Dertien afleveringen lang hebben Johanna Nouri en ik geprobeerd om elkaar te vinden. Zoals bij elke soap is de vraag krijgen ze elkaar? Uiteraard uitsluitend in niet-romantische en politieke zin. Want ik ken Johanna slechts digitaal. Aan u het ultieme antwoord. Zaten er waardevolle gedachten en oplossingen met praktische waarde bij? Was het ronduit saai of een interessante mislukking? Suggesties voor een vervolg zijn welkom. Ook over onderwerp of gesprekspartner.
Hoe het u vergaan is weet ik niet, maar ik vond het leuk en de moeite waard. Ik herplaatste de oorspronkelijk op Johanna’s blog verschenen en licht bewerkte uitwisseling graag omdat het past binnen de intenties van dit blog. Namelijk het vinden van een weg tussen uitsluiten en wegkijken. Ofwel, bruggen bouwen vanuit het midden. Omdat de waarde naar mijn idee in de stappen en het denkproces zat, koos ik ervoor om niet in te korten. Alleen de passages over Feisal Abdul Rauf en het New Yorkse Cordoba Initiative verdwenen omdat ze weinig toevoegden.
In een reactie bij de slotaflevering legde ik uit uit iets anders te zoeken dan moralisme: Zo’n instelling spoort met Marjolijn Februari die zich in haar NRC-column van 5 augustus jongstleden afvraagt of ze een ideologische eunuch is. Dus ongepassioneerd, en neutraal en onpartijdig op zoek naar de waarheid. Met in ons geval wederzijds begrip en nieuwsgierigheid naar de ander. Dat was hier ook mijn bedoeling, hoewel ik niet weet of ik erin geslaagd ben. Zo’n neutrale pose verdraagt zich slecht met het toekennen van moreel gelijk. Dat trouwens modebewust is en verandert door de grillen van de tijd.
Het klopt dus dat beide discussieerders de vraag van goed en kwaad, de vraag naar het ultieme gelijk bewust buiten beschouwing laten. Ik vermoed niet stelselmatig, want het is moeilijk om daarin consequent te zijn. Zo sterk sta ik niet in mijn schoenen dat ik geen klap van de molen meekrijg. Maar ik besef het mechanisme en probeer het te vermijden.
Een en ander kun je positief opvatten omdat zo’n streven naar koele zakelijkheid en rationaliteit op blogs en in krantenkolommen een zeldzaamheid is geworden. Bloggers en journalisten-columnisten getuigen liever door een deel van het verhaal te vertellen. Daar pas ik voor. Aan dat getuigen heb ik een broertje dood. Hoewel het bewust ontlopen van getuigen door sommigen toch als getuigen uitgelegd zal worden. Da’s het risico van een dwarse opstelling.
Johanna verwoordde een en ander als volgt:
Wederkerig respect is voor mij een basisvoorwaarde om tot ‘common ground‘ te komen. Daar hoort bij de wil om naar elkaar te luisteren. Juist dat laatste hebben we gedaan. En je kan zien dat dat soms flink wat moeite kostte, omdat we allebei met een gekleurde bril keken naar wat de ander schreef. Het kostte veel tijd om daar doorheen te komen en dat achter ons te laten. In mijn beleving lukte dat omdat we dat allebei wilden: in gesprek zijn met de ander. Omdat we allebei uit zijn op een open samenleving waarin we met elkaar samen kunnen leven.
Foto: Sleepboten trekken het vrachtschip Bia, Zweden, 1952; K.W. Gullers
George Knight 
Pingback: Wat verklaart het uitblijven van veroordeling van de Taliban door moslims? | George Knight