor een sprong voorwaarts. Gooi alle ramen en deuren open, beheers je niet in het ter discussie stellen van oude gedachten en vormen, reik over alle grenzen heen en zaai zoveel mogelijk twijfel over wat men zo graag als zekerheden koestert.
Het zou heel wat schelen als we allemaal de engelse taal machtig waren, dan zouden we hier de discussie veel meer kunnen verbreden dan het eigen landje, huisje, boompje en beestje. Braken we maar eens voorgoed met de joods-christelijke tradities. Kozen we met z’n allen maar eens daadwerkelijk voor de heldenrol van de mens die zich losmaakt van het repressieve systeem dat vereist dat je dezelfde identiteit hebt als je omgeving om erbij te horen.
LikeLike
@Artafterallart
Taal is altijd in beweging. Identiteit en cultuur ook. De ontwikkeling ervan staat nooit stil, evenmin als het denken erover. Invloeden komen van alle kanten. Taal, identiteit en cultuur kunnen daarom niet gefixeerd worden, maar als dat zou kunnen dan houden ze op te zijn wat ze zijn. Namelijk een levend iets.
Over de ontwikkeling ervan of het denken erover wil ik mijn handen vrijhouden. Ik wil me niet in het kamp van de nationalisten, maar evenmin in dat van de kosmopolieten zetten. Of welke loopgraven er ook zijn. Want dat soort kampen praten me uiteindelijk iets aan dat niet van mezelf is. En door me met de een of de ander te identificeren verlies ik in de verdediging ervan juist mijn taal, cultuur en identiteit. De paradox van de blinde strijd.
Ofschoon we in de ontwikkelingen altijd gestuurd worden door anderen. Daarom praten we ook over een samenleving. Laat ik het anders verwoorden. In de bouwmarkt waar taal, identiteit en cultuur worden verkocht halen we de onderdelen uit de schappen die voor ons gefabriceerd zijn om er iets mee te maken. Da’s wat anders dan een pre-fab product dat maar op een manier bestaat.
In de Engelse taal voor Nederland zie ik niks. Die taal is nuttig om met vreemdelingen te communiceren. Maar niet met andere Nederlanders. Daarbij komt dat ik en de meeste Nederlanders het Nederlands beter beheersen, beter begrijpen en ook mooier vinden dan het Engels.
Het is zeker waar dat de ontwikkeling van het Nederlands vanaf de 17de eeuw af en toe synchroon heeft gelopen met de theologie. Bijvoorbeeld de Statenbijbel. Voor de eenwording van het Nederlands is dat beslissend en positief geweest. Maar er zijn ook andere taal- en cultuurontwikkelingen die niets met religie te maken hebben. Daarom zie ik geen noodzaak om me daar tegenover af te zetten. In de vlucht ergens heen waar ik niet heen wil.
LikeLike
Begrijp me niet verkeerd, George. Waar ik spreek van het machtig zijn van het Engels, heb ik meertaligheid voor ogen. Waardoor ‘wij’ bloggers of ‘wij’ debaters op een grotere schaal van gedachten kunnen wisselen en ‘wij’ schrijvers een grotere lezerskring kunnen bereiken. Het mooiste zou natuurlijk zijn als we zoveel mogelijk talen beheersen. Waardoor we internationaal even gemakkelijk kunnen communiceren als we nu op nationale schaal doen. Voor politiek, onderwijs, kunsten enz. zou dat de vrijheid om verder te ontwikkelen vergroten.
In de geschiedenis van wie ik geworden ben, heb ik steeds talen, identiteiten en culturen verloren en nieuwe gewonnen. Dat doet pijn als je jong bent en de stad je confronteert met je z.g. achterlijkheid (omdat je praat en je gedraagt als een dorpeling uit een Gelders gehucht vlakbij Zaltbommel). Je wilt meteen terug naar dat gehucht, waar je hart en ziel hun wortels hebben. Daarom kan ik iedereen snappen die naar die verbondenheid met hun geboortegrond of kinderrijk terugverlangen. Daar hadden we met elkaar enorme schik in het luisteren naar mijn neven die uit Den Haag op bezoek waren. We stelden ze voortdurend vragen om te horen hoe raar hun taal voor ons was.
Zo heb ik iedere migratie in eigen land doorgemaakt als een complete verandering van wie ik was als persona. Dat gold voor de vele steden waar ik gewoond en geleefd heb en de buurten als voor de primaire en secundaire leefomgevingen (gezinnen, huishoudens, scholen, kroegen, verenigingen enz.), de vele vriendenkringen en de vele relaties.
Natuurlijk is het spreken en schrijven in een relatief homogene taal als het Nederlands een grote aanwinst voor het gevoel van onderlinge verwantschap. Tegelijk is het een illusie dat die ‘eenwording’ sociaal en cultureel verder gaat dan het vlies van het zoveelste masker dat we dragen. Dat heb ik het scherpst weer gemerkt tijdens mijn laatste baan als beleidsadviseur in Zeeland. Je bent en blijft een Hollander, al zou je je het Zeeuws eigen maken. Import werd dat in mijn Gelders gehucht genoemd.
De geschiedenis van een persoon, zijn volk en zijn land is een enorme verlies- en winstrekening die hem per saldo groter, sterker, mooier, gevoeliger en rijker kan maken als hij niet vergeet hoe groot, sterk, mooi, gevoelig en rijk hij was toen hij nog zich met de plaats en tijd van zijn geboorte verbonden wist. Die paradox is universeel. De plaatsen en tijden waarlangs ik geworden ben, zijn me alleen dierbaarder geworden. In die zin is de ontwikkeling van je taal, identiteit en cultuur geen bouwmarkt. Eerder zijn het voortdurende geboortes die je doormaakt en waar je psychische huid meer op die van een kameleon gaat lijken.
Het breken met de joods-christelijke tradities is daar een groot onderdeel van. Ik zou zonder die breuk niet zijn wie ik ben. Dat wil niet zeggen dat ik me afzet tegen mijn familie. Integendeel, ik zoek ze juist meer op en merk dan wel dat zij die breuk niet willen zien. Een illusie die ik voor het goede contact het liefst zo laat, maar dat lukt niet altijd. Ik ervaar dan ook aan den lijve dat pluraliteit in die traditie nog altijd veel vijandigheid teweeg kan brengen, afstand tot elkaar terwijl je juist heel intiem met elkaar om bent gegaan. Ik proef ook wat Nietzsche de levensontkennende slavenmentaliteit noemt van die traditie, waarop men niet in staat blijkt om de ander in zijn autonomie te ontmoeten en vaak op sluwe wijze die autonomie wil ontkrachten. Omdat de mens zich toch aan De Vader moet onderwerpen……
Overigens, vind ik die houding ook terug bij oude vrienden, die je nog aanspreken op wie je was als leerling van het Christelijk Lyceum Delft of als student aan de Leidse Universiteit of als hippie enz., maar zij kunnen veelal die autonomie beter aan dan je familie.
LikeLike
@Artafterallart
Bedankt voor de uitleg. Nu begrijp ik het beter. Typerend wat je zegt over je baan als beleidsadviseur in Zeeland. Jammer dat dat zo liep. Ikzelf sta aan de andere kant, ben Zeeuw en ooit naar Utrecht verhuisd. Dat ik van elders kwam is hier bij mijn weten nooit een item geweest. Omdat ik het niet hoef te bevestigen bestaat inmiddels mijn Zeeuwse identiteit nog wel, maar lost die toch steeds verder op. Ik weet dat dat ook in Zeeland nog steeds import wordt genoemd. De autochtone variant van Wilderiaans denken voordat Wilders bestond.
Verbreken van oude banden die achteraf als knellend worden ervaren zal een proces met vele kanten zijn zoals je treffend memoreert. Maar je hebt gelijk dat mensen soms pas worden wat ze zijn door te breken. Maar is dat niet de definitie van volwassen worden? De ultieme moord op de Vader, de Orde in freudiaanse zin? Dat roept de interessante vraag op of mensen die niet breken met de geesteshouding van hun ouders, maar slechts volgen uiteindelijk minder volwassen, minder zichzelf zijn? Of komt het erop neer dat ze gemeenschapsdenken niet inwisselen voor individualisme? Maar dat kan nooit een bewuste keuze zijn als hun individualisme niet ontwikkeld is.
Waar ik in je vorige antwoord over struikelde, was dat breken ook een proces kan zijn dat opgelegd wordt. Je weet wel, ineens verlieten katholieken als lemmingen hun kerk. Daarvoor hadden ze het niet gedaan. Pas toen een kritische massa overschreden was durfden velen het sociaal aan. Maar wat deden ze eigenlijk? Volgden ze de nieuwe gemeenschap, hun hart, hun omgeving, de tijdgeest, de wil tot vadermoord, hun roep om volwassenheid en zelfstandigheid? De uitkomst zal van persoon tot persoon verschillen. Daarom past iedereen het voordeel van de twijfel in de beoordeling. Ik sprak je hierover in algemene zin aan en je antwoordde specifiek.
LikeLike
Ik kom nog graag in Zeeland hoor en ik interpreteer natuurlijk wat er allemaal gebeurd is met hoe het op mij overkwam, waar ‘de Zeeuw’ het zwijgen toe doet als je hem er niet uitdrukkelijk naar vraagt. Overigens heb ik meer last gehad van het regentendom van met name de lokale PvdA dan van de Zeeuwen op zich, realiseer ik me nu. Hoewel ik ook daar ben gebotst op het pantser van de SGP-gedeputeerde van George van Heukelom, die me in het begin zeer vetrouwelijk bejegende toen hij van mij hoorde dat ik de zoon was van de voor hen legendarische dominee LV.
Het zijn natuurlijk allemaal groeipijnen. Je kunt het op een gegeven moment volwassen noemen, maar als je ouder wordt is volwassen zijn een huls waarin je als kind, broer en ouder door blijft groeien. Ik denk dat veel mensen angst hebben voor de vrijheid buiten het ouderlijk huis en dat ‘thuis’ hooguit vernieuwen met een eigen ouderlijk huis, een eigen gezin waar ze het beter in willen doen dan hun ouders. Dat heb ik echter nooit gedaan.
Individualisering kan natuurlijk in allerlei vormen plaatsvinden. Het simpele feit dat in menig huishouden ieder zijn eigen mening of levenswijze heeft, wordt al als individualisering gezien. Terwijl het niet hoeft te betekenen dat die mening autonoom is. Bij jongeren zien we dat het scherpst, waar zij zich het meest thuis blijken te voelen bij een bepaalde groep of subcultuur. Het bij een groep willen horen blijft voor mij een teken dat men niet doorpakt qua autonomie. Aan de andere kant zoekt iedereen ergens een ‘thuis’, een situatie waarin het contact vertrouwd is. Zielsverwantschappen, hoe tijdelijk ook, bieden dat. Bij filosofen zie je dat ook steeds terugkomen. De mens wil uiteindelijk het bestaan altijd met de ander delen. Dat stemt me ook optimistisch over de samenleving als het gaat om het mateloze verlangen naar vriendschap.
Tegelijk zie ik dat je in die vriendschap de ander ook kan uitsluiten of geheel verorberen. Waardoor de toenemende eenzaamheid in onze samenleving een gevaar voor het individu en de samenleving bevat. Zo’n Breivik vind ik daar een voorbeeld van. Hij raakte door zijn verwarde geest in een isolement. Dat kan al snel tot een gepantserd narcisme leiden. De politie was van zijn denken en zelfs zijn plannen op de hoogte. Het is dan ook zeer jammer dat de preventieve taken van de politie nauwelijks aandacht krijgen, omdat we ze full-time in willen zetten voor de repressie van wie ons kwaad doet of heeft gedaan. Voor ‘thuisloze’ mensen als Breivik hebben we slechts een maatschappelijke opvang, die niet veel anders is dan de baaierd uit de middeleeuwen.
Natuurlijk is het breken met tradities een zaak van de persoon zelf, maar we kunnen daar wel een handje voor uitsteken om te voorkomen dat ze in hun eentje maar wat aanmodderen (zoals die Breivik). Dat de secularisering het afscheid van oude religies aan de hardnekkige gelovigen zelf overlaat, is een groot gemis. In de jaren zestig noemden we die bemoeienis met de ander, die vasthield aan de gevestigde orde, ‘omturnen’. Wat ook niet altijd geslaagd was, want eenmaal van huls veranderd was je nog niet zeker van het gewenste gedrag. Ik denk dat de media, die een grote rol spelen in veranderingsprocessen, hun taak om de pluraliteit over het voetlicht te brengen verzaken. Want dat is wat ik voor ogen heb met het breken: een samenleving die knellende tradities niet bekneld en verstrikt laat doormodderen in een zich modern achtende maatschappij. Daarin dans ik graag van het specifieke naar het algemene, omdat de eigen ervaring onontbeerlijk is bij het bespreken van wat de mens als persona kan schelen. Natuurlijk hoor ik uiteindelijk in algemene zin te spreken en niet mijn particuliere leventje inductief leidend te maken. Het zal een laatste schub van mijn protestants-christelijke opvoeding zijn, vrees ik.
LikeLike
Goedemorgen George,
Wat een prachtige foto. Wie zijn dit, waar is het?
Dank voor je inspirerende posts. ik blijf je volgen
Wllm Kalb
LikeLike
@Wilm
Ook goeiemorgen. Dank voor je aardige woorden. Hoe de mensen op de foto heten weet ik niet. Maar er is wel iets bekend. Het gaat vermoedelijk om drie Amerikanen in een TV Studio Controlroom in maart 1961. Verbonden aan de Universiteit van Nebraska.
Omdat de foto ook geplaatst is in de photostream Student Groups/Classrooms vermoed ik dat het om een onderwijssituatie gaat. De middelste persoon lijkt gezien zijn leeftijd de leraar en de twee jongeren de studenten. Ze leren het vak. Hoewel het ook om een sexy bijprogramma kan gaan dat weinig om het lijf heeft. Ofwel, het communicatieprofiel anno 1961.
LikeLike